Το βράδυ της Τρίτης (12/4), μια ημέρα ακριβώς δηλαδή μετά την ήττα στο «αιώνιο» ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ -την 4η διαδοχική φέτος σε όλες τις διοργανώσεις αλλά και την 2η σε ισάριθμα ματς στο γήπεδό του- ο Παναθηναϊκός έκανε γνωστό πως αλλάζει δρόμο και λύνει άμεσα τη συνεργασία του με τους Δημήτρη Διαμαντίδη (παραιτήθηκε) και Δημήτρη Πρίφτη (απολύθηκε), ενώ ο Φραγκίσκος Αλβέρτης πιθανότατα θα συνεχίσει από άλλο πόστο τη μακρόχρονη πορεία του στον «πράσινο» σύλλογο.
Ο ελληνικός λαός ήταν ανέκαθεν σοφός, με τις παροιμίες, τα γνωμικά και τις φράσεις του να αποτυπώνουν μόλις σε μερικές λέξεις την πραγματικότητα.
«Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», λέει. Και στην περίπτωσή μας το ψάρι έχει χαθεί προ πολλού, με τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να ακολουθεί μια τακτική που πληγώνει την ομάδα της καρδιάς του.
Προφανώς, έχει κάθε δικαίωμα να το κάνει -και μεταξύ μας, ποιος θα κρατούσε μια επιχείρηση ή ένα μαγαζί που δεν αποδίδει τους οικονομικούς καρπούς που ονειρευόταν; Μάλλον κανείς. Και σίγουρα δεν θα δεχόμασταν με ευκολία σχόλια έξω από τον κύκλο μας για κάτι που ανήκει σε εμάς και όχι σε αυτόν.
Ωστόσο, αυτή η πορεία δεν κάνει καλό στον Παναθηναϊκό -στεγνά και ξεκάθαρα. Και ως γνωστόν, επειδή για κάθε δράση υπάρχει και μια αντίδραση, ο δρόμος που ακολουθεί από τη στιγμή που απομακρύνθηκε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος έχει αναγκάσει έναν οικονομικά ανίσχυρο βασιλιά να μοιάζει με απλός υπήκοος άλλων.
Το χειρότερο δεν είναι οι ήττες, εξάλλου όλες μπορούν να προσφέρουν κάτι θετικό προς πάσα κατεύθυνση ανεξαρτήτως συγκυριών, δεν είναι οι άσχημες εμφανίσεις, δεν είναι οι χαμένοι τίτλοι -επίσημοι και διαφαινόμενοι.
Είναι η επανάληψη αλόγων στοιχείων και η γέννηση ενός φαύλου κύκλου αέναης περιπλάνησης από τη μετριότητα στην έλλειψη σιγουριάς. Μιας περιπλάνηση γεμάτη από άσχημες αποτυχίες όχι με βάση το αποτέλεσμα αλλά τον τρόπο γραφής.
Σε αυτό φυσικά ευθύνεται η έλλειψη πλάνου.
Ο Παναθηναϊκός και ο κόσμος του νομίζουν ότι είναι ακόμα ο αυτοκράτορας της Ευρώπης, νομίζουν ότι η ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκοσμίου μπάσκετ περιμένει ακόμα έξω από την πόρτα, νομίζουν πως ένας «τυχαίος» τίτλος υπερβαίνει το μέλλον.
Εδώ και χρόνια, το πραγματικό πρόβλημα είναι τα συνεχή βήματα προς τα πίσω, το λεγόμενο «κάθε πέρσι και καλύτερα» -για να επιστρέψουμε και στα του σοφού λαού.
- Το 2020-21, υπάρχουν κάποιοι ξένοι παίκτες γύρω από έναν ελληνικό κορμό + τον Nemanja Nedovic.
- Το 2021-22, υπάρχουν κάποιοι ξένοι παίκτες γύρω από τον ελληνικό κορμό (που έγινε χειρότερος φυσικά με την απουσία του Ντίνου Μήτογλου) + τον Nemanja Nedovic.
- Το 2022-23, θα υπάρχουν κάποιοι παίκτες γύρω από τον ελληνικό κορμό (που ενδέχεται να χάσει πολύτιμα γρανάζια του) + τον Nemanja Nedovic, αν όλα πάνε καλά.
Η κατεύθυνση ήταν σωστή. Η αξιοποίησή της όμως πέρα για πέρα λάθος.
Ένα περιβάλλον όπου ένας προπονητής είναι πολύ πιθανό να μην περάσει ούτε 5 μήνες στην άκρη του πάγκου δεν είναι και το πλέον πρόσφορο έδαφος για να δουλέψει κάποιος.
Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι ο Δημήτρης Πρίφτης δεν έχει τις δικές του ευθύνες, με την αλλαγή του μπασκετικού προσανατολισμού (small ball ή κανονικά σχήματα τόσα χρόνια στη Ρωσία/ αρκετά big ball σχήματα φέτος), την μη κάλυψη έντονων κενών (σουτέρ, PG, stretching «ψηλός»), την εν γένει στασιμότητα και την αδυναμία να έχει έντονη επιρροή στη λεγόμενη crunch time αλλά και την καταρράκωση των νεαρών παικτών (Μαντζούκας, Χουγκάζ) να αποτελούν μερικά από τα κύρια σημάδια της έντονα μέτριας πορείας του στο «τριφύλλι».
Ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν ακριβώς τον Δημήτρη Πρίφτη της UNICS Kazan.
Όχι για το budget και τη διαχείρισή του (ο Δημήτρης Ιτούδης φερ’ ειπείν δε φύτρωσε στη CSKA Moscow και την Εθνική ομάδα) αλλά για τον τρόπο παιχνιδιού, που μέσω της σκληρής άμυνας και των μαθηματικών επιλογών στην επίθεση χάριζε στον εκάστοτε αντίπαλο δύσκολα βράδια επειδή ακριβώς έβαζε τους δικούς του παίκτες σε ένα μοτίβο διαρκούς έντασης και ενέργειας -ειδικότερα όταν γίνεται λόγος για Αμερικανούς, που ίσως και να μην είναι πολύ πρόθυμοι στα βασικά του μπάσκετ πέραν του σκοραρίσματος.
Έχω γράψει και εκφράσει τη στήριξή μου στο πρόσωπο του κόουτς και για το ότι τον θεωρώ έναν εκ των καλύτερων δειγμάτων που έχει να επιδείξει η κάτι σαν σχολή της χώρας μας προπονητικά.
Όμως, είχε τα δικά του λάθη και -ευτυχώς ή δυστυχώς- εφόσον δεν ταιριάζει με τα πλάνα του συλλόγου -τα οποία δεν υπήρχαν μέχρι και χθες- καλό θα ήταν για αμφότερες πλευρές να αποχωρήσει.
Πριν περάσουμε σε αυτά τα περίφημα πλάνα, ας θέσουμε και ένα μικρό ερώτημα όμως.
Χτυπάει άσχημα η εικόνα που επιδείκνυε αυτός ο Παναθηναϊκός του Πρίφτη ή η εικόνα που επιδείκνυε αυτός ο Παναθηναϊκός που έτυχε να έχει τον Πρίφτη στον πάγκο;
Γιατί το έστω πλατωνικό ενδιαφέρον για τον Γιώργο Βόβορα εγείρει ερωτήματα πέρα από απορημένα πρόσωπα για έναν άνθρωπο που απολύθηκε μόλις πέρυσι για τους ίδιους πιθανότατα λόγους και κάτω από τις ίδιες συγκυρίες.
Χθες λοιπόν, ο Παναθηναϊκός ανάφερε κάτι που με τις τόσες αποχωρήσεις ίσως να μην πρόσεξαν πολλοί:
«Υπό τις υπάρχουσες συνθήκες η ομάδα πρέπει από σήμερα κιόλας να χτίζει την επόμενη χρονιά.
Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να δαπανούν χρήματα το καλοκαίρι, οφείλεις να αλλάξεις τρόπο σκέψης και λειτουργίας ώστε να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις.
Οφείλεις να επενδύσεις στη σκληρή και μεθοδική δουλειά και όχι σε μεταγραφικές κινήσεις αμφιβόλου αξίας και ομάδες μιας χρήσης.
Οφείλεις μαζί με τον κόσμο σου να γυρίσεις σελίδα.
Με ρεαλισμό και ειλικρίνεια απέναντι στην Ιστορία και τον κόσμο σου».
Μια λέξη μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβαζα αυτές τις λέξεις. «Επιτέλους».
Εδώ και χρόνια, από τη στιγμή που οι Παύλος και Θανάσης Γιαννακόπουλος έκαναν μερικά βήματα προς τα πίσω οικονομικά και διοικητικά και το budget γνώρισε αισθητή πτώση, ο Παναθηναϊκός ξεκινάει να κάνει κάτι και πάντα το αφήνει στη μέση.
- Το 2013, αποφάσισε να χτίσει το αύριο με νεαρούς παίκτες όπως οι Παππάς, Γιάνκοβιτς και Χαραλαμπόπουλος.
- Το 2015, αποφάσισε να ανεβάσει ξανά το budget και να διεκδικήσει άμεσα την είσοδό του σε κάποιο Final Four.
- Το 2020, αποφάσισε να μπει σε μια εποχή οικονομικής καθίζησης εν μέσω της οποίας θα θυσίαζε κάτι για να κερδίσει κάτι άλλο.
Η θυσία φυσικά σε αυτές τις περιπτώσεις είναι το παρόν και το κέρδος είναι το μέλλον.
Το «τριφύλλι» όμως απέτυχε να πετύχει τον στόχο του με τις συνθήκες στο ταμείο του να είναι απλά μια συγκυρία και όχι κατάλληλη δικαιολογία.
«Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ομάδες που έχουν τη δυνατότητα να δαπανούν χρήματα το καλοκαίρι, οφείλεις να αλλάξεις τρόπο σκέψης και λειτουργίας ώστε να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις».
Δεν ξέρω αν είναι κλισέ, εύκολα λόγια και λέξεις δίχως νόημα για να κλείσει ένα κείμενο που φωνάζει «αποτύχαμε και συγνώμη», αλλά σε αυτήν τη φάση της χρονιάς δεν έχουμε επιλογή να πιστέψουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο.
Ο Παναθηναϊκός δείχνει να αντιλαμβάνεται επιτέλους το γεγονός πως μόνο χτίζοντας ένα υγιές μέλλον θα μπορέσει να πάει μπροστά -ακόμα και αν στο παρόν γνωρίζει σωρεία ηττών.
Το είχα γράψει ξανά μετά την εύκολη ήττα από την Maccabi Tel Aviv, όπου ο Λευτέρης Μαντζούκας αγωνίστηκε για 18 λεπτά πριν αποβληθεί με 5 φάουλ στα μέσα περίπου της 3ης περιόδου.
Ας χάνει, ας συντρίβεται, ας βλέπει τον ανώτερο φέτος Ολυμπιακό να σηκώνει κάθε κούπα που είναι διαθέσιμη αρκεί να βιώνει όπως αρμόζει την έννοια του project -με τη χρήση νεαρών όπως οι Μαντζούκας, Χουγκάζ, Σαμοντούροβ (όταν ενσωματωθεί) και Αβδάλας δίπλα στους πιο έμπειρους και ικανούς Παπαπέτρου και Παπαγιάννη να χτίζουν έναν ελληνικό κορμό 7 παικτών που με μερικές καίριες και όχι καιρικές προσθήκες θα μπορέσει να τον φέρει κάποτε ξανά εκεί που επιθυμεί.
Δεν είναι ντροπή. Και ο Δημήτρης Διαμαντίδης φερ’ ειπείν από το ελληνικό πρωτάθλημα και τον Ηρακλή είχε έρθει κάποτε στην ομάδα -άλλα μέτρα και σταθμά τότε βέβαια στην ποιότητα της λίγκας- και τα υπόλοιπα έγιναν ιστορία. Μη ξεχνάμε επίσης και το γεγονός πως ο ΠΑΟ είναι και πρωταθλητές στα φετινά Εφηβικά και Παιδικά τουρνουά της ΕΣΚΑ.
Αν θέλει να πετύχει ο Παναθηναϊκός πρέπει να ξεχάσει ότι υπάρχει στην Ελλάδα, σε ένα περιβάλλον που αποθεώνει και να σκεφτεί ευρωπαϊκά.