Ο Στηβ Γιατζόγλου, από τότε που έχει μπει στη ζωή του ελληνικού μπάσκετ, εκτός του γεγονότος ότι είναι πάντα ευθύς και αυθόρμητος στις δηλώσεις του, διακρίνεται για την ευστοχία των τοποθετήσεών του. Όχι, δε λέμε για το ανεπανάληπτο «Άσε με να πιω πρώτα ένα ουίσκι, βρε παιδάκι μου» που είπε χαριτολογώντας στον ρεπόρτερ της Nova εν όψει του αγώνα της Καβάλας με τον Κόροιβο, μετά την νίκη επί των Τρικάλων, αλλά για τα εγκωμιαστικά του σχόλια υπέρ του Χρήστου Ταπούτου. «Ο Ταπούτος είναι σαν το παλιό καλό κρασί, όσο παλιώνει τόσο καλύτερο γίνεται».
Αυτός είναι, σήμερα, ο 33χρονος φόργουορντ που ήρθε να προσθέσει την αναμφισβήτητη ποιότητα και την εμπειρία του από σπουδαίες παραστάσεις εντός κι εκτός συνόρων, προκειμένου να συνδράμει στην προσπάθεια της Καβάλας για να σώσει την κατηγορία. Με τον τρόπο που ξεκίνησε η σεζόν, έχοντας ως αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Γιάννη Τζήμα από τον πάγκο της ομάδας και την πρόσληψη του «Λιονταριού», άπαντες είναι υποχρεωμένοι να παίζουν «κορώνα-γράμματα» την υπόθεση παραμονής, σε ματς «καρφιτσωμένα» εδώ και αρκετό καιρό. Ένα από αυτά, ήταν ο αγώνας της 2ας Ιανουαρίου με τον Αρκαδικό που κατέληξε σε θρίαμβο κι εκείνος ανήκε στους πρωταγωνιστές.
Μετά από δύο επισκέψεις στην Πυλαία και το Λαύριο, το δεύτερο «καρφιτσωμένο» παιχνίδι ήταν εκ νέου στην Καλαμίτσα, όπου η Καβάλα θα υποδεχόταν τα Τρίκαλα. Το σύνολο του Κώστα Φλεβαράκη αποδεικνύεται πιο μαχητικό από εκείνο του Γιάννη Καστρίτη, αλλά δεν μπορεί να τον σταματήσει. Με 27 πόντους, 12 ριμπάουντ, δύο ασίστ, έξι κερδισμένα φάουλ και μόλις ένα λάθος στο 30.5 λεπτά συμμετοχής, δείχνει το δρόμο στους συμπαίκτες του και αποτελεί δίκαια το πρόσωπο της αγωνιστικής.
Τα χρόνια από τότε που άφησε τη γενέτειρά του, Θεσσαλονίκη, για να πάει στην Καισαριανή και την Νήαρ Ηστ πέρασαν, αλλά οι αρετές που τον ανέδειξαν κάποτε σε έναν εκ των κορυφαίων και πιο θεαματικών Ελλήνων παικτών, δε γίνεται να κρυφτούν. Δεν πέρασε πολύ καιρός, άλλωστε, παρά μόλις δύο χρόνια για να μεταφερθεί από τον ιστορικό σύλλογο της ένδοξης συνοικίας των Αθηνών στην ΑΕΚ, κάνοντας το πρώτο του πολύ μεγάλο «βήμα» στην καριέρα του.
Το πρωτάθλημα του 2002 και η μεστή του παρουσία στην Ένωση, υπό τις οδηγίες των Ντράγκαν Σάκοτα και Φώτη Κατσικάρη, αποτέλεσαν μια προσωπική δικαίωση, για το γεγονός ότι πριν πάει στην Νήαρ Ηστ, απέρριψε τους τρεις μεγαλύτερους συλλόγους της Θεσσαλονίκης (ΠΑΟΚ, Άρης, Ηρακλής), όταν μετά από τη θητεία του στον Αχιλλέα Τριανδρίας δοκιμάστηκε σε αυτούς, θεωρώντας ότι δε θα έβρισκε σημαντικό ρόλο.
Η μοίρα θα τον έφερνε πίσω στη συμπρωτεύουσα το 2004, για να αγωνιστεί στον Ηρακλή, για να υποστηρίξει τη μετά-Διαμαντίδη εποχή, αφού ο τελευταίος είχε μόλις προσγειωθεί… στον κόσμο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον Παναθηναϊκό. Δε θα έμενε για παραπάνω από έναν χρόνο, αποδεχόμενος την πρόκληση του Ιστορικού Πανιωνίου, έστω κι αν για άλλη μια φορά παρέμεινε για μόλις μία σεζόν. Σαν άνθρωπος που ξέρει να είναι μπροστάρης στα δύσκολα, δε δίστασε να πει το «ναι» ξανά στην ΑΕΚ, παρότι είχε μόλις αποχωρήσει ο Δημήτρης Φιλίππου και οι οικονομικές δυσχέρειες που μόλις ξεκινούσαν, είχαν θέσει το σύλλογο σε μία εσωτερική εσωστρέφεια που θα έτρωγε σιγά-σιγά τις «σάρκες» του, μέχρι την ντροπιαστική στιγμή των υποβιβασμών σε Α2 και Β’ Εθνική.
Ο Ταπούτος, ήταν από τους διασωθέντες του σταθερά «βυθιζομένου πλοίου», κάτι που συνέβαινε εξίσου στις περιπτώσεις των ΠΑΟΚ και Άρη, όπου βρέθηκε αντιστοίχως τις περιόδους 2009-2010 και 2010-2012.
Τα οικονομικά προβλήματα, δε, των «κιτρίνων», τον έκαναν για πρώτη φορά να μιλήσει για κάτι… εξωαγωνιστικό. «Έχουμε να δούμε το χρώμα του ευρώ εδώ και κάτι μήνες…», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά όταν τελείωνε το συμβόλαιό του και δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω. Στη θητεία του στον «Αυτοκράτορα», βέβαια, είχε επίσης διαβλέψει την πορεία των Αλεξάντερ Βεζένκοφ και Λευτέρη Μποχωρίδη, πριν τους μάθει το μεγαλύτερο μέρος της μπασκετικής Ευρώπης. «Είναι οι ελπίδες του Άρη. Μπορούν να με βλέπουν σαν φίλο και πατέρα. Θα ήθελα να έχουν το μυαλό μέσα στο κεφάλι τους», είχε πει για τους εν λόγω παίκτες και φαίνεται πως κάτι πήραν από το «δάσκαλό» τους.
Οι τελευταίες ευκαιρίες, τον κάνουν να δοκιμάσει την τύχη του στο εξωτερικό, όπου αρχικά σημείωσε μία μικρή θητεία στην τσεχική Νίμπουργκ. Οι Ολίν Εντιρνέ και Αφιόν Καραχισάρ, συμπλήρωσαν για τον ίδιο μία διετία στην Τουρκία χωρίς την άνοδο στα πιο υψηλά πατώματα, παρά τις εξαιρετικές του επιδόσεις. Ώσπου… το νέο κάλεσμα του Πανιωνίου δεν τον άφησε ασυγκίνητο.
Στους «κυανέρυθρους» προσπάθησε να βοηθήσει στην πιο δύσκολη στιγμή της ιστορίας τους, όντας από τους μπροστάρηδες στην εξαρχής άνιση προσπάθεια να παραμείνουν στην Α1. Στο τέλος, δεν απέφυγαν την απογοήτευση της πτώσης στην Α2, που ακολουθήθηκε από την εθελούσια συμμετοχή στη Β’ Εθνική.
Όλα όσα έχει ζήσει, δεν μπορούν παρά να δημιουργούν ένα συνδυασμό πολύτιμων εμπειριών, με τις οποίες ήρθε στην Καβάλα. Προορισμένος εξαρχής να πρωταγωνιστήσει ξανά, είναι υποχρεωμένος να οδηγήσει τους υπολοίπους στα μονοπάτια της επιτυχίας, τα οποία ο ίδιος γνωρίζει άριστα. Ένα «λιοντάρι» στον πάγκο κι ένας ηγέτης στο παρκέ που πάνω απ’ όλα είναι ευτυχισμένος που έχει κάνει «το χόμπι μου τρόπο ζωής» και βιώνει μία δεύτερη νιότη με 13.7 πόντους και 4.6 ριμπάουντ ανά αγώνα, είναι η υπενθύμιση ότι… η Καβάλα είναι εδώ!