Μετά το θρίαμβο της Μπολόνια, τα δύο επόμενα χρόνια, ουσιαστικά πέτυχε «μια τρύπα στο νερό». Το 2005 πήγε στο Final-4 της Μόσχας, αλλά η Μακάμπι Τελ Αβίβ ήταν ασυναγώνιστη και «διψούσε» για εκδίκηση, για τον χαμένο ημιτελικό του 2002 και την ήττα στον τελικό της Θεσσαλονίκης το 2000. Το 2006, ο Ερντογάν έκανε 20.000 φίλους του να πάθουν ένα από τα μεγαλύτερα «σοκ» στο ΟΑΚΑ και οι χρονιές που τελείωναν χωρίς χαμόγελο αυξάνονταν. Η πιο μεγάλη του ευκαιρία, όμως, έρχεται. Το 2007, το Final-4 πραγματοποιείται στην Αθήνα και η ομάδα είναι προορισμένη να φτάσει μέχρι το φινάλε. Το εξής δεδομένο βέβαια, μπορεί να προσθέτει και επιπλέον πίεση, αλλά μάλλον ώθηση του έδωσε, παρά τον «λύγισε».
Πρώτα το «φάντασμα» της Ταού, μετά η τρομερή ΤΣΣΚΑ του Παπαλουκά. Κάτω και οι δύο, η «λύτρωση» είναι γεγονός.
Σαν σήμερα, πριν από εννέα χρόνια, ο Παναθηναϊκός στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης για τέταρτη φορά στην ιστορία του, κερδίζοντας τους Ρώσους με 93-91 και επιστρέφοντας στο «θρόνο» ύστερα από πέντε «άγονα» χρόνια. Κι όλα αυτά, σε έναν αγώνα αξέχαστο, ανεπανάληπτο, που μπορεί να μην περιείχε τις μεγάλες ανατροπές και τις φάσεις που θα μείνουν «χαραγμένες» στο μυαλό όλων, αλλά αποτελεί μέχρι σήμερα μια ζωντανή διαφήμιση του μπάσκετ, όπως είχε αναφέρει στο Basketblog.gr ο Δήμος Ντικούδης.
Ήταν μια συγκυρία, που έφερε αντιμέτωπους δύο ευρωπαϊκούς «κολοσσούς», δύο «θρύλους» στα καλύτερα χρόνια τους (Διαμαντίδης, Παπαλουκάς) και δύο προπονητές που έχουν γράψει τη δική τους ξεχωριστή ιστορία (Ομπράντοβιτς, Μεσίνα). Πώς να μη θυμάται κανείς τέτοιο ματς;
Στη διάρκεια του, οι «πράσινοι» έχουν συνέχεια το προβάδισμα και τον έλεγχο του παιχνιδιού, αλλά η «Αρκούδα» όχι μόνο αντέχει τα «χτυπήματα», αλλά είναι πάντοτε σε κοντινή επαφή με το σκορ, έτοιμη να εκμεταλλευτεί κάθε δυνατότητα που θα μπορούσε να της δοθεί για να πάρει το «στέμμα» στην έδρα του αντιπάλου της. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε καμία διάθεση να της επιτρέψει κάτι τέτοιο. Δύο μέρες νωρίτερα, άλλωστε, είχε «ξορκίσει» τον «δαίμονα» της Ταού με εμφατικό τρόπο, δεν μπορούσε με τέτοιες συνθήκες να χάσει το τρόπαιο.
Ο Διαμαντίδης και ο Σισκάουσκας είναι συγκλονιστικοί, ο Βούγιανιτς «βομβαρδίζει» σε κρίσιμα σημεία το αντίπαλο καλάθι, ο Τομάσεβιτς επιβιώνει στις επικές «μάχες» στη ρακέτα, αλλά εκείνος που «σφραγίζει» την επιτυχία, είναι ο πιο λατρεμένος Αμερικανός παίκτης των φίλων της ομάδας. Ο Μάικ Μπατίστ απαντάει στην «τρέλα» του Τρέιαν Λάνγκντον και με 35″ να απομένουν, δίνει τη «μαχαιριά στην καρδιά» για το 89-85. Όλοι μπορούν πλέουν να ξεφυσήσουν από ανακούφιση, καθώς θα κοιμηθούν έχοντας ήδη ζήσει το όνειρό τους, μην έχοντας φόβο για κάποιον εφιάλτη.
Το τέταρτο «αστέρι» είναι γεγονός για τον Παναθηναϊκό, σε ένα «έργο» που μετά από δύο χρόνια θα ξαναπαιζόταν και θα είχε ίδια «γεύση» για τις δύο πλευρές…