Η φράση αυτή ακούγεται πια κοινότοπη, αλλά ήταν πραγματικά ένας «πιστός στρατιώτης». Ένας από τους λάτρεις του εθνόσημου, που σε κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη, με τρομερές διακρίσεις ή οδυνηρούς αποκλεισμούς, αποθέωση ή αμφισβήτηση, δεν φοβήθηκε. Δήλωνε πάντοτε «παρών» και σήκωνε στις πλάτες του την ομάδα, μαζί με την ευθύνη οποιουδήποτε αποτελέσματος. Μπορεί να μην κέρδισε την φήμη του Δημήτρη Διαμαντίδη, του Βασίλη Σπανούλη ή ακόμη και του Θοδωρή Παπαλουκά, αλλά αποτελούσε διαρκώς ένα «ξενιτεμένο πουλί» (από το 2005 είναι κάτοικος εξωτερικού), έτοιμο να προσφέρει τις υπηρεσίες του και άφησε, έτσι, τη δική του κληρονομιά.
Κάπως έτσι, μπορεί να γίνει μια μικρή περιγραφή για το προφίλ του Νίκου Ζήση. Ο αρχηγός της εθνικής ομάδας, ακολούθησε το δρόμο του Βασίλη Σπανούλη που είχε πει το «αντίο» από το «Pierre Mauroy» της Λιλ και παρέδωσε με τη σειρά του τα «σκήπτρα» στην επόμενη γενιά, με τον Γιάννη Μπουρούση να απομένει μόνος πια από τη γενιά του χρυσού μεταλλίου στη Σερβία, ώστε να «νουθετήσει» τους υπόλοιπους για το δρόμο των επιτυχιών.
Κι αυτός ο δρόμος, για τους εν λόγω τελευταίους Ιππότες, και δη για τον νυν παίκτη της Μπάμπεργκ, είχε αρχίσει να «χαράζεται» το 1999, όταν με την Εθνική Παίδων θα κατακτούσε το αργυρό μετάλλιο στο αντίστοιχο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ύστερα από τρία χρόνια και άλλα δύο μετάλλια (Χάλκινο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Εφήβων το 2000, Αργυρό Μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες το 2001), μαζί με τους Σπανούλη, Μπουρούση και άλλους εννέα παίκτες, των οποίων οι προοπτικές αποδείχθηκαν πραγματικές στο μέλλον, «υπέτασσαν» με 77-73 την Ισπανία στον τελικό του Βίλνιους το 2002 και κατακτούσαν την κορυφή της Ευρώπης, ως Νέοι Άνδρες.
Αυτή η γενιά, όμως, ήταν ευλογημένη και δε θα σταματούσε εκεί. Και ο Νίκος Ζήσης, ήταν εκείνος που, στο Βελιγράδι, θα συμμετείχε σε ένα από τα πιο ιστορικά καλάθια του ελληνικού μπάσκετ. Πριν ακουστεί η ιαχή «Βάλτο αγόρι μου», υπάρχει πρώτα το «Ζήσης, 7, 6, ποιος, ποιος;».
Ναι, ακριβώς αυτό που είπαμε πριν. Δεν είχε την φήμη του Διαμαντίδη, που έβαλε εκείνο το σουτ, αλλά ήταν εκείνος που κουβαλούσε την ομάδα στην κρίσιμη στιγμή. Αυτός είχε κουβαλήσει και την μπάλα, πριν γραφτεί η ιστορία του Ευρωμπάσκετ 2005 στα δικά μας χρώματα.
Την επόμενη χρονιά, μπορεί ο Άντερσον Βαρεζάο να του στερούσε τη συμμετοχή στο ταξίδι της Ιαπωνίας μέσω του παρκέ, αλλά πανηγύρισε με την ψυχή του. Ήταν κι αυτός με το δικό του τρόπο, μέρος της επιτυχίας στην Αρένα της Σαϊτάμα, με το 101-95 επί των Αμερικανών.
Θα ήταν, όμως, μέσα σε εκείνους που ολοκλήρωσαν άλλη μία γιγαντιαίων διαστάσεων ανατροπή, κόντρα στους Σλοβένους το 2007 και θα ήταν σε εκείνους που μόχθησαν στη «σκυλομαχία» με τους Ισπανούς στον ημιτελικό της Μαδρίτης, με την Ελλάδα να «λυγίζει» στο φινάλε.
Αναφερθήκαμε και σε απογοητεύσεις. Ναι, ήταν παρών και σε εκείνη του 2008 στο Πεκίνο, όταν ο Σπανούλης αστοχούσε στο σουτ της νίκης κόντρα στους Αργεντίνους. Έναν χρόνο αργότερα, όμως, με την Εθνική να έχει τις μεγαλύτερες ελλείψεις στη διάρκεια της θητείας του, ήταν μπροστάρης στο θαύμα. Το τελευταίο ελληνικό θαύμα, που χάριζε στο συγκρότημα του Γιόνας Καζλάουσκας το τελευταίο μετάλλιο για τα ελληνικά χρώματα. Μετά το χάλκινο του 2009 στο Κατοβίτσε, οι παίκτες μας δεν το έχουν ξαναφορέσει στο στήθος τους.
Τουρκία 2010, Λιθουανία 2011, Καράκας 2012, Σλοβενία 2013, Ισπανία 2014, Κροατία-Γαλλία 2015. Το ποια από αυτές τις προσπάθειές μας ήταν επιτυχημένη ή αποτυχημένη, ή ακόμη και ποιο ήταν το μέγεθός τους αντίστοιχα, δεν έχει τελικά τόσο μεγάλη σημασία. Περισσότερη σημασία, έχει ο ιδρώτας που έριξαν παίκτες σαν τον Ζήση, «θυσιάζοντας» κάθε καλοκαίρι διακοπών, για να δώσουν λίγη χαρά, σε έναν λαό που ψάχνει σε μερικές τέτοιες μοναδικές ευκαιρίες, σαν αυτή της Εθνικής ομάδας, για να βρει αφορμή να «φορέσει» το χαμόγελο που τους έχει αφαιρεθεί, βιώνοντας μια μεγάλη εποχή κρίσης σε κάθε επίπεδο. Και ο «σιωπηλός ηγέτης» της ελληνικής αποστολής, ήταν παρών γι’ αυτούς, παρότι κάθε χρόνο αγωνιζόταν στο υψηλότερο επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Είχε έρθει η δική του ξεχωριστή στιγμή να αποχαιρετήσει. Ο Νίκος Ζήσης, μπορεί πια να μη βρίσκεται στο δυναμικό της Εθνικής ομάδας, αλλά αποτελεί πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του «χρυσού βιβλίου» που αποκαλείται «ελληνικό μπάσκετ». Αξίζει αυτή τη στιγμή, αυτή την αναγνώριση. Για τις στιγμές που μας χάρισε μαζί με τους υπόλοιπους, με συνέπεια για σχεδόν μία 20ετία.
Γιατί ήταν πάντα αυτός. Ένας «στρατιώτης» γεμάτος ανιδιοτέλεια. Ένας γενναίος Ιππότης…
