Είναι πολλοί οι γονείς που πανηγυρίζουν (και συχνά παρεκτρέπονται) για τα παιδιά τους από την εξέδρα. Είναι λιγότεροι εκείνοι που έχουν την ευκαιρία σαν προπονητές να καθοδηγούν τα καμάρια τους από τον πάγκο, ως συνεργάτες στην ίδια ομάδα. Ωστόσο, είναι μάλλον λίγοι εκείνοι οι γονείς που έχουν την τύχη να αγωνιστούν επαγγελματικά στην ίδια ομάδα με τον γιο ή την κόρη τους. Αυτό το «προνόμιο» απόλαυσε το μεσημέρι της περασμένης Κυριακής (15/11) η Ελένη Δρεττάκη, η οποία πάτησε το παρκέ στον επεισοδιακό αγώνα του Ιπποκράτη με τον Παναθηναϊκό, για την Α1 Γυναικών, ως συμπαίκτρια με την θυγατέρα της! Η 43χρονη αρχηγός της ομάδας της Κω μπήκε ως αλλαγή μαζί με την 13χρονη κόρη της, Στέλλα Κουζούκα (αμφότερες δεν σκόραραν) και την επομένη δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα της Ε.Ο.Κ. πως «ήταν κάτι που μου φαινόταν ως ένα πολύ μακρινό όνειρο για να είναι αληθινό… Δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να το κάνω πραγματικότητα σε αυτή την κατηγορία. Όμως κατάφερα να το ζήσω στην τελευταία χρονιά της μπασκετικής μου καριέρας. Να παίξω συμπαίκτρια με την κόρη μου».
Η Ελένη Δρεττάκη συμπλήρωσε ότι «την ώρα που ο κόουτς είπε να πάμε για αλλαγή στη γραμματεία και είχα δίπλα μου την κόρη μου, που ήταν ταυτόχρονα και συμπαίκτρια μου, ένιωσα πραγματικά πολύ περήφανα! Τα συναισθήματα είναι πολύ έντονα. Ήταν σαν να βλέπω τον εαυτό μου σε εξελιγμένη μορφή. Μου αρέσει που της έχω μεταδώσει το μικρόβιο του αθλητισμού και ειδικότερα του μπάσκετ. Και αυτά συναισθήματα έγιναν πιο δυνατά, όταν στην κερκίδα έβλεπα τον σύζυγό μου και το γιο μου να χειροκροτούν αυτή την προσπάθειά μας». Καταλήγοντας πως «το ξέραμε ότι υπήρχε περίπτωση να αγωνιστούμε μαζί. Και αυτό που της ζήτησα ήταν να μπει και να ευχαριστηθεί το παιχνίδι. Να ξεχάσει ότι στο διάστημα που θα είμαστε μαζί στο παρκέ θα είμαι η μαμά της. Να με δει αποκλειστικά ως συμπαίκτρια. Έχει λίγο πλάκα.… Πολλές φορές βρίσκομαι σε δύσκολη θέση γιατί ως αρχηγός πρέπει να την αντιμετωπίσω σαν παίκτρια. Το εκπληκτικό είναι ότι κρατιέται να μην με πει μαμά στις προπονήσεις. Μάλιστα στο σπίτι υπάρχει η σχετική προπόνηση του να με αποκαλεί Ελένη και όχι μαμά».
Η μικρή Στέλλα, από την πλευρά της, σχολίασε ότι «είχα πολύ άγχος στην αρχή. Σε κάθε παιχνίδι υπήρχε το άγχος ότι μπορεί να μπω και να αγωνιστώ. Όταν, λοιπόν, μου είπε ο προπονητής να σηκωθώ για να παίξω ένιωσα περίεργα και ειδικά σε ένα τέτοιο παιχνίδι απέναντι στον Παναθηναϊκό. Είναι μεγάλη τιμή να παίζω στην Α1. Έπαιξα απέναντι σε παίκτριες που έχουν αγωνιστεί στην εθνική ομάδα και στην αθλήτρια πρότυπο μου, την Τούλα Καλέντζου. Η συμβουλή της μητέρας μου ήταν να μην έχω άγχος και θα είναι δίπλα μου. Μου είπε να ευχαριστηθώ το παιχνίδι και να ζήσω αυτή την εμπειρία. Θέλω να κάνω περήφανη την μαμά μου με το μπάσκετ και να φτάσω ψηλά. Θα ήθελα να κάνω καριέρα στην Α1 κατηγορία. Όταν ήμουν πιο μικρή έβλεπα τη μητέρα μου να αγωνίζεται και ήθελα να παίξω και εγώ»…