Κάπως έτσι θα τον θυμόμαστε. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο αρχηγός της «ευλογημένης γενιάς» της Εθνικής ομάδας, με τη σειρά επιτυχιών του «κύκλου» μεταξύ 2004 και 2008, επί Παναγιώτη Γιαννάκη. Ποιος δεν έχει δει και ξαναδεί, τη στιγμή που σηκώνει το τρόπαιο του Ευρωμπάσκετ, ή την «κατοστάρα» επί των Αμερικανών, μαζί με τις υπόλοιπες στιγμές που μας χάρισαν αυτά τα παιδιά. Και δεν ήταν απλά ένας αρχηγός. Αποτέλεσε έναν από τους «σημαιοφόρους» του ελληνικού μπάσκετ, εντός κι εκτός συνόρων.
Η σημαία αυτή, όμως, πρέπει να δοθεί στους επόμενους. Μετά από μια σειρά αποχωρήσεων, που έχει πραγματοποιηθεί είτε από την εθνική ομάδα, είτε από την ενεργό δράση, ο Μιχάλης Κακιούζης ανήκει πια στην κατηγορία των ανθρώπων που έχουν προβεί και στις δύο αυτές κινήσεις. Έχει προηγηθεί, φυσικά, μια διαδρομή 24 ετών, γεμάτη τίτλους, διακρίσεις και συμμετοχής σε στιγμές, που έμειναν «ανεξίτηλες» την ιστορία του αθλήματος στην χώρα μας.
Σε όλα αυτά, πάντως, υπάρχει ένας κοινός «παρονομαστής», η Α2 Ανδρών. Εκεί ξεκίνησε, με τα χρώματα του Ιωνικού Νέας Φιλαδέλφειας, εκεί τελείωσε παίζοντας για τον Φάρο Κερατσινίου. Η πρώτη ομάδα, θα ήταν το «εφαλτήριο» για να ξεκινήσει αυτή την «παραμυθένια» πορεία, αφού το 1994 και ύστερα από τρία χρόνια επαγγελματικής σταδιοδρομίας, ο πατέρας του τηλεφωνεί από καρτοτηλέφωνο στην οδό Τρυπιά, ώστε να τον ενημερώσει πως μετεγγράφη στην ΑΕΚ. Έβαλε τα κλάματα και όχι για μοναδική φορά, καθώς θα συνήθιζε στα… δάκρυα χαράς.
Μέσα σε εννέα χρόνια, κερδίζει ένα πρωτάθλημα με μία από τις μεγαλύτερες ανατροπές στην ιστορία του ελληνικού πρωταθλήματος, όταν η «Βασίλισσα» του Ντράγκαν Σάκοτα ανατρέπει το 0-2 με τον Ολυμπιακό για να φτάσει στον τίτλο, ενώ προσθέτει στο παλμαρέ του δύο Κύπελλα Ελλάδος, τη συμμετοχή στον τελικό της Ευρωλίγκα κόντρα στην Κίντερ Μπολόνια και την εκδίκηση δύο χρόνια αργότερα, στη Λωζάννη. Η αποχώρησή του το 2003, γίνεται αφορμή για να αρχίσει την «εξερεύνηση» του εξωτερικού.
Αυτή διαρκεί αρχικά για έξι χρόνια, έχοντας προλάβει να κερδίσει ακόμη πέντε τρόπαια. Ένα πρωτάθλημα κι ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας το 2004 με τη Σιένα, ένα Κύπελλο Ισπανίας το 2007 με την Μπαρτσελόνα και νταμπλ στην Τουρκία το 2009 με την Εφές, έχοντας ενδιάμεσα θητεύσει στη Σεβίλλη. Επιτυχίες που σε καμία περίπτωση δεν υποβιβάζονται και ούτε υποτιμώνται, αλλά είχαν την… ατυχία να «συμπέσουν» με τα θαύματα της Επίσημης Αγαπημένης, αν και η τελευταία ήταν ένα κεφάλαιο που είχε ξεκινήσει από το 1995, όταν και κέρδισε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Εφήβων με μια γενιά παικτών, η οποία θα έκανε τη διαφορά ακόμη και μέχρι σήμερα. Για τον αρχηγό, μια απίστευτη πενταετία, κάνοντας επί μονίμου βάσεως αυτό που ήξερε καλά: Να κερδίζει.
Επέστρεψε για έναν χρόνο στην Ελλάδα, αλλά ο «μπερδεμένος» τότε Άρης δεν του έδωσε τη δυνατότητα να μείνει παραπάνω. Ξεκίνησε και πάλι… τα ταξίδια. Επόμενοι σταθμοί ήταν η Λυών (Βιλερμπάν), η Κρεμόνα, η Ρώμη, η Ελβετία (Βακαλό) και η Λάρνακα (ΑΕΚ), για να κερδίσει το πρωτάθλημα Κύπρου το 2013. Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη το 2013 και «πυροδοτεί» μία από τις πρώτες «βόμβες» της Κηφισιάς, στο δρόμο για την κατάληψη της πέμπτης θέσης τη σεζόν 2013-2014. Ο 37χρονος πια Κακιούζης, ήταν πάλι παρών. Την επόμενη χρονιά, θα επισκεφθεί την Κύπρο για λίγο καιρό (ΑΠΟΕΛ), καταλαβαίνοντας ότι ο καιρός πλησιάζει…
Ταυτόχρονα, βρήκε και την ομάδα που θα σηματοδοτούσε το τέλος του. Με σημαδιακό τρόπο, ο Φάρος του προσφέρει αυτή την ευκαιρία, μέσα από ένα «γαλαξιακό» ρόστερ για τα δεδομένα της Α2 και τις τρομερές προοπτικές του. Ο αρχηγός συνεχίζει στην «Ιχθυόσκαλα» το ταξίδι του, αλλά όχι για πολύ ακόμα, όπως αναφέραμε.
«Αυτός που έχει τη συνήθεια να ταξιδεύει, ξέρει να φτάνει πάντα τη στιγμή που πρέπει να φύγει», είπε στην ανακοίνωση αποχώρησής του, στις 4 Ιανουαρίου 2016. Είναι αλήθεια. Ο Μιχάλης Κακιούζης, ήξερε πότε να αποχωρήσει, και μάλιστα με δόξα και τιμή, χωρίς να μετανιώσει για κάτι, όπως είχε τονίσει στο Basketblog.gr. Και με μία τελευταία επιτυχία, αυτή της ανόδου του Φάρου στην Basket League, απλώς για να ολοκληρωθεί η παρ’ ολίγον 25ετής του αποστολή.
Μια αποστολή, προορισμένη να κάνει άπαντες υπερήφανους. Μια διαδρομή, «συνώνυμη» πια του ελληνικού μπάσκετ…