Από τους πλέον αθόρυβους, αδικημένους, ίσως και παρεξηγημένους άσους στα ελληνικά παρκέ, είναι ο -τα κάνω όλα και συμφέρω- Γιάννης Ψαθάς. Αν δεν σας λέει κάτι το όνομα, σάς διευκολύνουμε ή αν σάς θυμίζει εποχές τύπου Κηφισιάς και Κύμης, ναι σωστά μαντέψατε. Aς επαναφέρουμε μερικά περιστατικά του παρελθόντος. Είναι ο ίδιος κύριος που γιόρτασε (όπως χτες ένεκα της ημέρας) με τις συγκεκριμένες ομάδες επιτυχίες κι ανόδους, αλλά είναι εκείνος που ξεπρόβαλε τώρα δα, στα δύσκολα για την Λευκάδα. Οι Επτανήσιοι έφυγαν νικητές από το Ρέθυμνο και προφανώς οι Κρητικοί δεν περίμεναν ότι ένα παλιό δικό τους παιδί θα τους τιμωρήσει… παραδειγματικά, με το εκθαμβωτικό του νταμπλ νταμπλ. Τέτοια ήττα δεν… χωνεύεται εύκολα, ούτε με μπόλικη τσικουδιά.
Μπλοκέρ, ριμπάουντερ, αλλά όταν κριθεί σκόπιμο και σκόρερ, ανάλογα την περίσταση, ο 33χρονος φόργουορντ είναι αυτός που τα… είχε βάλει κάποτε, σε διαγωνισμό καρφωμάτων -ολ σταρ γκέιμ- εννοούμε, με τον Τζος Τσίλντρες (Ολυμπιακός), τον Μάρκους Χάισλιπ (Παναθηναϊκός), αλλά και τον Λανς Χάρις (Κολοσσός, Ικαρος). Κάποτε, εξάλλου, πιο πιτσιρικάς, είχε πρωτοκάνει αίσθηση με το άλμα και τα αθλητικά του προσόντα. Τα χρόνια περνούν, ο κάθε παίκτης εμβαθύνει, εξελίσσει την τέχνη του και σε άλλους τομείς, κατόπιν.
Από την Τριανδρία και τον Αχιλλέα, παλιά ομάδα του νυν συμπαίκτη του, Χρήστου Ταπούτου, στο ICBS (ομάδα του κολλεγίου της Θεσσαλονίκης), στην -υπό κατάρρευση προ 9ετίας- Χαλκίδα, στην Ερυθραία, στον Απόλλωνα Πάτρας, το Ψυχικό. Οι άλλοι προορισμοί του, πέραν των σταθμών που αναφέραμε. Ειδικότητά του; Από το να ανεβάζει κατηγορία ομάδες, μέχρι να τις θωρακίζει, κλείνοντας τις πόρτες στην άμυνα, οι ειδικές αποστολές, να μπει μέσα να αντιμετωπίσει τα θηρία, να απλώσει ένα… ψάθινο καπέλο, κρύβοντας το φως από τους αντιπάλους του. Και το κάνει περίφημα, ως εκεί που μπορεί. Ακόμη ακόμη ξέρει ιδανικά τον ρόλο του ως ένα απλό εργαλείο, γρανάζι σε μια μηχανή τύπου… Α1. Πού δεν παραπονεθεί ποτέ και για τίποτα. Και ας περιορίζεται πολλές φορές σε ρόλο κομπάρσου. Οπως συνέβη αρκετά και ως παίκτης της Κηφισιάς.
Ξέρει ότι θα έρθει η κατάλληλη ώρα. Πάνω από όλα ξέρει ότι έχει δημιουργήσει παντού μόνο φιλίες και συμπάθειες. Γνωρίζει πως δεν είναι ο σταρ, αλλά ποτέ του δεν τον ενδιέφερε και να διεκδικήσει έναν τέτοιο χαρακτηρισμό, ούτε θα τάξει κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις του. Αυτό που μπορεί, θα το προσφέρει. Καμιά φορά, μέσα από την πίστη και την δουλειά, θα ξεπεράσει και τα όριά του. Κι αυτό -πηγαίο- ταλέντο είναι. Και θα έχει καθαρή την συνείδησή του. Πως τα έδωσε όλα, ανεξαρτήτως αποτελέσματος και πως δεν έμεινε… στον άσο. Κατά καιρούς λέγονταν: Αν ήταν λίγο ψηλότερος θα έπαιζε πεντάρι, αν είχε καλύτερο σουτ, θα ήταν τριάρι ολκής, σημασία έχει αυτό που είναι ο ίδιος λοιπόν και πώς αισθάνεται μέσα στο παιχνίδι.
Δεν απογοητεύτηκε ποτέ. Γνήσιος Σαλονικιός, δεν έτυχε ωστόσο, ποτέ να παίξει σε μια εκ των τριών μεγάλων ομάδων της πόλης. Ούτε όταν ο ΠΑΟΚ, επί Πεδουλάκη, δεν του έδωσε τελικώς την ευκαιρία να παίξει στον «δικέφαλο»«, με τον οποίο προπονήθηκε ουκ ολίγες φορές. Βαρέθηκε να βάζει και να βγάζει τα ασπρόμαυρα ενώ με τον κόουτς ΣούληΜαρκόπουλο επίσης δεν έτυχε να συνεργαστεί, να που τώρα όμως, με τον διάδοχό του, τον Χάρη Μαρκόπουλο, επιχειρούν να αποδείξουν πως στην Λευκάδα αξίζει όλη η Δόξα.