Η επιθυμία του Νίκου Λάσκαρη, όταν έπαιρνε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΚΑΕ Άρης, ήταν ξεκάθαρη. «Να ξυπνήσουμε τον κοιμώμενο γίγαντα», είχε πει. Αυτήν του την ευχή, βλέπει να πραγματοποιείται σταδιακά και στο «στρατόπεδο» των «κιτρίνων» έχουν κάθε λόγο να γιορτάζουν μια μέρα σαν σήμερα, η οποία σηματοδοτεί τα 102 χρόνια ιστορίας του «Αυτοκράτορα» του ελληνικού μπάσκετ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ασφαλώς, ότι το τμήμα αυτό είναι και το πιο επιτυχημένο του συλλόγου, με δεκάδες διακρίσεις εντός κι εκτός συνόρων, μαζί με «ιερά τέρατα» που πέρασαν από τις τάξεις του. Όλα ξεκίνησαν το 1914 σε ένα καφενείο του Βότση, όταν μια παρέα αποφάσισε να δώσει στην νέα ομάδα, το όνομα του «θεού του πολέμου». Και κάπως έτσι πάλεψε απέναντι σε κάθε δυσκολία, βγαίνοντας τις περισσότερες φορές στον «αφρό». Το πρώτο πρωτάθλημα, ήρθε εν έτει 1930, όταν το σύνολο με πρωταγωνιστές τους Αχιλλέως, Δανελιάν, Δημούδη, Ιασωνίδη και τους υπολοίπους που το απάρτιζαν, όταν η Νήαρ Ηστ, ο Πανιώνιος και η ΧΑΝΘ υποτάχθηκαν.
Για τον επόμενο τίτλο (εξαιρώντας τα πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης, με τελευταίο στα 1958), έπρεπε να κάνουν υπομονή 29 ετών, όταν στο τουρνουά της Λιέγης, κέρδισαν με προπονητή τον Ανέστη Πεταλίδη, το πρώτο τους ευρωπαϊκό τρόπαιο απέναντι σε Ανόβερο, Γενεύη και Αμβέρσα. Τότε που το ελληνικό μπάσκετ επιχειρούσε να μπει δυναμικά στα ευρωπαϊκά δρώμενα, καταφέρνοντας να γίνει μια υπερδύναμη αρκετά χρόνια αργότερα.
Το 1964, έρχεται μια στιγμή, από αυτές που μετρά περισσότερο και… από τίτλους. Ο Άρης βρίσκει το σπίτι, στο οποίο κατοικεί εδώ και 52 συναπτά έτη, το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρον», ήτοι το σημερινό «Nick Galis Hall».
Και η μετονομασία αυτή είναι απολύτως δικαιολογημένη, γιατί το παρκέ αυτού του γηπέδου, θα γινόταν τόπος της δόξας με την έλευση του «Γκάνγκστερ» από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Τότε, όταν μετά τη θητεία του στους Seton Hall Pirates κι αφού είχε επιλεγεί στο ντραφτ του 1979 από τους Μπόστον Σέλτικς, ο τότε 22χρονος Νίκος Γκάλης ερχόταν στη Θεσσαλονίκη, για να αλλάξει το ελληνικό μπάσκετ. Μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη… και τα άλλα παιδιά, δημιούργησαν τον «Αυτοκράτορα», που μαζί με τον ΠΑΟΚ θα έφερναν το κέντρο του μπάσκετ στη Θεσσαλονίκη και θα συγκλόνιζαν με τις μυθικές τους αναμετρήσεις. Οκτώ πρωταθλήματα, έξι Κύπελλα Ελλάδος και τρεις συνεχόμενες συμμετοχές σε Final-4, μεταξύ 1988 και 1990, με τον Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο θα ήταν ο τρομερός απολογισμός εκείνης της παρέας.
Η αποχώρηση του Γκάλη αρχικά και του Γιαννάκη ύστερα, θα απομάκρυνε τον Άρη από τις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας, αλλά δε θα του στερούσε νέες ευρωπαϊκές επιτυχίες. Πιο χαρακτηριστική στιγμή, η επική εμφάνιση στην Προύσα απέναντι στην Τόφας, με την οποία οι «κίτρινοι» ανέτρεψαν το -11 του πρώτου αγώνα στο «Αλεξάνδρειο» και πανηγύρισαν το Κύπελλο Κόρατς, το 1997. Την ίδια χρονιά, ο Ολυμπιακός έχει κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών στο Final-4 της Ρώμης. Αφού η Εθνική ομάδα έβαλε τα γερά «θεμέλια», οι σύλλογοί μας έχουν επίσης κατακτήσει την Ευρώπη.
Φυσικά, δεν μπορεί να ξεχαστεί ο τίτλος του 2003 στο Eurocup Challenge επί της Πρόκομ με το τελικό 84-83, καθώς και η εξαιρετική πορεία με τον Αντρέα Ματσόν στο τότε ULEB Cup το 2006, χωρίς ωστόσο ο Άρης να τα καταφέρνει στον τελικό, απέναντι στην εξαιρετική τότε Ντιναμό Μόσχας, των Λάζαρου Παπαδόπουλου και Αντώνη Φώτση.
Στο μεταξύ, το 2004 έχει κατακτηθεί ο τελευταίος εγχώριος τίτλος, με την ομάδα του Τσαρλς Μπάρτον να κατακτά το Κύπελλο Ελλάδος.
Η επιστροφή στην Ευρωλίγκα την αμέσως επόμενη σεζόν, φέρνει δύο σταθερές πορείες για τον Άρη μέχρι το Top-16, για να επιστρέψει στο ULEB Cup για τέσσερις χρονιές, με μεγαλύτερη επιτυχία την παρουσία στα προημιτελικά της σεζόν 2009-10, όταν και πέρασαν από την τεχνική ηγεσία του οι Ματσόν, Κατσικάρης και Μπλατ, ενώ αποκλείστηκε από τη μετέπειτα κυπελλούχο Βαλένθια.
Η τελευταία παρουσία της περιόδου 2011-12, σηματοδότησε και την αρχή μιας μεγάλης κρίσης, κυρίως στο οικονομικό κομμάτι. Με την κατάσταση στη διοίκηση να μην είναι ξεκάθαρη και αρκετούς παίκτες να αποχωρούν αναζητώντας αποπληρωμή των χρεών προς τους ιδίους, μια ομάδα ατόμων υπό την ηγεσία του Λευτέρη Αρβανίτη, επιχειρεί να «συμμαζέψει» την κατάσταση. Πρώτος καλός «οιωνός», η παρουσία στον τελικό του Κυπέλλου το 2014, απέναντι στον νταμπλούχο Παναθηναϊκό, υπό τις οδηγίες του Μίλαν Μίνιτς. Την επόμενη σεζόν, η ομάδα του Δημήτρη Πρίφτη θα ξεπεράσει κάθε προγνωστικό και θα αποκλείσει την ΑΕΚ, για να βρεθεί στην τετράδα του πρωταθλήματος, αν και στο τέλος έχασε την τρίτη θέση από τον ΠΑΟΚ.
Λίγο πριν, είχε εμφανιστεί ο Νίκος Λάσκαρης. Το όραμά του, έχει ήδη αρχίσει να γίνεται πραγματικότητα και στην πρώτη του σεζόν, η ομάδα έχει ήδη ανέβει ένα «σκαλί» παραπάνω, ούσα έτοιμη να γίνει η τρίτη εν Ελλάδι δύναμη, ενώ στο Eurocup έφτασε μια «ανάσα» από τους προημιτελικούς.
Η συμμετοχή στο Champions League της FIBA και τα σχέδια που ήδη πραγματοποιούνται από πλευράς Άρη, δείχνουν πως βρίσκεται και πάλι στα «μονοπάτια» της κορυφής. Αυτό έχει ζητήσει, άλλωστε, ο επενδυτής του και το βλέπει να πραγματοποιείται. Βήμα-βήμα, ο «Αυτοκράτορας» επανέρχεται!