Όλοι ξέρουμε το φαινόμενο του μεγάλου προπονητή μικρών ηλικιών.
Του προπονητή που στα παιδικά και στα εφηβικά ξεφτιλίζει τον έκτο και έβδομο παίκτη ή τον ένατο και δέκατο βάζοντάς τον 5 δευτερόλεπτα ή και κάνοντάς τον αλλαγή τα τελευταία δευτερόλεπτα. Ακόμα κι αυτόν που δεν κάνει καμία αλλαγή ή δε βάζει κανένα παίκτη ακόμα κι αν έχει κουβαληθεί στην άλλη άκρη της Αθήνας για να βοηθήσει την ομάδα του και δεν τον χρησιμοποιεί ουτε στο ζέσταμα.
Του προπονητή που κερδίζει 30 πόντους και τα τελευταία 3 λεπτά φοβάται να χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε αλλαγή αλλά είναι OK να τους βάλει τους αναπληρωματικούς όλους μαζί στο τελευταίο λεπτό.
Του ίδιου προπονητή που την επόμενη μέρα θα βάλει προπόνηση και θα θέλει να είναι και οι 12 παίκτες στο γήπεδο και όχι μόνο οι έξι ή πέντε που θα έχει χρησιμοποιήσει. Στο τέλος της χρονιάς θα αναρωτιέται γιατί τα παιδιά σταματάνε ή αλλάζουν γειτονικές ομάδες.
Είναι ο ίδιος που θα πει όποιος δεν έρχεται προπόνηση δεν θα παίξει, αλλά μετά στο ματς θα παίξει όποιος θέλει εκείνος και όχι όποιος πληροί τα κριτήρια που έθεσε ο ίδιος…
Ο προπονητής που επειδή μπορεί να έχει παίξει και μπασκετ αλλά μπορεί και όχι, θα έρθει με το καφέ στην προπόνηση, δίπλα στο τραπεζάκι της γραμματείας. Θα μιλάει και θα τραβάει και καμιά τζούρα. Μπορεί να διαμαρτυρηθεί για το κρύο ή την ζέστη λίγο αλλά θα δώσει οδηγίες για 1-2 ασκήσεις μέχρι να περάσει το δεκάλεπτο και μετά θα πει πάμε «διπλό».
Ακόμα και αυτό το παιχνίδι αν έχει κανόνες έχει να σου μάθει πράγματα αλλά καφέ, χρόνος, τικ τοκ, που ώρα για κανόνες, οδηγίες κτλ.
Του προπονητή (συνεχίζουμε) που θα βγάλει ένα παίκτη αν κάνει ενα σουτ αλλα θα κρατήσει κάποιον ο όποιος θα έχει πέντε στα 15 η έξι στα 20 σουτ μαζι με 5 ελεύθερες πάσες που δεν γίνανε ποτέ σε συμπαίκτες του και έξι ή εφτά κουτουλιές. Μόνο και μόνο για να τελειώσει το ματς με 10 ή 15 πόντους και να έχει να λέει κάτι ο μπαμπάς του ή εκείνος σε φίλους. Κορώνα στο κεφάλι του προπονητή.
Του προπονητή που τιμωρεί όποιον προσπαθεί και είναι τυπικός στις προπονήσεις αλλά επιβραβεύει όποιον είναι ταλέντο στο μυαλο του κόουτς αλλά δεν κατεβαίνει σε προπονήσεις.
Είναι ο ίδιος που θα φωνάξει και θα τολμήσει να πει σε ένα παιδί μικρών τμημάτων «δεν κάνεις», «δεν μπορείς», ή του χρόνου είναι η σειρά σου αλλά του χρόνου θα λείπει από την ομάδα και άλλα πολλά «παιδαγωγικά» σχόλια.
Σε αυτό το σημείο να θυμίσουμε ότι τα παιδιά στα παιδικά και εφηβικά μπορεί να δινουν εξετάσεις πανελλήνιες ενώ αν είναι Δευτέρα Λυκείου η Πρώτη συνήθως έχουν φροντιστήρια καθημερινά και ξένες γλώσσες.
Κάνουνε, κάνουμε όλοι το μπάσκετ προτεραιότητα για τους λάθους λόγους.
Εκτός αν νομίζουμε ότι σ’ όλες τις παιδικές και εφηβικές ομάδες των 200 ή 300 ομάδων πχ στην Αθήνα έχουμε από 10 ή από πέντε παίκτες που είναι σαν το Γιάννη ή τον Γκάλη ή το Διαμαντίδη ή τον Σπανουλη ή έχουμε από δύο ή τρεις παίκτες έτοιμους να παίξουν στις αντρικές ομάδες τους.
Το χειρότερο βέβαια είναι στις διοικήσεις των διαφόρων ομάδων που βλέπουν όλα αυτά και δεν αντιδρούν αλλά μετά από ένα χρόνο και αφού έχουν καταστρέψει παιδιά και παιδιά, αθλητές και αθλητές, ομάδες και ομάδες τότε μόνο καταλαβαίνουν το λάθος τους και τους αλλάζουν.
Δημιουργησε η ΕΟΚ ομαδες U23 και U21 για να παίζουν όσοι δεν παίζουν και εφηβικά ή δεν παίζουν και σε αντρικές ομάδες και παίζουν τελικά όσοι παίζουν και στις δυο αυτές ομάδες. Τρέλα.
Αν εισαι γονιός ενός τέτοιου παιδιού, αν είσαι φίλος ενος τέτοιου παιδιού μην φοβηθείς να μιλήσεις. Όχι στο κόσμο ή σε τρίτους αλλα στον προπονητή και στην διοίκηση.
Είναι όπως όταν βλέπεις ένα 17χρονο με δίπλωμα να οδηγεί καθημερινά στους δρόμους της Αθήνας χωρίς συνοδεία ενήλικα αλλά κανείς ενήλικας να μην μιλάει για αυτό.
Το παράδειγμα αυτό δίνουμε στα άλλα παιδιά;
Αν τον βλέπαμε με ένα μπουκάλι ουίσκι ή ένα τσιγαριλίκι θα μιλάγαμε αλλά όταν τον βλέπουμε με αμάξι στο δρόμο, είναι όλα καλά;
Θα μου πείτε εδώ ομάδες με ιστορία στην ανάπτυξη του μπασκετ, αγοράζουν παίκτες, προπονητές και μετά διατυμπανίζουν το αναπτυξιακό τους πρόγραμμα.
Προπονητές μπαμπάδες, δίνουν τα χέρια με ομάδες, διοικήσεις, κάνουν προπονήσεις ένα καλοκαίρι ολόκληρο και μετά όταν το χρήμα ρέει, αλλάζουν ομάδα ακόμα και αν είναι στην ίδια γειτονιά.
Άλλοι πληρώνουν μάνατζερ, ατομικές, ή και επίδοξους scouter με 1500 ή και 2.000€ για μοντάζ ενός βίντεο που θα πάει στην Αμερική και αν αρέσει θα πρέπει να δώσει άλλα 8 ή 10 χιλιάδες για γίνει δεκτός σε κάποιο πρόγραμμα κολλεγίου τρίτης και αν κατηγορίας και άλλα πολλά τραγικά…
Θα μας πειράξουν όλα τα παραπάνω στο τέλος της ημέρας; Δυστυχώς είναι όλο λάθος. Όλο λάθος στην υποδομή του μπάσκετ.
Διαφωνειτε; Αν ναι σχολιαστε και πειτε την άποψή σας.
ΥΓ. Δεν άνοιξα κουβέντα για φαγητά, καφέδες, μεταξύ συμπαικτών, βόλτες κτλ. Αυτά ανήκουν πίσω σε ένα απόμακρο και ρομαντικό για κάποιους παρελθόν που ξεχνάνε ότι οι παρέες παίζουν μπάσκετ και αφήνουν πραγματικά εποχή! Σε οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα.
ΥΓ2. Ούτε μίλησα για τα σωματεία που απαιτούν να πληρώνουν οι μικροί παίκτες αλλά να βρίσκουν τρόπο να πηγαίνει ο καθένας στο γήπεδο. Όχι σαν ομάδα οργανωμένα σε ένα σωματείο που συνεισφέρουν αλλά κόψτε το λαιμό σας «ραντεβού στην Πετρούπολη όλοι στις 7 ή στις 9». Μια δουλειά επιπλέον πρέπει να κάνει ο κάθε γονιός για βενζίνες, μεταφορές σε όλη την Αθήνα. Από τον έτερο γονιό εννοώ γιατί κάποιος πρέπει να κάνει υπερωρίες ή δεύτερη δουλειά.