Ο Τζόι έγινε… Τζος και ο Ολυμπιακός έχει πλέον τον Πάουελ στη θέση του Ντόρσεϊ. Καλά – καλά δεν παίζουν καν την ίδια θέση, αφού ο Ντόρσεϊ ήταν “5άρι” (διαμπερές) και ο Πάουελ περισσότερο “4άρι” και λιγότερο “καθαρός” σέντερ, αλλά στο σύγχρονο μπάσκετ οι θέσεις έχουν καταργηθεί, οπότε όλοι οι καλοί (ψηλοί) χωράνε.
Επισήμως ο Ολυμπιακός αντικατέστησε έναν Αμερικανό με έναν άλλον, όμως αν το ψάξουμε λίγο θα δούμε πως πολύ νωρίτερα απ’ ότι περιμέναμε οι πρωταθλητές Ελλάδας και Ευρώπης αλλάζουν πρόσωπο. Δεν κρίνω αν αυτό είναι καλό ή κακό, στο χειροκρότημα θα φανεί, όμως η συνταγή για την κατάκτηση της κορυφής αποδείχθηκε… μιας χρήσης.
Ο Πάουελ είναι παίκτης που επιθετικά θα κάνει πιο αισθητή την παρουσία του από τον Ντόρσεϊ, ο οποίος ήταν ανύπαρκτος στο μπροστά μέρος του γηπέδου. Καλύτερος και στον τομέα των βολών, όπου -ελέω Ντόρσεϊ, αλλά και Χάινς– οι “ερυθρόλευκοι” είχαν πρόβλημα.
Είναι παίκτης που παίζει με πρόσωπο στο καλάθι και όχι με πλάτη (εσχάτως δοκιμάζει την τύχη του και από τη γραμμή των 6μ75). Κι αυτό, ειλικρινά, δεν το καταλαβαίνω, αφού ήδη ο Ολυμπιακός διαθέτει παιδιά (Άντιτς, Πρίντεζη, ακόμα και τον Χάινς) που δεν έχουν στην πρώτη θέση της επιθετικής τους συλλογής το “ποστάρισμα“.
Αν πάει να φτιάξει μια ομάδα που θα είναι πιο ευκίνητη, πιο απειλητική, ακόμα και αν δεν χρησιμοποιεί παραδοσιακές τεχνικές στο “ζωγραφιστό“, τότε ίσως ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει κάνει πολύ καλύτερη επιλογή, από αυτή του καλοκαιριού, όταν και όλος ο Ολυμπιακός κρέμονταν από τα χείλη του Ντόρσεϊ. Δεν το βλέπω, αλλά πρόδηλο είναι πως αυτός γνωρίζει καλύτερα.
Στην άμυνα σίγουρα ο Πάουελ δεν φτάνει τον προκάτοχό του. Δεν έχει ανάλογη έφεση, δεν είναι φόβητρο, γεγονός που σημαίνει ότι ο κόουτς της ομάδας του λιμανιού θα έχει σοβαρά θέματα να επιλύσει, αφού πλέον οι όποιες περιφερειακές αμυντικές αδυναμίες δεν μπορούν να κρυφτούν, αφού δεν υπάρχει… μπακότερμα.
Ειδικά από τη στιγμή που ο Στράτος Περπέρογλου μειώνει τον χρόνο συμμετοχής του Δημήτρη Παπανικολάου, ο Ολυμπιακός χάνει μεγάλο μέρος από την ενέργειά του. Θα χρειαστεί μεγάλη ομαδική προσπάθεια για να καλυφθούν νευραλγικοί τομείς, όπως αυτός των ριμπάουντ.
Ο Πάουελ δεν ήταν ποτέ ηγέτης, στο ΝΒΑ ήταν συμπληρωματικός (χωρίς αυτό να είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό για την ευρωπαϊκή του ρότα), οι ομάδες και τα πρωταθλήματα που επέλεξε να παίξει εκτός ΗΠΑ δεν αποτελούν σημεία αναφοράς, δεν έχει εμπειρία Ευρωλίγκας, δεν έχει αναλάβει πρωταγωνιστικό ρόλο σε ομάδα υψηλού βεληνεκούς.
Βεβαίως, καθένας κρίνεται στο παρκέ, άλλωστε και ο Ντόρσεϊ ως λύση ανάγκης είχε έρθει πέρυσι και έβγαλε (πέρυσι) τα λεφτά του και με το παραπάνω. Όμως, οφείλω να σημειώσω πως δεν ξετρελάθηκα με την επιλογή, αποδεχόμενος εξ ορισμού το ισχυρότατο (και πέρα για πέρα αληθινό) δικαιολογητικό, ότι αίφνης οι “ερυθρόλευκοι” χρειάστηκαν ψηλό και τον ήθελαν… χθες. Ως εκ τούτου, δεν υπήρξε ούτε χρόνος για δεύτερη σκέψη, ούτε πολυτέλεια για ενδελεχή έρευνα αγοράς.
Άσχετο: Όπως συνέβη και στην περίπτωση του Βασίλη Καββαδά, έτσι και με τον Ντιόντε Κρίστμας δικαιωθήκαμε απόλυτα. Οι ομάδες δεν είναι… λάστιχα να τις τραβάς κατά το δοκούν. Να το θυμόσαστε την επόμενη φορά που θα δείτε (αλλού, όχι εδώ) πομπώδεις ειδήσεις και “κλεισμένες” μεταγραφές.