Να κατακτάς triple crown, αποκλείοντας στα προημιτελικά με μειονέκτημα έδρας τον «αιώνιο» σου αντίπαλο και πρωταθλητή Ευρώπης, ενώ στα προηγούμενα τρία χρόνια, έχουν προηγηθεί δύο αποτυχημένες απόπειρες να βρεθείς στην κορυφή. Όλες αυτές οι συνθήκες, συνθέτουν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, την έννοια της «λύτρωσης». Αυτήν ένιωσαν οι παίκτες του Ολυμπιακού, όταν ο Γιώργος Σιγάλας σήκωνε το τρόπαιο στον ουρανό της Ρώμης.
Μια μέρα σαν σήμερα, εν έτει 1997, οι «ερυθρόλευκοι» θριάμβευαν απέναντι στην Μπαρτσελόνα με 73-58 και κέρδιζαν τον πρώτο τους τίτλο, ως πρωταθλητές Ευρώπης. Μια δεύτερη συνεχόμενη ελληνική επιτυχία, η οποία μάλιστα είχε προέλθει από «εμφύλιο πόλεμο», όπου η ασταμάτητη «αρμάδα» του Ντούσαν Ίβκοβιτς είχε επαναλάβει το έργο του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα, ξεπερνώντας με μειονέκτημα έδρας το «εμπόδιο» του Παναθηναϊκού. Τέτοια επιτυχία, δε θα μπορούσε παρά να δώσει την κατάλληλη ώθηση για να κάνει, αυτό που δεν κατάφερε κόντρα στην Μπανταλόνα το 1994 και τη Ρεάλ Μαδρίτης το 1995.
Το θέμα δεν ήταν τόσο ο ημιτελικός, όπου η αντίσταση της Ολίμπια Λιουμπλιάνας κάμφθηκε με 74-65 και αποτελούσε το «βήμα» που ήξεραν ήδη στον Ολυμπιακό. Ήταν το πώς θα ανταποκριθούν στην πίεση ενός τρίτου τελικού μέσα σε τέσσερα χρόνια, όταν μάλιστα είχε προστεθεί ένας «αστέρας» παγκοσμίου επιπέδου, όπως ο Ντέιβιντ Ρίβερς. Ο «Σοφός», όμως, είχε τη λύση. Μια βόλτα το πρωί της 24ης Απριλίου στην παραλία της Όστια, αντί για προπόνηση και όλα μέσα τους… καθάρισαν. Κάτι τέτοιο, επαναλήφθηκε λίγες ώρες αργότερα. Απελευθερωμένος από κάθε άγχος, ο Ολυμπιακός «καθαρίζει» την Μπαρτσελόνα και η δικαίωση έρχεται. Απόλυτη δικαίωση. Ή αλλιώς, όπως μας είχε πει πέρυσι ο Γιώργος Σιγάλας, «σκεφτείτε ότι υπήρχε μία εξαετία, στην οποία ξεκίνησε η «αναγέννηση» του Ολυμπιακού, χάρη πρωτίστως στην έλευση των κυρίων Κόκκαλη και Ιωαννίδη. Πολύ γρήγορα, καταφέραμε να ενταχθούμε στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, ενώ στην Ελλάδα κατακτούσαμε συνεχώς τίτλους. Φτάσαμε τη σεζόν 1992-1993 να φτάσουμε αρκετά κοντά στην κορυφαία φάση, αλλά μας απέκλεισε η Λιμόζ, και πιστεύω ότι εκείνες ήταν απλά οι βάσεις για την «αναγέννηση». Οι τίτλοι εντός συνόρων συνέχισαν να έρχονται και ακολούθησαν ακόμη τρεις συμμετοχές τα επόμενα πέντε χρόνιασε Final-4. Ήμασταν άτυχοι στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα, αλλά εκμεταλλευτήκαμε την υπέρ μας συγκυρία στη Ρώμη».
Σαν να υπάρχει πάντως ένα «πεπρωμένο», την ίδια ακριβώς εποχή πέρυσι, ο Ολυμπιακός πάλι προχωρούσε σε θρίαμβο επί της Μπαρτσελόνα. Έχοντας μειονέκτημα έδρας, πέρασε από το «Παλάου Μπλαουγκράνα» και με τις δύο νίκες στο ΣΕΦ εξασφάλιζε τη θέση του σε άλλο ένα Final-4. Με το χέρι του «Αι-Γιώργη» του…
Θυμηθείτε ολόκληρο τον τελικό του 1997.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 73-58 (31-29, 73-58)
Ολυμπιακός (Ίβκοβιτς): Ρίβερς 26 (6/9δ., 1/3τρ., 11/14β., 4ρ., 3ασ., 3κλ., 5λ.), Σιγάλας 7 (5ρ., 2ασ.), Νάκιτς, Τάρλατς 11 (1/8δ., 9/14β., 11ρ.), Φασούλας 6 (7ρ., 2τ.), Μπακατσιάς 1, Παπανικολάου 11 (3/6δ., 1/2τρ., 2/4β., 3ρ.), Γαλακτερός, Τόμιτς 9 , Βελπ 2.
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Τζόρτζεβιτς 6 (2/9δ., 0/2τρ., 2/2, 3ρ., 7ασ., 2κλ., 4λ.), Φερνάντεθ, Καρνισόβας 14 (1/3δ., 3/4τρ., 3/3β., 3ρ.), Χιμένεθ 16 (7/11δ., 0/1τρ., 2/4β., 8ρ., 2ασ., 2κλ.), Ρίβας 6, Ρ. Τζοφρέσα 9, Μπος, Εστεγέρ 3, Αντρέου 2, Ντουένιας 2.
