Αυτό το τρίπτυχο είχε έρθει σαν «κερασάκι στην τούρτα» εκείνου του θριάμβου. Και πώς να μη γίνει τέτοιος συνειρμός, όταν επρόκειτο για τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο ελληνικής ομάδας μπάσκετ; Και αυτή η ατάκα του Βασίλη Γεωργίου, θα μείνει αιώνια, μαζί με την κατάκτηση του τροπαίου, τους θρυλικούς παίκτες του Νίκου Μήλα και το Παναθηναϊκό Στάδιο των 80.000 θεατών.
Κι όλα αυτά, έγιναν μια μέρα σαν σήμερα το 1968, όταν η ΑΕΚ υπέταξε στην ελληνική πρωτεύουσα την πανίσχυρη τότε Σλάβια Πράγας με 89-82 και κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων. Μια από τις πιο λαμπρές στιγμές της ιστορίας του ελληνικού αθλητισμού, σε μια από τις πιο «μαύρες» εποχές της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Γιατί πολύ απλά, η Χούντα των συνταγματαρχών έφτανε κοντά στο να κλείσει έναν χρόνο, έχοντας παραλύσει τη δημοκρατία από την 21η Απριλίου 1967.
Ο κόσμος, ωστόσο, δεν φοβήθηκε να εκφραστεί. Έδειξε ποια ήταν η δύναμη της φωνής του. Και ήταν με το πλευρό της ομάδας, η οποία λίγο αργότερα θα ονομαζόταν «Βασίλισσα της Ευρώπης». Δεν ήταν μόνο οι φίλοι της Ένωσης, αλλά μια ολόκληρη χώρα που βρισκόταν ψυχικά στο Καλλιμάρμαρο. Σωματικά, χωρούσαν μόλις 80.000 άτομα και μοιραία, πολλοί αναγκάστηκαν να περιμένουν εκτός γηπέδου ή να ακούν τον αγώνα από το ραδιόφωνο.
Τι έβλεπαν και τι άκουσαν βέβαια! Τον «Παγκόσμιο» Γιώργο Αμερικάνο να γίνεται ένα από τα πρώτα μεγάλα σύμβολα του ελληνικού μπάσκετ και, από κοντά, τον Τρόντζο, τον Χρηστέα, τον Λαρεντζάκη, τον Μόσχο, τον Ζούπα και τους υπόλοιπους, να συνδράμουν στην επιτυχία και να μπαίνουν επίσης στο «πάνθεον».
ΑΕΚ-Σλάβια Πράγας 89-82. «Η Ελλάς είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης». Ναι, ήταν μια περιγραφή που δεν είχε παρεξενέψει κανέναν και φυσικά, δεν παρεξενεύει κανέναν ούτε σήμερα. Γιατί ήταν μια νίκη ολόκληρης της Ελλάδας, η οποία βρήκε την ευκαιρία να αναδειχθεί πέρα από τα σύνορά της, να βγει από το «καβούκι» της και να δείξει, ότι έχει κι αυτή δύναμη. Να αποδείξει, πως κάπου μπορούσε να είναι υπολογίσιμη, σε μια εποχή όπου είχε μπει «εις τον γύψον».
Τι σήμαινε για το ελληνικό μπάσκετ αυτή η επιτυχία; Ήταν η αρχή για άπαντα, όσα ακολούθησαν. Ήταν το πρώτο «λιθαράκι», που το έβαλε με την εργασία της μια «Βασίλισσα», για να έρθουν, όσα ελάχιστοι θα φαντάζονταν έστω, ότι μπορούσαν να συμβούν…
Γιατί ακόμη και σήμερα, αν παραφράσουμε λίγο την περιγραφή, «ο Αμερικάνος, έρχεται εδώ και μας φιλεί…»