Τα κορίτσια μας βγαίνουν στην εξοχή, απολαμβάνουν την ελευθερία που προσφέρει το δάσος (πού να το βρεις, αφού τα έχουμε κάψει όλα;), χαίρονται την επαφή με τη φύση. Κι αν σας πω τώρα ότι από τη χαρά τους, εκτός από τη σκούφια τους, πέταξαν και τα ρούχα τους, μάλλον δεν θα με πιστέψετε.
Όπως και να ‘χει μένω πιστή στην εξαγγελία για μια εβδομάδα -την τελευταία του Μάη– ύμνο στη φύση και στην Άνοιξη. Να ανοίξει το μάτι σας (με το πράσινο, όχι με το κορίτσι).