Ο Austin Hatch είναι ένας ασυνήθιστος άνθρωπος…
Ο παίκτης της ομάδας μπάσκετ του κολλεγίου του Michigan έχει επιβιώσει δύο αεροπορικών δυστυχημάτων που τον άφησαν χωρίς οικογένεια.
Να είσαι ένας ασυνήθιστος άνθρωπος συνήθιζε να λέει ο Stephen Hatch στο γιό του, Austin.
Οι ασυνήθιστοι άντρες ζουν τη ζωή τους με ακεραιότητα, πάντοτε κάνουν το καλύτερο που μπορούν και δεν λένε απλώς πως θα προπονηθούν σκληρά και θα αγαπήσουν δυνατότερα, το πράττουν.
Γίνε αυτός άντρας Aus. Γίνε ασυνήθιστος.
Το επεξεργαζόταν μερικές φορές, συνήθως παίζοντας ένα δυνατό μονό στο δρόμο. Κάθονταν στον καναπέ, περνώντας από τις καθημερινές ερωτήσεις σχετικά με τις σχολικές εργασίες και τα αθλητικά και τότε ήταν που ίσως «έσκαβε» λίγο πιο βαθιά μέσα του. Για παράδειγμα θύμιζε στον Austin, πως είναι σωστό να είναι ένα τυπικό παιδί, που πηγαίνει στα πάρτι και δοκιμάζει τα όριά του, αλλά για να πετύχει το όνειρό του και να παίξει κολλεγιακό μπάσκετ, πρέπει να κάνει θυσίες και ίσως να κάνει πράγματα που όλοι οι υπόλοιποι δεν κάνουν, αντί να ακολουθεί το παράδειγμά τους.
Ο Δρ. Stephen Hatch έδειχνε στο γιο του πως είναι να είσαι ένας ασυνήθιστος άντρας, θέλοντας να είναι ο εαυτός του.
Υπήρξαν και κάποιες σπουδαίες χειρονομίες: Όταν το μικρό τοπικό αεροδρόμιο , Smith Field Service Center και το σχολείο πτήσης ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης, αυτός έσπευσε να το αγοράσει και να συνεχίσει κανονικά τη λειτουργία του. Υπήρχαν, βέβαια και κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, όπως το ότι τραγούδησε στη δεύτερη σύζυγό του, κάτω από το διάδρομο στο γάμο τους .
Επίσης έκανε πράγματα όχι για δημόσια κατανάλωση, αλλά για να δει τη χαρά στο χαμόγελο του παραλήπτη της πράξης του. Όπως όταν πήγαινε να παρακολουθήσει τους αγώνες γκολφ του κολλητού φίλου του γιού του, Trent Van Horn, ενώ ο Austin δεν ήταν στην ομάδα.
Ο Austin ήταν στην ομάδα μπάσκετ και ο πατέρας του συνήθιζε να κάθεται την ώρα της προπόνησης, ήσυχος στις κερκίδες, διαβάζοντας Wall Street Journal και πίνοντας καφέ.
Κατά τα άλλα πήγαινε κάθε μέρα στη δουλειά. Ο Stephen δεν ήταν ένας απλός γιατρός. Ειδικευόταν στον πόνο. Ήθελε να κάνει τους ανθρώπους να ξεπερνάνε τον πόνο, γι’ αυτό και είχε ασθενής καρκινοπαθείς και θύματα φωτιάς, ψάχνοντας να βρει τρόπους να επουλώνει τις πληγές και να κάνει τον πόνο υποφερτό.
Ήταν σαν να έδινε ο Stephen έναν οδηγό-ζωής στον Austinγια να γίνει κάτι πέρα από το συνηθισμένο κι εκείνος κάνοντάς τον υπερήφανο, τα κατάφερε. Καθόταν σαν τον πατέρα του, έλεγε απαίσια ανέκδοτα όπως εκείνος, είχε άριστους βαθμούς, έπαιζε εξαιρετικό μπάσκετ, μιλούσε ευγενικά και φερόταν αξιοθαύμαστα. Κάθε μέρα έκανε το παν να είναι καλύτερος και αποδείκνυε πως είχε πολύ από το… μπαμπά μέσα του.
Και τότε ο Stephen έφυγε. Σε δευτερόλεπτα, μετά τη σύγκρουση του αεροπλάνου και πήρε μαζί του όλη τη σοφία, το χάρτη που υποτίθεται πως θα ακολουθούσε ο Austin, το είδωλο που θα είχε και τον καλύτερο φίλο του… όλα έφυγαν. Για πάντα.
Μετά από αρκετούς μήνες στο νοσοκομείο, ο Austin που επιβίωσε της συντριβής ήταν σπίτι του. Μπορούσε να περπατά και να μονολογεί. Στο μυαλό, τη σκέψη και την καρδιά του, ήξερε τι έπρεπε να προσδοκά, όχι να γυρίσει ο πατέρας του, αλλά να μάθει που είναι και γιατί έφυγε.
Οι ειδικοί λένε πως 1 στους 3,5 εκατομμύρια ανθρώπους τυχαίνει να βρεθούν σε αεροπορικό δυστύχημα. Έτσι πώς να εξηγήσεις σε αυτό το παιδί, πως έπρεπε να είναι εκείνο που θα βρεθεί εκεί;
Στην ηλικία των 8, ο Austin πετούσε με την οικογένειά του, επιστρέφοντας στο σπίτι τους στο Michigan και ως συνήθως ο πατέρας του πιλοτάριζε. Ξαφνικά κάτι τρομερό συνέβη και το αεροπλάνο συντρίφτηκε και παραδόθηκε στις φλόγες, κάπου πάνω από την Indiana, σε ένα μικρό δρόμο της επαρχίας Uniondale.
Η μητέρα του, Julie, η αδερφή του, Lindsay και ο μικρός του αδερφός Ian, όλοι τους κάθονταν πίσω και σκοτώθηκαν. Ο Austin καθόταν μπροστά δίπλα στον πατέρα του και σώθηκε, όπως πιστεύει ο ίδιος επειδή ο Stephen τον προστάτεψε.
Ύστερα από 8 χρόνια κι ενώ ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε, την Kimberly Neal, το ζευγάρι και ο Austinμπήκαν και πάλι στο αεροπλάνο με προορισμό το Walloon Lake. Επρόκειτο να γιορτάσουν την απόφαση του Austin να παίξει στο κολλέγιο του Michigan.
Σχεδόν 17 μίλια δυτικά της λίμνης, στο Charleroix το αεροπλάνο έπαθε εμπλοκή και διαλύθηκε. Οι γονείς του ήταν νεκροί, όπως και το σκυλάκι τους, η Ally. Ο Austin και το άλλο τους σκυλί, ο Brady, σώθηκαν με τον ίδιο να έχει έναν τραυματισμό στον εγκέφαλο και να κινδυνεύει να μην περπατήσει ποτέ ξανά.
Αν η ιστορία τέλειωνε εδώ, τότε ναι… ο Austin θα ήταν το παιδί-θαύμα που επιβίωσε δύο αεροπορικών δυστυχημάτων.
Ωστόσο, ο Austin Hatch είναι πλέον ένας 20χρονος πρωτοετής του Πανεπιστημίου του Michigan και τον περασμένο Δεκέμβρη πέτυχε τον πρώτο του πόντο, με μια ελεύθερη βολή. Ξέρει πως δεν είναι στην κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Ξέρει όμως πως θα προσπαθήσει. Ξέρει πως πάντα θα είναι ο Austin Hatch, το παιδί, παίκτης μπάσκετ του Michigan που επέζησε μετά από δύο συντριβές αεροπλάνων,……
Όμως ο Austin παλεύει. Για όλα όσα τον προετοίμαζε ο πατέρας του, για να μείνει γνωστός για αυτό που θα βρίσκεται πέρα από το δεύτερο κόμμα της πρότασης που θα συνοδεύει για πάντα το όνομά του, γιατί μόνο έτσι τον τιμά και μόνο έτσι έχουν αξία όλα όσα πέρασε. Η προσπάθειά του είναι σε καλό δρόμο. Ωστόσο η βλάβη στον εγκέφαλο δεν είναι σίγουρο πόσο και πότε θα τον επηρεάζει. Αλλά αυτό ίσως να μην έχει και τόση σημασία για εκείνον.
Άλλωστε όπως είπε και ο ίδιος «αν δεν επιστρέψω στην κατάσταση που ήμουν παλιά, θα είμαι εκείνος που γύρισε, μπήκε αλλαγή για λιγότερο από ένα λεπτό έβαλε μια βολή και τον ζητωκραύγασε το κοινό, τότε καλύτερα να γίνω ο άνθρωπος που ήθελε πάντα ο πατέρας μου να γίνω, παρά ένα αστέρι του μπάσκετ».