Το είχε πει εύστοχα ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής στο μακρινό 1989: «Η χώρα έχει μεταβληθεί σε απέραντο φρενοκομείο». Οχι μόνο άδικο δεν είχε, αλλά η ιστορική ατάκα του έγινε σλόγκαν και περιγράφει ακόμα και σήμερα τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα. Η χώρα θυμίζει όντως, τρελάδικο σε πολλά πράγματα τα οποία μόνο εδώ γίνονται. Να ένα πρόσφατο παράδειγμα και μάλιστα μπασκετικό.
Ο διοικητικός ηγέτης μια ομάδας είχε βάλει λεφτά με το τσουβάλι στον σύλλογο. Το μπάσκετ και η ομάδα ήταν η τρέλα και το πάθος του και έκανε ό,τι μπορούσε για τον σύλλογο. Σε κάποια στιγμή θέλησε να κάνει κάτι που θα έδειχνε και τη αγάπη του για την ομάδα, αλλά θα ήταν και μια τεράστια κληρονομιά για τον σύλλογο. Σκέφτηκε να κάνει νέο γήπεδο. Δεν έμεινε, όμως, μόνο στα λόγια. Εντόπισε μια έκταση και σκέφτηκε να την αγοράσει για να την δώσει στη ομάδα και να ξεκινήσει έτσι το πλάνο για την ανέγερση νέου γηπέδου. Επίσης δεν ζήτησε από κανέναν να βάλει λεφτά. Ενημέρωσε τον σύλλογο ότι θα ρίξει 500.000 ευρώ για να ξεκινήσει το μεγαλόπνοο όραμά του. Εδώ αρχίζουν τα ωραία.
Αμέσως άρχισαν να υπάρχουν αντιδράσεις εντός και εκτός του συλλόγου. «Ξέχασέ το. Δεν γίνονται αυτά», του έλεγε ο ένας, «Ασε μας με τα σχέδιά σου», του έλεγε ο άλλος. Και φυσικά κανείς μα κανείς δεν στάθηκε στο πλευρό του και δεν είπε ότι θα τον βοηθήσει. Το αποτέλεσμα ήταν ο πρόεδρος να πάρει όχι απλά ανάποδες, αλλά να αποφασίσει να πάρει το καπελάκι του και να φύγει.
Η ομάδα έτσι είναι επί ξύλου κρεμάμενη και το «κραχ» είναι ορατό. Και φυσικά όλοι πλέον πέφτουν στα πόδια του διοικητικού ηγέτη για να γυρίσει πίσω, αλλά αυτός δεν λέει να γυρίσει με τίποτα.