Ήταν 4 Απριλίου του 1968. Κατά τρόπο ενδεχομένως «ειρωνικό», σε μία «μαύρη» εποχή για την Ελλάδα, η οποία βίωνε το αυταρχικό στρατιωτικό καθεστώς της Χούντας των συνταγματαρχών, ήρθε μία από τις πιο λαμπρές στιγμές, στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού. Σίγουρα, η πρώτη τόσο μεγάλη στιγμή, χρονικά, του ελληνικού μπάσκετ, καθώς ήταν η πρώτη κατάκτηση ευρωπαϊκού τροπαίου.
Η ΑΕΚ του Νίκου Μήλα, έχοντας κάνει μία… παραμυθένια πορεία νωρίτερα στο θεσμό του Κυπέλλου Κυπελλούχων, αποκλείοντας σπουδαίους τότε αντιπάλους, μεταξύ των οποίων και μερικοί της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης, ανέλαβε τη δύσκολη αποστολή να υποδεχθεί στο «Καλλιμάρμαρο» μία από την Τσεχοσλοβακία. Το όνομά της, ήταν Σλάβια Πράγας. Άλλος ένας σπουδαίος σύλλογος, του οποίου το «εμπόδιο» έπρεπε να ξεπεραστεί, για να κατακτηθεί το τρόπαιο. Και όντως, έγινε! Το τελικό 89-82, γράφτηκε… μία για πάντα στη μοναδική ιστορία του πιο επιτυχημένου αθλήματος της χώρας, με το μεγάλο αυτό γεγονός, να περνά από γενιά σε γενιά. 47 χρόνια άλλωστε, έχουν περάσει από τότε, δηλαδή σχεδόν μισός αιώνιας. Και πολλοί, που ενδεχομένως δε ζούσαν καν τότε, αναπολούν αυτόν τον τελικό, σαν να τον είχαν ζήσει!
Ένας από τους πρωταγωνιστές του, βρισκόταν εκτός ορίων αγωνιστικού χώρου, αλλά ήταν σαν να έπαιζε κι αυτός. Η «θρυλική φωνή» του Βασίλη Γεωργίου, είχε ακολουθήσει τότε την ΑΕΚ, η οποία έμελλε να χριστεί ως η «Βασίλισσα της Ευρώπης», με το εμπνευσμένο τρίπτυχο του «ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη»!
Ο άνθρωπος που περιέγραψε, λοιπόν, εκείνη την ιστορική αναμέτρηση, αφηγείται εκείνη τη μέρα στο Basketblog.gr, εξομολογούμενος το… πώς ζούσε κι αυτός εκείνη την προσπάθεια, ενώ εκείνο το παιχνίδι έχει κερδίσει μία ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. «Η περιγραφή ενός τέτοιου αγώνα, είναι το ωραιότερο πράγμα που μπορεί να τύχει σε έναν σπίκερ, μέχρι τη στιγμή που θα φύγει από τη Γη. Στα παραπάνω από 50 χρόνια που βρίσκομαι στον χώρο της δημοσιογραφίας, ήταν η ωραιότερη στιγμή και η καλύτερη μετάδοσή μου, η οποία ήρθε μάλιστα στην αρχή της καριέρας μου», παραδέχεται ο πολύπειρος δημοσιογράφος, για να αρχίσει να… ξετυλίγει το «κουβάρι» των γεγονότων εκείνης της μέρας.
«4 Απριλίου, λοιπόν, με το παιχνίδι να έχει αρχίσει λίγο μετά τις 20:00, αλλά από τις 18:00 να μην μπορεί… να πλησιάσει κανείς! Το γήπεδο ήταν κατάμεστο, με περίπου 80.000 ανθρώπους και τους περισσότερους να κοιτάζουν το φωτεινό ταμπλό, καθώς ορατότητα είχαν όσοι κάθονταν κεντρικά, εκεί όπου δηλαδή βρίσκονταν οι προβολείς.
Μία ΑΕΚ που ουσιαστικά ήταν μία οικογένεια, η οικογένεια του Γιώργου Αμερικάνου, του Ζούπα, του Βασιλειάδη, του Πετράκη, του Λαρεντζάκη και όλων των άλλων παιδιών που έφτιαξαν μία βραδιά για όλους τους Έλληνες. Είναι χαρακτηριστικό, ότι έξω από το Στάδιο, όλοι οι γύρω δρόμοι ήταν επίσης γεμάτοι, με κόσμο που άκουγε τις ιαχές όσων βρίσκονταν στο γήπεδο. Δεν υπήρχε τότε, άλλωστε, τηλεόραση και διαδίκτυο, παρά μόνο το λεγόμενο τρανζιστοράκι. Εκείνη η βραδιά θα μείνει αξέχαστη, καθώς επρόκειτο για μία μετάδοση όπου αυτοσχεδίασα πλήρως, δεν είχα κάποιο γραπτό μπροστά μου. Ήρθε έτσι και το ματς, να παίξει η ομάδα με έναν εκ των πλέον ισχυρών αντιπάλων πανευρωπαϊκά, ο οποίος είχε στις τάξεις του τον μεγάλο Ζίντεκ, αρχηγό της τότε Μικτής Ευρώπης. Έβλεπες, ωστόσο, μία ΑΕΚ να παίζει με την ελληνική ψυχή και την φωνή του κόσμου να τη σπρώχνει προς την επιτυχία, με αποτέλεσμα τα παιδιά να δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους.
Πέτυχαν, έτσι, μία νίκη που γράφτηκε στην ιστορία ως το πρώτο τρόπαιο που κέρδισε ελληνική ομάδα σε συλλογικό επίπεδο. Ήτα η βραδιά που η ΑΕΚ στέφθηκε «Βασίλισσα της Ευρώπης»! Μετά τον αγώνα, η εταιρεία Columbia είχε εξάγει ένα δίσκο 33 στροφών, με τα καλύτερα στιγμιότυπα του αγώνα, ενώ είχαν πωληθεί και 300.000 δίσκοι.
Για τους παίκτες, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά πράγματα. Άλλοι είναι εδώ, άλλοι είναι «ψηλά» και βλέπουν μετά από τόσα χρόνια, τη μεγάλη ΑΕΚ να επιστρέφει, υπό τις οδηγίες του Ντράγκαν Σάκοτα και τη στήριξη ενός σοβαρού επιχειρηματία. Η ομάδα αυτή επανήλθε στη μεγάλη κατηγορία του ελληνικού πρωταθλήματος, με ένα σύνολο που διεκδικεί και την τετράδα κατά τον καλύτερο τρόπο, έχοντας δηλαδή οργάνωση και ανθρώπους που του συμπαρίστανται, πολύ καλούς παίκτες κι έναν τεχνικό, για τον οποίο δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις.
Η 4η Απριλίου, λοιπόν, ήταν η ωραιότερη αθλητική βραδιά της καριέρας μου, η μεγάλη «αφετηρία» της καριέρας μου. Γι’ αυτό και στο τέλος, κλείνοντας τη μετάδοση, είπα το τρίπτυχο «ΑΕΚ, Ελλάς, Ευρώπη».
Πώς, όμως, σκέφτηκε το συγκεκριμένο τρίπτυχο, με το οποίο έκλεισε εκείνη η ιστορική μετάδοση; «Κλείνω με αυτό το τρίπτυχο, γιατί είδα μία ομάδα σαν την ΑΕΚ να κερδίζει έναν κορυφαίο ευρωπαϊκό σύλλογο σαν τη Σλάβια, με τον κόσμο να παραληρεί για μία τόσο μεγάλη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ. Εκείνη η ομάδα, ήταν με το μεγάλο, παγκόσμιο, Γιώργο Αμερικάνο, δεν είχε από εκεί και πέρα κάποιον διακεκριμένο παίκτη του εξωτερικού ή του ΝΒΑ.
Προσωπικά, μεταδίδω αυτό που βλέπω, ζώντας τον παλμό και το ρυθμό του αγώνα. Έβλεπα τον Αμερικάνο να σκοράρει και γυρίζοντας στην άμυνα να μου λέει: “Βασίλη θα τους νικήσουμε, θα τους σκίσουμε”! Κάπως έτσι, επηρεαζόμουν κι εγώ, με αποτέλεσμα να φτάσω στο σημείο να πω αυτό το τρίπτυχο. Οι εποχές, βέβαια, άλλαξαν αλλά η ΑΕΚ, ήδη επέστρεψε και στα επόμενα χρόνια, έχει τις προοπτικές να γίνει πρωταγωνίστρια ξανά, τόσο στο ελληνικό, όσο και στο ευρωπαϊκό μπάσκετ».
Δε θα μπορούσαμε, βέβαια, να μη μάθουμε το πώς βίωσε εκείνη τη μέρα, από τη στιγμή που ξύπνησε, μέχρι την ώρα που κοιμήθηκε (αν είχε ύπνο μετά από όλα αυτά).
«Η ομάδα ήταν στο ξενοδοχείο. Εγώ, ο μεγάλος Φαίδων Κωνσταντουδάκης και ο έφορος Πασαλίδης, συμπληρώναμε περίπου μία αποστολή 20 ατόμων, μαζί με την ομάδα, εκπροσωπώντας την στις ευρωπαϊκές της αποστολές. Το πρωί εκείνης της ημέρας, λοιπόν, το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ότι έπρεπε να κατακτηθεί το Κύπελλο. Αυτό είναι κάτι που συζητούσαμε συνεχόμενα μία εβδομάδα, και συγκεκριμένα στο διαμέρισμα του Γιώργου του Αμερικάνου. Συζητήσαμε για το πώς θα παίξουμε, φάγαμε σαν οικογένεια, ενώ παράλληλα εγώ έκανα τη δουλειά μου, παίρνοντας συνεντεύξεις από τους παίκτες για το ραδιοφωνικό σταθμό.
Εκεί κατάλαβα, ότι υπήρχε μία μεγάλη πίστη για την νίκη. Όταν δε, πήγαμε από την πίσω πλευρά του γηπέδου, εκεί όπου βρίσκονται τα αποδυτήρια, υπήρχε μία μεγάλη αισιοδοξία από πλευράς παικτών, βλέποντας ήδη χιλιάδες φίλους της ΑΕΚ να τους περιμένουν. Ήταν αποφασισμένοι να μην τους απογοητεύσουν. Επέστρεψα, λοιπόν, στο σπίτι μου το μεσημέρι να φάω και περίπου στις 5, ξεκίνησα από την Νέα Σμύρνη για το Καλλιμάρμαρο. Μπήκα από τα Προπύλαια, καθώς η Αστυνομία είχε κλείσει τις άλλες εισόδους, εξαιτίας της ήδη μεγάλης προσέλευσης του κόσμου. Πέρασα, λοιπόν, με τη διαπίστευση και είδα τα παιδιά στην προθέρμανση να κάνουν αρκετό… καλαμπούρι, με τον Αμερικάνο να μου λέει με βεβαιότητα: “Θα τους καθαρίσουμε”!
Ήμουν, κατά κάποιον τρόπο, κι εγώ παίκτης εκείνης της ομάδας! Θυμάμαι χαρακτηριστικά μία φάση καθώς οδεύαμε προς το ημίχρονο, όταν ο Αντώνης Χρηστέας πήγαινε να σουτάρει τις βολές. Τότε, εγώ είπα: “Ο Αντώνης θα βάλει και τις δύο βολές και θα φύγουμε μπροστά με τρεις πόντους”. Η πρώτη βολή είναι εύστοχη κι εγώ λέω: “Και επιτυγχάνει την πρώτη βολή”, για να γυρίσει ο Χρηστέας προς το μέρος μου γελώντας. “Γελάει ο Αντώνης, και τώρα θα βάλει και τη δεύτερη βολή”, ήταν η συνέχεια στη μετάδοσή μου. Από αυτό, θέλω να πω ότι ζούσαμε ο ένας για τον άλλο, ήμασταν ένα σύνολο. Αν πάει κανείς, λοιπόν, στο Μόναχο πλέον, θα δει αυτήν την πανοραμική φωτογραφία του Σταδίου κεντρική, καθώς αποτελεί το παγκόσμιο ρεκόρ φιλάθλων σε αγώνα μπάσκετ, με περίπου 80.000».
Τέλος, η δική του εκτίμηση για την απήχηση αυτής της επιτυχίας, και δη στη μετέπειτα εξέλιξη του ελληνικού μπάσκετ, ήταν η εξής: «Η επιτυχία αυτή, έφερε όλα τα σωματεία σε μία διαδικασία να δουλέψουν περισσότερο, έχοντας πια το κίνητρο να κατακτήσουν επίσης ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Το ελληνικό μπάσκετ, λοιπόν, με αρκετές άλλες μεγάλες φουρνιές γιγαντώθηκε, αλλά το ευρωπαϊκό της ΑΕΚ έδωσε την ώθηση για όσα έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα. Οφείλεται, λοιπόν, σε αυτήν τη μεγάλη «φλόγα» του ηφαιστείου που λέγεται «μπάσκετ», η μετέπειτα επιτυχία του αθλήματος να γίνει πρώτο μεταξύ των πρώτων πανευρωπαϊκά».