Σκονισμένος Αστέρας“…
Έτσι θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος την ομάδα των Εξαρχείων, καθώς, από τη νέα σεζόν θα αγωνίζεται στην Α2 κατηγορία του γυναικείου μπάσκετ, κάτι που συμβαίνει για δεύτερη φορά μέσα σε διάστημα μόλις δύο ετών, χάνοντας έτσι, πολλή από την περσινή του (εκτυφλωτική) λάμψη.

Η δυσαρέσκεια των αθλητριών και των προπονητών της ομάδας ήταν έκδηλη σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Σημαντικές παίκτριες, όπως -για παράδειγμα- η Κατερίνα Γλυνιαδάκη, “χαιρέτησαν” τον αθηναϊκό σύλλογο, για να αναζητήσουν το μέλλον τους εκτός Ελλάδας.

Από την άλλη, δεν μπορεί κανείς να μην δει πως οι αλλαγές των προπονητών, ήταν φέτος, διαδικασία… ρουτίνας. Αρχικά, ο Άγγελος Κουλουριώτης ήταν εκείνος που άνοιξε την πόρτα της φυγής (έχοντας πάρει άτυπα τη σκυτάλη από τον γιο του Χάρη), ενώ τα βήματά του ακολούθησε και ο αντικαταστάτης του, Δημήτρης Νασούφης. Και όλα αυτά, την ώρα που ομάδα, βρισκόταν οριακά πάνω από το σκαλοπάτι του απευθείας υποβιβασμού.

Στις τελευταίες κρίσιμες αναμετρήσεις, στον πάγκο της ομάδας κάθισε η Ρούλα Μπαζίμα, αφού προηγουμένως είχε δοκιμαστεί η λύση του Κώστα Λημναίου (κι αν χάσαμε τον λογαριασμό μάς συμπαθάτε), ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Γαβρίλο Καλογερόπουλο, που κλήθηκε να οδηγήσει όχι μόνο ένα διαλυμένο καράβι, αλλά και σε μεγάλες “φουρτούνες“.

Τα προβλήματα, όμως, αυτά, δεν είναι πρωτόγνωρα για την ομάδα των Εξαρχείων. Πρωτόγνωρο, είναι μόνο το μέγεθός τους. Τα τελευταία 13 χρόνια, ο Αστέρας Εξαρχείων έχει διαγράψει μια πορεία, γεμάτη απότομες μεταπτώσεις, χαρές  και λύπες. Έχει ζήσει ανόδους και υποβιβασμούς, έχει βιώσει επιτυχίες και αποτυχίες. Άλλωστε δεν είναι… συμβατική ομάδα, έχει διαφορετικό χαρακτήρα και ιστορία.

Η αρχή έγινε τη σεζόν 1998-’99, όταν και κατέκτησε το πρωτάθλημα της Α2 κατηγορίας, με αποτέλεσμα να πάρει το “χρυσό” εισιτήριο για την Α1. Ο Αστέρας, κατάφερε να πρωταγωνιστήσει και στη “μεγάληκατηγορία, καταλαμβάνοντας την πέμπτη θέση, ενώ τις επόμενες τρεις σερί σεζόν, κατέκτησε την τρίτη θέση του πρωταθλήματος.

Τα μεγάλα προβλήματα έκαναν την εμφάνισή τους τη σεζόν 2004-’05, όταν ο Αστέρας, τερμάτισε 12ος, με αποτέλεσμα να βρεθεί για ακόμη μια φορά στην αμέσως κατώτερη κατηγορία. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, γνώρισε τις μεγαλύτερες -ίσως- μεταπτώσεις που έχει γνωρίσει ποτέ ομάδα:

Τη μια χρονιά στην Α2, την επόμενη στη “μεγάληκατηγορία, όπου και βγαίνει δεύτερος πίσω από τον “αχτύπητο“, τότε, Αθηναϊκό, και την επόμενη σεζόν έρχεται, για άλλη μια φορά, ο υποβιβασμός (2007-’08)! Ακόμη και στην Α2, όμως, δεν μπόρεσε να πρωταγωνιστήσει, καταλαμβάνοντας την έβδομη θέση κι έτσι τη μεθεπόμενη σεζόν (2009-’10), αγωνίστηκε στην ίδια κατηγορία.

Μόλις πριν δύο χρόνια, ο Αστέρας, κατάφερε να επανέλθει στην Α1, έχοντας κάνει μια εκπληκτική σεζόν στον Όμιλο του Νότου, τερματίζοντας στην “κούρσα”, με μόλις μία ήττα. Πολλοί πίστεψαν πως η ομάδα των Εξαρχείων, είχε βρει τον “εαυτό” της και πως θα μπορούσε να γίνει και πάλι πρωταγωνίστρια. Δεν ήταν, όμως, έτσι. Ή σωστότερα, ήταν έτσι πέρυσι.

Ο Αστέρας κατέκτησε την πέμπτη θέση της βαθμολογίας, έχοντας ορθολογιστική καθοδήγηση από τον Κώστα Κεραμιδά, πετυχαίνοντας σπουδαίες νίκες (όπως αυτή επί του Παναθηναϊκού στον “Τάφο του Ινδού“) κι έτσι κέρδισε τον σεβασμό “εχθρών” και “φίλων“. Ο Κεραμιδάς έφυγε και μαζί χάθηκε η… λάμψη.

Η φετινή σεζόν, μοιάζει να ήταν η πλέον καταστροφική για τις Εξαρχειώτισσες. Όλα τα καταγεγραμμένα γεγονότα δείχνουν ξεκάθαρα πως  το κλίμα στον σύλλογο ήταν (είναι;) ιδιαίτερα άσχημο. Και η ιστορία του αθλητισμού, έχει δείξει ξεκάθαρα, πως το άσχημο κλίμα των αποδυτηρίων και η δυσαρέσκεια προς τη διοίκηση, μπορεί να “καταστρέψει” ακόμη και τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια.

Ίσως η ευκαιρία της αναγέννησης να είναι ο ίδιος ο υποβιβασμός. Τα λιγότερα χρήματα που απαιτεί η Α2, μπορούν να γίνουν η αφορμή για το “συμμάζεμα” του συλλόγου, τη δημιουργία μας ομάδας από την αρχή, με νέες και ταλαντούχες παίκτριες, που θα μπορέσουν να επανέλθουν γρήγορα στα μεγάλα “σαλόνια” και να κάνουν τον Αστέρα Εξαρχείων και πάλι πρωταγωνιστή.

Αρκεί να υπάρχουν διακριτοί ρόλοι, ξεκάθαρες εξηγήσεις, ροή πληρωμών, αλλά το κυριότερο: Καλό κλίμα. Κι όπως συμβαίνει πάντα, το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι. Η διοίκηση είναι αυτή που καθορίζει τις σχέσεις, αυτή που θα βάλει τις βάσεις και για το καλό (το οποίο της πιστώνεται), και για το κακό (το οποίο της χρεώνεται).