Των Ραφαήλ Αλαγά-Στέφανου Τάτσιου
Το ΝΒΑ είδε μία «βόμβα» να σκάει στα «θεμέλια» του, με τον Κέβιν Ντουράντ να επιλέγει να αγωνιστεί στους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς για τα επόμενα δύο χρόνια, προκαλώντας τις αντίστοιχες αντιδράσεις στους φίλους των Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, της ομάδας όπου αγωνίστηκε τα προηγούμενα εννέα έτη. Ο «KD», όμως, δεν προκαλεί αντιδράσεις απλά στους οπαδούς των «Κεραυνών», αλλά αποτελεί το πρόσωπο του καλοκαιριού, μιας και έβαλε νέα δεδομένα στον «χάρτη» του ΝΒΑ.
Η «σύμπραξή» του με τους Στεφ Κάρι και Κλέι Τόμπσον, δημιουργεί ένα νέο «Big Three» στην ιστορία του κορυφαίου πρωταθλήματος, σπέρνοντας τον «τρόμο» για μία ομάδα, η οποία έχει ήδη μείνει στην ιστορία για όσα πέτυχε τις τελευταίες δύο σεζόν. «Big Three» είπαμε; Ας βάλουμε μέσα και τον Ντρέιμοντ Γκριν, να γίνει «Big Four». Γιατί να αδικήσουμε, όμως, και τον Αντρέ Ιγκουοντάλα; Κάπως έτσι, ο Στιβ Κερ θα έχει στα χέρια του μία πεντάδα από παίκτες του ύψιστου επιπέδου. Πέντε εκ των κορυφαίων παικτών του ΝΒΑ, που έχουν κοινό στόχο το δαχτυλίδι. Αυτοσκοπό για την ακρίβεια.
«Συμμαχίες» βέβαια, έχουν υπάρξει ουκ ολίγες στην ιστορία του ΝΒΑ και το basketblog.gr σας παρουσιάζει τις κορυφαίες μεταξύ αυτών, σε ένα πρωτάθλημα που ποτέ δε σταμάτησε να συναρπάζει με ιστορίες σαν αυτές.
His Airness, αλλά όχι και μόνος του…
Είναι, για τους περισσότερους, ο κορυφαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών. Και όχι άδικα, αν κρίνει κανείς όχι μόνο όσα έκανε στο παρκέ (ή καλύτερα, στον αέρα), αλλά και την επιρροή που είχε το παιχνίδι του στην «εκτόξευση» της φήμης του αθλήματος παγκοσμίως. Για τον Μάικλ Τζόρνταν, τα ρεκόρ του και τα 6 δαχτυλίδια σε αντίστοιχες προσπάθειες, δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Χρειάζονται, όμως, για το κάτι παραπάνω από supporting cast που είχε δίπλα του. Δεν είναι λίγο, άλλωστε, όταν είσαι ένας προπονητής ακόμη και του βεληνεκούς του Φιλ Τζάκσον, να διαθέτεις στα χέρια σου «αστέρες», όπως ο Σκότι Πίπεν, ο Ντένις Ρόντμαν και ο Τόνι Κόυκοτς. Συμφωνούμε, ότι ο «Air» ήταν πάντοτε ο άνθρωπος της τελευταίας στιγμής και ένας από τους «υπερανθρώπους» που είχαμε την τύχη να δούμε στις οθόνες μας, αλλά και οι υπόλοιποι τρεις δεν πήγαιναν πίσω. Με αυτή την «Αγία Τετράδα», οι «Ταύροι» έγιναν αγαπημένοι σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού, ιδίως εκτός Ηνωμένων Πολιτειών και σημείωσαν το διαφαινόμενο ως «ακαταμάχητο» ρεκόρ των 10 ηττών σε 82 αγώνες της κανονικής περιόδου. Η διαφορά με τους Ουόριορς, που στον ίδιο αριθμό παιχνιδιών είχαν μόλις 9 ήττες, είναι ότι συνόδευσαν το ρεκόρ με πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια, τρία πρωταθλήματα στη σειρά, από το 1996 έως το 1998. Ίσως η πιο σπουδαία ομάδα που πάτησε σε παρκέ.
Η επιστροφή των «Κελτών»
Για 12 χρόνια, πλην ενός, από το 1957 έως το 1969, οι Μπόστον Σέλτικς του Μπιλ Ράσελ απλώς «σάρωναν» τους τίτλους. Ο τελευταίος, κατέκτησε τόσα δαχτυλίδια, που θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα «εξαδάκτυλος» για να τα χωρέσει. Στα επόμενα 12 χρόνια, όμως, το «πολύτιμο» βάφτηκε πράσινο μόλις δύο φορές, για να έρθει ο Λάρι Μπερντ να αποκαταστήσει στην κορυφή τα «ξωτικά». Έχοντας μαζί του, τους Ρόμπερτ Πάρις και Κέβιν ΜακΧέιλ, δημιουργήθηκε ένα τρομερό «Big Three» το 1986, το οποίο επανέλαβε ακριβώς όσα είχε πετύχει ο Μπερντ, με τη συνδρομή του Νέιτ Άρτσιμπαλντ το 1981 και αυτή του Πάρις το 1984, με τον ΜακΧέιλ να βρίσκεται σιγά-σιγά στο προσκήνιο. Το επικό 67-15 της σεζόν 1985-1986, όμως, ήταν εκείνο που ξεχώρισε τότε για τους κορυφαίους αυτή τη στιγμή σε πρωταθλήματα ΝΒΑ, μαζί με το 4-2 στους Τελικούς με τους Χιούστον Ρόκετς του Χακίμ Ολάζουον.
Οι σπουδαίοι Λέικερς του «Showtime»
Οι Λος Άντζελες Λέικερς μετά την εποχή του «προσώπου» του NBA Τζέρι Ουέστ, έκαναν καιρό να επανέλθουν στο προσκήνιο της Λίγκα. Η έλευση του Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ το 1975 μέσω ανταλλαγής με του Μιλγουόκι Μπακς τους έκανε να αναθαρρήσουν, όμως το πολυπόθητο δαχτυλίδι ήταν μακριά. Η στιγμή που τα πάντα άλλαξαν για τους «Λιμνανθρώπους» ήταν το draft του 1979 και η 1η επιλογή που είχαν και άκουγε στο όνομα Έρβιν ”Μάτζικ” Τζόνσον. Ο ”Μάτζικ” ήταν αυτό που χρειαζόταν το NBA και όχι μόνο οι Λέικερς για να εκτοξευτεί. Ο Καρίμ με τον ”Μάτζικ” πήραν μόνοι τους 2 δαχτυλίδια το 1980 και το 1982 και η επόχή του «Showtime» είχε μόλις ξεκινήσει με το τότε pick n roll να είναι σήμα κατατεθέν τους. Η ομάδα του Λος Άντζελες όμως, απογειώθηκε με την επιλογή του Τζέιμς Ουόρθι στο νούμερο 1 του ντραφτ το 1982, αφού ήταν ο φόργουορντ που τους έλειπε. Αποτέλεσμα, τρία δαχτυλίδια σε τέσσερα χρόνια για τους Λέικερς το 1985, το 1987 και το 1988. Σε αυτή την οκταετία (1980-88) εμφανίστηκε μία από τις σπουδαιότερες ομάδες στην ιστορία του ΝΒΑ και αυτή ήταν οι Λέικερς του ”Μάτζικ”, του Καρίμ και του Ουόρθι.
Το φιάσκο των βετεράνων το 2004
Η σεζόν 2003/04 για τον κόσμο του NBA είχε τεράστιο ενδιαφέρον, ο λόγος; Πολύ απλά η ύπαρξη τριών «θρύλων» της Λίγκα και του ίσως καλύτερου πάικτη στον κόσμο εκείνη τη στιγμή. Οι Λος Άντζελες Λέικερς κατάφεραν να υπογράψουν τον Γκάρι Πέιτον και τον Καρλ Μαλόουν από την free agency, ενώ στο ρόστερ είχαν ήδη τους Σακίλ Ο’ Νιλ και Κόμπι Μπράιαντ. Μάλιστα ο προπονητής εκείνης της ομάδας άκουγε στο όνομα Φιλ Τζάκσον. Όλος ο κόσμος περίμενε η συγκεκριμένη ομάδα να διαλύσει τους πάντες και τα πάντα εκείνη την σεζόν και να φέρει το 14 δαχτυλίδι στο Λος Άντζελες. Όμως τα πράγματα εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά αφού οι τέσσερις super stars κατάφεραν να αγωνιστούν μαζί συνολικά σε όλη τη σεζόν σε μόλις 20 παιχνίδια. Τα αποτελέσματα όμως κάλυπταν τα εσωτερικά προβλήματα της ομάδας όπως τη κόντρα Κόμπι-Τζάκσον. Οι Λέικερς κατόρθωσαν να φτάσουν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες στους τελικούς του NBA, αλλά εκεί για κακή τους τύχη βρήκαν μπροστά τους, το ανυπέρβλητο εμπόδιο των Ντιτρόιτ Πίστονς οι οποίοι τους διέλυσαν με 4-1 στη σειρά των τελικών. Σαν να μην έφτανε αυτό, η τελική κατάληξη εκείνης της ομάδας ήταν να αποσυρθεί ο Μαλόουν, ο Σακίλ να πάει στους Μαϊάμι Χιτ και ο Φιλ Τζάκσον να αποτελέσει έστω και για λίγο καιρό παρελθόν για τους «Λιμνανθρώπους».
Η δικαίωση του τελευταίου των ηγετών
Τρεις είναι οι εμβληματικοί ηγέτες των Σέλτικς στην ένδοξη ιστορία τους, κι ας μην ήταν ο τελευταίος τόσο λαμπερός. Ο Πολ Πιρς, διαδέχθηκε τους Ράσελ και Μπερντ, αλλά ο ίδιος και ο προπονητής Ντοκ Ρίβερς, χρειάζονταν συμπαραστάτες. Και βρέθηκαν οι ιδανικοί, στα πρόσωπα των Ρέι Άλεν και Κέβιν Γκαρνέτ, με τον πρώτο να έρχεται από τους «μετακομίζοντες» Σιάτλ Σουπερσόνικς και τον δεύτερο από τους Μινεσότα Τίμπεργουλβς, δημιουργώντας ένα τρομερό «Big Three» για την εποχή το 2007. Λίγους μήνες αργότερα, θα κέρδιζαν τον μεγαλύτερο αντίπαλο εκ των «αιωνίων», τους Λος Άντζελες Λέικερς και θα κέρδιζαν το πρωτάθλημα. «Λύτρωση» για τον αρχηγό, έστω κι αν στις επόμενες τέσσερις σεζόν, με την αναγωγή του «Big Three» σε «Big Four», χάρη σε πρόσθεση του Ρέιζον Ρόντο, δεν κατάφεραν οι Σέλτικς να επαναλάβουν αυτό τον θρίαμβο. Σύντομα, θα ξεκινούσε το «ξύλωμα», με την αποχώρηση του Ρέι Άλεν και των Πιρς-Γκαρνέτ για το Μπρούκλιν, ενώ μετά από μερικούς μήνες θα έφευγε και ο τελευταίος της παρέας για το Ντάλας. Κι ας είχε μόνο έναν τίτλο, έχει μείνει στην ιστορία, όπως και το «Everything is possible» του «KG».
Όταν ο «Βασιλιάς» άλλαξε «στρατόπεδο»
Τη σεζόν 2009-2010, οι Μαϊάμι Χιτ ήταν μία ομάδα με ρεκόρ 47-35, η οποία πάντως δεν έμοιαζε ικανή να επαναλάβει το «θαύμα» του 2006, όταν ο Ντουέιν Ουέιντ είχε κερδίσει… σχεδόν μόνος τους Ντάλας Μάβερικς στους Τελικούς, με ανατροπή από το 0-2 στο 4-2. Νέος αποκλεισμός από τους Σέλτικς στον πρώτο κιόλας γύρο και κάτι πρέπει να αλλάξει, για να πρωταγωνιστήσει εκ νέου η ομάδα. Η διοίκηση κάνει την τολμηρή κίνηση να φέρει στις τάξεις της ομάδας τον ΛεΜπρόν Τζέιμς, καθώς ήταν γνωστό πως οι αντιδράσεις στο Κλίβελαντ από τους οπαδούς των «Καβς» θα ήταν έντονες. Όπως κι έγινε, καθώς δε δίστασαν ακόμη και να κάψουν τις φανέλες του. Δεν τελείωσε, όμως, εκεί η ενίσχυση των Χιτ. Στο σύνολο του Έρικ Σποέλστρα, προστέθηκε άλλος ένας παίκτης, που έβλεπε πως με την προηγούμενη ομάδα του, τους Τορόντο Ράπτορς εν τοιαύτη περιπτώσει, δε θα έβρισκε την ευκαιρία για ένα δαχτυλίδι. Κάπως έτσι, και ο Κρις Μπος «συνομώτησε» με τους Ουέιντ και Τζέιμς. Ο τελευταίος, όμως, ήταν η πλέον καταλυτική προσθήκη. Ρεκόρ 58-24 και τελικοί Ανατολής. Όλα έμοιαζαν να έχουν αλλάξει. Κι έγινε πράξη. Η αλαζονική τους στάση απέναντι στους Μάβερικς, καθώς θεωρούσαν πως είχαν τον «αέρα» του φαβορί, έγινε αφορμή για μία «σφαλιάρα», που θα τους χρησίμευε την αμέσως επόμενη σεζόν. Αυτήν την φορά, είναι οι Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ που «την πατάνε» με τον ίδιο τρόπο και μετά την νίκη τους, έρχεται μία «θύελλα» για το 4-1 των Χιτ. Ο Ουέιντ είναι ξανά πρωταθλητής, ο Μπος για πρώτη φορά και ο «Βασιλιάς» βρίσκεται στο «θρόνο» του.
Την αμέσως επόμενη σεζόν, έρχεται ο Ρέι Άλεν, ψάχνοντας επίσης άλλο ένα δαχτυλίδι. Και το προσέφερε ο ίδιος, με την περιβόητη φάση του τριπόντου κόντρα στους Σπερς και το «αιώνιο» δίλημμα του αν θα έπρεπε να διατάξει φάουλ ο Πόποβιτς. Ο τελευταίος, πάντως, θα έπαιρνε «το αίμα του πίσω» σε ένα repeat των Τελικών το 2014 και θα έστελνε τον ΛεΜπρόν… ξανά στο Κλίβελαντ, με τον Άλεν να αποχωρεί επίσης και μάλλον για πάντα.
Η ιδιοφυΐα του Πόποβιτς και η ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης
Αν μία ομάδα στην ιστορία του ΝΒΑ μπορεί να ισχυρίζεται ότι ποτέ δεν είχε άσχημη σεζόν στην πορεία της τα τελευταία 17 χρόνια είναι μόνο οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Αυτό το χρεώνονται για καλό λόγο φυσικά οι «big-three» της ομάδας του Τέξας ο Τιμ Ντάνκαν, ο Μανού Τζινόμπιλι και ο Τόνι Πάρκερ. Και φυσικά αυτοί οι τρεις παίκτες ίσως να μην ήταν τίποτα χωρίς τον αρχιτέκτονα και πολύ σπουδαίο προπονητή Γκρεγκ Πόποβιτς. Όλη η ιστορία των Σπερς ξεκίνησε το 1997 και το draft όπου διάλεξαν στο νούμερο 1 εκείνης της χρονιάς και άκουγε στο όνομα Τιμ Ντάνκαν. Ο φόργουορντ-σέντερ από τις Παρθένες Νήσους άλλαξε την ιστορία της ομάδας του και κατά κάποιο τρόπο της Λίγκα. Μάλιστα κατάφερε να πάρει και το πρώτο δαχτυλίδι στην ιστορία του Σαν Αντόνιο ουσιαστικά μόνος του το 1999. Στην έναρξη της σεζόν 1999-00 και στο καθιερωμένο draft πολύ απόρησαν με την επιλογή του Πόποβιτς να διαλέξει στον 2ο γύρο και στην θέση 57 τον Αργεντινό γκαρντ Μανού Τζινόμπιλι, όμως ο ίδιος ήξερε ότι το δεύτερο κομμάτι του παζλ είχε συμπληρωθεί. Το τρίτο και τελευταίο κομμάτι είχε το όνομα Τόνι Πάρκερ και οι Σπερς τον διάλεξαν στην 28η θέση του 1ου γύρου του draft του 2001. Οι 3 τους πήραν τα 4 από τα 5 συνολικά δαχτυλίδια (1999, 2003, 2005,2007 και 2014) των «Σπιρουνιών» και θα μείνουν για πάντα χαραγμένοι στο μυαλό του φίλαθλου κόσμου για τις παραστάσεις και τα μαθήματα μπάσκετ που παρέδωσαν στους τελικούς του 2014 απέναντι στους Χιτ του Λεμπρόν με σκορ 4-1. Πάντως από την σεζόν 2017 ίσως οι Σπερς γίνουν «Big-five» αφού θα έχουν στην πεντάδα τους Πάρκερ, Τζινόμπιλι, Λέοναρντ, Άλντριτζ και την νέα προσθήκη και αντι-Ντάνκαν Πάου Γκασόλ. Αλλά αυτό θα το μάθουμε την φετινή σεζόν…
Τα «Ελάφια» που έφτασαν… μόνο στην πηγή
Οι Μιλγουόκι Μπακς, δεν απασχολούν το «μαγικό κόσμο», μόνο με τη σημερινή τους ομάδα και την παρουσία του «Greek Freak», Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το 1998, είχε δημιουργηθεί υπό τις οδηγίες του Τζορτζ Καρλ μία εξαιρετική τριάδα, με τους Ρέι Άλεν, Σαμ Κασέλ κα Γκλεν Ρόμπινσον. Οι τρεις τους, δημιούργησαν ένα τρομερό «Big Three», που έμεινε όμως στις… υποσχέσεις. Κορυφαία στιγμή, οι Τελικοί Ανατολής της σεζόν 2000-2001, αλλά ο Άλεν Άιβερσον ήταν ασταμάτητος, με τους Φιλαδέλφεια 76ερς του «AI» και του Ντικέμπε Μουτόμπο, να κερδίζουν τη θέση τους, στους Τελικούς. Την αμέσως επόμενη χρονιά, η κατάσταση έγινε ακόμη πιο απογοητευτική, όταν η ήττα από τους Ντιτρόιτ Πίστονς στο τέλος της κανονικής περιόδου, τους στέρησε την είσοδο στα playoffs. Με αυτόν τον τρόπο, ο Ρόμπινσον πήγε στους Χοκς, ο Άλεν μετακόμισε στο Σιάτλ. Μία τελευταία ευκαιρία, υπήρξε με την προώθηση του ανερχόμενου Μάικλ Ρεντ το 2002, αλλά το ρεκόρ 42-40 που τους έστειλε στα playoffs, δεν τους έδωσε τη δυνατότητα για μεγάλα «όνειρα». Αποκλεισμός με 4-2 από τους μετέπειτα φιναλίστ του πρωταθλήματος Νιου Τζέρσεϊ Νετς και ο Ρεντ μένει μόνος του, καθώς και ο Κασέλ οδεύει προς Μινεσότα. Ο τελευταίος, θα ξανάβρισκε τον Ρέι Άλεν στη Βοστόνη, για την κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2008.
Η παρέα των πιτσιρικάδων που παραλίγο να κατακτήσει την κορυφή
Σεζόν 2008/09 και οι Σιάτλ Σούπερσονικς αποτελούν παρελθόν για το NBA, με μία νέα ομάδα να γεννιέται με το όνομα Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ. Στις τάξεις της αυτή η ομάδα είχε τρεις πάικτες που μετά από λίγο καιρό θα τους συζητούσαν σε όλο τον πλανήτη. Τα ονόματα τους, Κέβιν Ντουράντ, Ράσελ Ουέστμπρουκ και Σερζ Ιμπάκα. Και οι 3 επιλέχθηκαν από τους Σούπερσονικς στα draft του 2007 και 2008 αντίστοιχα. Το τέταρτο μέλος της παρέας ο Τζέιμς Χάρντεν ήρθε από το draft του 2009 και πλέον το πλάνο της διοίκησης των Θάντερ είχε μπει μπροστά. Η μεγάλη στιγμή για τους πιτσιρικάδες του Στιβ Μπρουκς ήρθε τη σεζόν 2011/12 όπου θα συμμετείχαν για πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του στους τελικούς του NBA. Οι Ντουράντ και Ουέστμπρουκ ήταν σε ηλικία 24 ετών και οι Χάρντεν, Ιμπάκα στα 23. Το πρότζεκτ της νέας ακόμα ομάδας της Λίγκα ήταν ελκυστικό και μπροστά τους είχαν τους Μαϊάμι Χιτ του Λμεπρόν Τζέιμς που ακόμα έψαχνε το πρώτο του δαχτυλίδι. Όμως λίγο η απειρία και λίγο η ατυχία στον 5ο τελικό, ήρθε η ήττα στους τελικούς με 4-2 και η διάλυση εκείνης της ομάδας ήταν αναμενόμενη. Ο Χάρντεν που τότε ήταν ο παίκτης συνέδεε την άμυνα και την επίθεση αποχώηρσε το καλοκαίρι με ανταλλαγή προς τους Χιούστον και από τότε οι Θάντερ ποτέ δεν ήταν ξανά ίδιοι. Πλέον και με την απώλεια του Ντουράντ το καλοκαίρι του 2016 και την ανταλλαγή του Ιμπάκα στους Ορλάντο Μάτζικ η μόνη λύση είναι το rebuylding που ίσως να μην έχει στα πλάνα ούτε τον Ράσελ Ουέστμπρουκ.
Οι άγονοι «Κλιπς»…
Τα τελευταία χρόνια, με την φάση παρακμής όπου βρίσκονται οι Λος Άντζελες Λέικερς, οι «συμπολίτες» Κλίπερς θέλουν να εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να γίνουν τα «αφεντικά» της περιοχής και να αρχίσουν να κερδίζουν την φήμη των 16 φορές πρωταθλητών. Ο τότε ιδιοκτήτης, Ντόναλντ Στέρλινγκ, αποφασίζει να επενδύσει πάνω στους «εκρηκτικούς» ΝτιΆντρε Τζόρνταν και Μπλέικ Γκρίφιν το 2008 και το 2009 αντίστοιχα, αλλά οι δύο τους μόνο δεν φτάνουν. Το 2011, ενστερνίζεται το «όραμα» και ο Κρις Πολ, όντας ο παίκτης που θα «ταΐσει» τους δύο ψηλούς. Με την προσθήκη εξίσου ποιοτικών παικτών κοντά στο «Big Three», με πιο πρόσφατα παραδείγματα τον Πολ Πιρς και τον Τζαμάλ Κρόφορντ ή κόους, όπως ο Ντοκ Ρίβερς, οι «Κλιπς» θεωρούν κάθε χρόνο πως είναι… η δική τους ευκαιρία. Μέγιστες επιτυχίες τους, όμως, θεωρούνται οι τίτλοι της Pacific Division το 2013 και το 2014, ενώ πιο κοντά από ποτέ σε Τελικούς Δυτικής Περιφέρειας, έφτασαν το 2015, όταν οι Χιούστον Ρόκετς του Τζέιμς Χάρντεν και του Ντουάιτ Χάουαρντ, με τον Κώστα Παπανικολάου να παίρνει επίσης συμμετοχή στους ημιτελικούς, τους απέκλεισαν με 4-3, στο δρόμο για τους Τελικούς με τους μετέπειτα πρωταθλητές Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς. Οι Κλίπερς, εν ολίγοις, περιμένουν ακόμη την ευκαιρία τους…
Οι «Splash Brothers», ο Γκριν και ο MVP Ιγκουοντάλα
Οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριος είναι η ομάδα που τα τελευταία δύο χρόνια έχουν αλλάξει τον τρόπο που παίζεται το παγκόσμιο μπάσκετ. Small ball, καταπληκτική κυκλοφορία της μπάλας και εξαιρετικό περιφερειακό σουτ και όλα αυτά είναι αποτέλεσμα ανελέητης πιεστικής άμυνας. Η διοίκηση των «πολεμιστών» είχε ένα σχέδιο το οποίο ξεκίνησε το 2009 με την επιλογή στο νούμερο 7 του Στεφ Κάρι στο draft εκείνης της σεζόν. Η «Big four» των Ουόριορς ολοκληρώθηκε τις σεζόν 2011 και 2012 με τις επιλογές, του alter ego του Κάρι, Κλέι Τόμπσον και του Ντρέιμοντ Γκριν αντίστοιχα. Το τελευταίο κομμάτι προστέθηκε το καλοκαίρι του 2013 με την υπογραφή συμφωνίας με τον Αντρέ Ιγκουοντάλα για 4 χρόνια. Η δύο σεζόν 2013 και 2014 ήταν ουσιαστικά μεταβατικές για το Γκόλντεν Στέιτ και το 2015 με τον rookie Στιβ Κερ στον πάγκο ήρθε το πρώτο δαχτυλίδι και μοναδικό μέχρι στιγμής με καταπληκτικό μπάσκετ. Στους τελικούς οι Καβαλίερς δεν αντιστάθηκαν σχεδόν καθόλου και οι Ουόριορς επικράτησαν με 4-2 με MVP τον Ιγκουοντάλα ο οποίος έπαιξε καταπλητκικά απέναντι στον Λεμπρόν. Η φετινή σεζόν ήταν ονειρική μέχρι τους τελικούς για την ομάδα του Κερ, αφού κατάφεραν να σπάσουν το στοιχειωμένο ρεκόρ των Μπουλς του Τζόρνταν σε νίκες στην κανονική περίοδο, όπου έκαναν μόνο 10 ήττες. Όμως στους τελικούς παρότι ήταν μπροστά με 3-1 λίγο η κούραση, λίγο οι τραυματισμοί των Κάρι, Ιγκουοντάλα και Μπόγκουτ και η τιμωρία του Γκριν και φυσικά ο «μαγικός» Λμεπρόν Τζέιμς, όλα αυτά μαζί έφεραν τούμπα τη σειρά και οι Καβς πήραν το παρθενκό πρωτάθλημα της ιστορίας τους με 4-3 μέσα στην «Oracle Arena». Έτσι το ρεκόρ και τα δύο συνεχόμενα βραβεία MVP κανονικής περιόδου (2015, 2016) που κέρδισε ο Στεφ Κάρι και το πρωτάθλημα της σεζόν 2015 αμέσως απαξιώθηκαν από τους haters. Πάντως οι Ουόριορς από του χρόνου και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα είναι άλλη ομάδα με την προσθήκη του Κέβιν Ντουράντ και ίσως να κατακτήσουν και άλλα δαχτυλίδια, αλλά αυτό είναι στο χέρι τους να το αποδείξουν.
«I came back for a reason»
Αυτή ήταν η φράση του Λεμπρόν Τζέιμς χρησιμοποίησε το καλοκαίρι του 2014, όταν ανακοίνωσε την επιστροφή του στο «σπίτι» του και στους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Όμως αν δεν είχε κάποιες διαβεβαιώσεις ότι η ομάδα θα είναι πολύ ανταγωνιστική και διεκδικήτρια του τίτλου, τότε ίσως να μην γύριζε ποτέ. Οι Καβς έφτιαξαν τους δικούς τους «Big three» όπου μαζί με τον Λεμπρόν πρωταγωνιστές ήταν οι Καϊρί Ίρβινγκ που επιλέχθηκε από το Κλίβελαντ στο νούμερο 1 του draft του 2011 και τον Κέβιν Λοβ που ήρθε ως ανταλλαγή το καλοκαίρι του 2014 από τους Μινεσότα Τιμπεργουλβς. Όμως η πρώτη απόπειρα στους τελικούς του 2015 για τον πρώτο τίτλο σε ομαδικό σπορ στην ιστορία της πόλης του Κλίβελαντ μετά από 40 χρόνια στέφθηκε με αποτυχία. Αλλά αυτή η αποτυχία είχε αστερίσκους οι οποίοι ήταν οι τραυματισμοί και η μη συμμετοχή στους τελικούς των Ίρβινγκ και Λοβ και οι ασταμάτητοι αντίπαλοι που άκουγαν στο όνομα Γκόλντεν Στέτι Ουόριορς. Ο Λεμπρόν δεν μπόρεσε μόνος του και έγραψε τέταρτο χαμένο τελικό στην καριέρα του σε 6 προσπάθειες. Η φετινή σεζόν ξεκίνησε με πολύ κακό κλίμα στο εσωτερικό των Καβς μετά την απόλυση λόγω Τζέιμς του Ντέιβιντ Μπλατ. Όταν έφτασε η ώρα των φετινών τελικών όλοι τους είχαν ξεγραμμένους, όμως ο Λεμπρόν και η παρέα του είχαν άλλη άποψη κάνοντας ένα καταπληκτικό come back από το 3-1 και ισοφάρισαν την σειρά σε 3-3. Πλέον όλα θα κρίνονταν στην έδρα του Γκόλντεν Στέιτ και οι «Big three» των Καβαλίερς ήταν μπροστά στην μεγάλη πρόκληση. Όλοι στον φετινό 7ο τελικό δεν θα θυμούνται το καθοριστικό τρίποντο του Ίρβινγκ που έδωσε τον τίτλο στους Καβς, αλλά το «The block» του Λεμπρόν Τζέιμς στον Ιγκουοντάλα. Μετά το τέλος του αγώνα ο «Βασιλιάς» ξέσπασε σε λυγμούς και φώναζε στις κάμερες ότι αυτό ο τίτλος έιναι για την πόλη του το Κλίβελαντ. Ο στόχος του και η υπόσχεση του όταν επέστρεψε στο «σπίτι» του εκπληρώθηκε, το μέλλον θα δείξει αν θα μεγαλώσει ακόμα πιο πολύ ο μύθος του.
