Πολλοί υποστηρίζουν πως δύσκολο δεν είναι το να φτάσεις στην κορυφή, αλλά το να παραμείνεις εκεί. Το 2012 ο Ολυμπιακός επέστρεψε στον ευρωπαΪκό θρόνο, έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια. Το ζητούμενο, πλέον, ήταν να διατηρηθεί εκεί, ώστε ο θρίαμβος της Κωνσταντινούπολης να μην αποδειχθεί «πυροτέχνημα». Και το κατάφερε, κατακατώντας -για δεύτερη συνεχόμενη φορά- την Ευρωλίγκα στο Final Four του Λονδίνου κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Το ημερολόγιο έδειχνε 12 Μαϊου 2013, όταν ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα «δάμαζε» με 100-88 την ομάδα του Πάμπλο Λάσο και έμπαινε σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ ευρωπαϊκών ομάδων, αυτών που έχουν αναδειχθεί back-to-back Πρωταθλήτριες Ευρώπης. Το ίδιο και για τον αρχιτέκτονα του «ερυθρόλευκου οικοδομήματος» ο οποίος έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο.
Ο δρόμος, όμως, μέχρι εκεί, κάθε άλλο παρά στρωμένος με ροδοπέταλα ήταν. Κι αυτό, διότι ο άνθρωπος που οδήγησε τον Ολυμπιακό στην πρώτη του Ευρωλίγκα μετά το μακρινό 1997, ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, αποχώρησε και στη θέση του ήρθε ένας ταλαντούχος, πλην όμως άπειρος σε τέτοιο επίπεδο, Έλληνας προπονητής, ονόματι Γιώργος Μπαρτζώκας. Επιπλέον, το ίδιο συνέβη με τον Τζόι Ντόρσεϊ, που μαζί με τον Κάιλ Χάινς, συνέθετε ίσως το κορυφαίο frontline δίδυμο εκείνης της εποχής και συνεργαζόταν άψογα με τον Βασίλη Σπανούλη, γεγονός που τον κατέστησε εκ των στυλοβατών του θριάμβου της Πόλης.
Μα πάνω απ’ όλα, αυτό που πραγματικά καθιστούσε πιο δύσκολη την αποστολή των Πειραιωτών, ήταν το γεγονός πως αποτελούσαν Πρωταθλητές Ευρώπης. Πλέον, όλοι ήταν υποψιασμένοι και ήθελαν πάση θυσία να κερδίσουν τους Πρωταθλητές. Άλλωστε, όπως παραδέχθηκε προ ολίγων μηνών και ο ηγέτης των«ερυθρόλευκων», Βασίλης Σπανούλης (4:54-5:46): «Ήταν πολύ δύσκολα γιατί όλοι θέλουν να νικήσουν τον πρώτο, τον Πρωταθλητή. Κερδίζεις δόξα αν νικήσεις τον Πρωταθλητή κι αυτό έκανε τη δουλειά μας πιο δύσκολη».
Παρά τις όποιες αντιξοότητες και τις αμφιβολίες, ένα μόνο ήταν δεδομένο. Ο κορμός των γηγηνενών παικτών έμεινε ίδιος και απαράλλακτος, όπως επίσης και οι κομβικοί ξένοι -Χάινς, Λο, Άντιτς-, και μαζί μ’ αυτό η άριστη χημεία, το πνεύμα του νικητή και της αυταπάρνησης.
Με «αιχμή του δόρατος» τα παραπάνω στοιχεία, λοιπόν, ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτάσει στο Final Four του Λονδίνου, προκειμένου να υπερασπιστεί το σκήπτρα του. Πρώτο του εμπόδιο εκεί, η «πληγωμένη» ΤΣΣΚΑ Μόσχας, σε μια αναμέτρηση-ρεβάνς του περσινού τελικού. Από τη μία, οι Πειραιώτες καλούνται να «καλύψουν» το κενό της απουσίας του Βαγγέλη Μάντζαρη (με τον “άγουρο”, τότε, Δημήτρη Κατσίβελη) και να αποδείξουν πως η περσινή ανατροπή του -19 δεν ήταν τυχαία. Από την άλλη, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία είναι πλέον πιο υποψιασμένη και διψασμένη για εκδίκηση, με ένα υπερπλήρες ρόστερ, στο οποίο βρίσκονται τρεις πρώην “ερυθρόλευκοι” –Παπαλουκάς, Τεόντοσιτς, Έρτσεγκ– και καθοδηγητή τον Έτορε Μεσίνα, ο οποίος μετράει 10 νίκες σε ισάριθμους ημιτελικούς Ευρωλίγκας.
Τα ρεκόρ, όμως, είναι για να «σπάνε». Έτσι, κι αυτό του Ιταλού κόουτς έλαβε τέλος, με τον Γιώργο Μπαρτζώκα να παίρνει το “σκαλπ” αυτού και της ομάδας του. Με το σήμα κατατεθέν του επί εποχής του, δηλαδή άμυνα που «τσάκιζε» κόκκαλα και τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, οι «ερυθρόλευκοι» πήραν από νωρίς τα ηνία του αγώνα και με αποκορύφωμα την τρίτη περίοδο, όπου δέχθηκαν μόλις 8(!) πόντους από τους Ρώσους, έδωσαν διαστάσεις θριάμβου στη νίκη κόντρα στη «ρωσική αρκούδα» (52-69) και προκρίθηκαν στον τελικό του Final Four.
Πλέον, το κίνητρο είναι μεγαλύτερο από ποτέ. Ο Ολυμπιακός έχει την ευκαιρία με μία ακόμα νίκη, να γίνει μόλις η τρίτη ομάδα στην ιστορία της Ευρωλίγκας που κατακτά για δεύτερη διαδοχική σεζόν το τρόπαιο και να καταστήσει σαφές σε όλο το ευρωπαϊκό μπασκετικό γίγνεσθαι πως μπορεί να ανταπεξέλθει ακόμα κι όταν έχει την πίεση του “πρέπει” και την ταμπέλα του φαβορί -όχι μόνο όταν οι υπόλοιποι δεν τον υπολογίζουν (2012). Εν ολίγοις, τού δίνεται η ευκαιρία να εδραιώσει την κυριαρχία του στην Ευρώπη.
Τελευταίο εμπόδιο στο διάβα του, η Ρεάλ Μαδρίτης του Πάμπλο Λάσο, του Φελίπε Ρέγιες, του Ρούντι Φερνάντεθ, του Νίκολα Μίροτιτς, του Μάρκους Σλότερ, του Τζέισι Κάρολ και των δύο Σέρχιο (Γιουλ και Ροντρίγκεθ).
Ο τελικός ξεκινά, όμως η εκκίνηση είναι εφιαλτική για τον Ολυμπιακό, καθώς η Ρεάλ ξεφεύγει με 10-27 στην πρώτη περίοδο. Παρόλα αυτά, με μια μεγάλη αντεπίθεση στη δεύτερη περίοδο, οι “ερυθρόλευκοι” καταφέρνουν να μειώσουν σε 37-41 στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου κι όλα αυτά με «άσφαιρο» (0π.) τον Βασίλη Σπανούλη.
«Είχα ένα πολύ κακό πρώτο ημίχρονο στον τελικό, οι συμπαίκτες μου ήταν εκεί να κρατήσουν την ομάδα κοντά στη Ρεάλ Μαδρίτης και μετά ήταν η σειρά μου να τους βοηθήσω να πάρουμε το τρόπαιο», δήλωσε ο Λαρισαίος γκαρντ προ ολίγων μηνών (7:07-8:45).
Πράγματι, ο αρχηγός και ηγέτης των Πειραιωτών ανέλαβε τη σκυτάλη από τους συμπαίκτες του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του τροπαίου. Αρχικά, με δύο σερί προσωπικά τρίποντα στις αρχές του δευτέρου μέρους, πέτυχε τους πρώτους του πόντους στον αγώνα, δίνοντας παράλληλα το προβάδισμα στους “ερυθρόλευκους” με 45-43. Οι δύο ομάδες ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία στην τέταρτη περίοδο (61-61, 30’), όμως ο Σπανούλης ήταν πλέον «καυτός». ‘Ετσι, με νέο δικό του τρίποντο έκανε το 70–62, ενώ με δύο εύστοχες βολές ανέβασε τη διαφορά στο +10 (80-70) ακριβώς πέντε λεπτά πριν το τέλος, δίνοντας σε χιλιάδες φιλάθλους των Πειραιωτών που βρίσκονταν στην O2 Arena το έναυσμα για πανηγυρισμούς.
Η Ρεάλ έκανε την ύστατη προσπάθεια για ανατροπή, όμως ο Σπανούλης «ξαναχτύπησε» και, με ένα ακόμη τρίποντο, έδωσε τη χαριστική βολή στους «Μαδριλένους». Χάρη στους 21 πόντους του ηγέτη του, καθώς και στις συγκλονιστικές προσπάθειες των Έισι Λο (20π.), Πέρο Άντιτς (13π.), Κάιλ Χάινς (12π.) και Κώστα Σλούκα (11π.), ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε την ανατροπή από το -17 και με το εμφατικό 100-88 επί της «Βασίλισσας» υπερσπίστηκε και διατήρησε τον τίτλο του Πρωταθλητή Ευρώπης.
Με αυτόν τον τρόπο, ο Ολυμπιακός έγινε η πρώτη ομάδα μετά από έντεκα ολόκληρα χρόνια (Μακάμπι, 2005) που αναδεικνύεται back-to-back Πρωταθλήτρια Ευρώπης, ενώ ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο πρώτος Έλληνας προπονητής που κατακτά το βαρύτιμο τρόπαιο.
Σαν σήμερα (12/05), πριν από ακριβώς τρία χρόνια, ο Ολυμπιακός έραψε το τρίτο αστέρι στην “ερυθρόλευκη” φανέλα και έγραψε την πιο χρυσή σελίδα της μπασκετικής ιστορίας του…