Του Γιώργου Κογκαλίδη
11/03/2012 (14:09)
Όταν πηγαίναμε σχολείο (πάνε πολλά χρόνια βέβαια) οι καθηγητές
τόνιζαν πως δεν βαθμολογούν μόνο βάσει επιδόσεων,
αλλά και με γνώμονα την προσπάθεια που καταβάλλεται.
Ο Ολυμπιακός στις
χθεσινές… εξετάσεις (βλέπε τελικό Κυπέλλου Ελλάδας) έμεινε… μετεξεταστέος,
κυρίως γιατί δεν έλαβε το μήνυμα από
το προηγούμενο ντέρμπι “αιωνίων” στο ΣΕΦ για να βελτιωθεί. Έτσι, δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι απέναντι
στον Παναθηναϊκό, απώλεσε τη διψήφια διαφορά που είχε -με κόπο και μαγκιά, είναι αλήθεια- αποκτήσει.
Την προηγούμενη φορά το σουτ του Μπατίστ ήταν για δύο πόντους, οπότε το κακό ήταν μικρό για τους “ερυθρόλευκους“. Η… “ήττα“,
όχι βάσει του αναγραφέντος σκορ, αλλά της συνολικής εικόνας των νικητών, που
αδίκησαν στο τέλος τον εαυτό τους, δεν
είχε διδακτικό χαρακτήρα και χθες αυτή η αδυναμία στοίχισε τον πρώτο τίτλο
της σεζόν.
Τα όσα (δεν) έγιναν στον τελικό, είναι κάτι που πρέπει
να αναλύσει το προπονητικό τιμ των Πειραιωτών, προκειμένου να μην την (ξανα)πατήσουν
και να αποδείξουν πως το πάθημα τους
έγινε (επιτέλους) μάθημα.
Η δικαιολογία της απειρίας
-όπως τονίσαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας- δεν επαρκεί, παρομοίως και αυτή
των διαιτητικών λαθών (των ποιών;). Αυτό
στο οποίο πρέπει να εστιάσουν την προσοχή τους ο Ίβκοβιτς και οι συνεργάτες του, είναι το γεγονός πως στο τέταρτο δεκάλεπτο οι επιθέσεις της
ομάδας έμοιαζαν να γίνονται… στην τύχη, χωρίς σαφή προσανατολισμό.
Για άλλη μια φορά ο “σοφός” δεν πήρε το απαιτούμενο τάιμ άουτ, προκειμένου να αλλάξει τον ρυθμό του αγώνα, αλλά και να
σχεδιάσει σωστά την κρίσιμη επίθεση.
Η άμυνα του Ολυμπιακού
δούλευε αρκετά καλά, αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει. Είναι χαρακτηριστικό
πως στα τελευταία επτά (7) λεπτά του αγώνα, οι “ερυθρόλευκοι”
σκόραραν μόνο δύο πόντους (βολές του Πρίντεζη),
αδυνατώντας να βρουν το αντίδοτο στην άμυνα του “τριφυλλιού“. Άρα, κάτι
έπρεπε να αλλάξει…
Από εκεί και πέρα παρουσιάστηκε σε ακόμα ένα παιχνίδι που
κρίθηκε στην τελευταία επίθεση… αδυναμία
στη λήψη της σωστής απόφασης. Και αυτό έχει να κάνει με το ποιος πρέπει να
πάρει την τελευταία επίθεση.
Μπορεί ο Σπανούλης
να ήταν γενικά άστοχος στο παιχνίδι (4/14
εντός παιδιάς), αλλά όφειλε να πάρει το τελευταίο σουτ, όντας ο πιο ποιοτικός παίκτης της ομάδας του.
Διαθέτει την προσωπικότητα να πάρει το τελευταίο σουτ και να κριθεί από τον
ίδιο ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Σε κάθε περίπτωση ήταν “ακατάλληλος”
ο άποντος Παπανικολάου.
Μπορεί στο Καντού
και στην Κωνσταντινούπολη (απέναντι
στη Γαλατά) η ήττα να μην… πόνεσε,
αλλά όταν κρίνονται τίτλοι, αυτός που πρέπει να πάρει την τελευταία προσπάθεια
δεν είναι ούτε ο Χάινς (στο ματς με
την Καντού), ούτε ο Σλούκας (στο ματς με τη Γαλατά), ούτε ο Παπανικολάου (όπως χθες).
Η μπάλα ΠΡΕΠΕΙ
να πάει στα χέρια του Σπανούλη,
ανεξαρτήτως συνθηκών, γιατί όπως έλεγε και ο Τσαρς Μπάρκλεϊ “αν
φοβάσαι την αποτυχία, τότε δεν αξίζεις να είσαι επιτυχημένος“!