Εδώ και μερικές ώρες η frontline του Παναθηναϊκού συνδέεται έντονα με τα ονόματα των Βασίλη Καββαδά και Jasiel Rivero, που πέρασαν (και) την περασμένη αγωνιστική σεζόν τους σε Ηρακλή και San Pablo Burgos υλοποιώντας εν γένει εξαιρετικές και τίμιες εμφανίσεις σε Basket League και ACB.
Το κύριο προτέρημα των δύο σχετικά πανομοιότυπων αυτών αθλητών είναι φυσικά ο όγκος και η δύναμη που ωθούν στον αντίπαλο, αφού τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά το low post είναι το δυνατό τους χαρτί προκειμένου να κερδίσουν εύκολα μέτρα στο παρκέ αλλά και να φθείρουν τον εχθρό.
Το κύριο ερώτημα είναι όμως, αν ταιριάζει ένα τέτοιο καλούπι στο μπάσκετ που (θέλει να) παίζει ο νέος τεχνικός της ομάδας, Δημήτρης Πρίφτης, που πέρασε τα τελευταία 4 χρόνια της καριέρας του σφυρηλατώντας αθλητικές small ball ομάδες που στηρίζονταν κυρίως στην άμυνα και το μακρινό σουτ.
Πριν ξεκινήσει αυτή η ανάλυση, πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν δύο σημαντικοί παράγοντες:
- Υπάρχει ήδη ένας «δεινόσαυρος» center στο «τριφύλλι», ο Γιώργος Παπαγιάννης, που λογικά θα αγωνίζεται τουλάχιστον 25 λεπτά την επόμενη χρονιά
- Ο Πρίφτης είχε μόλις έναν παίκτη που ξεπερνούσε τα 2.10 μ. πέρυσι στην Unics Κazan, τον Artem Klimenko, ο οποίος αγωνιζόταν 8.5 μόλις λεπτά ανά βραδιά (35 εμφανίσεις).
Kεφάλαιο Καββαδάς
Ξεκινώντας με την περίπτωση του Έλληνα center, γίνεται άμεσα φανερή η απειρία του από πολύ μεγάλες παραστάσεις, αφού με εξαίρεση 2 σεζόν και 16 εμφανίσεις στην EuroLeague με τη φανέλα του Ολυμπιακού δεν έχει να επιδείξει κάτι που θα μπορούσε να πείσει τον Πρίφτη να «σπάσει» ακόμα περισσότερο τη φιλοσοφία των χαμηλών σχημάτων -με τον Παπαγιάννη ήδη να τη «σπάει» με τον τρανταχτό χρόνο συμμετοχής του.
Το μεγαλύτερο ατού του, όπως άλλωστε αναφέρθηκε, είναι η κυριαρχία του στο ζωγραφιστό και η δουλειά που έχει ρίξει για να πετυχαίνει πιο γλυκά releases αφού έχει σχεδόν κατεδαφίσει τον αντίπαλο, με τον εν γένει όγκο του να προκαλεί προβλήματα.
Στο πρόσφατο Προολυμπιακό τουρνουά αγωνίστηκε 10 λεπτά με τη φανέλα της Ελλάδας και μέτρησε 56% ευστοχία σε 2 επιχειρούμενα δίποντα ανά αγώνα, ενώ κέρδιζε παράλληλα και περίπου 0.5 φάουλ σε αυτό το διάστημα, σε μια αρκετά συμπαθητική επιθετική συγκομιδή.
Σε μια δεύτερη ματιά όμως, η εθνική μας ομάδα ήταν σταθερά χειρότερη με τον «ψηλό» του Ηρακλή στο παρκέ, αφού σε διάστημα 4 αγώνων βρέθηκε αθροιστικά στο -8, με τον Καββαδά να μη μπορεί ουδέποτε να προσαρμοστεί στο PnR των αντιπάλων αλλά ούτε και στο drop coverage ή τα ενδεχόμενα drives λόγω κενού χώρου, σε μια επίδοση που τον χρέωσε με 3 φάουλ ανά ματς και μόλις 2 ριμπάουντ σε 4 αγώνες.
Τα 10 λεπτά συμμετοχής του στο υψηλό επίπεδο του Προολυμπιακού της Βικτώρια θα συνοψίζουν εν γένει και την παρουσία του στον Παναθηναϊκό χρονικά, αν και εφόσον υλοποιηθεί η μετακίνησή του στην Αθήνα, σε ένα όριο στο οποίο δε μπορεί να είναι πάγια αποδοτικός.
Ουσιαστικά, το USG% που βίωσε φέτος στον Ηρακλή ανήλθε στο 22% στη Basket League και στο 21% στο FIBA Europe Cup, ενώ την αμέσως περασμένη χρονιά ανερχόταν στο 23%, μια από τις καλύτερες αποδόσεις σε όλο το ελληνικό πρωτάθλημα!
Αυτή η επιλογή του συνεχούς ταίσματος του έδωσε την ευκαιρία να κυριαρχήσει κόντρα στα πιο αδύναμα εν Ελλάδι κορμιά σε σχέση με τα πιο γυμνασμένα/ έμπειρα/ ικανά της Γηραιάς Ηπείρου, με αποτέλεσμα να μετρήσει φέτος 12 πόντους με 7 σουτ (64% ευστοχία) και 6 κερδισμένες βολές (58% ευστοχία) σε 27 ολόκληρα -δεδομένου του πλάνου του στον ΠΑΟ– αγωνιστικά λεπτά.
Μαθηματικά, πετυχαίνει 0.4 πόντους ανά λεπτό στον Ηρακλή και αν υποθέσουμε πως θα έχει την ίδια σταθερότητα και συγκομιδή στην EuroLeague -κάτι που είναι εκκωφαντικά δύσκολο- τότε μπορεί να σκοράρει μέχρι και 4 πόντους σε αυτό το επίπεδο στο διάστημα που θα αγωνίζεται (έστω 10 λεπτά).
Ταυτόχρονα όμως, τα θέματα στην άμυνα και το ριμπάουντ -τις κύριες δηλαδή αρμοδιότητες που επιβάλλει ο Πρίφτης σε έναν center του όγκου του- παραμένουν για τον υποψήφιο των «πράσινων», που θα εκτίθεται στους ρυθμούς και στο μπασκετικό μομέντουμ του κορυφαίου ευρωπαϊκού επιπέδου.
Κεφάλαιο Rivero
Από την άλλη μεριά, υπάρχει ο Jasiel Rivero, που έχει κάνει το βήμα από την Αμερική στην Ευρώπη τα δύο τελευταία χρόνια, όπου δοκιμάστηκε στην Ισπανία και την San Pablo Burgos, αφήνοντας θετικές εντυπώσεις τόσο για το σωματικό του ταπεραμέντο όσο και για το IQ του, που ξεκλειδώνει εξυπνάδα και λογική στην εκάστοτε ομάδα του.
Το κυρίαρχο πρόβλημα για μια ενδεχόμενη σύμπλευση με τον Πρίφτη;
Παίζει μονάχα -έως τώρα τουλάχιστον- στο 4.
Επομένως, πρέπει να γίνει άλλη κουβέντα με τον Κουβανό στο 4 και άλλη στο 5.
Πέρυσι, ο Έλληνας τεχνικός είχε στη διάθεσή του 2 μόλις παίκτες στα 2.06 μ., τους Pavel Antipov και Κώστα Καϊμακόγλου, και μόλις 3 παίκτες που ξεπερνούσαν τα 100 κιλά (Καϊμακόγλου, Morgan, Klimenko).
Από τους εν λόγω αθλητές, μονάχα ο Μorgan αγωνιζόταν περισσότερα από 20 αγωνιστικά λεπτά, λειτουργώντας στα 2.03 μ. ως ο κυρίαρχος center της Unics, που με το small ball κατάφερε να φτάσει μέχρι και τον τελικό σε VTB United League και EuroCup, με την αμυντική συνέπειά της να επιτρέπει στον αντίπαλο να σουτάρει μόλις 36% από τη ζώνη του τριπόντου και να πετυχαίνει 80 πόντους ανά βραδιά έχοντας 16 ασίστ για 14 λάθη.
Όπως αναφέρθηκε ήδη, Καββαδάς και Rivero είναι παίκτες πανομοιότυποι σωματικά, στατιστικά και αναφορικά με το playstyle τους, αλλά αν υπάρχει κάτι που ξεχωρίζει τον Κουβανό από τον Έλληνα είναι η πιο ντελικάτη του φύση.
Μπορεί να ποστάρει, μπορεί να διαβάσει ένα κόψιμο, μπορεί να δει μια ελεύθερη επιλογή, μπορεί να εκμεταλλευτεί τα αντίπαλα double teams, μπορεί να ανοίξει το γήπεδο με το μακρινό του σουτ.
Είναι σαφώς πιο σύγχρονος από τον Καββαδά και σίγουρα μπορεί να προσφέρει πολλά περισσότερο σε κάθε σύνολο από τον «ψηλό» του Ηρακλή.
Αλλά στον Παναθηναϊκό του Πρίφτη;
Σε μια τέτοια συνθήκη, ο μέχρι πρότινος παίκτης της Burgos δε θα μπορούσε να ακμάσει στο 4, αφού ο πρώην τεχνικός του Άρη αρέσκεται στο ανέβασμα στο PF αθλητικών και flexible SF προκειμένου να πετύχει τόσο την ομοιογένεια στα switches όσο και καλύτερες συνθήκες spacing στην επίθεση, με τον Rivero να μη μπορεί ουδέποτε να προσαρμοστεί στο συνεχές switchability των ομάδων του Πρίφτη λόγω της σωματοδομής του (2.06/ 100 κιλά).
Μπορεί επιθετικά να είχε τη δυνατότητα να ποστάρει συνεχώς και με το playmaking του να έπαιρνε πολλάκις τη σωστή επιλογή, αλλά αμυντικά -ακόμα και σε καταστάσεις PnR ή PnP- θα πονούσε άρδην.
Αν υποθέσουμε ότι ο Rivero είναι παίκτης του Παναθηναϊκού, η θέση που του αναλογεί είναι το 5, επειδή είναι η μόνη που απομένει.
Τυπικά, το playstyle του (low post, αργά πόδια, βαρύ κορμί) τον κάνει πολύ περισσότερο center παρά παλιάς κοπής PF, κάτι που θα τον βοηθούσε να κερδίσει λεπτά στο πράσινο στρατόπεδο.
Μπορεί ξανά ο χρόνος συμμετοχής του να μην είναι τόσο τρανός -όπως άλλωστε και του Βασίλη Καββαδά- αλλά έχει πιο πολλά εφόδια στα χέρια του (εμπειρία, IQ, φινέτσα, σουτ) για να δυσκολέψει Πρίφτη και Παπαγιάννη στο rotation, με τη προς το παρόν λειψανδρία στο 4 ελέω της φυγής του Ντίνου Μήτογλου να λειτουργεί περισσότερο ως παγίδα και λιγότερο ως ουσιαστικό κενό που απαιτεί γέμισμα από έναν παίκτη με εκ διαμέτρου διαφορετική χροιά.
Εν ολίγοις, το «τριφύλλι» έχει ξεκινήσει πολύ δυναμικά την off- season του και φαίνεται πως μέχρι την έναρξη της νέας χρονιάς θα προβεί και σε μερικές ακόμα μεγάλες κινήσεις (+ ανανεώσεις Παπαπέτρου– Hezonja), με τον εκσυγχρονισμό και την πίστη στο αμυντικογενές πλάνο του Δημήτρη Πρίφτη να καθορίζει το κυνήγι της οκτάδας και των Playoffs της EuroLeague.