Εύκολα μπορούσε να γράψει κανείς, αν ήταν κακεντρεχής, πως μετά το… “έγκλημα” ήρθε και η “τιμωρία” για τον Αθηναϊκό. Θα μπορούσε να το συνδυάσει με το γεγονός ότι ήταν το πρώτο παιχνίδι με τον πρώην προπονητή Γιώργο Ζευγώλη και τους πρώην συνεργάτες του αναβαθμισμένους. Όμως, μπορεί να είναι και απολύτως συμπτωματικό.
Το ίδιο αποτέλεσμα μπορούσε να έρθει και με τον Ζευγώλη στον πάγκο (η αλήθεια είναι πως δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση του, καθώς σε ένα βράδυ γνώρισε δύο απογοητεύσεις), το ίδιο αποτέλεσμα μπορούσε να έρθει και… 10 παιχνίδια μετά. Ήρθε όμως τώρα κι αυτό κάτι λέει…
Για να γράφουμε τα πράγματα με το όνομά τους, κάποτε θα έχανε η ομάδα του Αθηναϊκού, κάποτε θα… σταματούσε η καταμέτρηση και τώρα αρχίζει η “αγωνία” για το πόσος καιρός (μήνες, χρόνια, αιώνες;) θα περάσει για να καταρριφθεί το ρεκόρ Γκίνες που κατέχει.
Η πραγματικότητα είναι πως εδώ και καιρό η ομάδα υποχωρεί. Εντάξει, αλλάζουν τα οικονομικά δεδομένα, όμως πρέπει οι άνθρωποί της να βρουν τον τρόπο (και επειδή τους γνωρίζω προσωπικά ξέρω ότι μπορούν), όχι μόνο για να παραμείνουν σε τροχιά τίτλου, αλλά και σε βάθος χρόνου να μην ακολουθήσουν τα κατηφορικά βήματα προηγούμενων αυτοκρατοριών (όπως για παράδειγμα ο Σπόρτιγκ).
Το μήνυμα, πάντως, το έλαβαν. Τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή και η απαξίωση φέρνει αρνητικά αποτελέσματα. Τώρα χρειάζεται περισυλλογή, ανάλυση των λαθών και αντεπίθεση.
Υ.Γ.: Αδικούμε το Ελληνικό, που πέτυχε μια νίκη την οποία πάρα πολλοί ονειρεύτηκαν, αλλά μετά από 105 αήττητους αγώνες “πρωταγωνίστρια” είναι υποχρεωτικά ξανά η ομάδα του Βύρωνα.