Άλλο ένα βράδυ EuroLeague, άλλο ένα βράδυ ήττας για τον Παναθηναϊκό, που αν και είχε κατά διαστήματα ενέργεια και όμορφες επιλογές στην επίθεση δεν τα κατάφερε ποτέ αμυντικά κόντρα στην -με στόχο διπλού για να προλάβει το τραίνο των PlayoffsMaccabi Tel Aviv, με το 53% ευστοχίας σε 72 σουτ, το 41% ευστοχίας σε 27 τρίποντα, τα 8 επιθετικά ριμπάουντ και τις 28 ασίστ σε 38 καλάθια (!) να συνυπολογίζονται από το «95» στην επίθεση των φιλοξενούμενων.

Κακά τα ψέματα, το «τριφύλλι» δεν υπήρχε γόνιμη περίπτωση να μπει στην postseason της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης, με τον κύριο στόχο μακριά από τη χώρα να είναι μια φύση ανταγωνιστική για το παρόν και για το μέλλον με σκοπό τόσο τη διατήρηση των εν Ελλάδι σκήπτρων όσο και την ενδυνάμωση ενός κορμού για την επόμενη (και την επόμενη, και την επόμενη, και την επόμενη…) σεζόν -με prospects όπως οι Λευτέρης Μαντζούκας, Νίκος Χουγκάζ και ο Νεοκλής Αβδάλας αλλά και πιο έμπειρους νεαρούς όπως ο Γιώργος Παπαγιάννης να αποτελούν τη βάση για την επόμενη πίστα.

5 σχεδόν μήνες μετά την επίσημη έναρξη της σεζόν όμως, τίποτα δεν πάει καλά για τους «πράσινους», οι οποίοι κάνουν το -εύκολο- λάθος να σκέφτονται το παρόν περισσότερο από το μέλλον.

Αν το σκεφτούμε όμως, από μια δεύτερη και τρίτη σκοπιά, τι κέρδος θα έχει για τον Παναθηναϊκό ένα σενάριο κατάκτησης του φετινού πρωταθλήματος;
Τι κέρδος θα έχει για του χρόνου αν του χάριζαν ακόμα έναν τίτλο παίκτες όπως οι Okaro White, Jeremy Evans και Sant Roos, παίκτες δηλαδή που μπορεί σε λίγες εβδομάδες να έχουν αποχωρήσει από τη χώρα μας;
Τι κέρδος θα έχει για του χρόνου με μια διοίκηση με έσοδα-έξοδα και το μόνο της ουσιαστικό όπλο το brandname ενός κοιμώμενου γίγαντα;
Τι κέρδος θα έχει για του χρόνου αν οι νεαροί του αθλητές δεν παίζουν καθόλου ακόμα και στα ματς της Basket League, μια ιστορία που πονάει τον ΠΑΟ από εποχές Οbradovic -όταν όμως, οι βαθιές πορείες σε όλες τις διοργανώσεις μπορούσε να δικαιολογήσει τον όποιο παραγκωνισμό…

Η διαφορά με τον Ολυμπιακό, την Real και την Barcelona ήταν φέτος χαοτικές, με την ήττα να μοιάζει πιο πιθανή από την επιτυχία -με όλον το σεβασμό.
Καλύτερα δεν είναι να έρθει μια ήττα ενόσω οι νεαρότεροι μετρούν 25+ λεπτά παρουσίας; Καλύτερα δεν είναι να έρθει ένας διασυρμός με αυτούς παρόντες; Καλύτερα δεν είναι να έρθει ένα ντέρμπι με αυτούς πρωταγωνιστές;

Το λέω ξανά, σωστή άποψη δεν υπάρχει. Απλά στα δικά μου μάτια, η κυνικότητα μπορεί να χαρίσει ένα πιο πρόσφορο «αύριο» μέσω ενός εποικοδομητικά σκληρού «σήμερα» παρά ενός άγευστου φαγητού που θα πεταχθεί σύντομα στα σκουπίδια.
Και στην τελική, ας χάσει ένα και δύο πρωταθλήματα για να μπορέσει να διεκδικήσει με περισσότερη αισιοδοξία δύο και τρία σε μερικά χρόνια, μαζί με μερικές βαθιές πορείες έξω από τα σύνορα της Ελλάδας. Τουλάχιστον ας προσπαθήσει να σεβαστεί αυτό που κάποτε ήταν και πάντοτε θέλει να γίνει.
Δεν λέμε προφανώς να κάθεται να χάνει επίτηδες τα φετινά ματς με τους μικρούς πρωταγωνιστές, αλλά να χάνει όπως πρέπει και να κάνει την ήττα μάθημα για μια επερχόμενη νίκη.

Σήμερα λοιπόν, κάτι πρωτόγνωρο για την ελληνική πραγματικότητα μα και τον Δημήτρη Πρίφτη, ο Μαντζούκας εμφανίστηκε στο παρκέ του ΟΑΚΑ για 18 λεπτά.
Σκόραρε 11 πόντους με 3-3 τρίποντα και 4-4 σουτ εντός πεδιάς, μοίρασε 3 ασίστ, είχε τις στιγμές του στην ομαδική άμυνα -ενώ ταυτόχρονα είχε και το 5ο καλύτερο +/- για την ομάδα του (-10).
18 λεπτά μέχρι και το 24ο λεπτό της συνάντησης, όταν και αποβλήθηκε με το 5ο του φάουλ, αν δεν ήταν τόσο ενεργός στην άμυνα πιθανότατα θα έγραφε 20+ λεπτά παρουσίας.

Γενικότερα, ο 18χρονος forward έκανε απόψε career highs σε λεπτά (18), πόντους (11), εύστοχα σουτ (2) και τρίποντα (3), προσπάθειες (4) και ασίστ (3) και πρόλαβε να επαναφέρει έστω και λίγο τη σπίθα χαράς και αισιοδοξίας σε έναν κόσμο που έχει συνηθίσει αλλιώς.

Τα δύσκολα όμως, έρχονται για όλους κάποτε, και για τον ΠΑΟ έχουν φτάσει εδώ και μερικά χρόνια.
Ωστόσο, όπως αναφέρει και η γνωστή κλισέ ατάκα, τα εμπόδια είναι για να σε αναγκάσουν να σηκώνεσαι ξανά.
Και όσοι τίτλοι και αν χαθούν, όσες ήττες και αν επέλθουν, όσα blowouts και αν εμφανιστούν, ο δρόμος για αυτόν τον Παναθηναϊκό είναι μόνο ένας.

Η υπομονή και η πίστη σε ένα project που οφείλει να πάρει σάρκα και οστά.