Δεν ξεκίνησε καν με αυτόν το σκοπό. Με τις τελευταίες ντίβες που κόστισαν χαμένα εκατομμύρια (τουλάχιστον αν κρίνει κανείς από τους τίτλους που έφεραν), χρειάζεται να γίνει μία νέα προσπάθεια… κυριολεκτικά από το μηδέν. Με δραστικά μειωμένο μπάτζετ, την παραμονή τουλάχιστον των Σπανούλη και Πρίντεζη και την απόκτηση μόνο ελπιδοφόρων πλην άπειρων παικτών, αρχικός που είχε τεθεί από διοίκηση και Ίβκοβιτς, είναι η πρόκριση στο Top-16. Ο στόχος επιτυγχάνεται… με αίμα, αλλά σε εκείνο το σημείο αλλάζει όλος ο ρους της ιστορίας του Ολυμπιακού.
Η απόκτηση δύο Αμερικανών παικτών, του Έισι Λο και του Τζόι Ντόρσι, αμέσως μετά τη λήξη της πρώτης φάσης, διαφοροποιεί σημαντικά την εικόνα των «ερυθρολεύκων» στο παρκέ, με τους Σπανούλη-Πρίντεζη να ηγούνται και τους «πιτσιρικάδες» να αρχίζουν να… ξεθαρρεύουν. Κάτι τέτοιο φάνηκε στη δεύτερη φάση, όπου η μεν ΤΣΣΚΑ Μόσχας έδειχνε ασυναγώνιστη, αλλά έβαλε τις άλλες δύο τουρκικές ομάδες (Γαλατάσαραϊ, Εφές) από κάτω, με το Final-4 να είναι στο «σπίτι» τους. Πρώτη έκπληξη, και στα play-offs βρίσκουν απέναντί τους, την ομάδα που τους είχε αποκλείσει στην ίδια φάση την προηγούμενη σεζόν. Αλλαγή ρόλων, με τη Σιένα να έχει το πλεονέκτημα και το άγχος. Με εμφάνιση σεμιναριακού επιπέδου στο πρώτο ματς, το «μπρέικ» έρχεται αμέσως, χάρη στο τελικό 75-82, ενώ στο δεύτερο ματς μία «αυτοκτονία» στο φινάλε τους στερεί από ένα ονειρεμένο 0-2 στην Ιταλία. Υπάρχει, όμως, ήδη το αβαντάζ και η ευκαιρία να τελειώσουν τη σειρά στο ΣΕΦ. Και δεν την χάνουν. Στο τρίτο ματς «κατακερματίζουν» την ομάδα του Σιμόνε Πιανιτζιάνι με 75-55, ενώ στο τέταρτο δυσκολεύονται λίγο παραπάνω, έχοντας όμως τον έλεγχο, με το 76-69 να έρχεται φυσιολογικά.
Η έκπληξη αυτή, όμως, δεν είναι τίποτα μπροστά στο… θαύμα που έπεται. Στην Κωνσταντινούπολη, εισέρχεται αμέσως στο ρόλο του αουτσάιντερ, με τους Παναθηναϊκό, ΤΣΣΚΑ Μόσχας και Μπαρτσελόνα άλλωστε, να έχουν θέσει υποψηφιότητα για τον τίτλο από την αρχή της σεζόν. Κόντρα στους «Μπλαουγκράνα», μία φοβερή αμυντική στρατηγική του «σοφού» τους στέλνει στον τελικό, μαζί με την προσωπικότητα του Βασίλη Σπανούλη (68-64).
Μπροστά στον Ολυμπιακό, πλέον, η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, από την οποία είχε ηττηθεί κατά κράτος στο δεύτερο γύρο. Κάπως έτσι φαινόταν να εξελίσσεται και αυτό το ματς, με τους παίκτες του Καζλάουσκας να κυριαρχούν και να προηγούνται με 53-34, 12 λεπτά πριν την εκπνοή. Όλα μοιάζουν να έχουν χαθεί. Κι όμως…
Μέχρι το τέλος της περιόδου, η διαφορά μαζεύεται στους 13 πόντους (53-40), με το τρίποντο του Μάντζαρη να αποτελεί το «σύνθημα» για την ολική επαναφορά. Αυτό που ακολουθεί στην τέταρτη περίοδο, είναι συγκλονιστικό, με τον Ολυμπιακό να απειλεί όλο και περισσότερο, μικραίνοντας την «ψαλίδα» σε απόσταση σουτ, με ένα λεπτό ακόμη, και λίγο αργότερα στην ελάχιστη τιμή (61-60). Ο Σισκάουσκας καλείται να ευστοχήσει από τη γραμμή των βολών, αλλά αποτυγχάνει και στις δύο που είχε να εκτελέσει. Μία επίθεση, ένα σουτ και τελείωσε. Ο Σπανούλης πασάρει, ο Πρίντεζης σουτάρει με… το δικό του τρόπο και έγινε! Ο Ολυμπιακός, σαν σήμερα, στέφεται πρωταθλητής Ευρώπης για το έτος 2012, ολοκληρώνοντας μία από τις μεγαλύτερες εποποιίες στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού!
Σε μία ακόμη ξεχωριστή στιγμή, ο Βασίλης Σπανούλης καλεί τον Πρίντεζη και τον Παναγιώτη Βασιλόπουλο να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο. Η απόλυτη στιγμή, για έναν απόλυτο θρίαμβο των «ερυθρολεύκων» και του ελληνικού μπάσκετ.
Δεκάλεπτα: 10-7, 34-20, 53-40, 61-62.
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Καζλάουσκας): Τεόντοσιτς 15(4), Λαβρίνοβιτς 5, Σισκάουσκας 8, Κρστιτς 11, Κιριλένκο 12(1), Βορόνοφ, Βοροντσέβιτς, Σβεντ 3, Κάουν 2, Κριάπα 3(1), Γκόρντον 2.
Ολυμπιακός (Ίβκοβιτς): Χάινς, Άντιτς 7, Σπανούλης 15(2), Ντόρσεϊ, Κέσελ 3(1), Παπαδόπουλος, Πρίντεζης 12, Παπανικολάου 19(3), Μάντζαρης 3(1), Σλούκας 4(1), Λο