Μετά από περίπου 1.900 πόντους, 660 ριμπάουντ, 320 ασίστ, 120 κλεψίματα, 50 τάπες αλλά και 180 ματς σε Basket League και EuroLeague, ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι των Ιωάννη Παπαπέτρου και Παναθηναϊκού έπειτα από 4 χρόνια κοινής πορείας αλλά και πάμπολων τίτλων στα ελληνικά ύδατα.
Έτσι, το παιδί που ήρθε το καλοκαίρι του 2018 στην ομάδα φεύγει -σωστά για κάθε κατεύθυνση- ως άνδρας το καλοκαίρι του 2022, με την Partizan να είναι ο επόμενος σταθμός της καριέρας του.
Τι κρύβει η επόμενη μέρα για τις δύο πλευρές;
ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ
Στο τριφύλλι έλαβε χώρα ένα τεράστιο λάθος τα τελευταία δύο χρόνια, από τη στιγμή που δηλαδή αποχώρησε από την ομάδα ο απόλυτος σταρ Νικ Καλάθης, με τις έννοιες του «ηγέτη» και «καλύτερου παίκτη» να γίνονται ένα.
Μπορεί στο μυαλό των περισσότερων αυτό να αποτελεί μια κοινή και λογική σύνδεση, ωστόσο ο «ηγέτης» δεν είναι απαραίτητο να είναι και η κορυφαία μονάδα του εκάστοτε ρόστερ -κάτι που γίνεται αντιληπτό σ’ όλο το μπασκετικό γίγνεσθαι με περιπτώσεις όπως ο Κώστας Παπανικολάου στον Ολυμπιακό, ο Draymond Green στους Warriors ή ο Marcus Smart στους Celtics, παίκτες που σε καμία περίπτωση δεν είναι εκείνοι που θα πάρουν (πάντοτε) τους υπόλοιπους στις πλάτες τους αλλά που είναι εκεί για τη φωνή, για το θάρρος, για το κίνητρο και το έναυσμα για την επόμενη φάση και τον επόμενο αγώνα.
Ο Παπαπέτρου ήταν ο ηγέτης του Παναθηναϊκού όχι επειδή μόνο δεν υπήρχε άλλη διαθέσιμη επιλογή αλλά επειδή φαίνεται πως το έχει μέσα του. Η κινησιολογία του και οι επαφές του με τους συμπαίκτες του μετά από μια κακή/αποτυχημένη τους επιλογή, οι σχέσεις που ανέπτυσσε μαζί τους, η αύρα που έβγαζε και ένιωθαν άπαντες στην ομάδα ήταν μόνο μερικά από τα παραδείγματα του χαρακτήρα και της φύσης του στους πράσινους. Την ίδια στιγμή μάλιστα, οι πάμπολλες περιπτώσεις που θυσίαζε εαυτόν και τη δική του υγεία για να παραστεί στο πλευρό του συλλόγου είναι ακόμα ένα αξιομνημόνευτο παράδειγμα που ενισχύει ακόμα περισσότερο τον όρο «ηγέτη» στα σπλάχνα του ικανού φόργουορντ.
Ωστόσο, το πρόβλημα παρέμεινε πάντα άλυτο…
Σε Ολυμπιακό, Εθνική ομάδα αλλά και τα πρώτα του δύο χρόνια στον Παναθηναϊκό, ο «Παπ» άκμαζε ως μια ικανή off ball απειλή σε επίθεση και άμυνα, αφού από τη μια μεριά η δεινή του εκτελεστική ικανότητα σε καταστάσεις catch n shoot και η τρομερή του έφεση στα cuts και το low post παιχνίδι και από την άλλη ο δυνατός του κορμός και τα απίθανα πλάγια βήματά του αμυντικά του έδιναν πάντοτε ένα πλεονέκτημα κυριαρχίας δίπλα στους εκάστοτε σταρ των ομάδων του που έβρισκε κοντά του.
Σαφώς και οι αριθμοί του θα εκτοξεύονταν όταν ανέλαβε χρέη πρωταγωνιστή, όπως θα εκτοξεύονταν και οι επιθέσεις που αναλάμβανε, οι κατοχές, η έφεση για δημιουργία και η «αδιαφορία» (πάντα σε πολλά εισαγωγικά) στο αμυντικό γίγνεσθαι -κάτι που παρατηρείται στους απανταχού αστέρες ανά τον κόσμο, προκειμένου να κρατήσουν δυνάμεις και διαύγεια για το επιθετικό κομμάτι.
Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι ο νέος του ρόλος του ταίριαζε και ήταν σωστό να τον αναλάβει…
Όντας λοιπόν, ο απόλυτος πρωταγωνιστής της ομάδας εξελίχθηκε σε έναν ball hog facilitator που επέμενε ξανά και ξανά στις ίδιες τάσεις σουτ ή στον ίδιο γνώμονα επιθέσεων ακόμα και αν δεν υπήρχε έντονη αποτελεσματικότητα.
Αυτό επέφερε μπόλικη πίεση στους ώμους του ήδη από την περσινή σεζόν (2020-2021), όταν βίωσε μια πολύ μέτρια scoring χρονιά μετρώντας 12 πόντους με 12 επιθέσεις (11 σουτ και 1 ταξίδι στις βολές) αλλά και 2 λάθη για 2 ασίστ…
Το πενιχρό ρόστερ και η αιώνια ανάγκη για απόκτηση PG προφανώς έντειναν ακόμα περισσότερο την ανάγκη να κάνει στο παρκέ όλα αυτά που δεν θα έπρεπε ποτέ να αναλάβει.
Έτσι, δημιουργήθηκε μια νέα συνθήκη όπου το συμβόλαιο και οι καταστάσεις φώναζαν να αναλάβει περισσότερα χρέη πάνω του την ίδια στιγμή που οι ικανότητες, οι σπεσιαλιτέ και η λογική έδειχναν από την άλλη μεριά -κάτι που δεν είχε θετική έκβαση σε καμία περίπτωση και τον ωθούσε να κάνει συνεχώς πράγματα για τα οποία δεν είναι ακόμα έτοιμος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δύο clutch σουτ που «έκλεψε» από τον Macon με Baskonia και UNICS παρά τις οδηγίες του Δημήτρη Πρίφτη, που θα δήλωνε αργότερα πως το πλάνο ήταν να πάρει τη μπάλα ο Αμερικανός.
Ωστόσο, ακόμα και έτσι, η απουσία του Παπαπέτρου από το νέο ρόστερ του Παναθηναϊκού αφήνει το ρόστερ του κόουτς Radonjic γυμνό από δημιουργούς ανεξαρτήτως θέσης –όπως ήδη έχει αναλυθεί από το basketblog.gr-, με τον Walters και τον Andrews να είναι οι μοναδικοί που θα μπορούσαν να επωμιστούν αυτόν τον ρόλο σε συνεχές πλαίσιο αγώνα. Ο τελευταίος μάλιστα ακμάζει περισσότερο στο off ball παιχνίδι και το σκορ όντας ένας καθαρός SG παρά το μικρό του δέμας που δεν αγγίζει ούτε το 1.90, με την απουσία facilitators να τον βγάζει από τα νερά του.
Ταυτόχρονα, παρά τα όποια βήματα προς τα πίσω στα μετόπισθεν, ο Παπαπέτρου είναι και θα είναι για πολλά χρόνια ακόμα ένας πλήρης και versatile αμυντικός, ο οποίος μπορεί να ακμάσει σε κάθε σχήμα και κόντρα σε κάθε αντίπαλο. Ο συγκεντρωμένος στην άμυνα «Παπ» θα λείψει πάρα πολύ από μια ομάδα όπου του χρόνου κινδυνεύει να είναι η χειρότερη -από άποψη Αdvanced Stats, γιατί με το χαμηλό pace και τις ελάχιστες κατοχές στην απλή στατιστική θα δείχνει ότι τα πηγαίνει καλά- αμυντικά στην EuroLeague καθότι δεν υπάρχει σε μεγάλο βαθμό το απαραίτητο μέγεθος και η κουλτούρα για την ομαδική αντιμετώπιση της επίθεσης.
ΠΑΠΑΠΕΤΡΟΥ
Ακούστηκε για τις -με λευκή επιταγή εδώ και πολλά χρόνια- Fenerbahce και Efes, εν τέλει κατέληξε στην Partizan του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και η αλήθεια είναι ότι δε θα μπορούσε να διαλέξει καλύτερη εποχή για να μεταβεί ένας παίκτης με τα δικά του στοιχεία σε μια ομάδα όπως αυτή του Βελιγραδίου.
Ουσιαστικά, και χωρίς καν να ληφθεί υπ’ όψιν η παρουσία της στην κορυφαία διοργάνωση τη νέα σεζόν, ο Παπαπέτρου θα έχει την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει άμεσα στο νέο του σύλλογο, καθότι αφενός δεν υπάρχουν ακόμα τα μεγάλα ονόματα στην περιφέρεια και τα φτερά και αφετέρου υπάρχουν σημαντικά γρανάζια γύρω του που βελτιώνουν το παιχνίδι του.
Συγκεκριμένα, από τη στιγμή που οι κύριοι πέραν του ίδιου χειριστές και facilitators των Σέρβων είναι σε γενικές γραμμές οι Madar, Exum και Punter γίνεται αντιληπτό πως από μεριάς του ο Έλληνας φόργουορντ θα βρει πολλές επαφές ως ο κύριος υπεύθυνος για τη γέννηση φάσεων τόσο για τον ίδιο όσο και για τον άμεσο περίγυρό του -κάτι που είναι πιθανό βέβαια να λειτουργήσει ως δίκοπο μαχαίρι για τους λόγους που ήδη αναφέρθηκαν, αλλά και που ταυτόχρονα θα τον κάνει πολύ ενεργό στα επιθετικά δρώμενα τόσο ως δημιουργό όσο και ως σκόρερ.
Την ίδια στιγμή, αν κάνει μερικά βήματα προς τα πίσω από τον ρόλο του «ηγέτη» που ανέλαβε στον ΠΑΟ, θα μπορέσει να βρει αρκετές επαφές με τη μπάλα μακριά της και όσο εκείνη είναι στα χέρια των έτερων shot creators -που είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από το… μπέρδεμα που συνάντησε πέρυσι στο ΟΑΚΑ με Nedovic και Macon πολλάκις δίπλα του.
Επιπρόσθετα, ο εκσυγχρονισμός που ήδη από πέρυσι τέθηκε σε εφαρμογή από τον Ομπράντοβιτς αναφορικά με την παρουσία μόνο ενός «ψηλού» ανά πεντάδα, κάτι που ξεκλειδώνει ακόμα περισσότερες επιλογές στην περιφέρεια.
Έτσι, όσο βρίσκονται δίπλα του… φονικοί σουτέρ όπως οι Andusic και Nunnaly αλλά και range threats όπως οι Punter, Glas, Exum και Avramovic -που αν και άστοχοι πέρυσι εκτελούν πολλάκις από την περίμετρο-, ο Παπαπέτρου θα έχει ακόμα περισσότερους χώρους και επιλογές για να κάνει αυτό που θέλει.
Τέλος, το ζήτημα της προσαρμογής του για πρώτη φορά μακριά από την πατρίδα του μετά από τη θητεία του στο NCAA δε μπορεί φυσικά να κριθεί από τώρα, αλλά αν ο Παπαπέτρου καταφέρει να κάνει αισθητή την παρουσία του υπό το πρίσμα του «όχι καλύτερου παίκτη» τότε είναι σχεδόν σίγουρη η επιστροφή σε μια νορμάλ και λογική αποτελεσματικότητα και της μονάδας του αλλά και της ομάδας του -κάτι στο οποίο αναμένεται να τον βοηθήσει εν πολλοίς και η παρουσία του στην Εθνική ομάδα στο πλευρό δημιουργών και χειριστών όπως οι Καλάθης, Σλούκας και Αντετοκούνμπο, οι οποίοι δεν θα του επιτρέψουν ταυτόχρονα με το playstyle τους πολλές κατοχές όπως εκείνες που έβρισκε στον ΠΑΟ από το 2020.