Ναι ο Ολυμπιακός είχε μακράν την πιο σταθερή πορεία σε όλη τη διάρκεια της σεζόν αλλά όπως αποδείχθηκε σε έναν αγώνα που κρίνει τίτλο μέτρησε περισσότερο η προσωπικότητα. Ας αποφύγουμε, πάντως, τις υπερβολές και τους αφορισμούς. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Θα μας επιτρέψετε να αρχίσουμε με τα αυτονόητα τα οποία στην Ελλάδα, όπου εύκολα φτάνεις από το ένα άκρο στο άλλο, μπορούν να είναι και «πολυτέλεια». Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή δε χρειάζεται ούτε «χτύπημα στην πλάτη» κι εγκωμιαστικά σχόλια διότι δεν τα έχει ανάγκη κανείς.
Ούτε φυσικά κι αφορισμούς επειδή έχασε το τρόπαιο για 3’’ κι εξαιτίας λεπτομερειών καθώς θα είναι άδικοι. Απαιτείται κυνική αντιμετώπιση, ψυχρός επαγγελματισμός και βλέμμα προς το μέλλον αφού δεν είναι δυνατό να γίνει κάτι άλλο. Κι αυτά θα τα αναλύσουμε παρακάτω.
Ηττήθηκε λοιπόν ο Ολυμπιακός μετά από ένα μεγάλο αγώνα με πικρή- για εκείνον- κατάληξη από το μοναδικό εύστοχο σουτ του Γιουλ (είχαν προηγηθεί δύο άστοχα) στα μόλις 12’48’’ που έμεινε στο παρκέ. Είχε προηγηθεί ακόμα ένα μεγάλο σουτ, 46’’ πριν το φινάλε, τρίποντο μάλιστα από τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ. Τότε που άρχισαν να «ζώνουν τα φίδια» τους πάντες.
Οι «γερόλυκοι» της Ρεάλ δεν είναι αμελητέα ποσότητα και όταν βρουν χώρο και χρόνο θα «δαγκώσουν». Με 2’13’’ για το φινάλε, ο (εκπληκτικός) Κάνααν έστειλε τον Ολυμπιακό στο 78-72. Το τρόπαιο φαινόταν να μπαίνει στις αποσκευές για Πειραιά. Μόνο που κατά πολλούς ζωντάνεψε πάλι ο «εφιάλτης» του Τελ Αβίβ, το μακρινό 1994.
Δύο άστοχα τρίποντα από Σλούκα και Βεζένκοφ που θα έβαζαν τέλος στον αγώνα, μια «καρύδα» του Φαλ (που απλώς πέταξε τη μπάλα άτσαλα) συνδυαστικά με τα εύστοχα σουτ της Ρεάλ (7-0 σερ 133 δευτερόλεπτα) έγραψαν τον επίλογο. Σκληρό και πικρό για τον Ολυμπιακό, θριαμβευτικό για μια ομάδα που βρέθηκε στον τελικό μέσα από «συμπληγάδες». Μετά το αρχικό 0-2 από την Παρτιζάν, ακολούθησε ένα 5-0, με τέσσερις νίκες μακριά από την Μαδρίτη.
Αυτό ονομάζεται ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ με μια λέξη. Κι εκεί ήταν η υπεροχή της Ρεάλ επί του Ολυμπιακού, που είχε μια πιο «μασίφ» ομάδα. Κι από τη στιγμή κατά την οποία οι Πειραιώτες δεν κατάφεραν να κουράσουν, να εξαντλήσουν, να ταλαιπωρήσουν τους Μαδριλένους που παρέμειναν κοντά τους ως το τέλος, τότε τα πράγματα έγιναν ανησυχητικά. Η Ρεάλ είχε «κολλήσει» στον Ολυμπιακό και τον ενοχλούσε. Όπως ακριβώς και με την Μπαρτσελόνα στον ημιτελικό.
Όταν τρεις παίκτες σκοράρουν τους 64 από τους 78 πόντους, όταν ο βασικός point guard και ο βασικός σέντερ μένουν στο μηδέν (ο Ουόκαπ για δεύτερο συνεχόμενο αγώνα και τελειώνει το final four με μηδέν πόντους και 13 ασίστ), όταν η Ρεάλ παίρνει πόντους από τους 11 παίκτες που πάτησαν παρκέ και ο Ολυμπιακός από τους έξι, τότε υπάρχουν κι άλλα στοιχεία να ερευνήσεις.
Δε χρειάζονται αφορισμοί. Όπως το 2012 ο Ολυμπιακός νίκησε στο τελευταίο δευτερόλεπτο από ένα σουτ του Πρίντεζη έτσι και τώρα ηττήθηκε από ένα σουτ του αντιπάλου κι αφού προηγήθηκαν χαμένες βολές που θα είχαν αλλάξει την ιστορία. Αυτό είναι το μπάσκετ.
Αυτή τη στιγμή, όμως, ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του τη διεκδίκηση του πρωταθλήματος (όπου είναι το φαβορί) και βέβαια το καλοκαίρι που είναι «καυτό». Δεν αποκλείεται να δούμε κάτοικο Σακραμέντο τον Βεζένκοφ. Ο Σλούκας μένει ελεύθερος (ακόμα δεν έχει ανανεώσει) ενώ ο Κάνααν όπως λέγεται έπαιξε τον τελευταίο του αγώνα με τον Ολυμπιακό (αφού δεν έχει δηλωθεί για τα PlayOffs). Τι θα συμβεί; Αυτό είναι ένα καλό ερώτημα.