Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τους ανθρώπους του Ολυμπιακού που διαμαρτύρονται για τη διαιτησία. Να τους καταλάβει, όχι να συμφωνήσει μαζί τους. Μήπως το ίδιο δεν έκαναν και οι “αιώνιοι” αντίπαλοί τους, όταν γνώρισαν την ήττα στο μεταξύ τους παιχνίδι; Είναι πρόδηλο πως για καθέναν από τους δύο τα σφυρίγματα που ενδεχομένως τον αδικούν, είναι πιο εύκολα να τα δει, από αυτά που ενδεχομένως τον… βοηθούν. Ανθρώπινο.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά: Και στους δύο τελικούς οι διαιτητές προσπάθησαν να αποδώσουν δικαιοσύνη, σφύριξαν αυτό που είδαν και στο τέλος της ημέρας η αίσθηση που αποκόμισαν όλοι όσοι είχαν την ψυχραιμία να δουν το δάσος και όχι το δένδρο (απαλλαγμένοι από “ερυθρόλευκα” ή “πράσινα” -κατά κανόνα παραμορφωτικά– γυαλιά), είναι πως ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις των αγώνων.
Έκαναν λάθη; Μα είναι δυνατόν να μην κάνουν λάθη; Φυσικά και έκαναν. Λάθη έκανε κι ο Μάικλ Τζόρνταν, λάθη κάνουν παίκτες και προπονητές (ακόμα και οι καλύτεροι του είδους), αλλά αυτά είναι αυτονόητα πράγματα.
Κατά την ταπεινή μου άποψη, ο Ολυμπιακός κάνει το μεγαλύτερο λάθος. Χρεώνει την ήττα του σε άλλους, όχι όμως στον κακό του εαυτό. Γιατί είναι πρόδηλο πως άλλος ο Ολυμπιακός του Λονδίνου, κι άλλος αυτός των τελικών. Το γιατί, είναι κάτι που πρέπει να ψάξει ο Γιώργος Μπαρτζώκας και είμαι σίγουρος ότι θα το κάνει, γιατί δεν φτάνεις τυχαία στην κορυφή της Ευρώπης. Κι ο κόουτς Μπαρτζώκας απέδειξε πως μόνο τυχαίος δεν είναι.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να σταματήσει να αναζητεί δικαιολογίες, να κάνει βαθιά ενδοσκόπηση και να εμφανιστεί έτοιμος για την τρίτη πράξη του έργου. Το πρωτάθλημα δεν έχει κριθεί, ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα, αλλά αυτό δεν σηματοδοτεί ότι κατέκτησε το πρωτάθλημα, οπότε ο Ολυμπιακός οφείλει να επιστρέψει, αντί να αναλώνεται σε όλα τα άλλα.
Αγωνιστικά θα βρει ο κόουτς Μπαρτζώκας τη λύση. Γιατί δεν παίρνεις πρωτάθλημα με 50 πόντους. Γιατί δεν παίρνεις πρωτάθλημα όταν φοβάσαι να μπεις στη ρακέτα. Γιατί δεν παίρνεις πρωτάθλημα όταν δεν έχεις σταθερά σημεία αναφοράς στην επίθεση, πλην Σπανούλη (ο οποίος, πάντως, δεν ήταν καλός σε κανένα από τα δύο παιχνίδια). Όλα αυτά, όμως, τα ξέρει ο πρωταθλητής Ευρώπης κι εμείς απλά παραβιάζουμε ανοιχτές πόρτες.
Αντιλαμβάνομαι και την “υποχρέωση” να… καλύψει τους παίκτες του ακόμα και για τις πιο ακραίες αντιδράσεις (διαμαρτυρίες) του. Όμως, κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει πως ο Πέρο Άντιτς λειτούργησε καταδικαστικά για την ομάδα του και στους δύο τελικούς, τη μία όταν χρεώθηκε με αντιαθλητικό (στον Λάσμε), χθες με την τεχνική ποινή. Κι αλίμονο αν μπούμε στη λογική ότι… αόρατες δυνάμεις κυνηγούν τον Σκοπιανό.
Κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει ότι ο καταπληκτικός φέτος Κώστας Παπανικολάου είναι κακός στα πλέι οφ (αυτό δεν σημαίνει τίποτα, δεν ακυρώνει την προσφορά και τη βελτίωσή του) και θυμίζει κάτι από Γιάννη Μπουρούση στα… χειρότερά του. Σε κάθε φάση διαμαρτύρεται, ασχολείται με πολλά εκτός από το βασικό: να γίνει πιο αποτελεσματικός για την ομάδα του.
Ο Γιώργος Πρίντεζης μοιάζει με φοβισμένο πρωτοεμφανιζόμενο έφηβο (ο παίκτης με το πιο… θρασύ πέταγμα μπάλας, που το έκανε “σήμα κατατεθέν“), ο Κάιλ Χάινς είναι σε πολύ χαμηλές πτήσεις, ο Κώστας Σλούκας σκιά του εαυτού του, ο Έισι Λο (ο μόνος που δεν μπορεί παρά να υποκλιθείς μπροστά του, αφού έπαιξε παρότι ήταν εμφανές ότι δεν μπορούσε) δεν λογαριάζεται στην εξίσωση, ο Τζος Πάουελ ήταν σαν να μην πήγε στο ΟΑΚΑ, ο Γκιόργκι Σερμαντίνι βλέπει τους τελικούς από τον πάγκο. Έτσι δεν νικάς.
Ο Ολυμπιακός του Λονδίνου είχε ένα ξεχωριστό στοιχείο: Ηρεμία, στοχοπροσήλωση, καθαρό μυαλό. Όπως κι αν το πείτε το ίδιο είναι. Ακόμα και στα πιο δύσκολα, βρήκε λύσεις, χωρίς να ασχοληθεί με διαιτητές, με αντιπάλους, με όλα τα ανούσια. Γιατί στο τέλος της ημέρας το άθροισμα των καλαθιών αναδεικνύει τον πρωταθλητή.
Αυτό το στοιχείο καλείται να ανασύρει από την πρόσφατη μνήμη του για να επιστρέψει. Κι όσο οι πρωταγωνιστές πετάνε (κυριολεκτικά και μεταφορικά) την μπάλα στην εξέδρα, δεν θα φτάνει στον στόχο του.