Πριν από λίγες στιγμές, ο Παναθηναϊκός ανακοίνωσε με κάθε επισημότητα την αποχώρηση του TJ Bray από την ομάδα, με τον ίδιο τον παίκτη να είναι αυτός που φαίνεται πως έλυσε την κοινή τους συνεργασία για προσωπικούς λόγους, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά.
Σε κάθε περίπτωση, το «τριφύλλι» χάνει έναν ικανότατο σουτέρ που θα μπορούσε να βοηθήσει το βοηθήσει σημαντικά τη νέα σεζόν σε Ελλάδα και Ευρώπη, προσφέροντας πάγιες λύσεις και αξιοπιστία σε range και δημιουργία.
Τι χάνει λοιπόν, ο Δημήτρης Πρίφτης με την αποχώρηση του Αμερικανού guard;
1) Άκοπο range
Όπως έχει αναφερθεί ξανά στο πρόσφατο παρελθόν, το μεγαλύτερο πρόβλημα που εντοπίζεται στο ρόστερ των «πράσινων» είναι η ύπαρξη πολλών ball hogs (Nedovic, Macon, Perry, Sant Roos, Παπαπέτρου), που αφενός χρειάζονται τη μπάλα στα χέρια τους για να είναι αποδοτικοί και αφετέρου -με κάποιες εξαιρέσεις- δεν κάνουν πάρα πολλές ακόμα άκοπες δουλειές στο γήπεδο (άμυνα, catch n shoot).
Έτσι, για να συντηρηθεί ένας κορμός βασικών παικτών όπως οι αναφερθέντες, που αναμένεται να έχουν αρκετό χρόνο συμμετοχής άρα και κοινή σύμπλευση στο παρκέ, χρειάζεται ένα στοιχείο.
Το σουτ.
Αν υπάρχουν 2-3 καλοί σουτέρ σε μια πεντάδα, είναι εύλογα τα πλεονεκτήματα της αθηναϊκής αρμάδας σε spacing και έλλειψη βοηθειών από τους αντιπάλους, που άμα ρίσκαραν το ελεύθερο τρίποντο ενός καλού σουτέρ πιθανότατα θα το πλήρωναν ακριβά.
Σε ένα σενάριο λοιπόν, που στο 5 υπάρχει ο Παπαγιάννης, στο 4 ο White, και οι υπόλοιπες θέσεις μοιράζονται στους Nedovic- Παπαπέτρου και/ ή Perry και Sant Roos, γίνεται αντιληπτό το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στο σουτ από απόσταση στις περιπτώσεις που η μπάλα θα βρίσκεται στα χέρια των Nedovic και Παπαπέτρου, με όλους τους υπόλοιπους της πεντάδας να αφήνονται πιθανότατα προκλητικά ελεύθεροι.
Έτσι, η παρουσία του Bray, έστω και για ελάχιστα λεπτά, θα ήταν ιδιαίτερα σημαντική για τον οργανισμό, ειδικότερα μάλιστα από τη στιγμή, που ο Αμερικανός PG/ SG μπορεί να κάνει πολλά πράγματα επιθετικά (σουτ, δημιουργία) χωρίς να έχει ανάγκη πολλές επαφές με τη μπάλα (59% σε 9 τρίποντα, 5 ασίστ/ 16% USG%), στοιχείο που θα ήταν το σημαντικότερο για το σύνολο του «τριφυλλιού».
Κλείνοντας το εν λόγω κεφάλαιο, κάθε ομάδα με λαμπρούς στόχους και όρεξη για επιτυχίες διαθέτει καλούς sharpshooters.
Μπορεί το ταξίδι του Nedovic μέσα από τα screens, οι ελεύθερες όψεις μέτριων σουτέρ και οι εκλάμψεις του Παπαπέτρου να δώσουν λύσεις σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά η έλλειψη δεινών σουτέρ θα πληγώσει αργά ή γρήγορα τον Παναθηναϊκό.
2) Size
Σίγουρα, ο Bray δεν ήταν και δε θα γινόταν ποτέ ο καλύτερος αμυντικός του κόσμου, αλλά το γεγονός πως διαθέτει ένα σύγχρονο ύψος για την περιφέρεια μόνο καλό θα έκανε στους «πράσινους».
Συγκεκριμένα, ο πρώην παίκτης της Bayern Munchen είναι 1.96 μέτρα, ένα μέγεθος που μπορεί να δώσει λύσεις σε πάρα πολλά διαφορετικά μέτωπα στο παρκέ.
Αρχικά, σε ένα ευρωπαϊκό μπάσκετ που ακόμα υπάρχει η σημασία του box out -όσο και να εκπνέει σταδιακά- ο Bray θα μπορούσε να βρει τους διαδρόμους για να επισφραγίσει μια ουσιαστική άμυνα της ομάδας του αρπάζοντας το ριμπάουντ.
Ουσιαστικά, το γεγονός πως ένας μη αθλητικός PG μάζεψε πέρυσι 2 «σκουπίδια» ανά βραδιά -3 στην καριέρα του- φανερώνει πολλά τόσο για το IQ του όσο και για την αποτελεσματικότητά του σε μια ομάδα που δε θα έχει την επόμενη χρονιά 2 από τους καλύτερους ριμπάουντέρς της, τους Ντίνο Μήτογλου και Aaron White.
Ταυτόχρονα, ένα τέτοιο size μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην άμυνα και κυρίως στο deny.
Μπορεί ο TJ να μην έχει πολλάκις τη διάθεση και την ικανότητα να περιορίσει σταρ όπως ο De Colo και ο Shved σε καταστάσεις ένας εναντίον ενός, αλλά η διάπλασή του είναι ικανή να καλύπτει χώρους σε γωνίες και 45, βγάζοντας έστω για λίγα λεπτά εκτός των νερών τους τους αντίπαλους παίκτες του.
Παράλληλα, μπορεί να καλύψει -όχι απαραίτητα ποιοτικά- άλλους «κακούς» αμυντικούς της πεντάδας, όπως ο Macon και ο Nedovic, που θα έβρισκαν περισσότερη ενέργεια στο επιθετικό κομμάτι.
3) Επιθετική συνέπεια
Όπως ήδη αναφέρθηκε, ένας παίκτης που μπορεί και να δημιουργήσει και να σκοράρει από απόσταση την ίδια στιγμή που δε χρειάζεται τόσο τη μπάλα στα χέρια του είναι απώλεια για κάθε ομάδα.
Πέρυσι στη Basket League, με τον γεννημένο στο Wisconsin αθλητή στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός σκόραρε 137 πόντους ανά 100 κατοχές, σε μια απίθανη επίδοση που αναμόρφωνε την επιθετική χροιά της ομάδας.
Γενικότερα στην καριέρα του, με ταπεινό USG% ανέκαθεν (16%), ήταν εξαιρετικά αποτελεσματικός με 42% εντός πεδιάς, 38% στο τρίποντο, 78% στις βολές, 3 ασίστ και 10 πόντους σε 9.5 επιθέσεις ανά βραδιά, ενώ την περασμένη σεζόν με το τριφύλλι στο στήθος, χρειάστηκε μόλις 10 επιθέσεις για να πετύχει 18 πόντους!
Εν ολίγοις, ένα ρόστερ που εκλιπαρεί για spacing και δημιουργία, έχασε τον ίσως πιο δολοφονικό σουτέρ του και έναν από τους κορυφαίους και πρόθυμους δημιουργούς του…