Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην ιστοσελίδα «woop.gr» ο Μάικ Μπατίστ μίλησε για την περυσινή «καταστροφική» χρονιά με τη Φενέρμπαχτσε/Ούλκερ, για την επιστροφή του στον Παναθηναϊκό που έχει «τους καλύτερους οπαδούς του κόσμου» και για τον «κολλητό» του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο οποίος είναι «είναι δύο βήματα μπροστά από τον αντίπαλο».
Αναλυτικά το πρώτο μέρος της συνέντευξης του 36χρονου Αμερικανού τρις πρωταθλητή Ευρώπης:
Τέτοια εποχή πέρυσι, αποφάσισες να αφήσεις μετά από εννέα επιτυχημένα χρόνια, τον Παναθηναϊκό, για λογαριασμό της Φενέρμπαχτσε. Οι προδιαγραφές, το ρόστερ και τα χρήματα που δόθηκαν, έδειχναν ότι η ομάδα θα πρωταγωνιστήσει στην Τουρκία και την Ευρώπη. Τι δεν πήγε καλά;
«Όλα είχαν σχεδιαστεί για να διεκδικήσουμε σπουδαία πράγματα στην Ευρωλίγκα, και να πάμε στο Φάιναλ Φορ. Όμως η αγωνιστική σεζόν ήταν σαν τον ‘Τιτανικό’. Μια καταστροφή. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, δεν έχει σημασία τελικά, το τι σχέδια κάνεις, γιατί αυτά δεν σου εγγυώνται ότι θα γίνεις πρωταθλητής. Πρέπει να προετοιμάζεσαι και να δουλεύεις για τα πάντα. Το χειρότερο από όλα είναι ότι είχαμε έναν προπονητή, που δεν προσαρμόστηκε ποτέ με τα καλά και τα κακά μας στοιχεία. Κι όταν δεν μπορείς να βγάλεις το καλύτερο από τον παίκτη σου, και δεν έχεις στρατηγική στο πλάνο σου μέσα στο γήπεδο, τα πράγματα γίνονται δύσκολα. Δεν ασχοληθήκαμε ποτέ με λεπτομέρειες και δεν αναλύαμε πολλά πράγματα. Εγώ είχα μάθει αλλιώς».
Ωστόσο ο Σιμόνε Πιανιτζιάνι, ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένος κατά τη διάρκεια της θητεία του στην Σιένα.
«Η αλήθεια είναι ότι περίμενα πολλά από αυτόν τον προπονητή, γιατί με τη Σιένα είχε δείξει πολύ καλά στοιχεία. Σε εμάς δεν του βγήκανε. Οι προπονητές είναι τόσο καλοί, όσο είναι οι παίκτες, και το αντίστροφο. Όταν είσαι ο καπετάνιος και δεν οδηγείς το πλοίο σωστά, οδηγείσαι στην καταστροφή. Είσαι σαν το μονομάχο στο Κολοσσαίο, χωρίς σπαθί. Ήταν πάντα δύο βήματα πίσω, αντί να είναι δύο βήματα μπροστά, κι αυτό μας στοίχισε. Έμαθα από αυτή την εμπειρία, όχι βέβαια με τον τρόπο που ήθελα να μάθω. Αυτή η χρονιά ευτυχώς πέρασε και είναι πλέον θαμμένη. Οι καλές αναμνήσεις έχουν να κάνουν μόνο με τις στιγμές που πέρασα με τους συμπαίκτες μου εκτός γηπέδου. Κάναμε πλάκες, γελούσαμε, κι έτσι διατηρούσαμε σε καλό επίπεδο την ψυχική μας υγεία. Όλα τα υπόλοιπα θα ήθελα να τα ξεχάσω».
Τι ήταν αυτό που σου έλειψε περισσότερο τη σεζόν που πέρασε;
«Η ‘οικογένεια’ που είχα στον Παναθηναϊκό. Η εμπειρία που είχα στην Κωνσταντινούπολη όσον αφορά το εξωαγωνιστικό κομμάτι, ήταν υπέροχη. Το μέσα στο γήπεδο ήταν μία άλλη ιστορία. Απόλαυσα το χρόνο που ήμουν εκεί, με τους συμπαίκτες μου. Περάσαμε ωραία μαζί εκτός γηπέδου. Εδώ όμως, είναι εντελώς διαφορετικά τα πράγματα. Και το βασικό είναι πως και η οικογένειά μου, θεωρεί την Αθήνα, ‘σπίτι’ της. Και ξέρεις είναι πολλά αυτά που σου λείπουν όταν είσαι μακριά από τη ‘βάση’ σου. Ξέρω πως δεν μου απομένουν πολλά μπασκετικά χρόνια. Όταν λοιπόν ξεκίνησα να σκέφτομαι την επιστροφή μου εδώ, είπα: «Που θες να είσαι όταν αποφασίσεις να αποχωρήσεις από την ενεργό δράση;», και η απάντηση ήταν πολύ εύκολη για μένα. Μόλις δέχτηκα την πρόταση από τον πρόεδρο, μου έδωσε τρεις ημέρες για να σκεφτώ. Από την πρώτη στιγμή όμως η συμφωνία είχε κλείσει στο 90%. Το υπόλοιπο 10% ήταν απλώς κάποια διαδικαστικά. Όταν κι αυτά λύθηκαν, ένιωσα ότι ξαναγεννήθηκα!».
Πέρυσι, με τη φανέλα της Φενέρμπαχτσε, ήρθες αντιμέτωπος για πρώτη φόρα με την αγαπημένη σου ομάδα, στο γήπεδο όπου αποθεώθηκες ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν. Πως ήταν το συναίσθημα;
«Ήταν πολύ σκληρό. Είχα πολλά πράγματα που προσπαθούσα να αποβάλλω από το μυαλό μου, και να συγκεντρωθώ σε αυτά που έπρεπε να κάνω στο παρκέ. Ήξερα πως θα ήταν δύσκολο, αλλά μόλις μπήκα στο παρκέ, δεν μπορούσα να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Η αγάπη που είχα δεχθεί όλα αυτά τα χρόνια από αυτούς τους φιλάθλους, -που πιστεύω πως είναι οι καλύτεροι του κόσμου-, οι στιγμές που είχα ζήσει μέσα σ’ αυτό το παρκέ, έκαναν την προσπάθειά μου πολύ πιο δύσκολη. Ήταν μία πολύ φορτισμένη ημέρα για μένα συναισθηματικά και προσπάθησα να το πολεμήσω».
Τελικά οι άντρες κλαίνε…
«Φυσικά. Αν και δεν είμαι ο τύπος που δείχνει τα συναισθήματά του, όταν έπιασα το μικρόφωνο και έπρεπε να μιλήσω, όλα άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια. Ήταν όλα δάκρυα χαράς. Δεν υπήρξε ίχνος θλίψης. Όση ώρα μιλούσα, όλα όσα έζησα εννέα χρόνια με τον Παναθηναϊκό, περνούσαν από μπροστά μου σε εικόνες. Τόσο γρήγορα, όσο το διαστημόπλοιο που φεύγει στο διάστημα. Όλες οι αναμνήσεις ήρθαν μπροστά μου τόσο γρήγορα. Κι όταν οι αναμνήσεις επανέρχονται στο μυαλό σου, έρχεται και σε κατακλύζει η χαρά. Ξέρω ότι πολλοί δεν περίμεναν να με δουν έτσι…»
Επί σειρά ετών με τον Δημήτρη Διαμαντίδη αποτελούσατε το αχτύπητο δίδυμο του Παναθηναϊκού. Σου έλειψε πέρυσι ο …Μήτσος;
«Φυσικά και μου έλειψε. Όταν ήρθα στον Παναθηναϊκό έγινα παίκτης pick and roll. Ο Διαμαντίδης είναι δύο βήματα μπροστά από τον αντίπαλο και είναι πολύ δύσκολο να τον αντιμετωπίσεις. Είναι πάντα ήρεμος και κάνει τη σωστή κίνηση, την κατάλληλη στιγμή. Όταν αγωνίζεσαι με παίκτες που σε κάνουν καλύτερο, πάντα υπάρχει χώρος για επιτυχίες. Και δεν θα πω ψέματα. Μου έλειψε ο Μήτσος. Στην Φενέρμπαχτσε άλλαξα θέση. Μ’ έβαλαν να κάνω πράγματα που έκανα δεκαπέντε χρόνια πριν. Τώρα που επέστρεψα στον Παναθηναϊκό, ξέρω πως θα παίξω και πάλι στην θέση που είμαι καλός. Εύχομαι να είμαι παραγωγικός και να βοηθήσω την ομάδα μου».