Την ανάγκη να τονίσουν ορισμένοι τον ανδρισμό τους ή πόσο συχνά (και καλά) συνουσιάζονται δεν μπορώ να την ερμηνεύσω. Ίσως να μπορέσει να το κάνει κάποιος ψυχολόγος αλλά δεν είμαι εγώ εκείνος που θα μπω σε ξένα χωράφια, πολύ περισσότερο σε αυτά της επιστήμης.
Στα γήπεδα περιφέρομαι, με αθλητές, προπονητές και παράγοντες μιλάω κι επειδή εκμεταλλεύτηκα το τριήμερο βρέθηκα σε ένα γήπεδο εκτός Αθήνας. Ουδέτερος παρατηρητής, θα λέγαμε. Με φιλοξένησαν κάτι φίλοι αλλά επειδή έχω την «αρρώστια» μέσα μου, βρήκα ότι στην πόλη είχε ματσάκι. Και πήγα.
Εντάξει, φωνές, διαμαρτυρίες, εντάσεις, υπήρχαν όπως γίνεται συχνά και δεν πρόκειται να τις σχολιάσω. Εκείνο που δεν κατάλαβα ήταν γιατί ένας παίκτης αισθάνθηκε την ανάγκη να τονίσει (όχι προς πάσα κατεύθυνση, που έλεγε και ο Αβραμόπουλος αλλά) στον πρόεδρο της αντιπάλου ομάδας, τις σεξουαλικές του επιδόσεις. Και κατακτήσεις προφανώς.
Καθόταν ο πρόεδρος στην εξέδρα και πάει ο αθλητής στο ημίχρονο και του λέει: «Θα γαμ…ε εδώ μέσα»!
Πίστεψα ότι είχαν προηγούμενα, στην προσπάθειά μου κι εγώ να δικαιολογήσω τον παίκτη. Ένταση υπάρχει, κρίσιμος είναι ο αγώνας, ΟΚ ακόμα και μια κουβέντα παραπάνω ακόμα κι αν δεν είναι καλή, την προσπερνάς.
Η συνέχεια όμως είναι απίθανη. «Κι εσύ ποιος είσαι και μου μιλάς έτσι;» τον ρώτησε ο πρόεδρος. «Ο γ…ας» της περιοχής απάντησε ο αθλητής.
Επέστρεψα προβληματισμένος μετά απ’ αυτό που διαδραματίστηκε μπροστά μου. Κατ΄αρχήν εντελώς μηχανικά έπιασα πίσω να δω τι γίνεται αλλά ευτυχώς την είχα γλιτώσει. Μάλλον ήταν απασχολημένος με το παιχνίδι…
Πάντως για καλό και για κακό κι επειδή η οικογένεια που μας φιλοξένησε έχει τρεις κόρες, έφηβες αλλά κι ένα γιό, ενημέρωσα για τον «γ…α της περιοχής» ώστε σύντομα να εξοπλιστούν με τσίγκινα.