Όλη η Ευρώπη μιλάει εδώ και ώρες για το θαύμα της Σερίφ απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι αυτές οι όμορφες ιστορίες που φτιάχνει ο αθλητισμός μέσα από τις οποίες αναδεικνύονται πρόσωπα και πρωταγωνιστές. Και είναι αυτές οι ιστορίες που μας αρέσουν τις διαβάζουμε και τις μνημονεύουμε για καιρό.
Είναι και η ομορφιά του αθλητισμού κατά κάποιο τρόπο. Να βλέπεις μία ομάδα καθόλου διάσημη να γίνεται βασίλισσα σε μία νύχτα απέναντι στη βασίλισσα της Ευρώπης. Τη φημισμένη στα πέρατα του κόσμου Ρεάλ Μαδρίτης.
Στο μπάσκετ αυτή τη δυνατότητα δεν την έχουμε.
Και αναρωτιόμαστε γιατί η αντίστοιχη Σερίφ του μπάσκετ δεν έχει το δικαίωμα ή την ευκαιρία να διεκδικήσει το όνειρο της απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης στην Μπαρτσελόνα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και τα λοιπά.
Γιατί το μπάσκετ περιορίζεται από μόνο του σε 12 ομάδες και δεν προσπαθεί να ανοιχτεί;
Γιατί το μπάσκετ δε δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλες τις ομάδες από όλες τις χώρες ώστε να επιδιώξουν να βελτιωθούν και να διεκδικήσουν τα οποία όνειρά τους;
Γιατί το μπάσκετ ολοένα και κλείνει αντί να ανοίγει;
Γιατί το μπάσκετ σε ότι αφορά στην κορυφαία του διοργάνωση την euroleague δηλαδή δεν συνδέεται σε απόλυτο βαθμό με τα εθνικά πρωταθλήματα;
Είναι κάτι το οποίο σκεφτήκαμε μετά τη νίκη τη Σερίφ που μάλιστα είχε και μορφή του αγώνα τον Ελληνα Αθανασιάδη…
Σκεφτείτε μόνο από πόσες ομάδες και από πόσους αθλητές κόβεται το δικαίωμα στο όνειρο…
Το μπάσκετ πρέπει να ενωθει, πρέπει να βρει επίπεδο συνεννόησης και συνεργασίας και να εξαφανιστούν καθεστωτικές συμπεριφορές που δεν εξυπηρετούν σε τίποτα.