Τίτλοι τέλους πέφτουν σήμερα για το κλειστό «Αρτάκης», ένα γήπεδο σύμβολο της Νέας Σμύρνης και του Πανιωνίου. Ένα σημείο κλειδί στο προάστιο που όλοι οι κάτοικοι της περιοχής μαζεύονταν της δεκαετίες του ’80 και του ’90 για να δουν από κοντά παίκτες που έγραψαν ιστορία. Τις μαγικές βραδιές τη δεκαετία του ’80, όταν ετοιμαζόταν η μεγάλη ομάδα για να ζήσει τις επιτυχίες, την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος το ’91 με τη θρυλική ομάδα των Χριστοδούλου, Γάσπαρη, Χουγκάζ, Χάντσον και τους υπόλοιπους, μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000, όταν το δίδυμο Διαμαντόπουλου-Παπαλουκά έδινε νέα διάσταση στην ομάδα από τη Νέα Σμύρνη. Μπορεί τα επόμενα χρόνια να ακολούθησαν καλές και πολύ άσχημες στιγμές, με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό στη Β’ Εθνική, όμως το «Αρτάκης» δεν έχασε ποτέ την αίγλη που είχε, τη δυναμική που μετέτρεπε τον Πανιώνιο σε φαβορί κόντρα σε ομάδες όπως ο Άρης και ο ΠΑΟΚ στην αρχή και ο Παναθηναϊκός με τον Ολυμπιακό στη συνέχεια.
Το basketblog.gr επικοινώνησε με τέσσερις ανθρώπους που έζησαν σε διαφορετική εποχή και με διαφορετικό τρόπο το «Αρτάκης». Ο Κρις Χουγκάζ είναι γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης και έζησε τον Πανιώνιο και το κλειστό της ομάδας τόσο σαν παίκτης όσο και σαν προπονητής. Ο Μάκης Δρελιώζης έγραψε τη δική του ιστορία στο «Αρτάκης», όταν μόλις σε ηλικία 15 ετών ανέβηκε στην ανδρική ομάδα και αγωνίστηκε δίπλα στον Φάνη Χριστοδούλου και την υπόλοιπη θρυλική ομάδα. Ο Γιώργος Βαλαβάνης, υπεύθυνος Τύπου της ομάδας, ο άνθρωπος που έζησε το «Αρτάκης» από τη στιγμή που χτίστηκε μέχρι και το φινάλε του. Ο Σάκης Καρύδας, ο παίκτης που μαζί με τον Πελεκάνο, τον Σακελλαρίου και τους υπόλοιπους επανέφεραν την ομάδα στη Basket League, γράφοντας τη σύγχρονη ιστορία του συλλόγου. Όλοι τους είχαν κάτι να πουν. Αναμνήσεις από άλλες εποχές, θύμισες και νοσταλγίες που έχουν χαραχτεί στη μνήμη όλων των φίλων της ομάδας και έχουν αναγάγει το «Αρτάκης» στο δεύτερο σπίτι τους.
Ο Κρις Χουγκάζ με τρεμάμενη σχεδόν φωνή και εμφανώς συγκινημένος, θυμήθηκε όλες τις όμορφες στιγμές που έζησε στο κλειστό.
«Το κλειστό για μένα ήταν το δεύτερο σπίτι μου. θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεκινά από το 1979 στις ακαδημίες του συλλόγου. Τότε πήγαινα στο «Βαρίκας» με τα πόδια. Ο Πανιώνιος τότε ήταν πανίσχυρος στην πόλη του. Ήταν μια ομάδα που την είχε αγαπήσει όλη η Νέα Σμύρνη, η καρδιά της πόλης χτυπούσε στο «Αρτάκης». Φυσικά δεν θα είχε γίνει τίποτα αν δεν υπήρχαν ο Βαρίκας, ο Κορκίδης και ο Κορωναίος, άνθρωποι που αγάπησαν πραγματικά την ομάδα και γέμισαν τον Πανιώνιο με παιδιά της περιοχής. Ο Πανιώνιος έσφυζε από ζωή χάρη στα παιδιά από τα σχολεία της Νέας Σμύρνης και των γύρω περιοχών.
Στη συνέχεια ο Μάκης Δενδρινός αναλαμβάνει την ομάδα και από τη δεκαετία του ’80 και έπειτα είμαι συνδεδεμένος με το γήπεδο. Ακολούθησαν φανταστικές χρονιές. Δεν είχαμε το μεγάλο μπάτζετ ποτέ, είχαμε όμως παιδιά από τις ακαδημίες και ένα διαχρονικό, ισχυρό σύνολο, το οποίο μας κατέτασσε πίσω από τους μεγάλους.
Σαν τώρα θυμάμαι τους τελικούς με τον Άρη τη σεζόν 1985-86, όταν καταφέραμε και κερδίσαμε στα ημιτελικά τον ΠΑΟΚ στο γήπεδο μας. Στη συνέχεια ήρθαν και οι πρώτοι ξένοι που ενσωματώθηκαν και αυτοί στην ομάδα και όλοι γίναμε ένα.
Ζήσαμε το όνειρο της Ευρώπης, κερδίζοντας την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την Μιλάνο που αποτελούσε εκείνα τα χρόνια ισχυρή δύναμη στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Στον Πανιώνιο πέρασαν πολύ μεγάλοι παίκτες και προπονητές που έδειξαν την αξία τους, αγάπησαν την ομάδα και αγαπήθηκαν από τον κόσμο. Το «Αρτάκης» έγινε μία απίστευτη έδρα και έδινε μία άλλη δυναμική στην ομάδα. Θυμάμαι να έρχονται αντίπαλες ομάδες και σχεδόν μας ζήλευαν που είχαμε στο γήπεδο μας τέτοια ατμόσφαιρα και ο κόσμος μας αγκάλιαζε με τον τρόπο του. Ήταν ένα γήπεδο που ή θα έδινες το 100% των δυνατοτήτων σου ή δεν θα μπορούσες να ακολουθήσεις το ρυθμό.
Και σαν προπονητής όμως έχω ζήσει έντονες στιγμές στο «Αρτάκης» και καλές και άσχημες. 40 χρόνια όμως που έχω ζήσει αυτή την ομάδα και αυτό το γήπεδο πιστεύω ότι είναι μια μοναδική εμπειρία και το λέω με μεγάλη συγκίνηση και πραγματικά στενοχωριέμαι που δεν θα βρίσκομαι σε αυτήν την ιστορική στιγμή σήμερα.
Είμαι Πανιώνιος, είμαι γέννημα θρέμμα Νεοσμυρνιώτης και γκρεμίζεται ένα γήπεδο για να δομηθεί ένα σύγχρονο κλειστό και μακάρι η ομάδα να βρεθεί ξανά στο επίπεδο που της αρμόζει. Ελπίζω να είναι μόνο το γήπεδο που θα γκρεμιστεί και να μη χαθούν οι Πανιώνιες αξίες και το ήθος που πρέσβευε πάντα αυτή η ομάδα».
Ο Μάκης Δρελιώζης έχει γράψει το δική του ιστορία με τη φανέλα του Πανιωνίου. Σε ηλικία μόλις 15 ετών καλείται από το ανδρικό τμήμα για να συμμετάσχει στις προπονήσεις της ομάδας. Μένει στην ομάδα για έξι χρόνια και μετά από ένα «διάλειμμα» ενός χρόνου στην Ιταλία επιστρέφει ξανά στο «Αρτάκης». Ο ίδιος, ο οποίος ζει ακόμα στη Νέα Σμύρνη, δεν ξεχνά τη στιγμή που έγινε μέλος της θρυλικής ομάδας και τα όσα ακολούθησαν.
«Μου έρχονται στο μυαλό όλοι οι αγώνες που δώσαμε, ο κόσμος που ερχόταν και έδινε τη δική του μάχη στην εξέδρα. Ήταν ένα επιβλητικό γήπεδο που μας έδινε άλλη δύναμη σε κάθε αγώνα. Θυμάμαι τον ιδρώτα που ρίχναμε σε κάθε αγώνα και σε κάθε προπόνηση.
Όσο και αν φαίνεται περίεργο η πιο έντονη στιγμή που έχω στο μυαλό μου είναι η στιγμή που ανέβηκα στο ανδρικό τμήμα. 15 χρονών τότε, ένιωθα μεγάλο δέος να είμαι στην ανδρική ομάδα με παίκτες όπως ο Χριστοδούλου, ο Γάσπαρης και όλους τότε τους παίκτες που έπαιζαν στην ομάδα. Ήμουν πολύ μικρός και ένιωθα περίεργα συναισθηματικά. Μετά, αναφορικά με τους αγώνες, πολλοί ήταν αυτοί που κρίθηκαν στο τελευταίο σουτ. Δεν μπορώ να ξεχάσω το πρώτο μπουγέλο που έφαγα από το Χριστοδούλου. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω αναμνήσεις, είναι όλες οι στιγμές ξεχωριστές
Ένα καινούριο γήπεδο είναι πάντα ένα συν για τη Νέα Σμύρνη και τον Πανιώνιο. Το ιδανικό θα ήταν να δημιουργηθεί ένα νέο γήπεδο σε έναν άλλο χώρο και να παρέμενε το «Αρτάκης». Τα συναισθήματα μου είναι ανάμεικτα γιατί σε αυτό το γήπεδο υπάρχουν αναμνήσεις όχι από μένα αλλά από πολύ κόσμο που έζησε τον Πανιώνιο, όμως χρειάζεται και η εξέλιξη και να δημιουργηθούν εγκαταστάσεις που θα βοηθήσουν και την ομάδα και τη Ν. Σμύρνη».
Ο Σάκης Καρύδας έζησε την τελευταία μεγάλη επιτυχία του Πανιωνίου. Μέλος της ομάδας που επανέφερε τους Νεοσμυρνιώτες στην Basket League, θυμάται σαν χτες όσα έζησε και δηλώνει με όλη του την αγάπη τη σχέση που απέκτησε με τον Πανιώνιο, πώς μεγάλωσε μαζί του και πώς ένιωσε όσα έπαιξε στο Αρτάκης.
«Ήταν κάτι μοναδικό η επιτυχία που κάναμε. Μέσα σε δύο χρόνια η ομάδα κατάφερε να φτάσει από τη Β’ Εθνική στην Α1 και έπρεπε να κάνει πρωταθλητισμό στην Α2 με δεδομένη την ιστορία και την πίεση που κουβαλούσε. Εμείς κάναμε αυτό που έπρεπε, χαρήκαμε γιατί ήμασταν μέρος της επιτυχίας και γράψαμε τη δική μας ιστορία με την ομάδα να επιστρέφει στη φυσική της θέση. Σίγουρα όταν παίζεις στο γήπεδο νιώθεις ένα δέος. Εγώ μεγάλωσα με τον Πανιώνιο και με παίκτες που είχαν παίξει στο «Αρτάκης», όπως ο Τέρνερ και οι υπόλοιποι και γενικά ήταν πολύ όμορφη εμπειρία που βρέθηκα στον Πανιώνιο.
Η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν εκεί, είχα ακούσει κάτι σχετικά με αυτό το θέμα, αλλά δεν είχα δώσει τόση σημασία. Οι αναμνήσεις δεν σβήνουν εύκολα από κανέναν, ούτε από όσους στήριξαν την ομάδα, ούτε από τους απλούς φιλάθλους που βρέθηκαν δίπλα στην ομάδα.
Τα ωραία συνθήματα που έβγαζε ο κόσμος στο γήπεδο. Με την ατμόσφαιρα που υπήρχε στο κλειστό, ακόμα και στο «5» να ήταν κάποιος, έφτανε κατευθείαν στο «10». Ειδικά όταν ακουγόταν ο ύμνος του Πανιωνίου ένιωθες ένα δέος και ήθελες να δώσεις τον καλύτερο σου εαυτό».
Ο Γιώργος Βαλαβάνης αποτελεί ένα από τα διαχρονικά μέλη της οικογένειας του Πανιωνίου. Στη συζήτηση μας, θυμήθηκε τον πρώτο αγώνα που θα λάμβανε χώρα, ανάμεσα στο Λύκειο Αρένων Νέας Σμύρνης και το Γυμνάσιο της Τούμπας. Θυμάται πώς χτίστηκε αυτό το γήπεδο και τα σχέδια για την επόμενη μέρα.
«Στο συγκεκριμένο γήπεδο πήγα πρώτη φορά το ’80, όταν φτιάχτηκε. Ήταν ένα φοβερό παιχνίδι, τότε δεν υπήρχαν οι πτυσσόμενες, ήταν τελικός ανάμεσα στη ΛΑΝΣ με το γυμνάσιο της Τούμπας. Στη ΛΑΝΣ έπαιζαν 4 παίκτες του Πανιωνίου και στην Τούμπα έπαιζε ο Φασούλας. Θυμάμαι με είχε πάει ο πατέρας μου. δύο ώρες πριν το παιχνίδι, το γήπεδο ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Λόγω αυτής της κατάστασης η αστυνομία ανέβαλλε το παιχνίδι, δεν έγινε ποτέ εκεί, έγινε την επόμενη μέρα στη Γλυφάδα και έχασε η ΛΑΝΣ. Στο συγκεκριμένο γήπεδο υπήρχαν προδιαγραφές και για Χάντμπολ. Αλλά τότε ο Πανιώνιος επειδή ήταν ένα καινούριο γήπεδο και είχε ανέβει από την Α2 και επιστρέφοντας στην Α1, πίεσε τη δημοτική αρχή που ήταν τότε ο Πεχλιβανίδης, και έβαλαν τις δύο εξέδρες σταθερές πίσω από τις μπασκέτες και τότε έγινε οριστικά μπασκετικό γήπεδο.
Ως έδρα, έχουμε ζήσει πολύ μεγάλες στιγμές. Ο Πανιώνιος έχει κάνει μεγάλες νίκες, έχει κερδίσει την ΤΣΣΚΑ, τη Μακάμπι, έχει το ρεκόρ με τον Άρη το 1986 και από τότε ο Άρης έκανε το 80-0, έχασε ύστερα από 3 χρόνια. Η πιο άσχημη στιγμή και δραματική ήταν ο τραυματισμός του συγχωρεμένου του Μπόμπαν και έκτοτε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση να φύγει από τη ζωή.
Αυτό το γήπεδο όταν ήταν πρόεδρος ο Βεντούρης και είχε η ομάδα τον Χριστοδούλου και τους υπόλοιπους, έπαιζε στο Κόρατς. Είχε δει τότε ένα γήπεδο προκάτ της Βιλερμπάν και είχε σκεφτεί ο Βεντούρης να κάνει κάτι ανάλογο, αλλά ήθελε μεγάλες οικονομικές δυνατότητες. Ήταν βέβαια κάτι τελείως διαφορετικό σε σχέση με το «Αρτάκης». Το γήπεδο που θα δούμε τώρα θα είναι κάτι πολύ σύγχρονο σε σχέση με ότι έχουμε ζήσει».