ΆΕΚ, Άρης, ΠΑΟΚ, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός.
Αυτές είναι οι πρώτες ελληνικές ομάδες που έρχονται στο μυαλό κάθε Ευρωπαίου όταν ερωτηθεί για τους συλλόγους της χώρας μας που χάραξαν ανεξίτηλα το στίγμα τους στα πέρατα της Γηραιάς Ηπείρου.
Και θα ήταν μια απόλυτα λογικά ενορχηστρωμένη σκέψη, με τις φιγούρες των Γκάλη, Γιαννάκη, Φασούλα, Διαμαντίδη και Σπανούλη να είναι μόνο μερικές από τις σπουδαίες φυσιογνωμίες, που χάρισαν στην Ελλάδα 17 ολόκληρους πανευρωπαϊκούς τίτλους.
Η Ελλάδα όμως, έχει 18 τέτοιους (18 ανδρικό, 1 γυναικείο: Αθηναϊκός, 2010)!
Τη σεζόν 2000-2001, ένα από τα πιο μάγκικα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα θα γινόταν γεγονός. Μια παρέα 8 παιδιών (οι 5 Έλληνες) θα κατάφερναν κάτι μοναδικό στη Βαρσοβία της Πολωνίας, αναγκάζοντας την πάντοτε ψυχρή και παγωμένη χώρα να ζεσταθεί στους δικούς της ρυθμούς!
Παρά το γεγονός πως τερμάτισε 10ο (11-15) στην Α1 της περασμένης σεζόν, το Μαρούσι συμμετείχε μαζί με τον Άρη και τον Κεραυνό (Κύπρος) στο Κύπελλο Σαπόρτα της χρονιάς 2000-01, χωρίς μάλιστα να υπάρχουν τρομερές απαιτήσεις για βαθιές πορείες από την αρχή.
Όταν όμως, ήρθε η πολύ εύκολη πρόκριση από τη φάση των ομίλων σε αυτή των 16, σιγά σιγά το όνειρο της παρέας υπό τις οδηγίες του Βαγγέλη Αλεξανδρή άρχισε να ζωντανεύει σιγά σιγά, και κάθε νέο καλάθι του πρόσφερε περισσότερη σάρκα και περισσότερη όρεξη για να ζήσει.
Η μοίρα τα έφερε έτσι ώστε στη φάση των 16 να υπάρξει ένας ελληνικός εμφύλιος -σε διπλούς αγώνες- με το Μαρούσι και τον Άρη να υπερασπίζονται τόσο την Ελλάδα όσο και τις ιδιαίτερες πατρίδες τους, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη.
Οι πρωτευουσιάνοι δε δυσκολεύτηκαν ιδιαίτερα και -παρά την άρνηση των παικτών του Άρη να κατέβουν στο δεύτερο ματς ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το γεγονός πως δεν είχαν λάβει ακόμα αρκετά από τα δεδουλευμένα τους- επικράτησαν 108-76 στη Θεσσαλονίκη.
Στα προημητελικά, βρήκαν απέναντί τους τη γερμανική Bonn, την οποία και συνέτριψαν με 30 πόντους στο συνολικό σκορ, σκοράροντας μάλιστα πάνω από 100 πόντους και στα δύο παιχνίδια της σειράς (101.5 μ.ο)!
Πλέον, όλα ήταν ορθάνοιχτα για το θαύμα, με το Μαρούσι να βλέπει ήδη από την Αθήνα το τρόπαιο που ξεκουραζόταν ακόμα στην Πολωνία.
Είχαν μείνει 4 ομάδες, όλες από διαφορετική χώρα.
Valencia (Iσπανία), Chalon (Γαλλία), Unics Kazan (Ρωσία), Μαρούσι.
Λίγοι θα πόνταραν στην ελληνική υπεράσπιση.
Λίγοι θα κέρδιζαν κάποιες ημέρες αργότερα.
Παρά το γεγονός πως η Unics κατάφερε να επικρατήσει με 95-87 επί του Αμαρουσίου στη Ρωσία -και με τους Αθηναίους να χρειάζονται νίκη με 9 πόντους διαφορά για να περάσουν, το πρώτο θαύμα έγινε!
Με τους Μασλαρινό, Εφθίμοφ, Αμάγια και Όλιβερ να σκοράρουν τους 64 από τους 93 πόντους τους (69% των συνολικών πόντων), οι γηπεδούχοι κατάφεραν να επιστρέψουν από την κόλαση του -15 (και με το -8 του πρώτου αγώνα, χρειάζονταν πια 24 πόντους σερί ουσιαστικά) και να κερδίσουν τους φιλοξενούμενους με 93-81, αγκαλιάζοντας την πρόκριση για τον τρανό τελικό της διοργάνωσης, μέσα σε μια κίτρινη παράσταση τρέλας και πάθους στο Κλειστό.
Έμενε ένα βήμα ακόμα…
Στις 17 Απριλίου 2001, απέναντι στο Μαρούσι βρισκόταν η ισχυρότερη Chalot.
Aλλά σε έναν τελικό δεν υπάρχουν μέτρα και σταθμά.
Υπάρχει ιδρώτας, αγωνία, ικανότητα.
Και ένα πρωτάθλημα που περιμένει να κατακτηθεί.
Η ελληνική ομάδα ήταν πολύ καλύτερη εκείνη την ημέρα και έφτασε μάλιστα να προηγείται μέχρι και με 14 πόντους στα μέσα της τρίτης περιόδου, έχοντας σε εξαιρετική ημέρα τον Όλιβερ (31 πόντοι) αλλά και την αμυντική του υπόσταση, παρά το γεγονός πως μέχρι τότε δεχόταν 70.8 πόντους ανά αγώνα.
Ωστόσο, οι Γάλλοι δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη και τρέχοντας ένα σερί της τάξης του 9-4 στα τελευταία 2:40 λεπτά, και με τρίποντο του Όουεν από την αριστερή γωνία ισοφαρίζουν σε 72-72.
Η μπάλα στα χέρια των παικτών του Αμαρουσίου.
Το ρολόι είχε κολλήσει στα 15.8”…
Σε μια κίνηση που πλέον θα σήκωνε αντιδράσεις, η Chalon επιλέγει να κάνει φάουλ για να έχει αυτή την τελευταία επίθεση, με τον Σωτήρη Νικολαΐδη -που μέχρι τότε δεν είχε πετύχει ούτε έναν πόντο- να στέκεται στη γραμμή των βολών μια μια βόμβα στα χέρια του.
Ο Θεσσαλονικιός guard θα βρει στόχο και στις 2 προσπάθειές του όμως, και η αδυναμία των Γάλλων να εκδηλώσουν επίθεση -εξαιτίας της τρομερής άμυνας του Αλέξη Φαλέκα– χρίζει το Μαρούσι πρωταθλήτρια ομάδα!
Αυτό ήταν το δεύτερο συνεχόμενο Κύπελλο Σαπόρτα για τα ελληνικά χρώματα μετά το τρόπαιο που είχε κατακτήσει την περασμένη σεζόν η ΑΕΚ, αλλά και το 4ο τρόπαιο σε πέντε χρόνια στα πέρατα της ηπείρου μετά τις EuroLeague Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού το 1996 και το 1997. Ταυτόχρονα, ήταν το 5ο ελληνικό Σαπόρτα αλλά και η τέταρτη ομάδα της χώρας μας που το κατακτάει (ΑΕΚ δις, Άρης, ΠΑΟΚ).
Μπορεί το Μαρούσι να μην είχε ποτέ την αίγλη των μεγαλύτερων ομάδων της Ελλάδας, αλλά στις 17 Απριλίου 2001 έγραψε με ολόχρυσα γράμματα -ή μάλλον κιτρινόμαυρα- το όνομά του στα πέρατα, όχι μόνο του εγχώριου, αλλά και του ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Σήμερα, συμπληρώνονται 20 χρόνια από εκείνη την λαμπρή ημέρα, τη σπουδαιότερη του συλλόγου.
Θα υπήρξε καλύτερο δώρο μνήμης και συνέχειας από την ιστορική άνοδο στη Basket League μετά από απουσία 9 ετών;