Μπορεί ο τίτλος του 1996 στο Παρίσι, να σηματοδοτεί την πρώτη κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, της σημερινής Ευρωλίγκα δηλαδή, από ελληνική ομάδα, αλλά ο χαμένος τίτλος του πρωταθλήματος την ίδια χρονιά, «βυθίζει» ξανά την ομάδα στην εσωστρέφεια. Η δε σεζόν 1996-1997, με τον ίδιο να φτάνει μόλις στην πέμπτη θέση, την ώρα που ο «αιώνιος» αντίπαλος Ολυμπιακός «σαρώνει» τα πάντα στο πέρασμά του, κάνοντάς το triple crown, κάνει την ηγεσία του να προβληματιστεί ακόμη περισσότερο. Πριν την ευρωπαϊκή προοπτική, προείχε η εγχώρια κυριαρχία, κάτι που ξεκίνησε την αμέσως επόμενη αγωνιστική περίοδο. Με τους τίτλους να έρχονται το 1998 και το 1999, με τότε κόουτς τον Σούμποτιτς, είχε έρθει ξανά η ώρα της επιστροφής στην κορυφή της Γηραιάς Ηπείρου. Αποφασίζεται ως κόουτς, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς και δημιουργείται ένα ρόστερ φτιαγμένο γι’ αυτόν τον τίτλο. Μποντιρόγκα, Ρέμπρατσα, Κάτας, Ρότζερς, Αλβέρτης, Τζεντίλε, Μπουντούρης και οι υπόλοιποι, ακολουθούν τις οδηγίες εκείνου, που μετά από λίγα χρόνια, αντί για «Γκαστόνε», θα αποκαλείτο «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών», σε μία εξαιρετική συγκυρία, με το Final-4 να διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη.
Εκεί, νιώθει… σαν στο σπίτι του, και αφού αποκλείει την φοβερή Εφές Πίλσεν των Τούρκογλου, Μουλαομέροβιτς, Κουτλουάι, Μπεσόκ, Ντρόμπνιακ και λοιπών «αστέρων», βρίσκει μπροστά του μία ομάδα, στο ζευγάρωμα της οποίας από εδώ και στο εξής, θα δημιουργείτο ένας «μύθος» για τις μεταξύ τους «τιτανομαχίες». Απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ, η αναμέτρηση αυτή παίρνει ελληνικό χρώμα, και το κύπελλο επιστρέφει στην Αθήνα. Ήταν 20 Απριλίου 2000, όταν ο Παναθηναϊκός γινόταν, με το τελικό 73-67, πρωταθλητής Ευρώπης για δεύτερη φορά στην ιστορία του.
Εκείνος δεν μπόρεσε να αγωνιστεί, λόγω ενός τραυματισμού που του απαγόρευσε αυτή τη δυνατότητα, όμως εκείνη η στιγμή του μένει αξέχαστη για πολλούς λόγους. Ο Γιώργος Καλαϊτζής, διηγείται στο Basketblog.gr εκείνη τη μεγάλη μέρα για τους «πράσινους», η οποία θα του πρόσφερε παράλληλα ένα σημαντικό προσωπικό, οικογενειακό όφελος.
«Νομίζω πως η συγκεκριμένη ομάδα του Παναθηναϊκού, ήταν από τις καλύτερες της τελευταίας 20ετίας. Για εμάς, αποτελούσε μεγάλη πρόκληση το γεγονός, πως το Final-4 διεξαγόταν στη Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα αυτό μας έδινε ένα μεγαλύτερο “άγχος”, καθώς συνήθως δεν κερδίζει το Final-4 η ομάδα της χώρας, στην οποία αυτό πραγματοποιείται. Θεωρώ, πως ήταν μεγάλη επιτυχία εκείνο το αστέρι, μετά το θρίαμβο της Γαλλίας», μας αναφέρει, αναλύοντας πόσο σημαντική είναι η διαφορά του να παίζεις εντός ή εκτός έδρας σε Final-4, κάνοντας τη σύγκριση με ένα άλλο τρόπαιο στο οποίο ήταν παρών, εκείνο της Μπολόνια: «Ο Παναθηναϊκός ήταν το αουτσάιντερ στην Μπολόνια, είχε επομένως να αντιμετωπίσει μία ευκολότερη κατάσταση στο ψυχολογικό κομμάτι, κάτι που δεν ίσχυε ασφαλώς στο αγωνιστικό, τουλάχιστον θεωρητικά. Στη Θεσσαλονίκη, όμως, είχαμε τον τίτλο του φαβορί, μιας και το γήπεδο ήταν “πράσινο”. Όλοι πίστευαν, πως ήταν πλέον η ευκαιρία να επανέλθει η ομάδα στο δρόμο των επιτυχιών, μετά τα πρωταθλήματα που είχε κατακτήσει προηγουμένως. Μπορεί, δηλαδή, να μιλούσαμε για μία εντελώς διαφορετική ιστορία, αν δεν κατακτούσαμε τότε το κύπελλο. Ήταν ένα κύπελλο-ορόσημο για την ομάδα και την πορεία της, στα επόμενα δέκα χρόνια».
Για τον ίδιο, πιο σημαντικό ήταν το τρόπαιο του 2000, παρά του 1996, στη δημιουργία της μετέπειτα «Αυτοκρατορίας», αιτιολογώντας το ως εξής: «Το 1996, είναι όντως μία σημαντική στιγμή, καθώς για πρώτη φορά ελληνική ομάδα κατακτά το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Μετά, όμως, η απώλεια του ελληνικού πρωταθλήματος, αλλάζει ολόκληρη η ψυχοσύνθεση στις τάξεις του συλλόγου, καθώς επέρχεται ριζική αλλαγή, εν όψει της επόμενης σεζόν. Στη μετά-Μάλκοβιτς εποχή, γίνονται δηλαδή τα σωστά «βήματα», ξεκινώντας από τους εγχώριους τίτλους, για να φτάσει ο Παναθηναϊκός ξανά στην κορυφή της Ευρώπης, καθώς και να εδραιωθεί σε αυτήν, με αποτέλεσμα να κατακτήσει μέχρι σήμερα έξι συνολικά τρόπαια».
Στην ημέρα του τελικού, μπορεί να τους ενέπνευσε το… κλίμα της συμπρωτεύουσας, αλλά στο αγωνιστικό κομμάτι ήταν… άλλη μία μέρα στη δουλειά, με τον ίδιο ωστόσο να απουσιάζει: «Είχα, προσωπικά, μία ατυχία 20 μέρες νωρίτερα και έπρεπε να υποβληθώ σε εγχείριση στο πόδι μου, επομένως δεν μπορούσα να αγωνιστώ στο Final-4. Το κλίμα στη Θεσσαλονίκη, αν εξαιρέσουμε μερικά συμβάντα μεταξύ οπαδών, ήταν πολύ φιλόξενο προς την ομάδα μας. Ο κόσμος μας έδωσε ώθηση, αφού νιώθαμε ότι παίζαμε εντός έδρας. Η ημέρα εκείνη δεν είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και η φιλοσοφία του κόουτς Ομπράντοβιτς δε διαφέρει σε κανένα ματς. Είχαμε, δηλαδή, μία συνηθισμένη μέρα, όπως σε ένα ματς της regular season, με την καθιερωμένη προετοιμασία για το ματς. Καθένας βέβαια, προετοίμαζε διαφορετικά τον εαυτό του για μία μεγάλη «μάχη».
Μπορεί να μην αγωνίστηκε, αλλά εκείνο το Final-4 του εξασφάλισε, πλην του τροπαίου, ένα μεγάλο κέρδος στην προσωπική του ζωή: «Παρότι δεν έπαιξα, έχω να θυμάμαι ένα πολύ σημαντικό γεγονός. Πρόκειται για το “χτίσιμο” μίας πολύ μεγάλης φιλίας, με τον Όντεντ Κάτας, ο οποίος λίγο αργότερα θα γινόταν ο νονός της μίας μου κόρης. Απέκτησα, δηλαδή, έναν εξαιρετικό φίλο και το γεγονός αυτό μου δείχνει πως ακόμη και σε εκείνο το Final-4, είχα ένα μεγάλο κέρδος. Σαν παίκτη, δεν χρειάζεται να τον σχολιάσω, τα λέει όλα η αντίδραση των φίλων της Μακάμπι, οι οποίοι μετά τον τελικό, τον αποθέωσαν».
Για το ίδιο το ματς με τη Μακάμπι, αναφέρεται στη σημασία που είχε για πολλά άτομα εκείνος ο τελικός: «Ήταν, όντως, ένα πολύ σημαντικό παιχνίδι, όχι μόνο για το σύνολο, αλλά και για πολλά άτομα ξεχωριστά στην ομάδα. Ο κόουτς απέδειξε, πως ναι μεν παίζει ρόλο η τύχη στο μπάσκετ, αλλά είναι με το μέρος των ικανών και εκείνων που δουλεύουν ακατάπαυστα, για να επιτύχουν τους στόχους τους. Ο Αντώνης, πράγματι καταφέρνει να καθιερωθεί, όχι μόνο στον Παναθηναϊκό, αλλά και ως ένα από τα καλύτερα «τεσσάρια» της Ευρώπης. Ο Κάτας, επίσης, παίζει απέναντι στην πρώην ομάδα του, πετυχαίνει το κρισιμότερο καλάθι του αγώνα και καταχειροκροτείται από τους φίλους της Μακάμπι. Ο Ρέμπρατσα, επίσης, αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος σέντερ, ενώ ο Τζεντίλε τελειώνει μία ένδοξη καριέρα με τον πιο λαμπρό ομαδικό τίτλο. Όλοι μαζί και καθένας ξεχωριστά, λοιπόν, είχαν ένα παραπάνω κίνητρο για να φτάσουμε τελικά σε αυτό το τρόπαιο. Σε αυτό το επίπεδο, βέβαια, δεν έχεις πολλά πράγματα για τον εαυτό σου. Απλά επιβεβαιώνεις, ότι είσαι ο καλύτερος».
Μετά τη Θεσαλονίκη, ήρθε η Μπολόνια το 2002, αλλά για τα επόμενα 5 χρόνια, μέχρι το τρόπαιο της Αθήνας, απουσία ουσιαστικά από τα υψηλά «πατώματα». Ποοιοι είναι οι λόγοι της οπισθοδρόμησης της ομάδας, την εποχή 2002-2007; «Στο διάστημα αυτό, ήρθαν στην ομάδα παίκτες που δεν μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να θεωρηθούν πρωτοκλασάτοι, και σαν αθλητές και σαν προσωπικότητες. Σημαντικό γεγονός, επίσης, είναι τα δύο χρόνια που η ομάδα όφειλε να αγωνιστεί στο Κλειστό του Σπόρτιγκ στα Πατήσια, κάτι που μείωσε το κύρος του συλλόγου. Ήταν δίκαιο, δηλαδή, που ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να διεκδικήσει κάποιον ευρωπαϊκό τίτλο, αν εξαιρέσουμε το Final-4 της Μόσχας, το 2005. Εκεί, βέβαια, δείξαμε πως κάτι καινούργιο δημιουργείται από την πλευρά μας, κάτι που επιβεβαιώθηκε στα επόμενα χρόνια, με τα ευρωπαϊκά των ετών 2007, 2009 και 2011», πιστεύει ο παλαίμαχος γκαρντ.
Όσο για τον Παναθηναϊκό που συναντάμε 15 χρόνια μετά από εκείνη την επιτυχία, η άποψή του είναι η εξής: «Με την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, έκλεισε ένα κύκλος μεγάλων επιτυχιών, με έναν καινούργιο να έχει ανοίξει από τότε. Σε αυτόν μπορούμε να βάλουμε πολλούς τίτλους, όπως “ανανέωση” ή “αναδόμηση”. Η ουσία, είναι πως όλα άλλαξαν πάλι μετά από έναν χαμένο τίτλο πρωταθλήματος, το 2012 δηλαδή από τον Ολυμπιακό, και πλέον δύο άτομα συνδέουν αυτές τις δύο εποχές, ο Διαμαντίδης και ο Φώτσης, οι οποίοι επίσης έχουν μεγαλώσει. Το γεγονός, ότι η φετινή ομάδα είναι ήδη στις οκτώ καλύτερες της Ευρώπης, αποτελεί επιτυχία, αλλά κάτι τέτοιο πρέπει να έχει συνέχεια και στα επόμενα χρόνια. Διότι, με αυτόν τον τρόπο, μπορείς να προχωρήσεις βήμα-βήμα, προκειμένου να γίνεις και πάλι ο πρώτος. Έχω την εντύπωση, ότι αυτός είναι ένας αντικειμενικά εφικτός στόχος για τον Παναθηναϊκό», ενώ δεν παρέλειψε να μας μιλήσει για τη συνέχεια της σειράς με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και το οσονούπω κλείσιμο και της φετινής σεζόν: «Όλα αυτά τα χρόνια, η ΤΣΣΚΑ ξοδεύει δεκάδες εκατομμύρια για να κερδίσει τον τίτλο και δεν τα έχει καταφέρει τα τελευταία επτά χρόνια. Σήμερα, με τον τρόπο που αγωνίζεται, δείχνει να βρίσκεται σε πολύ καλή κατάσταση και να είναι πρώτο φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκα. Μία νίκη θα είναι ήδη σημαντικό κέρδος για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος πρέπει κυρίως να κοιτάξει και το εντός έδρας ματς με τον Ολυμπιακό, το οποίο μπορεί να του δώσει το πλεονέκτημα έδρας, εν όψει των play-offs του πρωταθλήματος. Αυτή είναι, νομίζω, η πραγματικότητα του Παναθηναϊκού για την τωρινή του κατάσταση».
ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ-ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ 73-67 (36-36)
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Τζεντίλε 3, Αλβέρτης 4, Μποντιρόγκα 9, Ρότζερς 4, Ρέμπρατσα 20, Κάτας 17, Φώτσης 9, Μπερκ 7, Κοχ
Μακάμπι Τελ Αβίβ (Γκέρσον): ΜακΝτόναλντ 11, Σαρπ 5, Χένεφελντ, Χάφμαν 26, Κόμετζις 3, Μπρίσκερ 13, Τζάμσι 3, Σέφερ 6, Σέλεφ, Πόπα
Θυμηθείτε ολόκληρο τον τελικό: