Μετά από σχεδόν 1.500 ημέρες, 4 χρόνια αλλά και 13 αγώνες, ο Παναθηναϊκός κατάφερε επιτέλους να κερδίσει την Real Madrid και να κλείσει -για ακόμα μια χρονιά- τις εντός έδρας υποχρεώσεις του στην Ευρώπη με εμφατικό τρόπο.
Ωστόσο, μια νίκη -ειδικά απέναντι στη δεύτερη τη τάξει ομάδα του βαθμολογικού πίνακα και ένα από τα ακλόνητα φαβορί για την κούπα- δεν είναι ποτέ μόνο μια, με το “τριφύλλι” να κερδίζει πολλά στοιχεία από το ντέρμπι από τα παλιά στο ΟΑΚΑ.
Η εκτόξευση του Evans
Το πιο εύκολο από την χθεσινή εμφάνιση του Jeremy Evans είναι να κρατήσουμε μονάχα τα δύο τρομερά δυναμικά του καρφώματα, με τον πάλαι ποτέ παίκτη του ΝΒΑ να κάνει πολλά περισσότερα στο παρκέ από το να προσφέρει απλόχερα θέαμα και poster.
Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία του ACB Stats, o Αμερικανός αμυντικά είχε το 4ο καλύτερο Defensive Rating (122 πόντοι ανά 100 κατοχές) για τον ΠΑΟ λειτουργώντας πολύ ικανοποιητικά τόσο ως 4 απέναντι στα συχνά υψηλόσωμα σχήματα της “Βασίλισσας” όσο και ως 5 -αν και σε αυτήν τη θέση πολλάκις εκτέθηκε στο PnR και τις διάφορες μορφές του, ένα μοτίβο που το χρησιμοποίησε συνεχώς η ισπανική ομάδα τόσο απέναντι σε αυτόν όσο και απέναντι σε Παπαγιάννη και Καββαδά.
Ωστόσο, αν και η σωματική βελτίωση και η αμυντική προσήλωση του πρώτου δεν του άφηναν ιδιαίτερα περιθώρια σύγκρισης μαζί του, ο Evans χάρισε στο αθηναϊκό συγκρότημα κάτι που δε θα μπορούσε σωματοδομικά να προσφέρει ο τελευταίος -γρήγορα πόδια και flexibility σε αλλαγές και drops.
Όπως αποτυπώνεται και στην παρακάτω φωτογραφία, η φετινή εντολή για μη αλλαγή των centers του Δημήτρη Πρίφτη αλλά και η ικανότητα του Heurtel τόσο δημιουργικά όσο και εκτελεστικά (drive και σουτ) μπλέκουν τον Καββαδά, ο οποίος δεν ξέρει τι να ρισκάρει -το roll του Poirier ή τον ελεύθερο χώρο του έμπειρου shot creator- με αποτέλεσμα να στέκει στη μέση λόμπας (αυτήν έκλεισε περισσότερο στη συνέχεια) και εκτέλεσης, ένα δίκοπο μαχαίρι που επέφερε εν τέλει ένα ελεύθερο σουτ από τον ball handler.
Αν περνούσε η πάσα στον Poirier, τότε ο Μαντζούκας θα έμενε τελευταίος, και ο Γάλλος είτε θα τελείωνε τη φάση με το υπέρ του miss match στην ρακέτα είτε θα έσπαγε τη μπάλα στο τρίποντο.
O Evans από την άλλη με την περισσότερη αθλητικότητα, σπιρτάδα και ευελιξία που διαθέτει χαρίζει στον Παναθηναϊκό μια πιο σύγχρονη επιλογή στο 5, που μπορεί να προστατεύει την ρακέτα αλλά και να αμυνθεί σε αλλαγές και PnR σε καλύτερο βαθμό.
Άλλωστε, το γεγονός πως είναι 3ος σε Defensive Rating τη φετινή σεζόν στην ομάδα του -πίσω του από τους Παπαγιάννη και Sant Roos– μόνο τυχαίο δεν είναι.
Επιθετικά, δε μπορεί να κάνει πολλά –κάτι που ήταν γνωστό και τις στιγμές της μεταγραφής του.
Δεν έχει παιχνίδι με πλάτη, δεν έχει αξιόπιστο σουτ από μέση απόσταση, δεν έχει εξελίξει καθόλου τα floater/ runners του.
Ωστόσο, όσο ο Παπαγιάννης του ικανοποιητικού mid range δεν ανοίγεται περισσότερο και στην περίμετρο, είναι ο μοναδικός center των “πρασίνων” που μπορεί να αναγκάζει την άμυνα να τραβηχτεί προς το τρίποντο.
Αν δεν τραβηχτεί, θα ρισκάρει ένα τελείως αμαρκάριστο σουτ.
Αν το ρισκάρει, ο Evans πιθανότατα θα βρει 3 πόντους για τον ίδιο και τον ΠΑΟ (44% σε 18 -ελεύθερα ως επί το πλείστον- τρίποντα φέτος/ 57% σε 7 τρίποντα από την κορυφή), όπως συνέβη και στην παρακάτω φάση, όταν ο Tavares ακολουθεί και αυτός το drive τον Macon, που διάβασε σωστά την εξέλιξη της στιγμής και βρήκε ένα τελείως ελεύθερο τρίποντο στον συμπαίκτη του.
Στην ίδια φωτογραφία, μπορεί κανείς να παρατηρήσει φυσικά και το spacing των σχημάτων του Παναθηναϊκού με τον Evans στο 5, με δύο παίκτες να χρειάζονται για να περιορίσουν τον Macon, έναν να έχει κολλήσει στον Nedovic, έναν να περιμένει την εξέλιξη του drive και να ρισκάρει την δεξιά γωνία στον Μαντζούκα που εκτελεί με 57% ευστοχίας σε 9 απόπειρες φέτος από αυτό το σημείο και ένας, ο έμπειρος Rudy, αφενός δε μπορεί να εγκαταλείψει τον Παπαπέτρου και αφετέρου περιμένει το drive και τη βοήθεια του Thompkins για να κλείσει τη γωνία.
Σύμφωνα με το ACB Stats, o Evans είχε το 5ο μεγαλύτερο Offensive Rating με 158 πόντους ανά 100 κατοχές αλλά και το 3ο μεγαλύτερο για παίκτες με 20+ λεπτά συμμετοχής, ενώ συνολικά έκανε τον σύλλογό του καλύτερο κατά 46 πόντους ανά 100 κατοχές αλλά και με 7 στα παραδοσιακά στατιστικά!
Να γυρίζει, παιδιά
Μπορεί προς το φινάλε του αγώνα το isolation των Macon και Sant Roos να ήταν η κυρία πηγή πόντων του Παναθηναϊκού, αλλά η αλήθεια είναι πως το “τριφύλλι” -κάτι που δε συνηθίζει- στηρίχθηκε εν πολλοίς στην πολύ όμορφη κυκλοφορία του για να βρίσκει σκορ, κάτι που έβαλε στην εξίσωση πολλούς περισσότερους των κυρίαρχων πρωταγωνιστών αθλητές (σούταραν και σκόραραν όλοι όσοι έπαιξαν, οι 6 από τους 9 μοίρασαν ασίστ, οι 6 από τους 9 είχαν τρίποντο).
Ουσιαστικά, οι γηπεδούχοι είχαν γενικότερα 18 ασίστ σε 34 καλάθια συνολικά, με τις 8 εξ αυτών (σε 18 καλάθια) να επέρχονται στο πρώτο μέρος και τις 13 (σε 26 καλάθια) μέχρι και το τέλος της 3ης -ένα πολύ καλό δηλαδή δείγμα γραφής.
Όσο περίεργο και αν ακούγεται, η παρουσία του Μαντζούκα -όσο μικρός και άπειρος και αν είναι- χαρίζει στον Πρίφτη τον πρώτο του καθαρόαιμο σουτέρ από τις θέσεις των “ψηλών”, κάτι που φυσικά είτε ανοίγει χώρους για τους συμπαίκτες του είτε -κυρίως προς το παρόν- του χαρίζει ελεύθερα σουτ, τα οποία και αξιοποιεί στο έπακρο (41% ευστοχία σε 17 τρίποντα φέτος, 57% σε 9 από τη δεξιά γωνία).
Ταυτόχρονα, απειλές όπως οι Παπαπέτρου, Nedovic και Macon όταν αγωνίζονται μαζί -ακόμα και αν δεν ταιριάζουν μεταξύ τους- αναγκάζουν την άμυνα τόσο να τραβηχτεί προς τα έξω όσο και να κινηθεί, κάτι που αποτελεί φυσικά και τον μεγαλύτερο φόβο της, ενώ spot up λύσεις όπως ο Κασελάκης, ο White και ο Evans προσφέρουν στους περσινούς νταμπλούχους Ελλάδας αξιόπιστες λύσεις και αναγκάζουν τον Πρίφτη να συλλάβει επιτέλους πιο σύγχρονα σχήματα και με τους Μαντζούκα-Χουγκάζ παρόντες.
Στην πρώτη φωτογραφία, ακόμα και αν τελικά ο Κουβανός αποφάσισε να κάνει μερικές ντρίμπλες ακόμα και να τελειώσει μόνος του τη φάση (ως αποτέλεσμα ορθά, ως λογική λάθος), γίνεται αντιληπτό αυτό που φωνάζαμε όλη τη χρονιά, δηλαδή πόσο σημαντικό είναι για τον Παναθηναϊκό να έχει σουτέρ δίπλα στους χειριστές του.
Ο Heurtel προσέχει μεν το PnR στην αντίπερα όχθη αλλά ταυτόχρονα δεν γίνεται να αφήσει τον Macon, ο Deck σκέφτεται να μείνει ως τελευταίος στην περίπτωση που ο Παπαγιάννης πάρει τη μπάλα στα χέρια του και αφήνει τον Μαντζούκα από το αγαπημένο του μέρος στο παρκέ ελεύθερο, ενώ ο Yabusele κολλάει πάνω στον Κασελάκη.
Δεδομένης της θέσης του Poirier ο Παπαγιαννης είτε θα σκόραρε εύκολα είτε θα έσπαγε τη μπάλα στον νεαρό για ελεύθερο τρίποντο.
Στη δεύτερη φωτογραφία, υπάρχει η προσωπικά αγαπημένη μου φάση της βραδιάς.
Ο Παπαγιάννης μετά από 2-3 εύστοχα mid range μέχρι και εκείνη τη στιγμή ανοίγεται στο δίποντο με τον Tavares να τον ακολουθεί και να αφήνει ακάλυπτη την ρακέτα, ο Παπαπέτρου παίρνει σκριν από τον Evans ενώ με το που φτάνει στην κορυφή ο Nedovic κόβει προς το καλάθι για ένα εύκολο δίποντο -με την προσοχή της Real στον Σέρβο, τον “ψηλό” και τον Sant Roos να ανοίγει διάπλατα τους χώρους για έναν playmaker όπως ο Παπαπέτρου.
Το ζήτημα χθες δεν ήταν η νίκη, ήταν η θετική εμφάνιση και η συνέχεια του μομέντουμ μετά το διασυρμό στο ΣΕΦ.
Και με τον μεγάλο στόχο του πρωταθλήματος να πλησιάζει, ο Απρίλιος είναι ο κατάλληλος μήνας για τον Παναθηναϊκό να βρει το δρόμο, τη φόρμα και το μοτίβο δράσης του -και αυτό είναι το μεγαλύτερο κέρδος του από την επιτυχία κόντρα στη Real…