Μπορεί ο Παναθηναϊκός την άνοιξη του 2008 να μην κατάφερε να προκριθεί καν στα play offs της Ευρωλίγκας και να αποκλειστεί στους «16» από την Παρτίζαν, το πείσμα, όμως, της οικογένειας Γιαννακόπουλου για επιτυχίες και η χημεία που είχε δημιουργήσει ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς στα αποδυτήρια του συλλόγου, προδιέγραφαν μία πολύ ισχυρή νέα χρονιά. Για το σκοπό αυτό ο Παναθηναϊκός έχτισε μία ομάδα που κατά πολλούς θεωρείται η πληρέστερη όλων των εποχών στην Ευρώπη.
Το ξεκίνημα του Παναθηναϊκού προς το δρόμο της… μπασκετικής δόξας ξεκίνησε από τη Λιθουανία, τη χώρα του σούπερ σταρ των «πρασίνων», Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, για τον αγώνα με τη Ζαλγκίρις Κάουνας. Ένα ξεκίνημα που έγινε με το δεξί, με τους τότε πρωταθλητές Ελλάδος να νικούν με σχετική άνεση την αντίπαλο τους. Ο Παναθηναϊκός δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα στην α’ φάση των ομίλων, όμως η αρχική εικόνα που έβγαζε η ομάδα δεν ήταν αυτή που ήθελε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς με αποτέλεσμα μετά τον αγώνα με την Πρόκομ να ξεσπάσει στη συνέντευξη Τύπου. Χαρακτηριστικό, βέβαια, στο κλίμα που επικρατούσε εκείνη την εποχή στα αποδυτήρια του συλλόγου είναι μετά τον αγώνα του Παναθηναϊκού επί του Αμαρουσίου για την Α1 στο κλειστό του Αγίου Θωμά, με την εμφάνιση των παικτών να αναγκάζει τον Θανάση Γιαννακόπουλο να κατέβει στα αποδυτήρια.
Τα γεγονότα αυτά «έδεσαν» τους παίκτες και δημιούργησαν τη χημεία που ήθελε ο «Ζοτς» για να χτίσει την ιδανική ομάδα. Όπερ και εγένετο. Το τριφύλλι μπορεί να δυσκολεύτηκε στα πρώτα παιχνίδια των «16», όμως κατάφερε να προκριθεί με ρεκόρ 5-1 και βρήκε στο δρόμο του την Σιένα. Ο πρώτος αγώνας κύλησε ομαλά στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό να βγαίνει νικητής με 90-85, όμως ο 2ος αγώνας είχε αρνητική τροπή για τους «πράσινους». Η ήττα με 79-84 έβαζε εμπόδια στον Παναθηναϊκό στο δρόμο για το Βερολίνο και έπρεπε πλέον να «σπάσει» την έδρα των Ιταλών σε ένα από τα επόμενα παιχνίδια. Οι παίκτες του Ομπράντοβιτς το πέτυχαν και με το παραπάνω μιας και πήραν δύο νίκες στην ιταλική χερσόνησο μιας και στον 1ο αγώνα έπαιξαν εξαιρετικό μπάσκετ και έφτασαν τη διαφορά ακόμα και στους 23 πόντους για το τελικό 72-53, ενώ και ο 2ος αγώνας είχε ανάλογη εικόνα με τον Παναθηναϊκό να κερδίζει με 91-84 και να παίρνει το εισιτήριο για το Final 4 του Βερολίνου.
Το Final 4 του Βερολίνου ήταν ιδιαίτερο μιας και για 1η φορά μετά το 1995 υπήρχε ελληνικός εμφύλιος ανάμεσα στους «αιωνίους», με το άγχος και την πίεση για τους παίκτες να είναι στα ύψη. Οι «πράσινοι» παίζοντας εξαιρετικά το pic n roll τόσο με τον Σπανούλη και τον Πέκοβιτς όσο και τον Γιασικεβίτσιους με τον Μπατίστ, κατάφερε να πάρει τη νίκη και το εισιτήριο για τον μεγάλο τελικό.
Έναν τελικό στον οποίο ο Παναθηναϊκός κατάφερε να «μαγέψει» με την παρουσία του όλους όσους παρακολούθησαν τον αγώνα κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Η… αρμάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς μπήκε… αφηνιασμένη στο α’ ημίχρονο και παίζοντας εξαιρετικά σε άμυνα και επίθεση πήγε στα αποδυτήρια με τη διαφορά στο +20 (48-28), με όλους τους παίκτες των «πρασίνων» να αποδίδουν στο 100%. Στο β’ ημίχρονο η ΤΣΣΚΑ ροκάνιζε τη διαφορά με αποτέλεσμα ο τίτλος να κριθεί στην τελευταία επίθεση των Ρώσων. Η μπάλα έφτασε στον Σισκάουσκας, τον οποίο μάρκαρε ο Νίκολας, με τον Λιθουανό πρώην παίκτη του Παναθηναϊκού να αστοχεί από τα 6,75μ. και να αναγκάζει τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στους πιο έξαλλους πανηγυρισμούς που τον έχουμε δει ποτέ.
Για την ιστορία οι πόντοι των δύο ομάδων:
Παναθηναϊκός-ΤΣΣΚΑ Μόσχας 73-71 (48-28)
Παναθηναϊκός (Ομπράντοβιτς): Σπανούλης 13, Περπέρογλου, 6, Μπατίστ 6, Φώτσης 13, Νίκολας 7, Τσαρτσαρής 2, Διαμαντίδης 10, Πέκοβιτς 6, Γιασικεβίτσιους 10
ΤΣΣΚΑ Μόσχας (Μεσίνα): Ζήσης, Σμόντις 9, Σισκάουσκας 13, Χόλντεν 14, Λόρμπεκ 5, Λάνγκντον 13, Κάουν 3, Κριάπα 9, Πλάνινιτς 5, Μόρις
Ο Παναθηναϊκός έραψε το 5ο αστέρι στην πιο ονειρική σεζόν βάση αποτελεσμάτων και εικόνας με μια ομάδα που θεωρείται από πολλούς ίσως η καλύτερη όλων των εποχών. Για εκείνη την ημέρα και την κατάκτηση της Ευρωλίγκας μίλησε στο basketblog.gr ο Κώστας Τσαρτσαρής, ο οποίος θυμήθηκε τη μεγάλη επιτυχία του Παναθηναϊκού.
– Ποια είναι τα συναισθήματα που σας δημιουργούνται στο άκουσμα της κατάκτησης της Ευρωλίγκας το 2009;
Καταρχήν, αυτές οι αναμνήσεις είναι βαθιά χαραγμένες στη μνήμη μας. Ήταν η 2η Ευρωλίγκα που κατακτήσαμε πολλά παιδιά που ήμασταν μαζί και στην πρώτη προσπάθεια. Νομίζω αντικειμενικά κιόλας πολλοί έχουν πει ότι αυτή η ομάδα ήταν καλύτερη που είχε περάσει όχι μόνο από τον Παναθηναϊκό, αλλά και από το ευρωπαϊκό στερέωμα, θα συμφωνήσω απόλυτα. Είχε 12 φανταστικές μονάδες, εξαιρετικοί παίκτες και χαρακτήρες, εξαιρετικός προπονητής και τεχνικό επιτελείο. Οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες για να πετύχουμε κάτι τέτοιο.
– Θα μπορούσατε να συγκρίνετε την επιτυχία του 2009 με αυτές του 2007 και του 2011;
Είναι δύσκολη η σύγκριση. Καμία κατάκτηση δεν ήταν εύκολη, ακόμα και το 2007 και το 2011 είχαμε πολύ δύσκολα Final 4. Το ‘07 ήταν η πρώτη μας φορά, για αυτή τη γεννιά και πάντα η 1η φορά είναι πιο δύσκολη, είναι μια ιδιαίτερη κατάσταση. Υπήρχε μεγάλη πίεση γιατί ήμασταν και μπροστά στον κόσμο μας και στην έδρα μας, αλλά ίσως να το χαρήκαμε και ένα κλικ παραπάνω γιατί ήταν η πρώτη φορά που κατακτούσαμε τον τίτλο. Το 11’ ήμασταν αουτσάιντερ από τα play offs κιόλας, αποκλείσαμε τη Μπαρτσελόνα οπότε φανταστείτε ότι στο Final 4 δεν ήμασταν η ομάδα που υπολόγιζε κανείς εξ αρχής για την κατάκτηση. Κι αυτό, όμως, είχε ιδιαίτερη σημασία γιατί όταν κατακτάς έναν τίτλο ως αουτσάιντερ, είναι πάντα πολύ μεγάλη επιτυχία. Το δε ‘09 ήμασταν φαβορί, μαζί και ο Ολυμπιακός και η ΤΣΣΚΑ. Πολύ δύσκολη διοργάνωση γιατί ήταν ο Ολυμπιακός απέναντι μας στον ημιτελικό, πάντοτε σε τέτοια παιχνίδια υπάρχει πολύ μεγαλύτερη ένταση και έξτρα πίεση. Αυτό το βιώσαμε όχι μόνο στο Βερολίνο, αλλά καθ’ όλη τη διάρκεια. Το σημαντικό είναι ότι καταφέραμε να ξεπεράσουμε όλα τα εμπόδια, φτάσαμε στην κορυφή έστω κι αν χρειάστηκε να καρδιοχτυπήσουμε αρκετά στον τελικό μετά το +20 να βρεθούμε να είμαστε στο σουτ.
– Ποιο ήταν το κλίμα της ομάδας στα αποδυτήρια εκείνη την περίοδο;
Ήταν πολύ επεισοδιακή χρονιά και μέχρι τον Γενάρη δεν τα πηγαίναμε καθόλου καλά, είχαμε κάνει άσχημες ήττες και είχαμε κακή εικόνα και δημιουργούσε αυτή η κατάσταση αμφιβολίες στον κόσμο, αλλά και μέσα στις τάξεις της ομάδας παρόλο το που το μπάτζετ ήταν πολύ μεγάλο και το ρόστερ εξαιρετικό και δεν νιώθαμε ότι μπορούσαμε να φτάσουμε κάπου. Όμως αυτό στις μεγάλες ομάδες δρα θετικά, μαζευτήκαμε, μιλήσαμε, με τον προπονητή πρώτος από όλους να χτυπάει το «καμπανάκι» και ξαφνικά το Γενάρη γύρισε ο διακόπτης και παίξαμε πραγματικά όπως έπρεπε να παίζουμε και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Δεν δίναμε περιθώρια σε κανέναν αντίπαλο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δεύτερο, είχαμε πλουραλισμό, όλοι οι παίκτες που έρχονταν από τον πάγκο ήταν σαν να είναι βασικοί. Και αυτά είναι και τα στοιχεία που χρειάζεται μία ομάδα για να κατακτήσει το τρόπαιο.
– Πώς σας «τόνωσε» ψυχολογικά πριν τον τελικό με την ΤΣΣΚΑ Μ. ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς;
Ο κ. Ομπράντοβιτς έχει μία ιδιαίτερη φιλοσοφία όσον αφορά την προσέγγιση του για το Final 4. Επειδή καταλαβαίνει ότι οι αθλητές πιέζονται και αγχώνονται γι’ αυτό το 3μερο, προσπαθεί να τους χαλαρώσει. Φυσικά υπάρχουν θέματα τακτικής, αλλά προσπαθεί να τους διασκεδάσει και να τους δημιουργήσει την κατάλληλη διάθεση για αυτό το παιχνίδι. Προσπαθεί να μας αποφορτίσει και τόνιζε στους λόγους ότι είναι ένα απλό παιχνίδι. Σε αυτές τις προπονήσεις ήταν και ο ίδιος πιο χαλαρός και δεν έβαζε πίεση στους παίκτες του.
