Σαν σήμερα ήταν, 17 Απριλίου πριν από 14 χρόνια, το 2001 όταν το Μαρούσι έγραφε την πιο χρυσή σελίδα της ιστορίας του. Στον τελικό του Σαπόρτα που έγινε στη Βαρσοβία νίκησε τη γαλλική Σαλόν και κατέκτησε το ευρωπαϊκό τρόπαιο. Τα… αρχειακά στοιχεία όλης της πορείας και φυσικά του τελικού, τα βρίσκει κανείς εύκολα. Το basketblog θέλησε να φέρει στο φως κάποια… κρυμμένα ντοκουμέντα. Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, προπονητής εκείνης της ομάδας, δέχτηκε την “πρόκληση” με εμφανή χαρά. Χρειάστηκε λιγότερο από ένα 24ωρο για να “σκαλίσει” τις αναμνήσεις του, να κρατήσει τις σημειώσεις του και να μας αφηγηθεί με γλαφυρό ύφος, σα να ζούσε και πάλι, μερικές “ανέκδοτες” στιγμές εκείνης της μεγάλης πορείας. Απολαύστε τον…
Είχαμε αρχίσει από νωρίς
” Πριν φτάσω στο… ζουμί, στην πορεία της χρονιάς με την κατάκτηση, πρέπει να σου πω ότι δεν ήταν κάτι τυχαίο, αφού η δουλειά είχε αρχίσει από την προηγούμενη χρονιά. Τότε είχαμε βέβαια μεγαλύτερους παίκτες σε ηλικία, τον Κόρφα 38 χρονών, τον Παπαχρόνη 34 και ο Τέρνερ ήταν μεγάλος, αλλά είχαμε πάει πολύ καλά στο Κόρατς. Μας είχε αποκλείσει μάλιστα η Μάλαγα με τον Μάλκοβιτς, με τον Κόρφα να μου λέει πριν τα ματς, κόουτς ετοιμάσου θα έχουμε Σέρβο διαιτητή κι εκεί κι εδώ, τον ξέρω τον Μάλκοβιτς δεν τα αφήνει στην τύχη αυτά. Ρε συ του λέω, θα με τρελάνεις, έλα όμως που είχε δίκιο και ο… εκεί Σέρβος μας καθάρισε αποβάλοντας τον Αμάγια.
Τέλος πάντων, είχε δημιουργηθεί στην ομάδα και μια σημαντική εμπειρία αλλά κυρίως η φλόγα για μια ακόμα καλύτερη ευρωπαϊκή πορεία. Είχαμε φτιάξει μια ομάδα με πιο νέα παιδιά, είχαμε πάρει τον Τζίμι Ολιβερ, είχε δημιουργηθεί μια πολύ καλή παρέα, πολύ αγαπημένα παιδιά. Ταυτόχρονα, δουλέψαμε καλά και πρέπει να σου πω ότι από τον Φεβρουάριο κιόλας της περασμένης χρονιάς, έχοντας μάθει ότι το παιχνίδι πήγαινε πια στα 24”, είχαμε αρχίσει και το δουλεύαμε. Το τελειοποιήσαμε το καλοκαίρι και το αποτέλεσμα φάνηκε νωρίς, αφού εμάς μας έμενε σπάνια η μπάλα στα χέρια, ενώ άλλες ομάδες χρειάστηκαν καιρό να συνηθίσουν. Στο πρωτάθλημα μάλιστα, παρότι τερματίσαμε έκτοι, είχαμε την καλύτερη επίθεση με 86 πόντους.
Ο Παπαντωνίου έκανε χαβαλέ ενώ… σκυλοπνιγόμασταν
Εγώ φρόντιζα όλη τη χρονιά να τους δίνω το όραμα μιας καλής πορείας στην Ευρώπη. Εβλεπα ότι είχε πάει καλά η προετοιμασία, ότι ήταν καλή η ομάδα και δε με ενδιέφερε αν θα βγω πέμπτος ή έκτος στην Ελλάδα, ακόμα και στα ελληνικά παιχνίδια ο προσνατολισμός ήταν να πάμε καλά στην Ευρώπη. Δεν είχαμε πολλούς παίκτες αυτό που λέμε μεγάλα ονόματα να μπουν να καθαρίσουν το παιχνίδι, είχαμε όμως ομαδικό πνεύμα και καλό κλίμα.
Ειδικά στα ταξίδια που είχαμε χρόνο τους τόνιζα την ευκαιρία. Θυμάμαι είμασταν στη Γαλιλαία όταν τους έλεγα ρε σεις, φαντάζομαι την ώρα και τη στιγμή που θα πηγαίνουμε για τον τελικό με το τσάρτερ, θα έχουμε μέσα τις οικογένειες, τα παιδιά, τις γκόμενες, μια χαρά θα περνάμε, τους το έλεγα για να το συνειδητοποιούν σιγα- σιγά ότι μπορούσαμε να το κάνουμε.
Το κλίμα ήταν πάντα καλό, σε όλη τη διάρκεια της χρονιά. Είχαμε και τον Αντρέα τον Παπαντωνίου τιμ μάνατζερ, που ήταν χαρισματικός στις ατάκες και μας χαλάρωνε. Θυμάμαι στις πρωινές έκανε την προπόνηση ο Λινάρδος κι εγώ έτρεχα μέσα στο γήπεδο να κρατηθώ σε φόρμα και φώναζε το τρένο του Τίγρη δεν θα σταματήσε πουθενά.Θυμάμαι επίσης όταν πηγαίναμε στη Σμύρνη για να παίξουμε με την Καρσίγιακα, είχαμε κερδίσει μάλιστα μέσα σε πολύ εχθρική ατμόσφαιρα με τους Τούρκους πάνω από τα κεφάλια μας, είχαμε πάει στη Μυτιλήνη με αεροπλάνο, από εκεί με καράβι στον Τσεσμέ και μετά δυο ώρες δρόμο με πούλμαν. Στο καράβι λοιπόν, είχε μεγάλη θαλασσοταραχή κι ενώ είχαμε αγχωθεί, έπαιρνε ο Αντρέας τη μητέρα του και φώναζε, έλα μάνα με χάνεις, κάνε την προσευχή σου, άναψε ένα κερί για μένα και έβγαζε γέλιο και μας έφυγε η πίεση.
Αν χάσεις σουτ, θα φας πρόστιμο
Στο αγωνιστικό μέρος, νομίζω ότι το “κλειδί” ήταν τα παιχνίδια με τη Βόννη που μας πήγαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης. Ηταν πολύ καλή ομάδα, γεμάτη, οι Γερμανοί κι εμείς στο πρώτο ματς δεν είχαμε τον Αμάγια, δε σου κρύβω ότι είχα ενα… σφίξιμο. Εβαλα όμως δεύτερο ψηλό τον Λογοθέτη κι έβαλε 20 πόντους! Κερδίσαμε 91-71 εδώ και πηγαίνοντας για τη ρεβάνς σκεφτόμουν σαν… Ελληνας ότι θα έχουν απογοητευτεί και δε θα έχει κόσμο. Και τι να δούμε; Μιάμισι ώρα πριν το ματς είχε ουρά 500 μέτρα να πάρουν εισιτήρια και μέσα στο γήπεδο, παρουσίαση με προβολείς, πυροτεχνήματα και τους παίκτες της να κατεβαίνουν από τις κερκίδες μέσα από ένα διάδρομο με φώτα.
Κερδίσαμε κι εκεί, 101-91 με τον Ολιβερ να βάζει 37 πόντους και να έχει χάσει μόνο μια βολή!
Οταν τελείωσε το ματς, έρχεται ο μάνατζέρ τους μαζί με έναν Ελληνα σπουδαστή που είχε πάρει για μεταφραστή και μου λέει ξέρεις, εδώ τις συνεντεύξεις τις κάνουμε λίγο διαφορετικά. Πάμε στο κυλικείο και κάθεται και ο κόσμος και παρακολουθεί και κάνει ερωτήσεις. Σάστισα, τους ακολουθώ και βλέπω γύρω στα 300 άτομα να μας περιμένουν, με τις μπύρες τους, τα φαγητά τους. Στηνόμαστε μπροστά από κάτι μπάνερ με τοτς χορηγούς, ανάμεσα σε μένα και τον συνάδελφο, έναν Κροάτη προπονητή είχαν, υπήρχε κονφερανσιέ και αρχίζει κάτι ερωτήσεις με τον δικό τους.
Ξαφνικά γυρίζει σε μένα και με ρωτάει τι είπες στον Ολιβερ και είχε αυτή την απόδοση. Του απαντάω ατάκα, ότι είχε πει ότι αν χάσει σουτ θα του βάλω πρόστιμο. Ε, έγινε χαμός, πανηγύρι κανονικό, μας αποθέωνε ο κόσμος κι ας τους είχαμε νικήσει. Και τους είπα και το πίστευα, ότι μπορεί ο πολτισμός να άρχισε από τη αρχαία Ελλάδα, αλλά με τις εικόνες που εισπράττω είμαι ενθουσιασμένος γιατί ήρθα σε μέρη που ο πολιτισμός έχει προχωρήσει πολύ. Στην Ελλάδα κερδίζεις και σε χειροκροτούν, χάνεις και σε φτύνουν.
Βάλαμε τον Ολιβερ να… πηγαινοέρχεται!
Το επόμενο χαρακτηριστικό σημείο ήταν όταν πήγαμε στα ημιτελικά να παίξουμε με την Καζάν. Τότε έμπαινε ο Βωβός στο χρηματιστήριο, η εταιρία του και μου έλεγε ο Αρης, ένας εξαιρετικός άνθρωπος,κόουτς κάνε κάτι να προκριθούμε τώρα που μπαίνουμε και στο χρηματιστήριο και μου δημιούργησε μια πίεση που δεν είχα νιώσει ποτέ, ήθελα να τον ευχαριστήσουμε, μαζί του είχαμε περάσει άψογα σαν επαγγελματίες, πληρωμένοι πάντα στην ώρα μας, του χρωστάγαμε.
Πάμε λοιπόν να παίξουμε στο Καζάν και παθαίνει διάστρεμμα ο Ολιβερ… Ποιός, αυτός που δε χτυπούσε ποτέ. Στο μεταξύ είχαμε να πάμε και στη Μόσχα μέσα στο καταχείμωνο κι από εκεί 12 ώρες με το τρένο. Τον πιάνω τον Βωβό, του λέω έτσι και γίνει αυτό το ταξίδι άστο, ξέχασέ το. Και μας έστειλε μα τσάρτερ, χωρίς δεύτερη κουβέντα. Ε, μετά τι κάνω εγω; Ηξερα ότι όλη η Ούνικς θα πέσει πάνω στον Ολιβερ, εκεί θα είναι ο προσανατολισμός τους. Τον πλακώνουμε στις θεραπείες, παίρνουμε μαζί και τον Αντώνη τον Ξαγοράρη με τα ειδικά μηχανήματα που είχε, του λέω τι μπορείς να κάνεις τη μέρα του αγώνα, μου λέει ο Τζίμι κόουτς μόνο μπρος και πίσω μπορώ να πηγαίνω, όχι πλάγια. Ε, του λέω μπες και πήγαινε μπρος – πίσω. Μην κάνεις τίποτα ρε παιδί μου, μόνο αυτό να τους αποσπάς την προσοχή. Και ενώ αυτός… ανεβοκατέβαινε κι έβαλε τρεις πόντους από βολές σε φάουλ σε τρίποντο, έβαλε 22 πόντους ο Μασλαρινός. Ο Γιωργάκης ήταν χαρισματικός σε μπάσιμο και σουτ και τον είχαμε προετοιμάσει και αντικατέστησε τον Ολιβερ στο σκοράρισμα.
Χάσαμε με 8 πόντους εκεί, γυνάμε πίσω, έρχονται αυτοί για τη ρεβάνς, επίσης με τάρτερ, έφεραν και τον δήμαρχο της πόλης και κόσμο, το είχαν πιστέψει. Μπαίνουμε να παίξουμε και στο ημίχρονο χάνουμε με 56-45, δηλαδή 11 και 8 από το πρώτο ματς, 19. Μας είχαν βάλει 8/10 τρίποντα, όλα έμπαιναν. Πάω στα αποδυτήρια και τους λέω μάγκες, για να το γυρίσουμε θα παίξουμε παγίδες στα πικ εν ρολ. Σκέφτηκα ότι το στιλ των Ρώσων είναι τέτοιο που άμα τους κόψεις την πρώτη σκέψη δεν έχουν άλλη λύση.
Την ώρα που βγαίναμε στο γήπεδο, με πιάνει ο Λινάρδος και μου λέει ότι τα παιδιά δεν πιστεύουν στις παγίδες, φοβούνται ότι θα συνεχιστούν τα τρίποντα και θα ξεφτιλιστούμε. Λίγα δευτερόλεπτα πριν το τζάμπολ λοιπόν, κι ενώ είναι έτοιμοι να μπουν στο γήπεδο τους λέω, μάγκες, πιστέψτε αυτό που σας είπα, μόνο αν αλλάξουμε τον ρυθμό θα το κάνουμε. Ε, και βρεθήκαμε να περνάμε και με 20 πόντους… Κερδίσαμε καμιά δεκαριά, τα είχαμε καταφέρει, περάσαμε.
Μπες ρε πού…η να γράψεις ιστορία
Ε, στον τελικό μετά έγιναν όλα τους έλεγα μέσα στη χρονιά. Εννοώ ότι πήγαμε με τσάρτερ, με τις οικογένειές μας, τις γυναίκες, τα παιδιά μας. Εκεί πια δεν τους άγχωσα καθόλου. Τους είπα πώς θα παίξουμε, τους άφησα λίγο να τα πουν και μόνοι τους, τους είχα χαλαρό. Ξέρεις κάτι, ήταν φανερό ότι δε χρειαζόταν να τους βάλω πίεση. Αυτοί, εμείς όλοι, το θέλαμε περισσότερο από τον καθένα. Δεν υπήρχε λόγος να τους το… υπενθυμίσω. Είπαμε να μπούμε χαλαροί κι έτσι έγινε.
Θυμάμαι δύο στιγμές. Η μία ήταν από το παιχνίδια. Ηθελε 16 δευτερόλεπτα να τελειώσει, μας είχαν ισοφαρίσει και πήρα τάιμ άουτ. Είχα στον πάγκο τον Σωτήρη τον Νικολαϊδη, τον κοιτάζω και του λέω σήκω ρε πούστη και μπες, η ιστορία θέλει να γραφτεί το όνομά σου με χρυσά γράμματα. Ο Σωτήρης είχε 90% στις βολές. Βγάζουμε μια κομπίνα, του κάνουν φάουλ αμέσως. Τις βάζει, έχασαν αυτοί την επίθεση, πήραμε το ριμπάουντ, τελείωσε.
Το άλλο έχει να κάνει με μια σκηνή στη συνέντευξη Τύπου πριν τον αγώνα. Ηταν πολλοί δημοσιογράφοι, στην πρώτη σειρά καθόταν ο μακαρίτης ο Φίλιππας ο Συρίγος. Αρχίζω εγώ, τους λέω σκέφτομαι να παίξω έτσι, να κάνω αυτό, να κάνω το άλλο και μάλιστα για να σας το επιβεβαιώσω ελάτε μετά να δείτε και την προπόνηση που θα τα δουλέψουμε. Πετάγεται ο Φίλιππας μου λέει ρε τίγρη, θα μας τρελάνεις; Τόσα χρόνια παρακολουθώ συνεντεύξεις και όλοι κρύβου λόγια, λένε ψέματα, κρύβουν τακτικές, εσύ βγαίνεις δίπλα στον αντίπαλο τα λες φόρα παρτίδα και θα μας τα δείξεις κιόλας; Οπως ήξερα εγώ όμως πώς θα παίξει ο αντίπαλος, ήμουν σίγουρος ότι ήξερε κι αυτός. Επίσης ήμουν πολύ σίγουρος για όσα ήθελα να κάνουμε, οπότε δεν είχα πρόβλημα να ανοίξω τα χαρτιά μου.
Θυμάμαι ακόμα ότι είχαν έρθει κοντά μας να μας συμπαρασταθούν ο Μανώλης ο Παπακαλιάτης και ο Κώστας ο Τζιβελέκας, αναγνωρίζοντας τη σημασία που είχε η παρουσία μας εκεί, ήταν φυσικά ο δήμαρχος και ο αντιδήμαρχος της πόλης και… όλοι οι φίλαθλοι. Χώραγαν αυτοί στο ένα από τα δύο τσάρτερ (γέλια)…
Ε, φυσικά είναι περιττό να σου πω μια ατάκα που τη λέω συχνά και μια φορά την είχε ακούσει ο Δημήτρης Πρίφτης όταν συνεργαζόμασταν στον Αρη και λύθηκε στα γέλια. Λέω λοιπόν ότι όποτε πάμε έξω και ζούμε την ατμόσφαιρα γυρνάμε πίσω με… ψυχολογικά προβλήματα. Είχε καμιά 300αριά Γάλλους στο γήπεδο, τέλειωσε το ματς τους είχαμε νικήσει κα φώναζαν Μαρούσι – Μαρούσι. Ασε, σου λέω ανατρίχιασα, όμορφες στιγμές.
Το επιμύθιο ήταν στη συνέντευξη Τύπου. Τους λέω θα μιλήσω και δεν θα δεχτώ ερωτήσεις. Μου λέει ένας από δίπλα δε γίνεται, είναι της ΦΙΜΠΑ επίσημα. Πήγα να του πω ότι… χέστηκα αλλά κρατήθηκα. Ξέρεις, δεν ήταν θέμα ότι σνόμπαρα κανέναν, εγώ πάντα σέβομαι τους δημοσιογράφους. Ηθελα όμως να δώσω έμφαση στις αφιερώσεις και όχι μετά να “καλυφθούν” από απαντήσεις σε άλλες ερωτήσεις. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να ευχαριστήσω τον δάσκαλό μου τον Φαίδωνα τον Ματθαόυ και φυσικά τον Βωβό. Δεν είχε ξεχάσει την αγωνία του για το χρηματιστήριο και στάθηκα πολύ στις δηλώσεις. Τους είπα ξέρετε, ο πρόεδρός μας έχει τη διεθνή τεχνική που τώρα θα εισαχθεί στο χρηματιστήριο και φανταστείτε αφού οδήγησε μια συνοικιακή ομάδα στη κορυφή της Ευρώπης, τι μπορεί να κάνει με την εταιρία του. Το εκτίμησε, άσε που έβγαλε και παραπάνω λεφτά από όσα υπολόγιζε με την εισαγωγή”…
Θυμηθείτε όλον τον μεγάλο τελικό:
Τα δεκάλεπτα: 20-17, 33-38, 51-60, 72-74
ΣΑΛΟΝ ΣΑΟΝΕ: Τζάκσον 13 (2), Όουενς 7 (1), Λι 19 (4), Γκούλιας 10, Τόμιτς, Οστρόφσκι 13 (1), Βεσπασιέν, Αΐ 6 (2), Ζιφά 4.
ΜΑΡΟΥΣΙ (Αλεξανδρής): Φαλέκας 13 (1), Μασλαρινός 4, Όλιβερ 31 (3), Αμάγια 17 (1), Εφθίμοφ 7, Νικολαΐδης 2, Μαρμαρινός, Βουρτζούμης.