Την ώρα που οι ομάδες της Θεσσαλονίκης «μεσουρανούσαν», ο σύλλογος βρισκόταν σε κρίση. Αυτήν ανέλαβε να σταματήσει ο Σωκράτης Κόκκαλης, αναλαμβάνοντας τον απόλυτο έλεγχο, ως πρόεδρος, και προσλαμβάνοντας για προπονητή τον Γιάννη Ιωαννίδη, ο οποίος απαίτησε τη μετακόμιση της ομάδας από το «Παπαστράτειο» στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Το τρίπτυχο αυτό, έμελλε να αλλάξει και την ιστορία του. Έγινε αμέσως ο απόλυτος κυρίαρχος εντός συνόρων, δίνοντας παράλληλα δυναμικά το «παρών» στη Γηραιά Ήπειρο.
Οι δύο απόπειρες σε Τελ Αβίβ και Σαραγόσα, το 1994 και το 1995, για την κατάκτηση της πρώτης ευρωπαϊκής κούπας, απέτυχαν με τρόπο που άφηναν μία «πικρία» στο τέλος της σεζόν. Επρόκειτο, άλλωστε, για μία ομάδα που είχε κάθε δικαίωμα να ονειρεύεται και αυτόν τον τίτλο, μη αρκούμενη στην εν Ελλάδι «βασιλεία». Το πλήρωμα του χρόνου, ωστόσο, θα ερχόταν δύο χρόνια αργότερα, με τη μοίρα να του επιφυλάσσει την… αναγωγή του σε «Καίσαρα» στη Ρώμη. Ήταν 24 Απριλίου 1997, όταν ο Ολυμπιακός κατακτούσε, με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς στον πάγκο, την πρώτη Ευρωλίγκα της ιστορίας του, όντας σαφέστατα ανώτερος της Μπαρτσελόνα, και επκρατώντας με 73-58, γεγονός που του έδωσε την ευκαιρία να πετύχει και το πρώτο triple crown του, καθώς νωρίτερα είχε υποτάξει, έστω και με μεγάλη δυσκολία, το «εμπόδιο» του Απόλλωνα Πατρών στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδος, ενώ διατήρησε με 3-1 στη σειρά με την ΑΕΚ, τα «σκήπτρα» του πρωταθλητή Ελλάδος. Μία ονειρεμένη χρονιά, που επιτέλους… λύτρωσε τους Πειραιώτες, χάρη στην ανάβασή τους στο «Πάνθεον» της Ευρώπης.
Εκείνος τότε, ήταν ο αρχηγός, αυτός που δηλαδή ακούμπησε πρώτος το «ιερό δισκοπότηρο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, σηκώνοντάς το ψηλά στον ουρανό της ιταλικής πρωτεύουσας. Ο Γιώργος Σιγάλας, θυμάται στο Basketblog.gr εκείνη την ημέρα-ορόσημο για την ιστορία του Ολυμπιακού, μετά από τόσα χρόνια προσπαθειών, τονίζοντας το… χρέος της ιστορίας προς εκείνη την ομάδα. Παράλληλα, δε διστάζει να παραλληλίσει την τότε επιτυχία επί της Μπαρτσελόνα, με την νέα ιστορική νίκη επί των Καταλανών, η οποία οριστικοποίησε τη συμμετοχή των «ερυθρολεύκων» στο Final-4 της Μαδρίτης.
«Νομίζω πως, από τη στιγμή που μπήκαμε στη διαδικασία να θυμηθούμε το ’97, μπορούμε να το συνδέσουμε και με άλλη μία επιτυχία του Ολυμπιακού, οι οποίοι βρίσκονται στο Final-4 της Μαδρίτης, χάρη στο «σπάσιμο» της έδρας της Μπαρτσελόνα. Το ίδιο είχαμε καταφέρει κι εμείς τότε, απέναντι στον Παναθηναϊκό κιόλας, κάτι που μας έδωσε ακόμη μεγαλύτερη ώθηση για την τελική φάση στη Ρώμη. Από εκεί και πέρα, έχω επαναλάβει πολλές φορές πως ήμασταν τότε η καλύτερη ομάδα του Final-4. Απλά χρειαζόταν να το αποδείξουμε και στο παρκέ, κάτι που έγινε μάλιστα. Σήμερα, τα παιδιά του Ολυμπιακού έχουν πετύχει ήδη κάτι εκπληκτικό, βρίσκοντας όμως μπροστά τους φοβερούς αντιπάλους, οι οποίοι είναι και τα φαβορί για τον τίτλο. Θεωρώ, όμως, ότι η συγκεκριμένη ομάδα, έτσι όπως είναι στημένη και παίζοντας ένα εξαιρετικά ομαδικό παιχνίδι σε άμυνα και επίθεση, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Δεν μπορείς να αποκλείσεις σε καμία περίπτωση αυτά τα παιδιά που πάντα βρίσκουν έναν τρόπο να βρεθούν… στον αφρό, κι ας είναι «πυρηνοκίνητο» το οπλοστάσιο της ΤΣΣΚΑ. Η ομάδα παίζει ήδη καλό μπάσκετ, κι έχει κάνει το πρώτο «βήμα» και πλέον μπορεί να κοιτάζει προς τον τέταρτο τίτλο, μιας και στο Final-4 τα πάντα μπορεί να συμβούν», ξεκίνησε να διηγείται ο παλαίμαχος φόργουορντ, για να συνεχίσει τις… συνδέσεις γεγονότων, ως εξής: «Για να κάνουμε ξανά παραλληλισμό, και χθες… τελικός ήταν. Μιλάμε, ασφαλώς, για δύο εντελώς διαφορετικά παιχνίδια. Χθες, πάνω και από την τακτική, χρειάστηκε ένα σουτ, η καρδιά και η ψυχή των παιδιών, για να πάρουν το αποτέλεσμα. Εκείνη τη σεζόν, τα πράγματα για εμάς ήταν εντελώς διαφορετικά. Ήμασταν η καλύτερη ομάδα, και έπρεπε να το αποδείξουμε στο γήπεδο. Μπήκαμε, λοιπόν, αποφασισμένοι να εκτελέσουμε την αποστολή μας, κάτι που έγινε ευκολότερο απ’ όσο περιμέναμε, καθώς μπροστά μας είχαμε μία εξαιρετική Μπαρτσελόνα. Θεωρώ, πως απλά ήταν η χρονιά μας».
Η χρονιά αυτή, μάλιστα, χάρη στην κατάκτηση και των τριών διεκδικήσιμων στόχων, που έφεραν το triple crown, δε θα μπορούσε παρά να συγκαταλέγεται σε μία από τις μεγαλύτερες, αν όχι τη μεγαλύτερη της ιστορίας του Ολυμπιακού, και ο επονομαζόμενος ως «Ράμπο», αναφέρεται στη σιγουριά που υπήρχε για τον τίτλο εκείνο, παρά το όχι και τόσο ενθαρρυντικό ξεκίνημα: «Τη σεζόν που κατέκτησε ο Παναθηναϊκός την Ευρωλίγκα, έτυχε να μην κάνουμε εμείς δύο καλά παιχνίδια με τη Ρεάλ Μαδρίτης, με αποτέλεσμα να μη βρεθούμε στο Παρίσι. Νιώσαμε, όμως, την αμέσως επόμενη σεζόν, όπως ανέφερα και νωρίτερα, ότι ήταν η χρονιά μας, κυρίως για το λόγο ότι η ομάδα παρέμεινε σχεδόν ίδια. Και την προηγούμενη χρονιά παίζαμε εξαιρετικό μπάσκετ, κατακτώντας το πρωτάθλημα και το Κύπελλο, αλλά δεν είχαμε την ίδια τύχη στην Ευρώπη, με τον Παναθηναϊκό να έχει επίσης μία πολύ καλή ομάδα και να φέρνει αυτός τον τίτλο στην Ελλάδα. Κατά συνέπεια, μας έλειπε απλώς μία λεπτομέρεια, την οποία βρήκαμε, διορθώνοντας το αρνητικό ξεκίνημα που είχαμε στην αγωνιστική περίοδο. Θα ήταν αδικία, δηλαδή, μιας και παίζαμε τότε τόσο καλό μπάσκετ, να μην πάρουμε έστω έναν ευρωπαϊκό τίτλο».
Για τον ίδιο και για όλη την ομάδα, επομένως, ήταν μία πραγματική δικαίωση: «Σκεφτείτε ότι υπήρχε μία εξαετία, στην οποία ξεκίνησε η «αναγέννηση» του Ολυμπιακού, χάρη πρωτίστως στην έλευση των κυρίων Κόκκαλη και Ιωαννίδη. Πολύ γρήγορα, καταφέραμε να ενταχθούμε στις μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες, ενώ στην Ελλάδα κατακτούσαμε συνεχώς τίτλους. Φτάσαμε τη σεζόν 1992-1993 να φτάσουμε αρκετά κοντά στην κορυφαία φάση, αλλά μας απέκλεισε η Λιμόζ, και πιστεύω ότι εκείνες ήταν απλά οι βάσεις για την «αναγέννηση». Οι τίτλοι εντός συνόρων συνέχισαν να έρχονται και ακολούθησαν ακόμη τρεις συμμετοχές τα επόμενα πέντε χρόνιασε Final-4. Ήμασταν άτυχοι στο Τελ Αβίβ και τη Σαραγόσα, αλλά εκμεταλλευτήκαμε την υπέρ μας συγκυρία στη Ρώμη. Είχαμε καταφέρει, παράλληλα, να ξεπεράσουμε την κυριαρχία της Θεσσαλονίκης στο ελληνικό μπάσκετ προκειμένου να βρεθούμε εμείς στην κορυφή, ενώ πολύ σημαντική ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1996, απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό. Υπήρξαν, βέβαια, και κακές στιγμές, αλλά νομίζω πως εκείνη η ομάδα έκανε πολλούς φιλάθλους να την αγαπήσουν και, κυρίως, να αγαπήσουν το ελληνικό μπάσκετ μέσω αυτής. Πιστεύω, πως όλο αυτή η «μαγιά» δεν χάθηκε, κι ας έμεινε λίγο πίσω στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ενώ δείχνοντας συνέπεια και σωστό προγραμματισμό, έφτασε και στο σημείο να ξανασηκώσει τρόπαια. Μόνο χαρούμενους μας κάνουν όλους μας, λοιπόν, οι επιτυχίες εκείνες που είχε καταφέρει ο Ολυμπιακός».
Στο αν η στιγμή που σηκώνει το ευρωπαϊκό κύπελλο, είναι η ωραιότερη της καριέρας του, μας απαντά: «Θα έλεγα ότι, μεγάλες στιγμές υπήρξαν πολλές, μέσα στις οποίες εντάσσονται και οι αποτυχίες. Μία τέτοια, ήταν στο Τελ Αβίβ, μιας και τότε είχε χαθεί μία μεγάλη ευκαιρία. Συνήθως, μάλιστα, οι στιγμές που αναπολούμε εμείς οι αθλητές, είναι τα τρόπαια και οι ευκαιρίες που έχουν χαθεί. Το 1997, όμως, ήταν μία μεγάλη στιγμή για όλους τους παίκτες, ενώ όλοι αποδείξαμε τις δυνατότητές μας, βρίσκοντας ρυθμό στην πορεία της σεζόν».
Παράλληλα, δε θα μπορούσε να μη σχολιάσει τη μετέπειτα κρίση της ομάδας, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, για να φτάσει όμως στην «αυγή» εκείνης του 2010, στους «άθλους» της Κωνσταντινούπολης (ξανά με τον Ίβκοβιτς στον πάγκο), του Λονδίνου και όχι μόνο: «Εκείνα τα χρόνια, τα έζησα ασφαλώς ως φίλαθλος του Ολυμπιακού. Ήταν το δυστύχημα μίας ομάδας, η οποία έχει υποχρέωση να υφίσταται, αλλά αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα, μιας και οι συνθήκες δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές. Πιστεύω, ωστόσο, ότι παρά τις άσχημες εκείνες στιγμές, είχε δημιουργηθεί ένα κοινό που αγάπησε το τμήμα μπάσκετ του συλλόγου, μέσω των επιτυχιών του στα μέσα έως τέλη της δεκαετίας του 1990. Θεωρώ, πως μέσα σε αυτό το κοινό, ήταν και οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, οι οποίοι ήταν τότε νέοι και μεγάλοι φαν της ομάδας. Αποφάσισαν, λοιπόν, πως εκείνη η κακή πορεία έπρεπε να σταματήσει και έκαναν τη συμφωνία με τον κύριο Κόκκαλη, ο οποίος προσέφερε τα πάντα σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, βρίσκοντας μάλιστα και τους κατάλληλους ανθρώπους να παραδώσει τα ηνία. Επειδή, λοιπόν, οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έχουν μάθει πλέον πώς πρέπει να κινούνται, ενώ η αγάπη τους για την ομάδα είναι αναμφισβήτητη, με αποτέλεσμα να φαίνεται πως θα βρίσκονται σε αυτή για πολλά χρόνια ακόμη. Κάπως έτσι, λοιπόν, βρήκε ξανά ο Ολυμπιακός το δρόμο του προς τις επιτυχίες, ενώ είναι μία ομάδα που προσπαθεί να βοηθήσει στην άνοδο του επιπέδου της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, παίζοντας αυτήν την φοβερή σειρά με την Μπαρτσελόνα. Θα ήταν δηλαδή, κάτι θετικό για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, η επιστροφή στον τότε ανταγωνισμό των 15-16 ομάδων. Υπάρχει λόγος, δηλαδή, για να υπάρχει ένας μεγάλος Ολυμπιακός, ένας μεγάλος Παναθηναϊκός και να υπάρχουν τέτοιες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες».
Τέλος, διατηρεί ιδιαίτερη αισιοδοξία για την τύχη της ομάδας του Γιάννη Σφαιρόπουλου στο Final-4 της Μαδρίτης: «Όσα έχει καταφέρει ο Ολυμπιακός, δεν είναι σε καμία περίπτωση τυχαία. Μιλάμε για μία ομάδα που έχει αποδείξει επανειλημμένως τόσο τα προηγούμενα χρόνια, όσο και φέτος, ότι δεν φοβάται ποτέ τον αντίπαλό της. Πρόκειται, επίσης, για ένα σύνολο που αποτελεί μία «γροθιά», το οποίο παρουσιάζει μία πολύ καλή εικόνα στο αγωνιστικό κομμάτι. Απόδειξη του κλίματος ομονοίας, είναι η τελευταία φάση με την Μπαρτσελόνα, όπου το τρίποντο του Πρίντεζη είναι… το τελευταίο να θυμηθείς! Μέσα σε πέντε δευτερόλεπτα, έγιναν τρεις πάσες, ακριβώς όπως έπρεπε για να φτάσει η μπάλα στα χέρια του Γιώργου, ενώ με την πίεση του χρόνου, όποιος πήρε την μπάλα θα ήταν δικαιολογημένος να κάνει οποιαδήποτε άλλη ενέργεια. Αν έπαιρνε, για παράδειγμα, το παιχνίδι πάνω του ο Σπανούλης ή ο Σλούκας, δε θα τους κατηγορούσε κανείς, γιατί υπήρχε μεγάλη πίεση. Έκαναν, όμως, ακριβώς αυτό που έπρεπε και δημιούργησαν μία «μαγική» φάση που δείχνει τον αλτρουισμό της ομάδας. Τέτοιες φάσεις, είναι που δείχνουν πως δεν έχει κάτι να φοβηθεί στο Final-4, εφόσον συνεχίσει να αγωνίζεται με αυτόν τον τρόπο!»
Το φύλλο αγώνα του τελικού:
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ-ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ 73-58 (31-29, 73-58)
Ολυμπιακός (Ίβκοβιτς): Ρίβερς 26 (6/9δ., 1/3τρ., 11/14β., 4ρ., 3ασ., 3κλ., 5λ.), Σιγάλας 7 (5ρ., 2ασ.), Νάκιτς, Τάρλατς 11 (1/8δ., 9/14β., 11ρ.), Φασούλας 6 (7ρ., 2τ.), Μπακατσιάς 1, Παπανικολάου 11 (3/6δ., 1/2τρ., 2/4β., 3ρ.), Γαλακτερός, Τόμιτς 9 , Βελπ 2.
Μπαρτσελόνα (Ρενέσες): Τζόρτζεβιτς 6 (2/9δ., 0/2τρ., 2/2, 3ρ., 7ασ., 2κλ., 4λ.), Φερνάντεθ, Καρνισόβας 14 (1/3δ., 3/4τρ., 3/3β., 3ρ.), Χιμένεθ 16 (7/11δ., 0/1τρ., 2/4β., 8ρ., 2ασ., 2κλ.), Ρίβας 6, Ρ. Τζοφρέσα 9, Μπος, Εστεγέρ 3, Αντρέου 2, Ντουένιας 2.
Θυμηθείτε ολόκληρο τον τελικό και τους μετέπειτα πανηγυρισμούς: