«Στη Βαρκελώνη θα είναι ωραία, με το έκτο για παρέα», ακουγόταν από την «πράσινη» εξέδρα λίγα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε του τελευταίου αγώνα της προημιτελικής σειράς με την ομάδα του Τσάβι Πασκουάλ, όταν ο Παναθηναϊκός «σφράγιζε» τη συμμετοχή του στο Final Four της πρωτεύουσας της Καταλονίας, αφήνοντας «εκτός νυμφώνος» την οικοδέσποινα. Το σύνολο του Ζέλικο Ομπράντοβιτς είχε μάθει εδώ και αρκετά χρόνια το πώς να κερδίζει σε τέτοιες προκλήσεις και επανέλαβε το ίδιο έργο άλλη μια φορά, μιας και το πιο δύσκολο «εμπόδιο» ήταν αυτό. Δύο επιδείξεις ανωτερότητας επί της Σιένα και της Μακάμπι Τελ Αβίβ, ήταν το «επιστέγασμα» του θριάμβου.
Σαν σήμερα, πριν από πέντε χρόνια, οι «πράσινοι» πρόσθεσαν στην φανέλα τους το έκτο «αστέρι», κερδίζοντας τους Ισραηλινούς στον τελικό με 78-70. Η χρονιά βέβαια, είχε αρκετές αντικειμενικές δυσκολίες στο αγωνιστικό κομμάτι, καθώς μπροστά στις αποχωρήσεις των Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και Βασίλη Σπανούλη, καθώς και νωρίτερα του Νίκολα Πέκοβιτς, παικτών που είχαν πρωταγωνιστήσει στο προηγούμενο ευρωπαϊκό τρόπαιο, στο Final Four του Βερολίνου, υπήρξαν προσθέσεις παικτών ως «στοιχήματα» για τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών». Αντικαταστάτες και για τους δύο γκαρντ δε βρέθηκαν και αρκετό βάρος προστέθηκε στην πλάτη του 22χρονου τότε Νικ Καλάθη, ενώ παίκτες όπως ο Ρομέιν Σάτο, ο Ίαν Βουγιούκας και ο Άλεκς Μάριτς αποτέλεσαν «αινίγματα» για το αν θα μπορούσαν να «σηκώσουν» τέτοια φανέλα.
Μέχρι το τέλος του Top-16, δεν μπορεί να πει κάποιος, ότι όλα ήταν «ρόδινα». Το «τριφύλλι», άλλωστε, αναγκάστηκε να καταλάβει τη δεύτερη θέση στον τότε όμιλο με τις τέσσερις ομάδες, καθώς η Κάχα Λαμποράλ τότε βρισκόταν σε «οίστρο» έξω από τη γραμμή του τριπόντου και δεν μπόρεσε επ’ ουδενί να καλυφθεί η διαφορά της «βαριάς» ήττας στη Βιτόρια. Κάπως έτσι, η ώρα της αλήθειας είχε έρθει. Αντίπαλος η Μπαρτσελόνα, με μειονέκτημα έδρας.
Στον πρώτο αγώνα, η νίκη δεν έρχεται στις λεπτομέρειες. Ο Παναθηναϊκός, όμως, έχει «βροντοφωνάξει παρών» και έτοιμος να κάνει το «μπρέικ». Με ηρωική εμφάνιση στο δεύτερο ματς και… Σάτο ως «παράγοντα Χ», το κάνει και στέλνει τη σειρά στην Αθήνα με την ηχητική υπόκρουση του «ο Παναθηναϊκός είναι νικητής, καρφώνει ο Μπατίστ, το Παλάου Μπλαουγκράνα νεκρώνεται».
Εκεί, ο «παράγων Χ» πρέπει να αλλάξει, με τους σταθερούς οδηγούς πάντα να δείχνουν το δρόμο. Κι εμφανίζεται ο Βουγιούκας, ο οποίος απέναντι στον Εντόνγκ και τον Βάσκεθ είναι εξαιρετικός και αποτελεί το επιπλέον «όπλο» που έψαχνε ο Ομπράντοβιτς. Η ψυχραιμία του αρχηγού σε αυτά τα παιχνίδια και οι παλικαρίσιες ενέργειες των υπόλοιπων έμπειρων συνοδοιπόρων του που είχαν «καρδιά 18χρονου», «πετούν έξω» την πρωταθλήτρια Ευρώπης και στέλνουν την ομάδα στη Βαρκελώνη.
Εκεί πια, είναι το φαβορί και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα. «Πιάνει από τα μαλλιά» τη μαχητικότατη Σιένα του Σιμόνε Πιανιτζιάνι στον ημιτελικό, το ίδιο και στον τελικό τη Μακάμπι του Ντέιβιντ Μπλατ, η οποία μετά από τρία χρόνια θα θριάμβευε στο Μιλάνο.
Ήταν αρκετά «άγουρη» τότε, όμως και φάνηκε, ότι απέναντι σε «μπαρουτοκαπνισμένα» σύνολα δεν μπορούσε ακόμα να σταθεί για 40 λεπτά. Και αφού ο Παναθηναϊκός δεν έδωσε κανένα περιθώριο, σε μια μεγάλη «παράσταση» του μετέπειτα MVP Δημήτρη Διαμαντίδη, κέρδισε το έκτο ευρωπαϊκό του τρόπαιο. Ο ίδιος, στην απονομή θα ζητούσε από τους Κώστα Τσαρτσαρή και Μάικ Μπατίστ, να το σηκώσουν μαζί, σε μια από τις όμορφες στιγμές του, όπως έχει αποκαλύψει ο άλλοτε διεθνής φόργουορντ μέσω του Basketblog.gr.
Τελικά στη Βαρκελώνη… ήταν ωραία!