Το καλοκαίρι του 1995 ο Παναθηναϊκός αποφασίζει να διατηρήσει τον κορμό του που είχε ελληνικό στοιχείο και να διατηρήσει τις μεγάλες προσωπικότητες που διέθετε, όπως τον Παναγιώτη Γιαννάκη και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς, προχώρησε όμως σε μία κίνηση που στην συνέχεια ήταν και η ειδοποιός διαφορά. Η μετεγγραφή του Ντομινίκ Γουίλκινς τράνταξε τα νερά τόσο του ελληνικού όσο και του ευρωπαϊκού μπάσκετ με τον Παναθηναϊκό να ντύνει στα «Πράσινα» έναν παίκτη παγκόσμιας φήμης, ο οποίος άφηνε πίσω του τον μαγικό κόσμο του NBA για να γίνει το απόλυτο είδωλο, ο απόλυτος ηγέτης της γηραιάς ηπείρου. Η μετεγγραφή αυτή σηματοδοτούσε όμως και τον ξεκάθαρο στόχο της διοίκησης για εκείνη τη σεζόν, την κατάκτηση της κορυφής της Ευρώπης.
Ο πρόωρος τελικός
Λίγους μήνες αργότερα, για την προημιτελική φάση της Ευρωλίγκας, ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να ζήσει έναν πρόωρο τελικό, όταν πήγε στο Τρεβίζο της Ιταλίας για να αντιμετωπίσει την τοπική Μπενετόν και μπορεί στα τελευταία λεπτά η νίκη χανόταν, χρειάστηκε όμως ο Στόγιαν Βράνκοβιτς να κάνει μία από τις τάπες που έμειναν στην ιστορία εκείνης της σεζόν, να αλλοιώσει το σουτ των Ιταλών και να χαρίσει την πρόκριση στο σύνολο του Μάλκοβιτς νικώντας με 64-65. Η νίκη και η πρόκριση μέσα στην Ιταλία ξεσήκωσαν το κοινό του Παναθηναϊκού με τους φίλους της ομάδας να βγαίνουν στους δρόμους για να πανηγυρίσουν την επιτυχία της ομάδας τους και να περιμένουν πλέον με ανυπομονησία το Final-4 του Παρισιού.
Το δύσκολο κομμάτι, κυρίως ψυχολογικό ήταν στον μεγάλο ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Οι «πράσινοι» είχαν νωπές ακόμα τις πληγές από τα παλιότερα Final-4 που δεν κατάφεραν να φτάσουν στον μεγάλο τελικό και ήθελαν αυτή τη φορά να σπάσουν την κακοδαιμονία και να διεκδικήσουν το μεγάλο τρόπαιο. Μπορεί λοιπόν στο α’ ημίχρονο ο Παναθηναϊκός να είχε μεν το προβάδισμα με 36-33, όμως στο β’ μέρος κατάφερε να αποδείξει ότι ήταν πιο ισχυρός και έχοντας σε εκπληκτική βραδιά τον Ντομινίκ Γουίλκινς που πέτυχε 35 πόντους πήρε το πολυπόθητο εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό κερδίζοντας με 81-71. Η εξαιρετική εμφάνιση των παικτών του Παναθηναϊκού έδωσε το έναυσμα και τον κόσμο της ομάδας που είχε ταξιδέψει μέχρι την πρωτεύουσα της Γαλλίας για να δει από κοντά την ομάδα του σε ένα τελικό και το όνειρο έγινε πραγματικότητα, με την Μπαρτσελόνα του Αίτορ Ρενέσες να έχει κερδίσει το δεύτερο εισιτήριο.
Ο τελικός που φέρνει το πρώτο “στέμμα”
Ο μεγάλος τελικός του Παλέ ντε Μπερσί ήταν έτοιμος να ξεκινήσει. Περίπου 10.000 φίλοι του Παναθηναϊκού έδωσαν βροντερό παρόν στην πιο ιστορική στιγμή της ομάδας. Ο αγώνας στα πρώτα 15 λεπτά είχε το χαρακτήρα ντέρμπι με τις δύο ομάδες να είναι κοντά στο σκορ, όμως στα τελευταία 5’ του ημιχρόνου η ελληνική παροικία της ομάδας πάτησε γκάζι και χάρη στα τρίποντα των Αλβέρτη και Σταυρακόπουλου πήρε διαφορά 10 πόντων και έκλεισε το ημίχρονο στο 35-25.
Η συνέχεια του αγώνα είχε τον Παναθηναϊκό να προσπαθεί να διατηρήσει τη διαφορά και να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης και τον Καρνισόβας να είναι αποφασισμένος να πάρει μόνος του τον τελικό. Τα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού είναι χαραγμένα στα πιο μεγάλα βιβλία της ιστορίας του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με την Μπαρτσελόνα να βγαίνει στο γρήγορο transition και να προσπαθεί να «κλέψει» τον αγώνα, όμως το… χέρι του Θεού, το σταμάτημα του Βράνκοβιτς έσβησε τα όνειρα των Καταλανών με τον Παναθηναϊκό να κατακτά την πρώτη Ευρωλίγκα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.
Το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο του Παναθηναϊκού ήταν γεγονός. Γεγονός, όμως, είναι ότι από το 1996 και έκτοτε ο Παναθηναϊκός έχτισε τη δική του αυτοκρατορία χρησιμοποιώντας αυτό το τρόπαιο σαν τη βάση για την συνέχεια της πορείας του εντός και εκτός συνόρων.
Για την ιστορία, οι παίκτες που αγωνίστηκαν και πρόσφεραν πόντους στον μεγάλο τελικό ήταν:
Παναθηναϊκός (Μάλκοβιτς): Αλβέρτης 17, Γιαννάκης 9, Οικονόμου 10, Ουίλκινς 16, Βράνκοβιτς, Κόρφας 4, Σταυρακόπουλος 9, Βουρτζούμης 2
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Γκαλιλέα 10, Φερνάντεθ 15, Καρνισόβας 23, Χιμένεθ 9, Γκόντφρεντ 9, Μοντέρο, Ντίεθ, Μπος, Μαρτίνεθ
