Ο Παναθηναϊκός έχει ξεκινήσει πολύ ενεργά το φετινό καλοκαίρι δείχνοντας μεγάλη θέληση για μια γεμάτη σεζόν σε Ελλάδα και Ευρώπη μετά από τη χειρότερη ενδεχομένως στην πρόσφατη ιστορία του, κατά την οποία όχι απλά δεν κατόρθωσε να κατακτήσει έστω έναν από τους μεγάλους του στόχους (Πρωτάθλημα και Κύπελλο) αλλά στο μεγαλύτερο κομμάτι της δε μπόρεσε έστω να πείσει αφενός με την απόδοσή του και αφετέρου με τα μελλοντικά περουσιαστικα του στοιχεία.
Ωστόσο, παρά την όποια κινητικότητα και τις αρκετές εισαγωγές στο νέο πράσινο ρόστερ, το φετινό -αν και καλύτερο ήδη του περσινού σ’ αυτό το κομμάτι της χρονιάς, δίχως καμία αμφιβολία- έχει τεράστια κενά, τα οποία και θα πρέπει να καλύψει η γενική αρχή της ομάδας μέχρι και τα επίσημα παιχνίδια…
Έλλειψη σουτέρ
Το μεγαλύτερο πρόβλημα (και) της περσινής σεζόν, όπως άλλωστε είχαμε αναφέρει πολλάκις, δεν ήταν η απουσία ενός (ή και περισσότερων) playmakers από τη θέση 1 αλλά η έλλειψη σουτέρ κάθε θέσης, που θα μπορούσαν να ωθήσουν την αντίπαλη άμυνα να βγει από το καβούκι της και να ανοίξει σε φτερά και κορυφή, κάτι που φυσικά θα γεννούσε πολλούς περισσότερους χώρους ακόμα και για τα ενίοτε κουραστικά iso των Παπαπέτρου, Macon και Nedovic.
Το 33% (3η χειρότερη επίδοση) με το οποίο εκτελούσε το τριφύλλι από την περίμετρο πέρυσι εκτός συνόρων αποτυπώνει φυσικά από μόνο του ένα μέρος της αλήθειας για το εν λόγω κενό, αλλά η πραγματικότητα των 23 τριπόντων ανά βραδιά (6η χειρότερη επίδοση) -πολλά εκ των οποίων ήταν εξαιρετικά μέτριες επιλογές- είναι πολύ πιο σκληρή.
Φέτος, η απόκτηση του Grigonis προφανώς και προσθέτει στην πράσινη φαρέτρα έναν floor spacer που αφενός όμοιό του είχε χρόνια να αντικρίσει -χωρίς καν να προσμετρηθούν οι όποιες δεξιότητες του Λιθουανού σε κατά συνθήκες δημιουργία και ομαδική άμυνα- και αφετέρου θα αναγκάσει την αντίπαλη άμυνα να προσαρμοστεί στο… χέρι του, αλλά από εκεί και πέρα υπάρχουν άπλετα ερωτηματικά σχετικά με τη συνέπεια από μακρινή απόσταση ειδικότερα μετά την αποχώρηση του μοναδικού ανθρώπου που μπορούσε να αναγκάσει κάθε αμυντικό σχήμα να κουνηθεί μέσω του through screens παιχνιδιού του, του Nedovic.
Στον ΠΑΟ, για να ακριβολογήσουμε, ήρθαν φέτος αρκετοί παίκτες που είναι (και) σουτέρ ομάδας και στιγμών -όπως οι Lee, Καλαϊτζάκης και Williams– αλλά όχι καθαρόαιμοι εκτελεστές όπως ο Grigonis. Θα υπάρξουν μέρες που μερικοί εξ αυτών θα πάρουν… φωτιά, θα υπάρξουν όμως και μέρες που δεν θα είναι σε καλό φεγγάρι και το πράσινο range θα σιγήσει απότομα. Το χειρότερο στην τελευταία περίπτωση είναι το γεγονός πως πέραν του Grigonis δεν υπάρχει κάποιος άλλος παίκτης στο σύνολο του Radonjic που να ελκύει την αντίπαλη προσοχή πάνω του ακόμα και όταν βρεθεί σε κάκιστο βράδυ -κάτι που αφενός θα περιορίσει κατά πολύ το spacing (ειδικότερα από τη στιγμή που δεν υπάρχει σουτέρ από τη θέση 5 που να τραβάει τον αντίπαλο Center στο δίποντο) και αφετέρου μας μεταφέρει στο επόμενο στάδιο…
Τέλος, αναφορικά με το πιο σημαντικό σουτ στο σύγχρονο μπάσκετ, το τρίποντο από τις γωνίες, θα είναι τουλάχιστον αισθητά βελτιωμένος σε σχέση με την περσινή χρονιά, με τους παίκτες των πρασίνων να κλείνουν την περσινή θητεία τους σε EuroLeague και EuroCup με το επιβλητικό 40% (32% αν προσμετρηθούν οι δίχως τρίποντο Παπαγιάννης και Χουγκάζ) σύμφωνα με το 3stepsbasket.com. Σαφώς, η πίεση φέτος για κάποιους θα είναι μεγαλύτερη, αλλά όσο υπάρχουν τύποι ικανοί να δημιουργούν παγίδες και διλήμματα στην αντίπαλη άμυνα, πάντοτε το συγκρότημα του Radonjic θα έχει ένα λόγο παραπάνω ακόμα και στα νεκρά του διαστήματα.
Τρίποντο πέρυσι (γενικά – γωνία):
Wolters (36% – 38%), Andrews (38% – 25%)
Lee (36% – 33%), Καλαϊτζάκης (37% – 42%), Μποχωρίδης (25% – 43%)
Grigonis (43% – 53%)
Williams (38% – 47%), Μαντζούκας (37% – 37%), Χουγκάζ –
Παπαγιαννης –
– 29% – 32% –
Έλλειψη χειριστών
Στο σύγχρονο μπάσκετ η παραδοσιακή έννοια των θέσεων έχει καταστραφεί, με τους παίκτες πλέον να μαθαίνουν να κάνουν τα πάντα μέσα στο παρκέ από μικρή κιόλας ηλικία -κάτι που εξυπηρετεί πολύ φυσικά και τους προπονητές, που μπορούν να «παίξουν» περισσότερο με σχήματα και πρόσωπα ακόμα και ίδιου μοτίβου προκειμένου να πάρουν τα στοιχεία εκείνα που αναζητούν.
Προφανώς ο Παπαγιάννης είναι center καθαρά και ξάστερα, αλλά τι είναι αυτό που εμποδίζει τον Grigonis ή τον McKissic για παράδειγμα να αγωνιστεί στο 2 ή το 3; Κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα, μαρκάρουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά και γενικότερα από τη στιγμή που το μπάσκετ κονταίνει όλο και περισσότερο μέρα με τη μέρα μειώνονται και οι πιθανότητες να εκτεθούν δυναμικά από έναν αθλητή του ίδιου καλουπιού με αυτούς.
Αυτή τη στιγμή, ένα από τα πιο εύκολα παρατηρήσιμα κενά στο ρόστερ του Radonjic -ενός τεχνικού που στηρίζεται στο «παλιό» μπάσκετ με ψηλά σχήματα και έναν οργανωτή ανά πεντάδα σε γενικές γραμμές- είναι η απουσία πολλών παικτών που μπορούν να γεννήσουν φάσεις τόσο για τους εαυτούς τους όσο και για τον περίγυρό τους -ένα στοιχείο που υπήρχε υπέρ του δέοντος πέρυσι σ’ αυτήν τη φάση της σεζόν (Nedovic, Macon, Παπαπέτρου, Perry) δημιουργώντας πολλά προβλήματα.
Ουσιαστικά, μέχρι και τα μέσα Ιουλίου, στον νέο Παναθηναϊκό οι κύριοι facilitators δεν είναι άλλοι από τους Walters και Andrews -που δύσκολα θα τους δούμε για πολλή ώρα μαζί αν η περιφέρεια μείνει ως έχει-, με τους Lee, Grigonis και Μποχωρίδη να «ντύνονται» shot creators αναγκαστικά σε κάποιες περιπτώσεις. Ακόμα και αν εξαιρέσει κανείς την τρομερή έφεση του Walters να εκτοξεύει την αποτελεσματικότητα των συμπαικτών του ή τις πιθανότητες τραυματισμού, οι επιλογές είναι συνολικά τόσο ελάχιστες όσο και εξαιρετικά μέτριες για το επίπεδο της EuroLeague.
Αν ο Παπαπέτρου, όσο μέτρια και αν ήταν η περσινή του εικόνα ή η θητεία του ως «πρώτο βιολί», παρέμενε στο τριφύλλι και τη νέα σεζόν, ο Παναθηναϊκός θα είχε στη διάθεσή του ακόμα έναν παίκτη που μπορεί να γεννήσει στιγμές για όλους επιθετικά -δίχως να έχει σημασία το γεγονός πως δεν είναι PG. Όπως αναφέραμε και νωρίτερα, οι θέσεις με τα στενά όρια του παρελθόντος δεν υπάρχουν πια στο άθλημα, κάτι που διευρύνει τις επιλογές του ΠΑΟ στα στοιχεία που αναζητάει από έναν υποψήφιο χειριστή.
USG% πέρυσι
Wolters (23%), Andrews (23%)
Lee (19%), Καλαϊτζάκης (21%), Μποχωρίδης (17%)
Grigonis (19%)
Williams (19%), Μαντζούκας (11%), Χουγκάζ (13%)
Παπαγιαννης (16%)
Έλλειψη plan B – στοιχήματα
Πέραν του Walters δεν υπάρχει άλλος δημιουργός πρώτης γραμμής.
Πέραν του Grigonis και του άπειρου Μαντζούκα (37% τρίποντο πέρυσι, 37% από γωνίες) δεν υπάρχει άλλος καθαρόαιμος σουτέρ.
Πέραν του Παπαγιάννη προς το παρόν δεν υπάρχει κανείς Center, αλλά και αυτοί που ακούγονται δεν προσθέτουν κάτι διαφορετικό στη φαρέτρα του συλλόγου όπως περισσότερη αθλητικότητα ή range παρά μόνο τα ίδια στοιχεία με τον Έλληνα δεινόσαυρο.
Τα κενά, όπως ήδη έχει αναφερθεί, είναι ήδη πάρα πολλά, με την ενδεχόμενη αστάθεια των όποιων στοιχημάτων (Lee, Καλαϊτζάκης, Andrews) αλλά και τη σταδιακή ένταξη των Μαντζούκα και Χουγκάζ στο ρόστερ σε Ελλάδα και Ευρώπη να είναι ένα -έστω και προσωρινά- μαρτύριο για την αποτελεσματικότητα της ελληνικής ομάδας.
Τα επόμενα βήματα είναι πολύ σημαντικά για το άμεσο μέλλον του Παναθηναϊκού, που χρειάζεται μέχρι και τον Οκτώβριο υποχρεωτικά 1-2 σουτέρ ανεξαρτήτως θέσης, μέγεθος στα φτερά και τα guards και έναν διαφορετικό του Παπαγιάννη «ψηλό».
Αν οι εν λόγω προσθήκες -που μπορεί να μην είναι αυστηρά ένας διαφορετικός παίκτης για κάθε ανάγκη- γίνουν ποιοτικά και με σύνεση, τότε το ταβάνι -χωρίς αυτό να σημαίνει επιστροφή στους τίτλους ή παρουσία στην οκτάδα της EuroLeague– εκτοξεύεται απότομα.
Ηλικία – ύψος
Wolters (31, 1.93), Andrews (29, 1.88)
Lee (27, 1.83), Καλαϊτζάκης (23, 2.00), Μποχωρίδης (28, 1.94)
Grigonis (28, 1.98)
Williams (31, 2.03), Μαντζούκας (19, 2.07), Χουγκάζ (21, 2.08)
Παπαγιαννης (25, 2.17)
– 26.2 έτη – 1.99 μέτρα –
Μερικά από τα στοιχεία που θα κρίνουν το άμεσο μέλλον του ΠΑΟ:
- Πίστη στο μοτίβο του Radonjic μέχρι και το φινάλε της αγωνιστικής σεζόν. Οι συνεχείς αλλαγές προπονητών δε γίνεται εξ ορισμού να εξυπηρετήσουν κανέναν.
- Στήριξη στα «στοιχήματα» και υπομονή στις όποιες αρετές τους. Αργά ή γρήγορα θα φανούν. Το αν αρκούν ας κριθεί μετά από μερικούς μήνες και όχι από τις πρώτες βδομάδες.
- Χειριστή και σουτέρ πρώτης γραμμής δύσκολα θα βρει πια, μπορεί όμως να ανιχνεύσει κρυφά και φθηνά λαβράκια που έχουν κίνητρο να αποδώσουν τα μέγιστα άμεσα.
- Ενίσχυση -χωρίς να μιλάμε για μεγάλα ονόματα- ή έντονες αρμοδιότητες σε Μαντζούκα και Χουγκάζ. Ο Παναθηναϊκός πονάει σε μέγεθος και range στα φτερά και οι νεαροί αξίζουν μια ευκαιρία φέτος.