Το 1987 ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα, με εκείνο το 103-101 επί των Σοβιετικών να μένει στη μνήμη απάντων, ως ένα από τα πιο ιστορικά σκορ για το ελληνικό μπάσκετ. Η κατάκτηση της Ευρώπης, ήταν γεγονός και ο θρίαμβος ανεπανάληπτος. Ή τουλάχιστον έτσι είχε θεωρηθεί τότε…
Η Ελλάδα συνέχισε την εξαιρετική της παρουσία στα δρώμενα της Γηραιάς Ηπείρου, με αμέτρητες διακρίσεις, τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο, για την προετοιμασία του επόμενου «θαύματος». Αυτό θα ερχόταν 18 χρόνια αργότερα. Δεν ήταν στην Αθήνα, αλλά στο Βελιγράδι. Δεν χρειάστηκε θρίλερ, αλλά μία εύκολη επικράτηση επί των Γερμανών στον τελικό. Όσα είχαν γίνει νωρίτερα, όμως, είχαν καταστήσει την εκ νέου κατάκτηση της κορυφής ως ένα «έπος» και τους παίκτες αυτούς να αναγνωρίζονται ως «ευλογημένοι», όπως τους είχε αποκαλέσει μετά την νίκη επί των Γάλλων ο Φίλιππος Συρίγος.
Σαν σήμερα, η ελληνική ομάδα αναδεικνυόταν για δεύτερη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια Ευρώπης, με το συνδετικό «κρίκο» των δύο επιτυχιών, να είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Ο «Δράκος», είναι αυτός που «μεταλαμπάδευσε» σε μία σπουδαία «φουρνιά» παικτών, το πνεύμα του μαχητή και, ως εκ τούτου, του νικητή. Αυτός είναι ένας τρόπος για να εξηγηθούν οι απίθανες ανατροπές της Επίσημης Αγαπημένης επί της εποχής του, όπως με τους «τρικολόρ». Γιατί, αν ρωτήσει κανείς ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων τι θυμάται από το Ευρωμπάσκετ του 2005, θα είναι εκείνος ο ημιτελικός. Με τη διαφορά στους επτά πόντους, 47 δεύτερα πριν το τέλος, ελάχιστοι θα περίμεναν διαφορετικό νικητή στο φινάλε από την παρέα του Πάρκερ και του Ριγκοντό. Ίσως να το πίστευαν μόνο τα μέλη της ελληνικής αποστολής. Και αυτό, αρκούσε από μόνο του…
Ο Παπαλουκάς έβαλε στα καλάθια… όποιον αντίπαλο έβρισκε μπροστά του και ήταν ψύχραιμος από τη γραμμή, σε αντίθεση με τον Ριγκοντό. Ο μεγάλος Ευρωπαίος «αστέρας», με τόσες σπουδαίες παραστάσεις, «λύγισε» αυτή την φορά από το βάρος της μπάλας, ευστοχώντας δύο φορές κατά το ήμισυ. Κάπως έτσι, ήρθε η μεγάλη στιγμή. «Ζήσης. 7, 6, ποιος; Ποιος; Βάλ’ το αγόρι μου»! Και το’ βαλε. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ευστόχησε μπροστά στον Τόνι Πάρκερ και μας έστειλε στα «ουράνια». Το τελικό 67-66 «σφράγισε» μία μοναδική στιγμή και την πρόκριση στον τελικό.
Δύο μέρες μετά, το έργο μας ήταν πιο εύκολο απ’ όσο να είχαμε ενδεχομένως φανταστεί. Η Γερμανία είχε φτάσει «σκοτώνοντας» με τον ίδιο τρόπο την Ισπανία, όταν ο Νοβίτσκι είχε «οπλίσει» και είχε «βομβαρδίσει» το αντίπαλο καλάθι τρία δευτερόλεπτα πριν την εκπνοή, αλλά μόνος του δεν μπορούσε.
Βρήκε απέναντί του δώδεκα «καμικάζι» και οι βοήθειες του ιδίου και του γνώριμού μας από τη θητεία του σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, Πάτρικ Φέμερλινγκ, αποδείχθηκαν ανεπαρκείς για το κρισιμότερο ματς.
Κάπως έτσι, ο Μιχάλης Κακιούζης σήκωσε ψηλά, στον αέρα της πρωτεύουσας της Σερβίας, το τρόπαιο, κάνοντας την απαρχή για τα επόμενα «θαύματα»…
