Το «θαύμα» της Κωνσταντινούπολης ήταν ήδη νωπό, με τον Ολυμπιακό να έχει αφήσει τότε άναυδους όλους τους ενασχολούμενους με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, σε μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις όλων των εποχών. Ελάχιστοι, όμως, θα στοιχημάτιζαν ότι μπορούσε να πετύχει το ίδιο πράγμα για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Να γίνει, δηλαδή, back-to-back πρωταθλητής. Με τον Γιώργο Μπαρτζώκα να αναλαμβάνει μία «βαριά» κληρονομιά από τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, και έναν από τους πρωτεργάτες στην αλλαγή του ρου της ιστορίας του συλλόγου, τον Τζόι Ντόρσι, να χάνεται ήδη από την αρχή της σεζόν, ακόμη λιγότεροι θα περίμεναν την επανάληψη.
Το άγχος στις τάξεις της ομάδας, και δη στο τεχνικό τιμ, ήταν έκδηλο, καθώς έπρεπε να αποδειχθεί πως η μεγάλη επιτυχία του 2012 δεν αποτελούσε κάποιο «πυροτέχνημα». Στην πρώτη «έκδοση» του Top-16 με δύο ομίλους των οκτώ ομάδων, παρά τα πολλά «εμπόδια» που αντιμετώπισαν και με ουκ ολίγα «σκαμπανεβάσματα» στην απόδοσή τους, οι «ερυθρόλευκοι» ανταποκρίθηκαν στον τελικό τους σκοπό για τη συγκεκριμένη φάση που δεν ήταν άλλος από την κατάκτηση του πλεονεκτήματος έδρας. Μπροστά τους εμφανιζόταν η Αναντολού Εφές των μέχρι πριν λίγο NBAers Φάρμαρ και Βούγιασιτς, καθώς και του παλιού γνώριμου Τζαμόντ Γκόρντον. Αν και θα μπορούσε να είχε τελειώσει τη σειρά στην Πόλη, έχοντας «αυτοκτονήσει» στο τέταρτο ματς, εν τέλει ο πιο σημαντικός στόχος επιτυγχάνεται. Η πρόκριση στο Final-4 του Λονδίνου αποδεικνύει την αξία αυτού του συνόλου και το άγχος αποβάλλεται… μία και καλή. Και όταν μία ελληνική ομάδα, και δη ο Ολυμπιακός, αγωνίζεται χωρίς άγχος, μπορεί να καταφέρει τα πάντα.
Κάτι τέτοιο αποδείχθηκε ξανά στη βρετανική πρωτεύουσα και την O2 Arena. Στο νέο συναπάντημα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, αυτήν την φορά στον ημιτελικό, οι Ρώσοι τοποθετούνται ως το φαβορί. Ο Ολυμπιακός απάντησε… όπως άρμοζε σε έναν πρωταθλητή Ευρώπης, «κατακεραυνώνοντας» το τρομαγμένο για επανάληψη της περσινής αποτυχίας σύνολο του Έτορε Μεσίνα, αφήνοντάς το μάλιστα στην τελευταία φάση… να ξεπεράσει τους 50 πόντους!
Κάτι τέτοιο δείχνει να ήταν η προειδοποίηση στη Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία θα έβρισκε στον τελικό. Οι παίκτες του Πάμπλο Λάσο δεν είχαν καταλάβει, όμως, ποιος ήταν πραγματικά ο «βασιλιάς». Και δεν ήταν ούτε οι ίδιοι, ούτε η πολυδιαφημισμένη Ελισάβετ. Το βράδυ της Κυριακής, ήταν η ομάδα από τον Πειραιά. Επιστρέφοντας από την «κόλαση» του -17 στο πρώτο δεκάλεπτο, πραγματοποιεί ένα παιχνίδι «σεμιναριακού επιπέδου», ξεκινώντας από την άμυνά του με τους νεότερους παίκτες του, και συνεχίζοντας στο δεύτερο μέρος με τους ηγέτες του, για να «χτυπήσει» τη Ρεάλ στα… δυνατά της σημεία. Στην πιο κρίσιμη ώρα, ήταν ξανά ο Βασίλης Σπανούλης αυτός που θα μιλούσε, αλλάζοντας με τρία απανωτά τρίποντο όλη την πορεία του τελικού. Μπορεί να μην είχε κριθεί τίποτα θεωρητικά, αλλά το νερό «είχε μπει στο αυλάκι». Το 100-88, ήταν φυσικό επόμενο, με την τελευταία ανάμνηση να έρχεται από τον Ρούντι και να δείχνει… το ποιόν του χαρακτήρα του.
Η ουσία μετά από όλα αυτά, βέβαια, δεν είναι άλλη από το ότι ο Ολυμπιακός διατηρούσε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά τα σκήπτρα του στη Γηραιά Ήπειρο, με τον Γιώργο Μπαρτζώκα να γίνεται ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το συγκεκριμένο τίτλο, ύστερα από τις αποτυχημένες προσπάθειες των Γιάννη Ιωαννίδη και Παναγιώτη Γιαννάκη, εξίσου πρώην «ερυθρολεύκων»
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 100-88
Δεκάλεπτα: 10-27, 37-41, 61-61, 100-88
Ολυμπιακός (Μπαρτζώκας): Χάινς 12(5ρ, 3ασ), Λο 20(1), Άντιτς 10(1τρ, 6ρ), Σπανούλης 22(5/9τρ, 4ασ), Περπέρογλου 10(2), Σερμαντίνι 3, Σλούκας 11, Πάουελ 2, Πρίντεζης 5, Παπανικολάου 5, Κατσίβελης
Ρεάλ (Λάσο): Ντρέιπερ, Φερνάντεθ 21(3/6τρ), Σουάρεθ 5, Ρέγες 4, Μίροτιτς 7(1), Ροντρίγκεθ 17, Μπέγκιτς 6, Κάρολ 5(1), Γιουγ 14(4/8τρ, 4ασ), Σλότερ 9