Θυμάστε το ιστορικό περιοδικό «Τρίποντο», έτσι δεν είναι; Πολλές γενιές μεγάλωσαν με αυτό, με τα άρθρα του, τα ρεπορτάζ του, τα στοιχεία του που ήταν ιδανικά για αρχείο, με συνεντεύξεις, με αποκαλύψεις, με πολλά. Πρωτοποριακό για την εποχή του, πολύ «προχωρημένο».
Ψάχνοντας το αρχείο μας ανακαλύψαμε ένα… τρομερό τεύχος. Το «95» για την ακρίβεια. Ημερομηνία 4 Σεπτεμβρίου 1990, περίπου 30 χρόνια πίσω. Πρωτοσέλιδο, ο Νίκος Γκάλης και τίτλος: «Ο Γκάλης κυρίαρχος του παιχνιδιού στον Άρη». Και μέσα, ένα ανυπόγραφο ρεπορτάζ με κεντρικό τίτλο:
-Άρης, ο νόμος του Γκάλη
-«Έφαγε τον Ιωαννίδη, επέβαλε τον Λέσιτς, στηρίζει τον Ιωαννίδη και στην ουσία εκτός από παίκτης είναι προπονητής και πρόεδρος».
Φοβερά πράγματα. Το περιοδικό μέσω του ρεπορτάζ έμπαινε στα άδυτα μιας ομάδας που ήταν untouchable για τους Έλληνες. Αποκάλυπτε έναν… περίεργο ρόλο του Γκάλη, καθώς επίσης και συνωμοσίες σε βάρος του Ιωαννίδη κυρίως από τους –ιτς της ομάδας….
Τι είχε προηγηθεί; Η αποχώρηση του Ιωαννίδη από την ομάδα, η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας από τον μέχρι πρότινος βοηθό του, Λάζαρο Λέσιτς αλλά κι αρκετά άλλα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, το περιοδικό είχε προαναγγείλει την κρίση… 38 τεύχη πριν. Δηλαδή πριν από εννέα μήνες και κάτι ψιλά, στο τεύχος 57. Με τίτλο «το χρονικό μιας κρίσης που κουκουλώθηκε».
Ήταν ο αγώνας του Άρη με την βουλγάρικη Μπαλκάν στο Μπότεβγκραντ. Ο Ιωαννίδης έκανε παρατήρηση στον Γκάλη: «Παίξε άμυνα αλλιώς θα σε βγάλω έξω». Ο Γκάλης απάντησε πιο σκληρά: «Εμείς σε κάναμε προπονητή». Όπως αναφέρει το ρεπορτάζ του περιοδικού «ο Γκάλης ποτέ δεν το συγχώρεσε αυτό στον Ιωαννίδη».
Όπως αναφέρεται επίσης «ο πρόεδρος του Άρη, Χρήστος Μιχαηλίδης, είχε πρόβλημα με τον συγκεντρωτισμό του Ιωαννίδη στην ομάδα». Και μάλιστα φέρεται να είπε τα εξής: «Ο Ιωαννίδης πρέπει να φύγει. Δεν μπορεί επαγγελματικά δομημένη ομάδα να διοικείται από τον προπονητή της».
Μετά το επεισόδιο με τον Γκάλη, άρχισε- σύμφωνα πάντα με το ρεπορτάζ- τις… μουρμούρες ο Βράνκοβιτς: «Μου έβρισε την πατρίδα». Κάπως έτσι βρήκε στήριγμα στον Λευτέρη Σούμποτιτς και τον Μιχάλη Μισούνοφ.
«Τα βραδινά ραντεβού των τριών στο μπαράκι 6,25 του Σούμποτιτς γρήγορα μετατράπηκε σε μυστικά συμβούλια με τις ευλογίες του Νίκου Γκάλη και του Λάζαρου Λέσιτς» γράφει ο συντάκτης του άρθρου.
Και συνεχίζει: «Ήταν πια δεδομένο ότι μεθοδευόταν από τη διοίκηση Μιχαηλίδη το… φάγωμα του Ιωαννίδη με μπροστάρηδες τους παίκτες»
Όσο προχωρούσε το (ανυπόγραφο) ρεπορτάζ, γινόταν και περισσότερο αποκαλυπτικό. Αναφέρεται στις εκλογές του Άρη και στην τακτική του Μιχαηλίδη αλλά προχωράμε με τα αγωνιστικά. Προσέξτε τη συνέχεια γιατί είναι ανατριχιαστική:
-«Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι ο Στόγιαν Βράνκοβιτς επελέγη πέρυσι με τη σύμφωνη γνώμη του Γκάλη που ήθελε ένα ξένο χωρίς απαιτήσεις στην επίθεση, καλό αμυντικό και κυρίως καλό στα σκριν»….
-«Αρκετά πριν τη γενική συνέλευση παίκτης της ομάδας είχε επικοινωνήσει με τον Ανέστη Πεταλίδη λέγοντας ότι οι Γκάλης, Σούμποτιτς, Βράνκοβιτς και Μισούνοφ στέλνουν τελεσίγραφο ότι αν μείνει ο Ιωαννίδης προπονητής, δεν θα παίξουν στον Άρη. Ήταν φανερό ότι ο Μιχαηλίδης είχε αποφασίσει να στρέψει τους βασικούς παίκτες, πλην Γιαννάκη, εναντίον του Ιωαννίδη».
-«Ο Γκάλης προτιμούσε μια ομάδα που θα έκανε κουμάντο ο ίδιος, ο κουμπάρος του γυμναστής Γιώργος Ραμπότας και ο Λάζαρος Λέσιτς»
-«Ο Γκάλης συγκέντρωσε γρήγορα την ομάδα, στις 10 Αυγούστου για να αρχίσει προετοιμασία κάτω από τις οδηγίες του Λέσιτς και του Ραμπότα».
-«Η ανοιχτή πλέον διάθεση του Γκάλη να ανακατευτεί στα τεχνικά θέματα θα τον φέρει σε άμεση αντιπαράθεση με τον Παναγιώτη Γιαννάκη αφού υπάρχουν και τα γνωστά προηγούμενα λόγω Εθνικής ομάδας. Εξάλλου οι διεθνείς πληροφορήθηκαν και κάτι ακόμα για τον Νίκο Γκάλη που τους σόκαρε. Την πρώτη ημέρα του 11ου Μουντομπάσκετ, που η Εθνική έπαιζε στις 7μ.μ με τις ΗΠΑ, ο Νίκος Γκάλης μάζεψε τους συμπαίκτες του την ίδια ώρα για προπόνηση».
-«Ο Λέσιτς δύο μέρες μετά τον τελικό Κυπέλλου διέδιδε στην Θεσσαλονίκη ότι είχε χρισθεί πρώτος προπονητής από τον Μιχαηλίδη»
Σας αναφέραμε επιγραμματικά κάποια πράγματα που ανέφερε το ρεπορτάζ, σχετικά με το τέλος του Ιωαννίδη από τον Άρη.
Τι απ’ αυτά είναι αλήθεια και τι όχι; Ποια και πόσα ήταν απλές φήμες; Κανείς δεν το γνωρίζει τριάντα χρόνια μετά.
