Η δεύτερη ομάδα από το παρελθόν με την οποία θα καταπιαστούμε (μετά τον Φιλαθλητικό) είναι το Παλαιό Φάληρο της χρονικής περιόδου 1995-2003. Μία ομάδα που αν και δεν κατόρθωσε ποτέ να παίξει στην Α1 (παρότι προβιβάστηκε από την Α2 τη σεζόν 2002-03), άφησε στο ελληνικό μπάσκετ προίκα μία φουρνιά παικτών -και προπονητών- που βρέθηκαν για χρόνια σε υψηλό επίπεδο, με κάποιους εξ αυτών να φτάνουν μέχρι και την εθνική ομάδα.

Η ανοδική πορεία του Παλαιού Φαλήρου άρχισε τη σεζόν 1995-96. Με τον Ηλία Ζούρο στον πάγκο, η ομάδα των νοτίων προαστίων έβαλε εκείνη τη χρονιά τις βάσεις για τις επιτυχίες των επόμενων ετών. Έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου ΕΣΚΑΝΑ (όπου ηττήθηκε από τον Άλιμο) και τερμάτισε 2η στον 2ο όμιλο Νότου της Γ’ Εθνικής πίσω από τον Αρίονα.

Εκείνη τη χρονιά εμφανίστηκαν για πρώτη φορά τέσσερις από τους παίκτες που έμελλαν να συγκροτήσουν το Παλαιό Φάληρο των επόμενων ετών: ο 17χρονος, τότε, Γιάννης Γκαγκαλούδης, ο 18χρονος Νίκος Κρίτσαλος, ο 19χρονος Νίκος Τσολάτος και ο Θανάσης Ασπρούλιας. Η σεζόν 1995-96 λειτούργησε επί της ουσίας σαν preview όσων θα επακολουθούσαν.

1996-98: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΙΤΛΟΣ, ΟΙ ΔΙΑΔΟΧΙΚΕΣ ΑΝΟΔΟΙ, Η ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟΥΣ “8” ΤΟΥ ΚΥΠΕΛΛΟΥ

Τη σεζόν 1996-97 το Παλαιό Φάληρο κατέκτησε τον πρώτο τίτλο του (το Κύπελλο ΕΣΚΑΝΑ, παίρνοντας μάλιστα στον τελικό και τη ρεβάνς από τον Άλιμο) και προβιβάστηκε για πρώτη φορά στη Β’ Εθνική. Με τον Γιώργο Βελισσαράκο στο τιμόνι πλέον, κατέκτησε το πρωτάθλημα στον 1ο όμιλο της Γ’ Εθνικής με ρεκόρ 20-6 και μπροστάρηδες τους Κρίτσαλο (16,4π. μ.ό.), Τσολάτο (15,6π. μ.ό.), Μάριο Γούναρη (14,8π.), αλλά και τους Γκαγκαλούδη (10,5π. μ.ό.), Ασπρούλια (7,1π. μ.ό.). Εκείνη η χρονιά ήταν επίσης και η τελευταία στο Φάληρο για έναν μετέπειτα προπονητή της ομάδας: τον Νίκο Καραγιάννη.

Στη Β’ Εθνική το Παλαιό Φάληρο δεν έκατσε πολύ. Μία χρονιά ήταν αρκετή. Με νέο προπονητή πάλι (τον Μάνο Μανουσέλη), κατέκτησε τη 2η θέση στη Β’ Εθνική (πάλι πίσω από τον Αρίονα) με ρεκόρ 19-7 και τους Κρίτσαλο-Γκαγκαλούδη να συνθέτουν ένα από τα πιο παραγωγικά περιφερειακά δίδυμα που πέρασαν ποτέ από την κατηγορία, καθώς έβαζαν μαζί 35,2 πόντους ανά αγώνα. Ο Κρίτσαλος ολοκλήρωσε τη χρονιά όντας 2ος στον πίνακα των σκόρερ με 17,9 και ο Γκαγκαλούδης 3ος με 17,2.

Μαζί τους σε εκείνη την ομάδα ήταν μεταξύ άλλων και οι Ειρηναίος Καραμάνης, Χρήστος Μπατσούκας, Στέργιος Πανόπουλος, Νίκος Τσολάτος και Θανάσης Ασπρούλιας. Μία ομάδα που δεν περιορίστηκε στην άνοδό της για πρώτη φορά στην Α2. Την ίδια σεζόν απέκλεισε κατά σειρά στο Κύπελλο Ελλάδας τον ΓΑΣ Κομοτηνή, τον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας και την Ολύμπια Λάρισας, φτάνοντας μέχρι τους “8” της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκε από τον Άρη.

Α2: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΟΡΩΤΟΥ

Στην Α2 το Παλαιό Φάληρο δεν ήταν περαστικό. Με προπονητή πια τον Κώστα Σορώτο, τον μόνο που παρέμεινε στο πόστο του για παραπάνω από ένα έτος. Τη σεζόν 1998-99 τερμάτισε στην 5η θέση, έχοντας σταθερά τον κορμό με τους Κρίτσαλο, Γκαγκαλούδη, Τσολάτο, Ασπρούλια, Μπατσούκα. Μόνο που σε αυτούς προστέθηκαν ο Θύμιος Κυρίτσης, ο Γιώργος Βεντούρης και δύο νέα ταλέντα: ο 20χρονος Γιάννης Καλαμπόκης και ο 18χρονος Λάζαρος Αγαδάκος.

Η 5η θέση ήταν η κατάληξη της πορείας και την επόμενη χρονιά (1999-2000). Χωρίς τον Γκαγκαλούδη πια, αλλά με τον Χρήστο Γκογκίδη να επιστρέψει έπειτα από τρία χρόνια, τους Παναγιώτη Μακρυδήμα, Σάντρο Μουμούρη, Πέτρο Οικονομάκη να προστίθεται στην παρέα και δύο νέα φυντάνια να κάνουν την πρώτη εμφάνισή τους: ο Χριστόφορος Στεφανίδης και ο Γιάννης Τσολάκης.

Το λυκόφως της νέας χιλιετίας βρήκε το Φάληρο σε κάμψη, αλλά να παραμένει εύκολα ή δύσκολα στην Α2. Με προπονητή τον Νίκο Καραγιάννη και κορμό πια τους Κρίτσαλο, Μουμούρη, Καλαμπόκη, Στεφανίδη, Μακρυδήμα, Οικονομάκη, Ασπρούλια, Βεντούρη, τερμάτισε 8ο τη σεζόν 2000-01 και 9ο την επόμενη χρονιά, έχοντας όμως δύο σημαντικές αποχωρήσεις (του Κρίτσαλου και του Μουμούρη) και τέσσερις σημαντικές προσθήκες στο ρόστερ: την επιστροφή του Θύμιου Κυρίτση, την άφιξη των Γιώργου Λαμπράκου, Λάμπρου Κανελλόπουλου, καθώς και την επιστροφή του Σορώτου πέντε αγωνιστικές πριν από το τέλος του πρωταθλήματος.

2002-03: ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΣΤΗΝ Α1 ΚΑΙ… ΤΟΥΜΠΑΛΙΝ

Τίποτε δεν προμήνυε τότε ότι το Παλαιό Φάληρο απείχε μόλις ένα χρόνο από την πιο επιτυχημένη χρονιά της ιστορίας του, κι ενώ το καλοκαίρι του 2002 βρισκόταν υπό διάλυση. Η ομάδα του Κώστα Σορώτου άρχιζε τη σεζόν 2002-03 με το μικρότερο μπάτζετ της κατηγορίας, δίχως κοινοτικό (που έκαναν τότε την εμφάνισή τους στην Α2) και με αυτοσκοπό να παλέψει για τη σωτηρία του. Έτσι νόμιζαν οι υπόλοιποι, τουλάχιστον.

Το Παλαιό Φάληρο όχι μόνο κατέκτησε την άνοδο στην Α1, αλλά την εξασφάλισε (μαθηματικά) και τρεις αγωνιστικές πριν από την ολοκλήρωση του πρωταθλήματος! Με μία νίκη επί της Χαλκίδας στο κατάμεστο Ρέστειο. Με ηγέτη, πια, τον Γιάννη Καλαμπόκη, τους Στεφανίδη, Βεντούρη, Τσολάκη, Μακρυδήμα να έχουν απομείνει από την παλιά φρουρά και τους Λεωνίδα Σκούταρη, Παναγιώτη Ντουμάνη, Χάρη Χαραλαμπίδη, Γιώργο Λαμπράκο και Θανάση Τοπούζη να παίζουν μεγάλο ρόλο στην άνοδο. Μία άνοδο, που εν τέλει δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Στις 19 Απριλίου 2003 το Παλαιό Φάληρο έμοιαζε με μεθυσμένη πολιτεία μετά τη νίκη-άνοδο επί της Χαλκίδας. Και το γλέντι διήρκεσε εβδομάδες. Το επόμενο παιχνίδι (με τον Ιωνικό Νίκαιας) έμοιαζε με championship parade, αλλά με… χρώμα νου-που. Έγιναν βραβεύσεις, οι παίκτες παρουσιάστηκαν από εκφωνητή και φόρεσαν φανέλες που ανέγραφαν τα παρατσούκλια τους. Ο Στεφανίδης ήταν “το κορμί”. Ο Ντουμάνης ο “Καραγκούνης”. Ο Καλαμπόκης ο “ινδιάνος”. Ο Τοπούζης “το καμάρι της Πιερίας”.

Η προσγείωση στην πραγματικότητα, όμως, δεν άργησε να έρθει. Και ήταν απότομη. Ο χορηγός που θα στήριζε το δαπανηρό εγχείρημα της συμμετοχής στην Α1 δεν βρέθηκε ποτέ. Οι οικονομικές υποσχέσεις έμειναν στα λόγια από το Δήμο και τον Ερασιτέχνη, οι εκκρεμότητες προς τους παίκτες (ύψους 150.000 ευρώ) δεν αποπληρώθηκαν ποτέ και η ομάδα βρέθηκε γρήγορα σε αδιέξοδο. Αναζητήθηκε λύση ακόμα και μέσω συγχώνευσης (με τον Ιωνικό Νίκαιας και την Απολλωνιάδα), μάταια όμως.

Ενώ ο Κώστας Σορώτος έκανε τα πλάνα του για τη σεζόν 2003-04 στην Α1 (είχε “κλείσει” τότε τον Αλέξη Παπαδάτο, βρισκόταν κοντά σε Παναγιώτη Μαντζάνα και Μίλος Σάκοτα, ενώ είχε δοκιμάσει και έναν Αμερικανό, τον James Richardson), όλα έδειχναν ότι το όνειρο της συμμετοχής στην Α1 θα αποδεικνυόταν… αυτό ακριβώς: όνειρο.

Ένα καλοκαίρι διήρκεσε η προσπάθεια του Παλαιού Φαλήρου να βρει επενδυτές. Ονόματα ακούστηκαν πολλά (Ματιάνης, Νισίμ, Πυλαδάκης). Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ο αείμνηστος Γιάννης Σπανός, ο επί σειρά ετών γενικός αρχηγός της ομάδας παραιτήθηκε κι επέστρεψε. Το ίδιο και ο Σορώτος. Το μοιραίο πάντως, δεν απετράπη. Συνέβη στις 15 Σεπτεμβρίου. Η ΕΕΑ δεν χορήγησε πιστοποιητικό συμμετοχής στο Παλαιό Φάληρο και τη θέση του στην Α1 πήρε ο Ηλυσιακός.

Ο κύκλος εκείνης της ομάδας μόλις ολοκληρώθηκε. Το Παλαιό Φάληρο δεν είχε τελειώσει πάντως. Όπως ανέγραφαν και οι φανέλες της ομάδας που εξέπληξε ξανά όλον τον κόσμο τρία χρόνια αργότερα, όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα της σεζόν 2005-06 στη Β’ Εθνική: “…κουφάλες, δεν ξοφλήσαμε…”.

Η πορεία του Παλαιού Φαλήρου από το 1995 έως το 2003:

1995-96: 2ο στον 2ο όμιλο Νότου Γ’ Εθνικής με ρεκόρ 17-9
1996-97: 1ο στον 1ο όμιλο Νότου Γ’ Εθνικής με ρεκόρ 20-6 (προβιβάστηκε στη Β’ Εθνική)
1997-98: 2ο στη Β’ Εθνική με ρεκόρ 19-7 (προβιβάστηκε στην Α2)
1998-99: 5ο στην Α2 με ρεκόρ 14-12
1999-00: 5ο στην Α2 με ρεκόρ 13-13
2000-01: 8ο στην Α2 με ρεκόρ 13-13
2001-02: 9ο στην Α2 με ρεκόρ 10-16
2002-03: 2ο στην Α2 με ρεκόρ 18-8 (προβιβάστηκε στην Α1)

* Ευχαριστούμε τον Κώστα Σορώτο για την παραχώρηση της φωτογραφίας από το αρχείο του