Η 7η Ιουνίου του 1993, αυτή η αποφράδα μέρα έμελλε να χαραχτεί για πάντα στις μνήμες όλου του μπασκετικού κόσμου λόγω ενός τραγικού γεγονότος. Ο «Μότσαρτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ δεν θα έπιανε ποτέ ξανά την «πορτοκαλί θεά» που μεγαλούργησε μαζί της και αποτελούσε μια απ’τις μεγαλύτερες αγάπες του.
Ο Ντράζεν βρισκόταν στην Πολωνία μαζί με την Εθνική Κροατίας για τα προκριματικά του Eurobasket 1993. Ενώ οι Κροάτες τελειώσαν τις υποχρεώσεις τους, κατευθύνθηκαν προς την Φρανκφούρτη για να επιστρέψουν στην πατρίδα τους.Ο «Μότσαρτ» αποφάσισε να μην γυρίσει μαζί με την υπόλοιπη αποστολή και να επιστρέψει οδικώς με την κοπέλα του…«Μιλούσαμε στο αεροδρόμιο και ξαφνικά μου λέει: “Θα σε δω αύριο στην προπόνηση. Έχω ένα τέλειο δρομολόγιο για το Ζάγκρεμπ”. Κι έφυγε», διηγείται τη σκηνή του αποχαιρετισμού ο Μίρκο Νόβοσελ. «Ελα μαζί μας με το αεροπλάνο», του λέει ο Στόγιαν Βράνκοβιτς, για να λάβει την απάντηση: «You fly, you die» («πετάς, πεθαίνεις») Η φοβία του για τα αεροπλάνα άλλωστε ήταν γνωστή. Εν τέλει μπαίνει στο αυτοκίνητο μαζί με την 23άχρονη κοπέλα του(επέβαινε επίσης και μία Τουρκάλα παίκτρια, η Χιλάλ Εντεμπάλ) και έπειτα από κάποια χιλιόμετρα, εξαντλημένος απ το ήδη βεβαρυμένο του πρόγραμμα, της δίνει το τιμόνι. Οι καιρικές συνθήκες είναι κακές, το οδόστρωμα είναι βρεγμένο και η οδηγός δεν είναι ιδιαίτερα έμπειρη. Λίγο έξω από το Ντένκεντορφ της Βαυαρίας έρχεται το απευκταίο: Το αυτοκίνητο προσκρούει πάνω σε ένα φορτηγό και ο Ντράζεν πεθαίνει ακαριαία.Οι δύο κοπέλες τραυματίζονται. Το ρολόι δείχνει 17:20. Η ώρα που το παγκόσμιο μπάσκετ έχασε έναν απ τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες τους αθλήματος.. “Ένιωσα μια αδικαιολόγητη ανησυχία”, αλλά που να πάει ο νους μου;” εξομολογήθηκε λίγο καιρό αργότερα ο Ντίνο Ράτζα και την στιγμή που κοίταξε το ρολόι του, η ώρα έγραφε 17:20.. Από εκείνη την στιγμή ο Ντίνο, δεν έχει ξαναφορέσει αυτό το ρολόι. Το έχει σταματημένο σε ένα κάδρο στο σπίτι του για να του θυμίζει τι συνέβει τότε. Όλα αυτά, λίγο πριν συμπληρώσει τα 29 του χρόνια και ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του (προερχόταν απ την καλύτερη του σεζόν με τους Νιου Τζέρσει Νετς, έχοντας 22,3 πόντους μ.ο, με 52% στα τρίποντα).
Πολλά ερωτηματικά, πολλές απορίες, πολλές υποθέσεις τι θα έγραφε η ιστορία αν δεν είχε γίνει το μοιραίο αυτό γεγονός; Η παρουσία του σε αυτά τα προκριματικά δεν ήταν αναγκαία. Ακόμα και χωρίς τον Ντράζεν η Κροατία θα έπαιρνε το εισιτήριο για το Eurobasket. «Ξεκουράσου Ντράζεν. Δεν έχεις ξεπεράσει ακόμα το διάστρεμμα και δεν είναι ανάγκη να πας στο Βρότσλαβ. Μπορεί να προκριθεί η Εθνική και χωρίς τη βοήθειά σου» ήταν τα λόγια του πατέρα του, Γιόλε Πέτροβιτς. Για να πάρει την πληρωμένη απάντηση «Αποκλείεται να λείψω. Δεν πρόκειται να το χάσω για τίποτα στον κόσμο. Εξάλλου θα είναι όλοι οι φίλοι μου εκεί. Δεν θα είμαι εγώ αυτός που δεν θα εμφανιστεί…».. Ο «Μότσαρτ» αισθανόταν ο απόλυτος κυρίαρχος στην Εθνική ομάδα. Χαιρόταν όσο τίποτα να αγωνίζεται με τους φίλους που γνώριζε από τα εφηβικά του χρόνια. Δεν ήθελε να χάσει αυτό το προνόμιο. Αυτό αποδεικνύεται τόσο στην εθνική Γιουγκοσλαβίας, όσο και με την Κροατία αργότερα. Ήταν πάντα εκεί. Με την εθνική Γιουγκοσλαβίας είχε σπουδαίες διακρίσεις όπως το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 1984 και το αργυρό στην Σεούλ το 1988. Κατέκτησε το Μουντομπάσκετ το 1990 στην Αργεντινή, ενώ σε αυτό της Ισπανίας το 1986 πήρε το χάλκινο. Μια απ τις σπουδαιότερες επιτυχίες ήταν η κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ το 1989 στην πατρίδα του, απέναντι στην Εθνική μας ομάδας ενώ είχε και ένα χάλκινο το 1987 στην Αθήνα. Με την εθνική Κροατίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο αντιμετωπίζοντας στο τελικό στην Dream Team.
Ενώ τα τύμπανα του εμφυλίου πολέμου ήδη είχαν αρχίσει να ηχούν στην ενωμένη Γιουγκοσλαβία, η μεγάλη των Πλάβι σχολή συνέχισε να σαρώνει τα πάντα στο διάβα της. Όπως ήταν λογικό, από ένα σημείο και μετά, η τεταμένη κατάσταση στο πολιτικό σκηνικό, άρχισε να επηρεάζει και τον αθλητισμό. Αποκορύφωμα αυτού, ήταν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1990 στην Αργεντινή. Στον τελικό με την Σοβιετική Ένωση η Γιουγκοσλαβία μόλις έχει κερδίσει με σκορ 92-75. Μέσα στους τρελούς πανηγυρισμούς των παικτών, εισβάλλει εντός αγωνιστικού χώρου ένας άγνωστος άνδρας, κρατώντας μια σημαία της Κροατίας και όχι της Γιουγκοσλαβίας, γεγονός που εκνεύρισε τον Ντίβατς και έσπευσε να αρπάξει την κροατική σημαία για να την πετάξει. Όπως τόνισε, ήθελε να προστατεύσει την ομάδα του. Αυτό το σκηνικό εξόργισε τον Πέτροβιτς διότι θεώρησε αυτή την πράξη του Βλάντε, ασέβεια προς το κράτος της Κροατίας. Η φιλία τους κλονίστηκε μετά από αυτό το περιστατικό. Μια αδερφική σχέση θυσιάστηκε στον βωμό των πολιτικών εξελίξεων.
Ο Ντράζεν μας είχε προϊδεάσει από μικρή ηλικία ότι θα ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής μέσα στο παρκέ. Ήδη σε ηλικία 15 ετών αποτελούσε αναπόσπαστο μέλος της Σιμπένκα που αργότερα έφτασε σε δύο τελικούς Κόρατς το 1982 και 1983 χωρίς όμως να κατακτήσει το κύπελλο. Η συνέχεια όμως προδιαγραφόταν πιο λαμπρή. Το 1984 μετακόμισε στην Τσιμπόνα όπου παρέμεινε ως το 1988. Μέσα σε αυτή την 4ετία άρχιζε να χτίζεται ο μύθος του. Το 1985 κατέκτησε το κύπελλο Πρωταθλητριών απέναντι στην Ρεαλ Μαδρίτης σκοράροντας 36 πόντους στον τελικό, ενώ θα στεφθεί και την επόμενη χρονιά πρωταθλητής Ευρώπης, αντιμετωπίζοντας στον τελικό την Ζαλγκίρις Κάουνας του Άρβιντας Σαμπόνις. To 1987 κατέκτησε ακόμα έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Αυτή την φορά ήταν το κύπελλο Κυπελλούχων απέναντι στην Σκαβολίνι Πέζαρο όπου σκόραρε 28 πόντους. Τα 4 χρόνια που αγωνίστηκε για την Τσιμπόνα οι μέσοι όροι ήταν 37,7 πόντους στο γιουγκοσλαβικό πρωτάθλημα και 33,8 στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Πλέον μεσουρανεί και τα όρια της Γηραίας Ηπείρου φαντάζουν στενά.Σιγά σιγά η φιλοδοξία του να βρεθεί αντιμέτωπος με τους καλύτερους φουντώνει. Το ΝΒΑ είναι προ των πυλών. Αποφασίζει να αναβάλει για μια χρονιά το ταξίδι του προς τις ΗΠΑ και παίρνει μεταγραφή για την Ρεάλ Μαδρίτης όπου την βοηθά να κατακτήσει το κύπελλο Κυπελλούχων, αντιμετωπίζοντας την Καζέρτα στον τελικό.
Πλέον το πλήρωμα του χρόνου έχει φτάσει και περνά στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για λογαριασμό των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς όπου αγωνίστηκε απ΄το 1989 εως το 1991. Γνωρίζοντας πως εκείνη την εποχή ήταν ίσως ο καλύτερος ευρωπαίος παίκτης, η έλευσή του στο ΝΒΑ συνοδεύτηκε με φιλοδοξίες και όνειρα να κατακτήσει όλο τον κόσμο. Γρήγορα προσγειώθηκε απότομα καθώς ο χρόνος συμμετοχής του ήταν λίγος, δεν είχε βρει τον ρόλο στην ομάδα, έδειχνε έξω απ΄τα νερά του και έδειχνε τον κυριαρχικό παίκτη που είχαμε συνηθίσει. Ο ίδιος πίστευε πως η έλλειψη εμπιστοσύνης και ο μικρός χρόνος συμμετοχής ήταν το μόνο εμπόδιο. Μέσα απ ΄τις αποτυχίες και τις δυσκολίες, πείσμωνε και δεν απογοητευόταν.
Το 1991 μέσω μιας τριπλής ανταλλαγής καταλήγει στους Νετς. Η αναγέννησή του έρχεται στο Νιου Τζέρσεϊ. Στην δεύτερη χρονιά του στην ομάδα είχε 20,6 πόντους σε 37 λεπτά ανά αγώνα, οδηγώντας τους Νετς στα play-offs. Την σεζόν 1992-1993 πιστοποιεί με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο δείγμα του αστείρευτου ταλέντου καθώς έχει έχει 22,3π. και ποσοστά ευστοχίας καλύτερα του Μάικλ Τζόρνταν!
Η αργοπορία των Νετς να του προτείνουν νέο συμβόλαιο του έδωσε την ευκαιρία να πει ΄΄Οι Νετς είχαν την ευκαιρία τους, αλλά περίμεναν αρκετά. Είναι θέμα σεβασμού. Δεν μπορώ να ανεχθώ κάποιον που άλλα λέει και άλλα κάνει. Ήμουν έτοιμος να υπογράψω το καλοκαίρι. Η προσφορά τους ήρθε τον Μάρτιο. Περίμενα εφτά μήνες. Πολύ αργά”. Ο ΄΄Πέτρο΄΄ δεν είχε να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Εκείνη την εποχή δεν ήταν συχνό φαινόμενο ένας ευρωπαίος να αγωνίζεται στο ΝΒΑ και να κυριαρχεί. Άνοιξε τον δρόμο για τους υπόλοιπους. Η επιστροφή του στην Ευρώπη θεωρούνταν σχεδόν σίγουρη. Ο Παναθηναϊκός ήταν ο πιθανότερος προορισμός του. Εκεί θα συναντούσε τον αδερφικό του φίλο Στόγιαν Βράνκοβιτς και τον Νίκο Γκάλη. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για τον Ντράζεν.
Η μνήμη του τιμήθηκε δεόντως καθώς το στάδιο της Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ μετονομάστηκε σε Drazen Petrovic Basketball Hall και η πόλη του Ζάγκρεμπ έδωσε το όνομα του σε μια πλατεία. Επίσης οι Νετς απέσυραν την φανέλα με το νούμερο 3 καθώς και το 2002 έγινε μέλος ενός πολύ κλειστού κλαμπ, του Basketball Hall of Fame. Το 2006 εγκαινιάστηκε και το μουσείο Ντράζεν Πέτροβιτς στο Ζάγκρεμπ που μπορεί να βρει κανείς διάφορα αντικείμενα και διακρίσεις του Ντράζεν.
Ο θρύλος του πλέον έχει περάσει στην αιωνιότητα γιατί πολύ απλά συγκέντρωνε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει ο τέλειος αθλητής. Κυρίως όμως ήθελε πάντα να βρίσκεται στην κορυφή και δεν κοιτούσε ποτέ πίσω…Στους μεγάλους θριάμβους ποτέ δεν ενθουσιαζόταν υπερβολικά και στις μεγάλες αποτυχίες ποτέ δεν τον απογοητευόταν..Απλά συνέχιζε για να γίνει ο καλύτερος.
Δημήτρης Μαχαίρας