Μέχρι το 1984, ήταν κυρίαρχος εντός συνόρων, με διακρίσεις και εκτός αυτών, αν και δεν κατέκτησε τίτλο, έχοντας τότε μία εξαιρετική γενιά παικτών, όπως ο Κορωναίος, ο Στεργάκος, ο Ιωάννου, ο Ανδρίτσος, ο Βίδας και άλλοι σπουδαίοι Έλληνες μπασκετμπολίστες. Από εκεί και πέρα, όμως… ξηρασία. Η είσοδος στο επαγγελματικό μπάσκετ, έβρισκε τον Παναθηναϊκό αρκετά πίσω, όχι μόνο από τους κυρίαρχους της εποχής, Άρη και ΠΑΟΚ, αλλά και από τον «αιώνιο» αντίπαλό του Ολυμπιακό, ο οποίος ήταν η ομάδα που πήρε τα «σκήπτρα» από τους συλλόγους της Θεσσαλονίκης, παρά τα υπέρογκα για την εποχή ποσά που επένδυε η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Η υπομονή, μέχρι να έρθει το αποτέλεσμα, δε θα κρατούσε πολύ ακόμη και η αρχή… κάπου έπρεπε να γίνει.
Κι έγινε στο Παρίσι, πριν ακριβώς 18 χρόνια. Μόνο που δε θα ήταν απλά η αρχή για μία καλύτερη μέρα για τον αθηναϊκό σύλλογο, αλλά για μία λαμπρή εποχή που θα τον έφερνε σε σημείο να έχει για πολλά χρόνια συμβόλαιο… με την επιτυχία, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη. Και την επιτυχία θα υπέγραφαν ο κόουτς Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, με τον Ουίλκινς, τον Γιαννάκη, τον Βράνκοβιτς, τον Παταβούκα και όλους εκείνους που έφεραν το μοναδικό στοιχείο που έλειπε τα προηγούμενα χρόνια: Το πνεύμα του νικητή! Ήταν 11 Απριλίου 1996, όταν οι «πράσινοι» θα κατακτούσαν το πρώτο ευρωπαϊκό τρόπαιο της ιστορίας τους, και μάλιστα στην κορυφαία διοργάνωση, αυτήν της Ευρωλίγκα. Ένα από τα… έξι που έχουν σήμερα, χάρη στο χέρι του Βράνκοβιτς. Το δικό του πολυσυζητημένο κόψιμο στον Μοντέρο, με το ρολόι «κολλημένο» στα 4.9 δεύτερα, θα άλλαζε ολόκληρη την ιστορία ενός από τους κορυφαίους συλλόγους της τελευταίας 20ετίας, σύμφωνα με αφιέρωμα της ίδιας της Ευρωλίγκα. Ο Παναθηναϊκός κέρδιζε με 67-66 την Μπαρτσελόνα, ξεκινώντας τότε τη δυναστεία του και ο Τζαννής Σταυρακόπουλος, θυμάται στο Basketblog.gr τη μέρα εκείνη και το ιστορικό για την τότε ομάδα του Final-4 των Παρισίων, ενώ δε διστάζει να απαντήσει και για το σήμερα, όντας αισιόδοξος ότι θα ξανάρθουν τέτοιες στιγμές, με την αποχή από τον εν λόγω τίτλο να φτάνει στα τέσσερα χρόνια.
Ποιο ήταν το κλίμα στις τάξεις της ομάδας, από τη στιγμή μάλιστα που επρόκειτο για τον πρώτο ευρωπαϊκό της τελικό;
Ήταν, όντως, η πρώτη μας συμμετοχή σε ευρωπαϊκό τελικό. Προερχόμασταν από δύο Final-4, όπου είχαμε αποκλειστεί στον ημιτελικό, οπότε υπήρχαν μεγάλες προσδοκίες και ενθουσιασμός. Είναι ένα τρόπαιο που ήθελε ο κόσμος του Παναθηναϊκού και εμείς ασφαλώς, κι έτσι είχαμε μεγάλη ανυπομονησία και αποφασιστικότητα, μιας και γνωρίζαμε παράλληλα ότι είχαμε μεγάλες δυνατότητες, ως σύνολο.
Μιλήστε μου για τη διακύμανση του αγώνα, τόσο στο αγωνιστικό, όσο και στο ψυχολογικό κομμάτι, όπως το είδατε από τη δική σας πλευρά.
Παίζαμε απέναντι σε μία ομάδα, από την οποία είχαμε χάσει και στα δύο ματς της φάσης των ομίλων, αλλά και πάλι είχαμε πίστη στην κατάκτηση του τροπαίου. Διαθέταμε παίκτες με σπουδαία προσωπικότητα, όπως ο Ντομινίκ (Ουίλκινς), ο Γιαννάκης και ο Βράνκοβιτς, οπότε δεν υπήρχε κανένας φόβος. Μπορώ να αναφέρω μόνο ένα μικρό άγχος πριν το ματς, αλλά μόλις μπήκαμε στο γήπεδο για την προθέρμανση και είδαμε ότι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος είχε καλυφθεί από φίλους του Παναθηναϊκού, εκείνο το στρες εξαλείφθηκε. Νιώσαμε, δηλαδή, ότι παίζαμε εντός έδρας. Ο κόσμος μας έκανε να αποβάλουμε το άγχος.
Νομίζω, πως ελέγχαμε το παιχνίδι σε όλη του τη διάρκεια, εκτός των τελευταίων 2-3 λεπτών, όπου μερικά λάθη δικά μας αλλά και κάποια σφυρίγματα των διαιτητών υπέρ της Μπαρτσελόνα, μείωσαν τη διαφορά και την έφεραν σε σημείο να διεκδικήσει το ματς. Αυτοί, πιστεύω, ήταν οι κύριοι παράγοντες για τους οποίους μειώθηκε η διαφορά 10-12 πόντων που είχαμε στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα. Ήμασταν σαφώς καλύτεροι, και τα συναισθήματα μετά το ματς ασφαλώς δεν περιγράφονται. Γίναμε με τον κόουτς και τους φιλάθλους ένα «κουβάρι». Πρόκειται, άλλωστε, για πολύ σημαντική στιγμή, καθώς για πρώτη φορά ελληνική ομάδα κατακτούσε το Κύπελλο Πρωταθλητριών, με τις αποτυχημένες προσπάθειες του Ολυμπιακού και του Άρη σε προηγούμενα Final-4 να έχουν προηγηθεί. Για τον Παναθηναϊκό, δε, έχει μεγάλη σημασία ότι ήταν η πρώτη ομάδα που τα κατάφερε.
Μιας και αναφέρατε νωρίτερα τα σφυρίγματα, υπάρχει στο τέλος η πολυσυζητημένη φάση του Βράνκοβιτς. Η δική μου εντύπωση – και με διορθώνετε αν κάνω λάθος -, ότι το κόψιμο είναι αντικανονικό μεν, αλλά ο μοναδικός αδικημένος της όλης υπόθεσης, θα ήταν ο Παναθηναϊκός, καθώς η φάση αυτή γίνεται με το χρονόμετρο «κολλημένο» στα 4.9 δευτερόλεπτα, και μετά από τόσα εναντίον του σφυρίγματα νωρίτερα. Πρέπει, επομένως, να γίνει πλάγια επαναφορά σε αυτόν το χρόνο από την Μπαρτσελόνα, απέναντι σε οργανωμένη άμυνα. Ποια είναι η δική σας άποψη;
Θα συμφωνήσω απόλυτα. Βλέποντας από τον πάγκο εκείνη τη στιγμή, μπορώ να σου πω ότι ήταν μία φάση που διήρκεσε… αιώνες! Βλέπουμε το χρονόμετρο να «κολλάει» και ξαφνικά τον Μοντέρο να φεύγει στον αιφνιδιασμό και λίγο αργότερα τον Βράνκοβιτς να τον κόβει. Ήταν δηλαδή ένα σκηνικό, στο οποίο βρεθήκαμε από τον «παράδεισο» στην «κόλαση», και ξανά επιστροφή στον «παράδεισο». Ειδικά σε εκείνο το ματς, ο Παναθηναϊκός ήταν σαφώς καλύτερος και αν έπρεπε κάποια ομάδα να έχει παράπονα από τη διαιτησία, τότε είναι μόνο αυτός.
Σας έδωσε ώθηση ο ημιτελικός με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, με τον Ντομινίκ Ουίλκινς να έχει προσφέρει ένα μεγάλο σόου;
Ο Ντομινίκ είναι μία πολύ μεγάλη προσωπικότητα, και δεν χρειαζόταν να φτάσουμε σε εκείνο το ματς, για να καταλάβουμε την αξία του. Ήταν κάτι που καταλαβαίναμε κάθε μέρα στην προπόνηση. Ο Ντομινίκ ήταν ένας παίκτης που ήθελε να παίξει ένα πιο ελεύθερο μπάσκετ, και από τη στιγμή που στον ημιτελικό με την ΤΣΣΚΑ του δόθηκε η ευκαιρία, ήταν ασταμάτητος. Νομίζω πως δεν υπήρχε τότε παίκτης στην Ευρώπη, άλλωστε, για να τον κοντράρει σε παιχνίδι «ένας εναντίον ενός». Όπως ανέφερα και νωρίτερα, επίσης, η παρουσία τόσο πολλών οπαδών του Παναθηναϊκού, μας έδωσε εξίσου μεγάλη ώθηση, καθώς νιώθαμε… σαν στο σπίτι μας.
Πόσο σας βοήθησε μία τόσο μεγάλη προσωπικότητα, που πριν λίγο καιρό ήταν μεταξύ των καλύτερων παικτών στο ΝΒΑ;
Όταν έχεις έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα σου, κάνει τη δική σου ζωή πιο εύκολα, και σίγουρα πιο δύσκολη για τους αντιπάλους σου. Ο Ντομινίκ, είναι για μένα ο κορυφαίος Αμερικανός που έχει περάσει από την Ευρώπη, και πόσο μάλλον το 1996, όταν και μπορούσε να πάρει και παιχνίδια μόνος του.
Είναι αυτό το ματς η αφετηρία, για να «χτίσει» ο Παναθηναϊκός την ομάδα που λίγα χρόνια μετά, θα κυριαρχούσε εντός κι εκτός συνόρων;
Ήταν σίγουρα η αρχή για να δημιουργήσει η ομάδα αυτή το δικό της «μύθο». Ήταν μία περίοδος, κατά την οποία κυριαρχούσε ο Ολυμπιακός, και νομίζω πως ο τελικός του Παρισιού ήταν η ώθηση για να έρθουν όλοι αυτοί οι τίτλοι, τόσο σε εγχώριο, όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Η ομάδα, μετά το έκτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, έχει αλλάξει προσέγγιση. Βρίσκεται πια σε φάση αναδόμησης, με μειωμένο μπάτζετ και διαφορετικές προσδοκίες, που κακά τα ψέμματα δεν φτάνουν μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου στην Ευρωλίγκα. Γίνεται προσπάθεια, βέβαια, να δημιουργηθεί κάτι ισχυρό για το μέλλον, αλλά η απώλεια ευρωπαϊκού τίτλου γίνεται πλέον αισθητή. Εσείς πώς κρίνετε αυτό το πλάνο;
Είναι αλήθεια, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει και οι ελληνικές ομάδες έχουν χαμηλώσει τα μπάτζετ τους. Το ίδιο έχει κάνει και ο Ολυμπιακός, άλλωστε, ο οποίος υστερεί εδώ και αρκετό καιρό εντός συνόρων. Ο Παναθηναϊκός προσπαθεί να φτιάξει κάτι καινούργιο, με ταλαντούχους Έλληνες παίκτες και νέα πρόσωπα, σε μία σεζόν όπου η ομάδα έχει ήδη διαψεύσει όσα λέγονταν το καλοκαίρι. Είναι ήδη στους κορυφαίους «8» της Ευρώπης, έχει κατακτήσει το Κύπελλο Ελλάδος, ενώ και στο πρωτάθλημα έχει σημαντικές πιθανότητες να πάρει τον τίτλο. Νομίζω, όμως, πως το σημαντικότερο στοιχείο είναι η οικογένεια Γιαννακόπουλου. Όσο είναι παρούσα σε διοικητικό επίπεδο, ο Παναθηναϊκός θα συνεχίσει να πρωταγωνιστεί εντός κι εκτός Ελλάδας. Θα έρθουν, πιστεύω, και τα ευρωπαϊκά τρόπαια, απλά και ο κόσμος πρέπει να κάνει υπομονή, γιατί πιστεύω πως «χτίζεται» η ομάδα της επόμενης δεκαετίας.
Στην νοοτροπία αυτή, έχει μπει νωρίτερα ο Ολυμπιακός, ενώ φέτος βλέπουμε την ΑΕΚ να έχει επιστρέψει δυναμικά, τους δύο μεγάλους συλλόγους της Θεσσαλονίκης (Άρης, ΠΑΟΚ) να είναι πιο ανταγωνιστικοί, και ταυτόχρονα ένα πιο όμορφο πρωτάθλημα. Έχει σημάνει μία νέα εποχή για το ελληνικό μπάσκετ;
Πιστεύω επίσης, ότι πρόκειται για μία καινούργια εποχή. Λείπει, όμως, μέχρι τώρα η ομάδα που θα ανταγωνιστεί άμεσα τους δύο ισχυρούς του πρωταθλήματος. Μπορεί να βελτιώθηκαν ο ΠΑΟΚ και ο Άρης, αλλά οι διαφορές δεν έχουν μικρύνει αισθητά. Η επιστροφή της ΑΕΚ, βέβαια, είναι ένα άκρως θετικό γεγονός, μιας και δείχνει να έχει προοπτικές. Νομίζω, πάντως, ότι όσο πιο ανταγωνιστικό γίνει το πρωτάθλημά μας, τόσο περισσότερες επιτυχίες θα έχουμε και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μακάρι, δηλαδή, να μην είναι πια πρωτάθλημα συγκεκριμένων ταχυτήτων.
Απέναντι στον Παναθηναϊκό, έρχεται μία πιο πλήρης ομάδα, με προπονητή που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις στο ελληνικό κοινό, και με πολλαπλάσιο μπάτζετ. Μπορεί να κάνει, όμως, την «έκπληξη» και να την αποκλείσει;
Ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα, ότι δεν είναι φαβορί. Όπως ανέφερες, η ΤΣΣΚΑ είναι μία ομάδα με πολλαπλάσιο μπάτζετ και φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκα. Ακόμη κι αν της «σπάσει» την έδρα, έχει αποδείξει ότι μπορεί να κερδίσει σε οποιαδήποτε έδρα. Ο Παναθηναϊκός, όμως, είναι μία ομάδα με το «μέταλλο» του νικητή, όντας η καλύτερη ελληνική ομάδα σε όλα τα σπορ, την τελευταία 20ετία. Το φαβορί, είναι ξεκάθαρα η ΤΣΣΚΑ, αλλά ποτέ δεν πρέπει να υποτιμάς μία ομάδα που έχει μάθει να κερδίζει.
Θα παραμείνει το άγχος στην ΤΣΣΚΑ, ακόμη και με ενδεχόμενο «μπρέικ» του Παναθηναϊκού;
Όπως ανέφερα νωρίτερα, η ΤΣΣΚΑ είναι φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, και αυτό κάνει τον Παναθηναϊκό να μην έχει άγχος. Έχει κάνει μία αξιόλογη πορεία στην Ευρώπη, έχοντας κατακτήσει το Κύπελλο και με πιθανότητες να πάρει το πρωτάθλημα. Ακόμη κι αν «σπάσει» την έδρα της ΤΣΣΚΑ, λοιπόν, δε θα έχει πιστεύω ιδιαίτερο άγχος, αν και θα πρέπει από εκείνη τη στιγμή να προσέχει ακόμη περισσότερο στο ΟΑΚΑ. Με 20.000 κόσμο στο πλευρό του, όμως, κι αν έχει κάνει νωρίτερα την νίκη που χρειάζεται, μπορεί να τα καταφέρει.