Μετά το πέμπτο ευρωπαϊκό τρόπαιο του Βερολίνου, η υπεράσπιση των «σκήπτρων» αποδείχθηκε μία προσπάθεια άκρως αποτυχημένη, που απογοήτευσε τους φίλους της ομάδας. Ο αποκλεισμός πριν κιόλας την τελευταία αγωνιστική, με αποτέλεσμα στο τελευταίο ματς να παίζει βαθμολογικά αδιάφορος με το Μαρούσι (αν και το κέρδισε), έφερε προβληματισμό μαζί με το χαμένο Κύπελλο, με το πρωτάθλημα να είναι ο μοναδικός από τους τρεις στόχους που εξετελέσθησαν. Λίγο αργότερα, ακολούθησε ένα καλοκαίρι αλησμόνητο, λόγω της διάβασης του MVP του Final-4 του Βερολίνου Βασίλη Σπανούλη, στην… αντίπερα όχθη και η σεζόν για τον Παναθηναϊκό δεν κύλησε αρχικά όπως έπρεπε μέχρι το τέλος του Top-16, καθώς αναγκάστηκε να προκριθεί ως δεύτερος, με την Κάχα Λαμποράλ να έχει καταλάβει την κορυφή.

Αυτό σήμαινε, πως έπρεπε να αντιμετωπίσει με μειονέκτημα έδρας την πρωταθλήτρια Ευρώπης Μπαρτσελόνα, με το Final-4 να διεξάγεται στο «σπίτι» της. Είχε έρθει η ώρα για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τους παίκτες του να αποδεχθούν μία μεγάλη πρόκληση. Τελικά, όχι απλά φάνηκαν ανταγωνιστικοί απέναντι στο πανίσχυρο σύνολο του Τσάβι Πασκουάλ, αλλά βγήκαν και στον «αφρό», παίρνοντας την πρόκριση κόντρα σε όλα τα προγνωστικά. Ήταν λογικό, επομένως, στο Final-4 να υπολογίζονται ως η ομάδα με τον πρώτο λόγο για τον τίτλο. Κόντρα σε Σιένα και Μακάμπι Τελ Αβίβ, παρέμειναν προσηλωμένοι, και επιβραβεύθηκαν.

Ήταν 8 Μαΐου 2011, όταν ο Παναθηναϊκός… έραβε το έκτο «αστέρι» στην φανέλα του, υποτάσσοντας τους Ισραηλινούς του Ντέιβιντ Μπλατ με 70-78. Είχε εξαρχής τον έλεγχο, και δε δυσκολεύτηκε να επιβληθεί της αντιπάλου, επιβεβαιώνοντας αυτήν την φορά τα υπέρ του προγνωστικά και φτάνοντας για άλλη μία φορά στην κορυφή. Η μεγαλύτερη στιγμή του τελικού, όμως, ήταν άλλη. Εκείνη, όπου ό αρχηγός Δημήτρης Διαμαντίδης, ζητά από τους επί χρόνια συνοδοιπόρους του, Κώστα Τσαρτσαρή και Μάικ Μπατίστ, να σηκώσουν μαζί το μέγα «δισκοπότηρο».

Ο τότε φόργουορντ των «πρασίνων», περιγράφει στο Basketblog.gr αυτήν την ξεχωριστή για τον ίδιο στιγμή, μαζί με το δρόμο που οδήγησε την ομάδα του στο τρόπαιο. Αναφέρεται στο κλίμα που επικρατούσε στις τάξεις της, τη μέρα του μεγάλου τελικού, ενώ μιλάει και για το κυρίαρχο στοιχείο του ελληνικού μπάσκετ. Τέλος, καταθέτει τη δική του άποψη, για τη μεταβατική περίοδο στην οποία ήταν από τους πρώτους που φώναξαν «παρών», ενώ αναλύει τα… όνειρά του από το πόστο της προπονητικής.

Τι το ξεχωριστό είχε, Κώστα, αυτός ο τίτλος;

Το γεγονός, ότι καταφέραμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της σειράς με την Μπαρτσελόνα, μπαίνοντας σε αυτήν ως αουτσάιντερ. Ήταν μία εκπληκτική σειρά, στην οποία παρότι μπήκαμε με μειονέκτημα έδρας, παίξαμε εκπληκτικό και ποιοτικό μπάσκετ, με αποτέλεσμα να προκριθούμε. Συνεχίσαμε να αγωνιζόμαστε, με τον ίδιο τρόπο και στο Final-4 και καταφέραμε να δικαιώσουμε όσους πίστεψαν σε εμάς.

Η πρόκριση επί της Μπαρτσελόνα, αποδείχθηκε μάλλον το «κλειδί» για τον τίτλο. Ποιο ήταν προηγουμένως, ωστόσο, το «κλειδί» για να περάσετε αυτό το «εμπόδιο», και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας;

Θεωρώ, ότι ήταν μία σειρά που την κέρδισε καθαρά το τεχνικό τιμ. Ο τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίσαμε τα ατού της Μπαρτσελόνα, ήταν αρκετά «ριζοσπαστικός», παίζοντας μία διπλή «ζώνη» man-to-man και κάνοντας μερικά ακόμη τρικ. Σε όλη αυτή τη στρατηγική που επινοήσαμε, οι αντίπαλοί μας δεν κατάφεραν να αντιδράσουν με τρόπο, ώστε να μας αναγκάσουν να την αναθεωρήσουμε στα τέσσερα ματς που πέρασαν. Όπως φαίνεται και από το αποτέλεσμα, λοιπόν, μας βγήκε σε καλό.

pao-barcelona 10-11 4os proimitelikos

Η πρόκρισή με μειονέκτημα έδρας, είναι κατά κάποιο τρόπο ένα γεγονός που σου δίνει «φτερά»; Παρατηρούμε, ότι από το 2011 κι έπειτα, οι ομάδες που έχουν περάσει με μειονέκτημα έδρας (Παναθηναϊκός 2011, Ολυμπιακός 2012 και Μακάμπι 2014), έχουν κατακτήσει και τον τίτλο.

Επειδή τα play-offs και το Final-4 είναι δύο εντελώς διαφορετικές… ιστορίες, αυτό το γεγονός μπορεί να μη σημαίνει και τίποτα στο τέλος. Σίγουρα, όμως, ανεβάζει κατακόρυφα την ψυχολογία της ομάδας. Όταν περνάς στην κορυφαία φάση ως αουτσάιντερ, έχοντας το μειονέκτημα έδρας, σημαίνει πως έχεις μία καλή ομάδα και ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα, είτε αγωνίζεσαι εντός έδρας, είτε εκτός έδρας. Οπότε, πιστεύω πως ήταν όντως κάτι που επέδρασε τονωτικά στην ψυχολογία μας, εν όψει του Final-4.

Χάρη σε αυτήν την επιτυχία, ήσασταν στη θεωρία το φαβορί του Final-4, κάτι που αποδείξατε και στην πράξη. Πώς διαχειρίζεσαι αυτήν την νέα κατάσταση;

Δεν νομίζω, πως ήμασταν το φαβορί του Final-4. Δεν πήγαμε στη Βαρκελώνη, παίζοντας αυτόν το ρόλο, απλά μπορεί να μας υπολόγισαν παραπάνω ως ομάδα, εξαιτίας της πρόκρισής μας επί της Μπαρτσελόνα. Από εκεί και πέρα, βρήκαμε πολύ καλές ομάδες που είχαν πραγματοποιήσει εξαιρετική σεζόν, όπως η Σιένα ή η Μακάμπι, γεγονός που δε μας καθιστούσε φαβορί, κατά τη γνώμη μου.

Τα ματς με Σιένα και Μακάμπι, ήταν μία παρόμοια ιστορία, καθώς και στα δύο είχατε τον έλεγχο και φάνηκε να μην έχετε ιδιαίτερο πρόβλημα, σε γενικές γραμμές, να δείξετε την ανωτερότητά σας. Ποιο από τα δύο παιχνίδια παρουσίασε μεγαλύτερη δυσκολία για εσάς; Η σκληροτράχηλη Σιένα, ή η Μακάμπι, επειδή απλώς παίζατε στον τελικό;

Σίγουρα είναι πιο δύσκολος ο τελικός, γιατί αν χάσεις… χάνεσαι. Δεν είναι όπως σε μία διεθνή διοργάνωση με την εθνική σου ομάδα, όπου θα νιώσεις τουλάχιστον την ικανοποίηση του αργυρού μεταλλίου. Το δεύτερο της Ευρωλίγκα, δεν τον θυμάται κανείς. Κάθε πόντος, λοιπόν, μετρά το ίδιο και ο ίδιος βαθμός δυσκολίας ίσχυε και για τα δύο ματς. Σε αμφότερα, ο αντίπαλός μας ήταν κοντά στο σκορ, όμως δείξαμε ότι ήμασταν καλύτεροι και καταφέρναμε να μην έχουμε άγχος στα τελευταία τρία-τέσσερα λεπτά του αγώνα.

Πώς βιώσατε τη μέρα του τελικού, από την αρχή μέχρι την ώρα που σηκώσατε το Κύπελλο;

Αυτές οι μέρες είναι πάντοτε ξεχωριστές για τους αθλητές, είτε έχει να κάνει με ευρωπαϊκό τίτλο, είτε με εγχώριο. Όταν φτάνουμε σε τέτοιες στιγμές, η πίεση βρίσκεται πάντα στο «κόκκινο», όπως και το άγχος, η αγωνία και ο ενθουσιασμός. Όλα τα στοιχεία μαζί τοποθετούνται στην ψυχολογία του αθλητή, αν και νομίζω ότι το άγχος λειτουργεί θετικά, υπό την έννοια ότι πάντοτε βρίσκεσαι σε εγρήγορση. Πρόκειται για μέρες που κανονικά διαρκούν 24 ώρες, αλλά για εμάς είναι… 60 και 70 ώρες. Παρ’ όλα αυτά, κάναμε τη συνηθισμένη ρουτίνα μας, με το πρωινό, το βίντεο, την προπόνηση, το μεσημεριανό και την ξεκούρασή μας πριν το ματς. Ξεκούραση, βέβαια, δεν υπάρχει ουσιαστικά, γιατί το μυαλό σου είναι μόνο στο ματς και δεν έχεις δικαίωμα χαλάρωσης. Είχαμε, βέβαια, μεγάλη εμπειρία από τέτοια ματς οι περισσότεροι και γι’ αυτό μπορέσαμε να διαχειριστούμε κάθε κατάσταση που προέκυπτε στο συγκεκριμένο αγώνα.

pao-kipello-2011-panigiriki

Πώς κρίνεις από τη δική σου πλευρά, το γεγονός ότι το ελληνικό μπάσκετ ήταν κυρίαρχο και σε αυτό το Final-4; Ο Παναθηναϊκός στηρίζεται πρωτίστως στους Έλληνες του, ενώ η Σιένα και η Μακάμπι επίσης έχουν ως πρωταγωνιστές, Έλληνες παίκτες (Ζήσης, Σχορτσανίτης).

Αυτό είναι κάτι που συναντάμε έντονα τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με ομάδες ελληνικές, ή Έλληνες παίκτες σε ομάδες του εξωτερικού, όπως ο Παπαλουκάς στην ΤΣΣΚΑ, ο Ντικούδης στη Βαλένθια, ο Ζήσης και ο Σοφοκλής στις ομάδες που έχουν περάσει, να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Αυτό σημαίνει, ότι το ελληνικό μπάσκετ πάντα είναι ψηλά και διαθέτει μεγάλο ταλέντο. Αυτό το συναντάμε, πλέον και στους προπονητές. Παλιότερα, αποτελούσε «ταμπού» η πρόσληψη Έλληνα τεχνικού σε ομάδα του εξωτερικού, αλλά τώρα είναι αυτοί που βρίσκονται ψηλά στις λίστες των «μεγαθηρίων» της Ευρώπης. Μερικές φορές, μάλιστα, παρουσιάζονται ως φαβορί για την ανάληψη των ηνίων τους.

Ο ευρωπαϊκός τίτλος είναι πάντα μία σπουδαία στιγμή, αλλά μήπως εκείνη που φωνάζει ο Διαμαντίδης εσένα και τον Μπατίστ, για να σηκώσετε μαζί το τρόπαιο, είναι η πιο «γλυκιά» της καριέρας σου;

Προφανώς είναι μία πολύ μεγάλη στιγμή για μένα, χωρίς ωστόσο να θέλω να μειώσω τις υπόλοιπες. Παρ’ όλα αυτά, είναι όπως ανέφερες, μία από τις σημαντικότερες στιγμές μου. Με αυτήν του την κίνηση, απέδειξε ο Δημήτρης πόσο σπουδαίος άνθρωπος είναι και αναγνώρισε ως αρχηγός τη μεγάλη προσφορά στο σύλλογο, από την πλευρά του Μάικ και εμένα. Αποφάσισε, λοιπόν, να το δείξει κιόλας καλώντας μας να σηκώσουμε μαζί το κύπελλο. Είναι, πραγματικά, μία απίστευτη στιγμή, εκείνη που σηκώνεις πρώτος μία κούπα. Κάθε τίτλος, βέβαια, έχει τη δική του «γλύκα», αλλά ίσως εκείνος ήταν πιο ξεχωριστός για μένα προσωπικά, λόγω εκείνου του γεγονότος.

tsartsa-kipello-2011

Ο τρόπος με τον οποίο χάσατε την ευκαιρία την αμέσως επόμενη σεζόν να κάνετε το repeat, με τον αλησμόνητο ημιτελικό κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας, σας έκανε να αισθάνεστε αδικημένοι;

Πικραθήκαμε, σίγουρα, από τον άδικο τρόπο με τον οποίο δεν είχαμε καταφέρει τότε να περάσουμε στον τελικό και να διεκδικήσουμε αυτό το επίτευγμα. Καλό είναι, βέβαια, να τονίζουμε περισσότερο τι κάναμε στο παρκέ εμείς οι ίδιοι, καθώς κάναμε αρκετά λάθη που μπορούσαμε να έχουμε αποφύγει και να μην χρειαστεί στο τέλος να μιλήσουμε για αδικία.

Η μεταβατική περίοδος που ξεκίνησε και συνεχίζει μέχρι σήμερα ο Παναθηναϊκός, ψάχνοντας το δρόμο για να φτάσει ξανά σε τέτοιες ημέρες, άρχισε με εσένα στο ρόστερ να ενισχύεις την νέα προσπάθεια. Ποια είναι η άποψή σου για αυτόν τον Παναθηναϊκό;

Όπως είναι λογικό να συμβαίνει σε κάθε σύλλογο, έκλεισε μία μεγάλη σελίδα για την ομάδα αυτή, η οποία επί σειρά ετών πρωταγωνίστησε και κατάφερε να βρίσκεται στην κορυφή, έχοντας ένα σταθερό κορμό και ίδιο τεχνικό τιμ για πολλά χρόνια. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την αλλαγή, μερικοί αποφασίσαμε να στηρίξουμε την νέα προσπάθεια που ξεκινούσε. Πολλά νέα πρόσωπα έφτασαν, αποδεχόμενα άμεσα το ρόλο του να αγωνίζονται σε μία ομάδα με την φανέλα του Παναθηναϊκού, κάτι που αποδείχθηκε στο γεγονός ότι από την πρώτη κιόλας σεζόν, μετά τη μεγάλη αλλαγή που ήρθε, κατακτήσαμε το νταμπλ. Την επόμενη σεζόν, έφτασε το δεύτερο συνεχόμενο, κι έδειξε ότι τέτοιες ομάδες δεν είναι δυνατό να χαθούν από τη μία μέρα στην άλλη. Υπάρχει, δηλαδή, μία συνέπεια, όσες αλλαγές κι αν γίνουν.

Ήσουν πολλά χρόνια στην ομάδα, έζησες πολλές όμορφες στιγμές και η ερώτηση αυτή μάλλον βγαίνει αβίαστα. Έχεις φανταστεί ή ονειρευτεί σε λίγα χρόνια, να βρίσκεσαι ξανά σε αυτήν την ομάδα, αλλά με το να σε φωνάζουν όλοι «κόουτς»;

Δεν είναι αυτό που επιδιώκω άμεσα, ενασχολούμενος με την προπονητική, καθώς δεν είναι κάτι που συμβαίνει από τη μία μέρα στην άλλη. Πρέπει να προχωρήσω βήμα-βήμα και να δοκιμάσω αρχικά τις δυνάμεις μου σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς. Εκεί θα φανεί, αν όντως αξίζω να «αναρριχηθώ» σε αυτό το επίπεδο. Το φάσμα του προπονητή, είναι μεγάλο και οι επιλογές πολλές.

Πώς σου φαίνεται μέχρι σήμερα η εμπειρία της προπονητικής;

Είμαι πολύ ενθουσιασμένος. Συμπέρανα, ότι όντως η ιδιότητα του προπονητή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, από εκείνη του παίκτη. Είναι κάτι εξαιρετικά ενδιαφέρον, κι εύχομαι να βελτιώνομαι συνεχώς, ώστε να φτάσω σε ένα καλό επίπεδο και να διεκδικήσω μία θέση όσο πιο ψηλά μπορώ, από το συγκεκριμένο πόστο.

ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ-ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 70-78
Δεκάλεπτα: 15-22, 30-33, 43-54, 70-78
Μακάμπι Τελ Αβίβ (Μπλατ): Πάργκο 12, Ελιγιάχου 8, Έιντσον 18(2), Πνίνι 9(2), Σχορτσιανίτης 4, Μπερστάιν, Μπλου 15(3), Μάτσβαν 3
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Τέπιτς, Μάριτς 2, Περπέρογλου 2, Μπατίστ 18, Φώτσης 5, Σάτο 13 (3), Νίκολας 14 (2), Τσαρτσαρής, Διαμαντίδης 16 (1), Βουγιούκας 4, Καλάθης 4, Καϊμακόγλου

Μπορείτε να παραολουθήσετε παρακάτω, ολόκληρο το μεγάλο τελικό, καθώς και τους πανηγυρισμούς που ακολούθησαν στα αποδυτήρια, αλλά και στην Αθήνα.