Ο Παναθηναϊκός επικράτησε χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ επί της ASVEL Villeurbanne με 88-71, πραγματοποιώντας μια από τις καλύτερες, αν όχι την κορυφαία, φετινές του εμφανίσεις στην Ευρώπη.
Και η απουσία του Ιωάννη Παπαπέτρου έπαιξε τον ρόλο της σε αυτό, όσο παράξενο και αν ακούγεται.
Αρχικά, θα ήταν καλό να ξεκαθαριστεί το ποιόν του αρχηγού του «τριφυλλιού».
Είναι ένας σύγχρονος παίκτης χωρίς εμφανείς αγωνιστικές αδυναμίες, αφού μπορεί να κάνει τα πάντα στο παρκέ με τρανή σύνεση και ευλάβεια.
- Αμυντικά, έχει τη στόφα να μαρκάρει το καλύτερο wing/forward της αντίπαλης ομάδας με ιδιαίτερη συνέπεια, αφού το IQ του, ο δυνατός του κορμός και η ικανότητά του να “κολλάει” πάνω του σε καταστάσεις -κάτι σαν- overplay είναι σχεδόν διθυραμβική.
- Επιθετικά, έχει βελτιώσει πολύ το σουτ από μακρινή απόσταση αλλά και την απόδοσή του από τη γραμμή των βολών, καθώς και το vision του αναφορικά με τις πιο απλές αλλά πιο κρίσιμες για τη φάση πάσες, αφού πλέον, έχει την ποιότητα να σηκώσει το κεφάλι του με νηνεμία και να τροφοδοτήσει τον παίκτη στην αδύναμη πλευρά του εχθρού.
Πώς γίνεται λοιπόν, ο Παναθηναϊκός να κέρδισε τόσο εύκολα χθες χωρίς την παρουσία ενός παίκτη που κάνει, εν ολίγοις, τα πάντα εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου;
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου, ελέω της πρωτοφανούς συγκυρίας που επικρατεί στους «πράσινους» που επαφίεται στην όλη οικονομική ρευστότητα του συλλόγου, έχει μεταβεί αυτόματα στο ρόλο του ηγέτη, κάτι που δε μπορεί να διαχειρίζεται ποιοτικά επί καθημερινής βάσεως, γεγονός που έγινε αντιληπτό από την πρώτη μέρα, αφού έχει δώσει μια διαφορετική ερμηνεία στον όρο!
Στυλιστικά, είναι ένας παίκτης “στρατιώτης“, μάχιμος για κάθε φάση στην άμυνα, προσιτός με τους συμπαίκτες του, χαρακτηριστικά δηλαδή, που είναι άμεσα προϊόντα ενός ηγέτη σε οποιαδήποτε περιβάλλον.
Δε γίνεται ξαφνικά, ένας παίκτης να μεταβάλει το playstyle του τόσο άγαρμπα και κατ’ ανάγκη, ειδικά όταν δεν το έχει κάνει ποτέ ξανά στην καριέρα του, ειδικότερα όταν έχει μπερδέψει τους ρόλους “ηγέτης” και “καλύτερος παίκτης“…
Ο Παπαπέτρου, έχει μεταβεί από τις 7 περίπου επιθέσεις ανά αγώνα στις 11.4 και από τα 2.7 επιχειρούμενα τρίποντα στα 4. Ωστόσο, αν και σούταρε με 51% στην καριέρα του, φέτος σκοράρει μόλις το 41% των σουτ του εντός πεδιάς, καθώς και το 31% των τριπόντων του, αποδεικνύοντας πως αυτό το είδος επιθετικής χροιάς δεν του ταιριάζει, και περισσότερο καταστρέφει την ομάδα, παρά την αναδεινύει.
Η μπάλα μοιάζει να “κολλάει” πολλές φορές στα χέρια του όταν την έχει στην κορυφή, ενώ η όχι -ακόμα- μεστή ικανότητά του στο ένας εναντίον ενός σίγουρα δεν του επιτρέπει όμορφες πιθανότητες για να σκοράρει, ακόμα και σε συνθήκες miss match.
Τέλος, το γεγονός πως δεν επιχειρεί να ποστάρει σίγουρα φράζει την επιθετική νότα του συλλόγου υπό κάθε πρίσμα.
Ο Παπαπέτρου, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν είναι ο scoring first παίκτης, και δεν έχει τα αντίστοιχα στοιχεία για να πράξει ανάλογα. Δεν είναι τόσο γρήγορος, δεν είναι τόσο φινετσάτος, δεν είναι τόσο ποιοτικός σε αυτό το κομμάτι.
Και δεν θα ήταν καθόλου κακό, αν έχριζε σωστής αντιμετώπισης από το προπονητικό επιτελείο.
Με τον Παπαπέτρου στη σύνθεση, μετρούν 18 συνολικά (–7 πόντοι περίπου).
Ταυτόχρονα όμως, δεν έχει ιδιαίτερη άνοδο στην τάση του για ασίστ, ενώ παράλληλα, δεν έχει κορυφωθεί η λειτουργικότητά του στα ριμπάουντ, παρά το γεγονός πως φέτος ο χρόνος συμμετοχής του έχει ανέβει άρδην.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τις υπόλοιπες στατιστικές αποχρώσεις.
Πιο συγκεκριμένα:
Ασίστ: 0.9/2.3
Κλεψίματα: 0.7/0.8
Τάπες: 0.5/0.2
Ο Παπαπέτρου είναι φέτος ο αγαπημένος ήρωας των δημοσιογραφικών κλισέ. Είναι “αγχωμένος“, “πιεσμένος“, με “βαριά παπούτσια στα πόδια“.
Η απλότητα των εν λόγω όρων δεν ισχύει απόλυτα, και -σχεδόν- ποτέ, αλλά δεν στηρίζει ανακρίβειες για την υπόθεση του Έλληνα Forward, που δεν είναι ο κύριος υπεύθυνος για αυτή την κατάσταση.
Μπορεί να φταίει η συνθήκη του φετινού Παναθηναϊκού, μπορεί να φταίει η εντολή από όπου και αν αυτή προήλθε, μπορεί, μπορεί, μπορεί…
- Αλλά πως γίνεται να ευθύνεται ένας “στρατιώτης“, ένας “μαχητής“, όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, για την άτυχη κρίση του ως ball dominant παίκτη, τη στιγμή που λειτουργεί καλύτερα off ball;
- Πώς γίνεται να ευθύνεται ένας παίκτης που στηρίζεται στο αμυντικό του ρεπερτόριο, για τη χρήση του ως επιθετικού υπερόπλου;
- Πώς γίνεται ένας άνθρωπος που λειτουργεί… undercovered, να βγαίνει στο προσκήνιο τόσο φανερά, και να προσδίδει έτσι τον εαυτό του;
Ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη τα χαρακτηριστικά ενός παίκτη σαν τον Παπαπέτρου, όπως και κάθε ομάδα άλλωστε. Χρειάζεται την καλή άμυνα, χρειάζεται το spacing, χρειάζεται την εξυπνάδα.
Ωστόσο, αυτή τη στιγμή, η σχέση τους είναι πλασματική, με αποτέλεσμα να κρίνονται αμφότεροι για την εικόνα που παρουσιάζουν και όχι για την λογική έκθεση της στο προσκήνιο.
Έτσι, το «τριφύλλι» λειτουργεί καλύτερα και πιο ελεύθερα χωρίς την παρουσία ενός παίκτη που αναγκάζεται να παίζει έτσι.
Είτε λέγεται Παπαπέτρου, είτε όχι.