Μετά από 15 χρόνια ο Ολυμπιακός κατέκτησε το πρωτάθλημα Ελλάδος, ολοκληρώνοντας με τον καλύτερο τρόπο μία χρόνια που δεν ξεκίνησε ιδανικά. Η ομάδα χρειάστηκε να “χτιστεί” ξανά από την αρχή, δόθηκαν ευκαιρίες στα νέα παιδιά, ενώ και οι ξένοι που ήρθαν μεσούσης της περιόδου, πρόσφεραν πόλλα στην επιστροφή της ομάδας του Πειραιά στον θρόνο του ελληνικού μπάσκετ. Μία μέρα μετά την ολοκλήρωση των τελικών, άρα και της σεζόν, το basketblog.gr αξιολογεί τους παίκτες που αγωνίστηκαν στους τελικούς του πρωταθλήματος και συνέβαλαν στην κατάκτηση του τίτλου.
Ετσι κι αλλιώς οι επιλογές που είχε ο Ντούσαν Ιβκοβιτς ήταν περισσότερες και πιο “φρέσκες” από εκείνες του κουμπάρου του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Η φρεσκάδα και η ενέργεια άλλωστε, ήταν το κύριο χαρακτηριστικό του φετινού Ολυμπιακού.
Κάιλ Χάινς:
Ξεκίνησε δυναμικά τη σειρα, όντας εξαιρετικός και εκ των διακριθέντων του Ολυμπιακού στους δύο πρώτους αγώνες, όμως στη συνέχεια δεν κατάφερε να συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις.
Έισι Λο:
Ελειψε από τα δύο πρώτα παιχνίδια των τελικών και όταν επέστρεψε αποτέλεσε έναν από τους παίκτες-κλειδιά των “ερυθρολεύκων“. Το πόσο σημαντικός ήταν, το έδειξε στον τρίτο αγώνα στο ΣΕΦ, όπου βοήθησε να συντηρηθεί ο φρενήρης ρυθμός που είχε αναπτύξει ο Ολυμπιακός από την αρχή του ματς, ενώ στο επόμενο παιχνίδι του ΟΑΚΑ, ήταν ο πρώτος σκόρερ των “ερυθρολεύκων” και κύριος εκφραστής των επιθέσεων τους, ολοκληρώνοντας τον αγώνα με 12 σουτ εντός παιδιάς. Σημαντική η προσφορά του και στον πέμπτο αγώνα.
Πέρο Αντιτς:
Δεν… έβγαλε μάτια με τα στατιστικά του και τις εμφανίσεις του, όμως όποτε τον χρειάστηκε η ομάδα του δήλωσε παρών, κυρίως με καλάθια ψυχολογίας από μακρινή απόσταση, όπως το τρίποντο του στον πέμπτο τελικό, ύστερα από ασίστ του Παπαδόπουλου. Η καλύτερη του εμφάνιση ήταν εκείνη στον πρώτο αγώνα, όπου σημείωσε εννέα πόντους και μάζεψε έξι ριμπάουντ.
Βασίλης Σπανούλης:
Αδιαμφισβήτητα ο ηγέτης των “ερυθρολεύκων“. Ο παίκτης που ακόμα και αν δεν φαίνεται επιθετικά, όπως στο τέταρτο ματς έχοντας οχτώ πόντους, μοιράζει οχτώ ασίστ και μαζεύει πέντε ριμπάουντ, μόνο πολύτιμος μπορεί να είναι για την ομάδα του. Η φυσιογνωμία του “V-Span” δεν μπορεί να επικεντρωθεί μόνο στα νούμερα. Άλλωστε είναι χαρακτηριστικές κάποιες κινήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια του τελικού, όντας ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε κερκίδα και συμπαίκτη του.
Οταν ο Παπανικολάου βρέθηκε στη γραμμή των βολών στο τρίτο ματς και έχασε την πρώτη, ακούστηκε ένα μακρόσυρτο “αχ” από την εξέδρα. Τότε ο Σπανούλης έκανε νόημα στην κερκίδα να χειροκροτήσει τον μικρό και η δεύτερη ήταν έυστοχη. Αυτές οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά…
Τζόι Ντόρσεϊ:
Επιθετικά δεν φάνηκε πολύ, καθώς αρκετές φορές όταν στο παιχνίδι “έπαιζε” το μπόνους των βολών, αποσυρόταν αφού ήταν… “εύκολος στόχος”. Παρόλ’άυτά η παρουσία του κάτω από τα καλάθι και η συνεισφορά του στα ριμπάουντ αλλά και στις άμυνες δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Μάρκο Κέσελ:
Στα δύο πρώτα ματς δεν φάνηκε σχεδόν καθόλου, όμως ήταν καθοριστικός στο τρίτο παιχνίδι, όπου έχοντας 10 πόντους στο πρώτο δίλεπτο, έδωσε ώθηση από το τζάμπολ στον Ολυμπιακό, με συνέπεια οι “ερυθρόλευκοι” να ξεφύγουν από νωρίς στο σκορ.
Λάζαρος Παπαδόπουλος:
Μόλις 10 λεπτά αγωνίστηκε συνολικά ο Λάζος στους τελικούς, όμως η παρουσία του έγινε αισθητή, ειδικά στον δεύτερο δραματικό τελικό, όπου στα τελευταία δευτερόλεπτα πήρε το επιθετικό ριμπάουντ στη χαμένη βολή του Σπανούλη, όμως η μπάλα του γλίστρησε από τα χέρια, στερώντας του ένα πιθανό buzzer beater. Στο τελευταίο ματς ξεσήκωσε τις κερκίδες δίνοντας την ασίστ στον Αντιτς για το εύστοχο τρίποντο και στη συνέχεια αποσύρθηκε αφού οι παίκτες του Παναθηναϊκού τον “σημάδευαν” για να τον στείλουν στη γραμμή της φιλανθρωπίας.
Μαρτίνας Γκετσεβίτσιους:
Τα τρίποντα του αποτέλεσαν “πληγή” για τον Παναθηναϊκό στους τρεις πρώτους αγώνες. Ο Λιθουανός είχε αξιοπρεπέστατη παρουσία καλύπτωντας επάξια το κενό του Έισι Λο.
Γιώργος Πρίντεζης:
Ο αγαπημένος της κερκιδας. Και όχι μόνο για το καλάθι που έδωσε την Ευρωλίγκα στον Ολυμπιακό, αλλά και για το μαχητικό πνεύμα που τον διακατέχει. Ο “Πρι” ήταν από τους διακριθέντες των φετινών τελικών, όντας διψήφιος στο σκοράρισμα σε τέσσερα από τα πέντε ματς. Τόσο κοντά όσο και μακριά από το καλάθι, αποτελούσε αξιόπιστη επιλογή επιθετικά, ενώ όσο βρισκόταν στο παρκέ, ο Ντούσαν Ιβκοβιτς έβλεπε την ομάδα του να αποκτά ακόμα μεγαλύτερη ενέργεια.
Κώστας Παπανικολάου:
Μιας και μιλάμε για ενέργεια, δεν μπορούμε να βρούμε άλλον παίκτη του Ολυμπιακού από τον οποίο να περισσεύει. Ο μικρός μόνο… “ψαρωμένος” δεν ξεκίνησε τους τελικούς, προσφέροντας πολλά στην ομάδα του. Συγκεκριμένα στον πρώτο, ανήμερα της ονομαστικής του εορτής, είχε 16 πόντους και οχτώ ριμπάουντ, αναγκάζοντας τον Ντούσαν Ιβκοβιτς να τον ξεχωρίσει στη συνέντευξη Τύπου μετά το ματς. Παθιασμένος, με πνεύμα “αρνούμαι να χάσω”, αποτέλεσε σταθερό επιθετικό όπλο των “ερυθρολεύκων“, δείχνοντας ότι έχει κρύο αίμα, σκοράροντας σε κρίσιμες στιγμές και μάλιστα έξω από τα 6μ.75.
Βαγγέλης Μάντζαρης:
Στους πρώτους τελικού της καριέρας του, έδειξε πολύ καλά στοιχεία, τόσο οργανωτικά όσο και αμυντικά. Αλλωστε ένα γκαρντ δεν κρίνεται μόνο από το σκοράρισμα του και ο Μάντζαρης γνωρίζει καλά το τι απαιτεί η θέση. Και τις απαιτήσεις τις κάλυψε πλήρως.
Κώστας Σλούκας:
Ο χρόνος συμμετοχής του περιορίστηκε μετά την επιστροφή του Έισι Λο, όμως έπαιξε τον δικό του ρόλο στο ροτέισον των “ερυθρολεύκων” στα γκαρντ. Εκτός αυτού του πιστώνεται το δύσκολο τρίποντο που πέτυχε στον πέμπτο τελικό, έχοντας τον Καλάθη… “κρεμασμένο” πάνω του. Ένα τρίποντο που ήρθε στο σημείο που ο Παναθηναϊκός πλησίασε στο σκορ, ενώ αποτέλεσε το έναυσμα του νέου “κόκκινου” ξεσπάσματος. Άλλος ένας παίκτης που αποτελεί τη νέα γενιά του Ολυμπιακού, και στους πρώτους τελικούς του έδειξε έτοιμος για τις όποιες προκλήσεις παρουσιαστούν.
Δημήτρης Κατσίβελης:
Πέντε λεπτά συμμετοχής είχε ο Κατσίβελης στους δύο πρώτους τελικούς. Και αυτό είναι απόλυτα λογικό, καθώς μπήκε στην αποστολή στη θέση του τραυματία Εισι Λο.